บทที่ 78 ขาดการออกกำลังกาย

บ๗ที่ 78 ขาดการออกกำลังกาย เห้ออี้ลั่วกลอกตา เขาพึ่งรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มองโลกในแง่ดีเกินไปมาก เขาไม่สามารถใช้วิธีปกติในการต่อกรกับเธอได้จริงๆ พูดถึงแฟนเก่าของตัวเองต่อหน้าเขา มันไม่ประหลาดไปหน่อยเหรอ? เฉียวเมิ่งเยว่เอามือลูบหน้าเล็กน้อย แล้วก็พูดว่า “ตอนนั้นนะ เหมือนฉันได้เจอวิกฤตที่ใหญ่โตที่สุดในชีวิตแล้ว เมื่อก่อนฉันน่ะดีเลิศจะตาย คะแนนก็ดี หน้าตาก็สวย ได้ดอกไม้ทุกนาที แต่ว่ากลับหน้ามืดตามัวไปชอบผู้ชายเลวๆ มอบโอกาสที่จะได้ไปต่างประเทศให้เขาไปซะ มอบบัตรเครดิตมูลค่า2แสนหยวนให้เขาไป แต่กลับกลายเป็นว่าหลังจากเขาได้ไปต่างประเทศแล้วก็เขี่ยฉันทิ้งทันที เหยียบย่ำหัวใจดวงน้อยๆของฉัน ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดฉัน แต่ว่าญาติคนอื่นๆ เพื่อนร่วมห้อง เพื่อน ครูต่างรู้สึกว่าฉันเป็นคนโง่เง่า วันๆได้แต่ซุบซิบเรื่องฉัน หลังจากนั้นฉันก็โกรธจนตามเขาไปที่ต่างประเทศเพราะต้องการคำอธิบาย” พอเฉียวเมิ่งเยว่พูดถึงตรงนี้ ดวงตาก็ร้อนผ่าว เฉียวเมิ่งเยว่ยื่นมือาปิดตาตัวเองไว้ “แต่เขากลับไม่กล้ามาเจอฉัน ให้เย่ชิงออกมารับมือกับฉันแทน นายว่าตอนนั้นฉันหน้ามืดตามัวขนาดไหน ถึงได้ไปชอบผู้ชายกากเดนแบบนั้นได้?” “ที่เธอไม่มีแฟนมาหลายปีก็เพราะเหตุผลนี้งั้นเหรอ? ฉันขอเธอแต่งงานตั้งหลายครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธตลอด เพราะว่าโจวจื่อหยางเนี่ยน่ะเหรอ?” “โจวจื่อหยางทำให้ความเชื่อใจของฉันที่มีต่อคนอื่นหายไปครึ่งนึง เปลี่ยนความคิดฉันเกี่ยวกับการมองคนอื่นไปเลย” เฉียวเมิ่งเยว่โดนเห้ออี้ลั่วปลุกขึ้นมาจากความรู้สึกเดิมๆ เธอหายใจเข้าลึกๆ “แล้วอีกอย่างนะ ฉันก็เป็นแค่พลเมืองตัวเล็กๆ คุณชายผู้ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองเยว่เฉิงมาขอฉันแต่งงาน ฉันจะไม่หนีได้ยังไงกันล่ะ?” “สุดท้ายก็หนีไม่พ้น” เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะหึหึ เธอไม่ได้ปวดหัวเหมือนเมื่อกี้แล้ว “คุณชาย แล้วนายล่ะ? มีแฟนเก่าสุดพิเศษบ้างไหม คนอย่างนายคงจะมีแฟนมาเยอะเลยสิท่า? ทำไมฉันถึงชนะผู้หญิงพวกนั้นได้ล่ะ?” “ใครบอกเธอว่าฉันเคยมีแฟนมาเยอะ?” “ขนาดพวกลูกคนรวยที่หน้าตาธรรมดาๆยังมีผู้หญิงเป็นกอง แล้วอย่างนายจะไม่มีได้ยังไง?” “เรื่องพวกนี้มันเกี่ยวข้องกันยังไง? พวกลูกคนรวยยังมีคนที่ติดยา ชอบมีเรื่องกัน ฉันก็ต้องเป็นแบบนั้นด้วยเหรอ?” “อืม ที่นายพูดก็ถูก” เห้ออี้ลั่วยื่นมือไปเคาะหัวเธอเบาๆ “เธอนอนก่อนไป เดี๋ยวถึงบ้านแล้วฉันปลุก” “อืม” เฉียวเมิ่งเยว่ตอบเสียงอู้อี้ เธอรู้สึกว่าร่างกายเธอตอนนี้จบเห่แล้ว “วันหยุดปีใหม่ของเธอเมื่อก่อนก็สามวันเหมือนกันเหรอ?” “ไม่ใช่หรอก ตอนนี้หมอทุกคนก็กลับมาทำงานตามปกติแล้ว หมอที่อยู่เวรวันปีใหม่ก็ได้กลับไปพักผ่อนแล้ว” “ถ้างั้นพรุ่งนี้ก็พักผ่อนหน่อยเถอะ ไม่ต้องไปทำงานแล้ว” “โอเค” เฉียวเมิ่งเยว่ตอบเสียงต่ำ แล้วก็หลับตาลง สุดท้าย เฉียวเมิ่งเยว่ก็ป่วยจริงๆ เป็นไข้ ปวดหัว เจ็บคอ ทรมานจนน้ำตาจะไหล เธอกำลังจะลุกขึ้น แต่ว่าก็มีมือหน้ามากดที่หน้าผากของเธอไว้ “อย่าขยับ เธอยังมีไข้อยู่เลย” เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้า เห้ออี้ลั่วเห็นว่าอาการเธอไม่ค่อยดี ก็นั่งลงบนเตียง แล้วก็ค่อยๆพยุงให้เธอลุกขึ้น แล้วก็เอาน้ำให้เธอดื่ม พอได้ดื่มน้ำอุ่นๆ เฉียวเมิ่งเยว่ถึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย พอเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว ก็ถามออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง “เสี่ยวเป่าล่ะ?” “เรียนอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือน่ะ?” “แค่กๆ แล้วพ่อกับแม่ล่ะ? วันนี้พวกเขาน่าจะกลับมาแล้วนิ” “เมื่อกี้แม่ยายโทรมาหาเธอ ฉันก็เลยรับให้ แม่ยายบอกว่าเดี๋ยวจะเข้ามา” “ซวยแล้ว ฉันต้องโดนเหน็บแนมแน่เลย” เห้ออี้ลั่วจับไปที่ใบหน้าของเธอที่มีแต่เหงื่อ “ป่วยแล้วยังจะโดนเม้าอีกเหรอ?” “นายไม่รู้จักฝีปากของคุณหญิงหลัวซะแล้ว” เฉียวเมิ่งเยว่พยายามจะขยับแขนของตัวเอง ก็พบว่าแขนเธอไม่มีแรงแล้ว “กินโจ๊กหน่อยเร็ว ปล่อยให้ท้องว่างไม่ดีหรอก” เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้า แล้วก็ค่อยๆกินโจ๊กที่ห้ออี้ลั่วถือมาให้ทีละคำ เห้ออี้ลั่วเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ ก็รู้สึกใจอ่อนยวบ ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไม่ได้แค่มีผลกระทบกับเสี่ยวเป่าเท่านั้น ยังมาส่งผลกับเขาอีกจนได้ เฉียวเมิ่งเยว่ที่กำลังกินโจ๊กอยู่ ก็ได้ยินเสียงนึงดังแว่ดขึ้นมา “เฉียวเมิ่งเยว่!” เฉียวเมิ่งเยว่รีบวางถ้วยโจ๊กลง แล้วก็ตอบกลับไปอย่างไม่มีแรง “หนูอยู่ข้างบน！” ผ่านไปครู่นึง ก็มีเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ลั่วหมิงเม่ยรีบวิ่งมา และรีบจับหน้าผากเธอด้วยความกังวล พอเห็นว่าไม่มีไข้ก็เลยถอนหายใจออกมา “ยัยเด็กคนนี้นี่ ช่วยดูแลตัวเองให้มันดีๆหน่อยได้ไหม?” “ก็แค่ไม่สบายนิดหน่อยเอง ไม่มีอะไรหรอก แม่ ไม่เจอกันไม่กี่วันสวยขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย” “อย่ามาโม้ อยากกินอะไร เดี๋ยวแม่ไปทำให้” “ขอบคุณมากค่ะคุณแม่ อะไรก็ได้ที่แม่เป็นคนทำ ดีทั้งนั้นแหละ” “ไม่ต้องเลย” ลั่วหมิงเม่ยเคาะหัวเธอทีนึง “รีบรักษาตัวให้หาย อย่าให้มาติดหลานชายตัวน้อยของแม่เด็ดขาด” “แม่ รีบเข้าครัวไปเถอะ อย่ามาทำร้ายหนูเลย หนูรับไม่ไหวแล้ว” “ยังจะแสดงอีก” ลั่วหมิงเม่ยหัวเราะหึหึ แล้วก็ลงไปชั้นล่าง เห้ออี้ลั่วนั่งมองการกระทำของสองแม่ลูกแล้วก็หัวเราะออกมา พอเฉียวเมิ่งเยว่เห็นว่าแม่ออกไปแล้ว ก็พยายามขยับแขนที่ไม่มีแรงของเธอ “ฉันอยากไปอาบน้ำ” “คุณหมอเฉียว คุณจำได้ไหมว่าคนเป็นไข้ห้ามอาบน้ำ?” “แต่ว่าเนื้อตัวฉันมีแต่กลิ่นเหล้า” “เมื่อคืนฉันเช็ดตัวให้เธอแล้ว” “หะ?” เฉียวเมