บทที่ 77 คุณชาย เหมือนว่าฉันจะเริ่มชอบคุณนิดนึงแล้ว

บ๗ที่ 77 คุณชาย เหมือนว่าฉันจะเริ่มชอบคุณนิดนึงแล้ว เฉียวเมิ่งเยว่ไตร่ตรองอยู่สักพักก็พูดออกมาว่า “คำพูดเมื่อกี้นี้เธอได้พูดกับพวกเขาบ้างไหม?” “ไม่” “ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอเองก็ลำบาก มันก็ยากที่พวกเขาจะเข้าใจนะ ถ้าเกิดพวกเขาคิดว่าเธอมีชีวิตในเมืองที่ดีแล้ว ถึงสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ล่ะ?” “พวกเขาไม่มีทางคิดแบบนั้นหรอก พวกเขาแค่คิดว่าจะเอาเงินทุกบาททุกสตางค์ที่เคยให้ฉันคืนกลับไป” หยางเสว่หลินมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาแดงก่ำ “เธอรู้ไหม? ตอนที่พวกเขาพูดว่าฉันมีคนรวยเลี้ยง ฉันล่ะอยากจะไปหาคนมีเงินมาเลี้ยงจริงๆซะตอนนั้นเลย ให้เขาให้เงินฉันมาก้อนนึง แล้วฉันก็จะเอาเงินให้พวกเขาหมดเลย หลังจากนั้นฉันก็จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาอีก พวกหมอกับพยาบาลในโรงพยาบาลเราบางคนก็มีคนรวยเลี้ยงกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ? แล้วพวกเขาก็อยู่สุขสบายดีนี่ ไม่มีใครเหมือนพวกเราหรอก ไม่สิ ควรจะพูดว่า ไม่มีใครเหมือนฉันหรอก” เฉียวเมิ่งเยว่คิดอยู่สักพักนึง แล้วพูดว่า “เธอคิดแบบนั้นเพราะว่าเธอกำลังโกรธอยู่ ถ้าหายโกรธก็จะไม่คิดแบบนั้นแล้ว อย่าคิดจะฉวยโอกาสแบบนั้นเลย เธออาจจะคิดว่าเธอจะได้กำไร แต่ความจริงแล้วมันจะทำลายโชคดีของเธอนะ” “เธอก็พูดแบบนั้นได้สิ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนฉันจะไม่เคยยอมรับ แต่ว่าเมิ่งเมิ่ง ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆนะ ฐานะทางบ้านก็ดี การศึกษาก็สูง ความสามารถในการทำงานก็เยอะ สุดท้ายก็ได้เจอผู้ชายที่เหมาะสมคู่ควร เห้ออี้ลั่วทั้งมีเงินแล้วก็หลงเธอมากขนาดนั้น ทุกครั้งที่ฉันเจอความยากลำบากแล้วได้เห็นเธอ ฉันรู้สึกอิจฉาเธอมากจริงๆ เหมือนว่าเรื่องดีๆทุกอย่างมันไปรวมอยู่ที่เธอเพียงคนเดียว” เฉียวเมิ่งเยว่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ความสัมพันธ์ของเธอกับเห้ออี้ลั่วนั้น เธอไม่อยากจะไปนึกถึงมันด้วยซ้ำ มองจากภายนอก เธอคือคนที่น่าอิจฉามากจริงๆแหละ ได้แต่งงานกับคนที่รวยที่สุด มีนำอาจที่สุดในเมืองเยว่เฉิง รูปร่างหน้าตาก็ดี แถมนิสัยยังดีอีกด้วย แต่เพราะว่าเขาเป็นผู้ชายแบบนั้น เธอถึงจะต่ำกว่าไม่ได้ เธอต้องพยายามมีเสน่ห์ให้เท่าเขา มีความสามารถในการทำงาน และมีเงิน? “ดื่มต่อเถอะ ตอนที่ใครอารมณ์ไม่ดีล่ะก็ดื่มไป ถ้าตื่นแล้วก็ต้องไปทำงานต่อ มีเรื่องอะไรที่ต้องรับผิดชอบก็ต้องสู้ต่อไป” “อืม” ทั้งสองคนชนกระป๋องกันแล้วยกขึ้นดื่ม เบียร์พวกนั้นเย็นมาก แถมห้องก็ไม่ค่อยอุ่นเท่าไหร่ด้วย เฉียวเมิ่งเยว่ยิ่งดื่มอุณหภูมิร่างกายยิ่งเย็น แต่เหมือนว่าหยางเสว่หลินไม่ได้รู้สึกแบบนั้น เธอดื่มต่อไม่หยุด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เฉียวเมิ่งเยว่ก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ตัวเองดังขึ้น เฉียวเมิ่งเยว่หลับตา แล้วยื่นมือไปคลำหาในกระเป๋า เธอลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ แล้วก็รับสาย “ฮัลโหล” “เธอดื่มมาเหรอ?” เสียงของเห้ออี้ลั่วดังลอดโทรศัพท์ออกมา เฉียวเมิ่งเยว่ก็เริ่มได้สติ เธอเจ็บจมูกและคำไปหมด “คุณชาย นายเองหรอ ฉันดื่มนิดหน่อย แต่ว่าไม่ได้เมานะ ไม่ต้องห่วง” “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?” “อยู๋บ้านเสว่หลิน” “รอก่อนนะ อย่าหนีไปไหนล่ะ” เห้ออี้ลั่วพูดจบแล้วก็วางสายไป เฉียวเมิ่งเยว่วางโทรศัพท์ลงอย่างงงๆ แล้วก็สะบัดหัวด้วยความมึน ในตอนที่กำลังไม่ได้สตินั้น ก็มีเสียง้อความเข้า แต่ก็กดปิดมันทันที เฉียวเมิ่งเยว่เอามือลูบหน้าตัวเอง แล้วก็เห็นว่าหยางเสว่หลินเมาจนสภาพไม่เหมือนคนแล้ว เธอก็พยายามลุกไปล้างหน้าล้างมือ หลังจากนั้นก็อุ้มหยางเสว่หลินเข้าไปในห้อง แล้วก็ห่มผ้าให้เธอ แล้วก็เปิดฮีตเตอร์เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกหนาว พอเห็นว่าหยางเสว่หลินหลับไปแล้ว แถมยังนอนขมวดคิ้วอีกต่างห่าง เฉียวเมิ่งเยว่ก็ถอนหายใจออกมา ในตอนนั้นเอง ก็มีคนมาเคาะประตู เฉียวเมิ่งเยว่ตกใจกับเสียงเคาะนั้น เธอรู้สึกตื่นกลัว “เฉียวเมิ่งเยว่ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ！” เสียงเห้ออี้ลั่วดังมาจากข้างนอก เฉียวเมิ่งเยว่รีบวิ่งไปเปิดประตู “นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่?” เห้ออี้ลั่วไม่ได้ตอบคำถามของเธอ พอเห็นว่าหน้าเล็กๆของเธอแดงนั้น ตาของเขาก็เบิกกว้างแล้วถามว่า “เธอเดินได้ไหม?” “ฉันยังโอเค รอแป๊ปนึงนะ ขอไปเอากระเป๋าก่อน” เห้ออี้ลั่วเห็นท่าทางเธอเหมือนจะล้มอยู่แล้ว ก็อุ้มเธอขึ้น แล้วก็ยื่นมือไปหยิบกระเป๋าเธอ แล้วก็เดินออกมาจากห้อง พอเฉียวเมิ่งเยว่โดนอุ้มแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกเมายิ่งกว่าเดิม เธอซบหัวลงไปที่ไหล่หนาๆของเห้ออี้ลั่ว แล้วก็ดมกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา “คุณชาย” “หืม?” “คุณชาย” “ว่ายังไง?” “คุณชาย……” เห้ออี้ลั่วก้มหน้าไปมองผู้หญิงตัวเล็กๆที่กึ่งหลับกึ่งตื่น แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เมาแล้วเหรอ?” “ไม่ได้เมา เหมือนว่าฉันจะเป็นหวัดแล้ว” เฉียวเมิ่งเยว่ยื่นมือไปจับหน้าของเห้ออี้ลั่ว เธอสามารถรู้สึกได้ถึงผิวที่อบอุ่นของเขาจากปลายนิ้ว นิ้วมือของเฉียวเมิ่งเยว่ลูบไล้ไปทั่วใบหน้าเขาอย่างสนุกสนาน เห้ออี้ลั่วที่โดนเธอเล่นหน้าเขาอย่างกับเด็กไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่รีบอุ้มเธอลงมาชั้นล่าง “คุณชาย เหมือนว่าฉันจะชอบนายขึ้นมานิดนึงแล้วล่ะ นายชอบฉันซักนิดนึงบ้างไหมนะ?” เฉียวเมิ่งเยว่ถามออกมาด้วยความมึนเมา เสียงเธอเบามากจนเกือบจะไม่ได้ยิน แต่ว่าเห้ออี้ลั่วก็ได้ยินทุกคำพูด พอเฉียวเมิ่งเยว่พูดจบก็ไม่รอให้เห้ออี้ลั่วพูดต่อ “ถึงแม้ว่าฉันจะสวยมาก ความสามารถในการทำงานก็ยังพอถูไถ แต่ว่าคุณชายอย่างนางคงมีผู้หญิงแบบนี้ข้างกายมากมาย” เห้ออี้ลั่ววางเธอลงบนเบาะข้างคนขับ “นั่งดีๆ อย่างุ่นวายนะ” เฉียวเมิ่งเยว่กลับเกาะคอเขาไว้แน่น แล้วใบหน้าเล็กๆนั้นก็ซบอยู่ที่คอของเขา ลมหายใจอุ่นๆรดที่ต้นคอของเห้ออี้ลั่ว ทำให้เขารู้สึกอ่อนยวบ เห้ออี้ลั่วจับไหล่ของเธอแน่น แล้วก็มองใบหน้าเล็กๆของเธอภายใต้แสงไฟในรถ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเมาและความไร้เดียงสา ใครเห็นก็น่าจะตกหลุมรัก ริมฝีปากบางสีชมพูที่ทำให้คนอยากจูบ และเห้ออี้ลั่วก็ทำแบบนั้นจริงๆ เขาโน้มตัวลงไป แล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากของเธอ ดวงตาของเฉียวเมิ่งเยว่เบิกโพลง เธอยังคงมีสติอยู่น้อยนิด ในใจเธอรู้สึกตื่นเต้นและรอคอย ตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะจูบกันนั้น กระเพาะของเฉียวเมิ่งเยว่รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอเรอออกมาอย่างไม่รู้ตัว กลิ่นเบียร์กระจายออกมาเต็มไปทั่วทั้งรถทันที เห้ออี้ลั่วแทบรอไม่ไหวให้กลิ่นนี้หายไปจากรถ สีหน้าเขามืดมน หลังจากคาดเข็มขัดให้เฉียวเมิ่วเยว่แล้วนั้ ก็รีบขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับทันที เฉียวเมิ่งเยว่เอามือถูจมูกตัวเอง อับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน “นี่ คุณชาย ถ้าจะขำฉันล่ะก็ ขำในใจก็พอแล้ว ไม่ต้องขำออกเสียง แคร์ฉันด้วย” “เครื่องในเธอมันเน่าหมดแล้วเหรอ” “มันก็เป็นหนึ่งในหน้าที่ของฉันไม่ใช่เหรอ เสว่หลินอารมณ์ไม่ดี ในฐานะเพื่อน ฉันก็ต้องดื่มเป็นเพื่อนเธอสิ” “เขาอารมณ์ไม่ดี เธอก็ต้องให้กำลังใจเขาสิ ดื่มเหล้าสามารถแก้ปัญหาได้เหรอ?” “เรื่องบางเรื่องแค่ให้กำลังใจก็ไม่สามารถแก้ไขได้หรอกนะ ถ้าพูดมากเกินไปอาจจะทำให้เขารู้สึกทุกข์ใจมากกว่าเดิมก็ได้ มีแต่จะทำให้เธอต้องทุกข์ใจเพื่อพูดถึงสิ่งที่เธอเจอมาครั้งแล้วครั้งเล่า นั่นมันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” เห้ออี้ลั่วเห็นว่าสีหน้าเธอดูจริงจัง “เธอเคยผ่านมาแล้วเหรอ?” “อืม เรื่องอื่นฉันไม่เข้าใจความรู้สึกหรอกนะ แต่ว่าเรื่องที่เข้าใจมากที่สุดก็คือตอนที่โจวจื่อหยางเลิกกับฉันตอนที่ฉันกำลังเรียนปริญญาโทอยู่ ตอนนั้นเหมือนฟ้าถล่มลงมาเลยล่ะ” เฉียวเมิ่งเยว่กระพริบตาถี่ “คุณชาย นายถือไหมถ้าฉันจะพูดถึงแฟนเก่า?” “พูดต่อสิ” “โอเค”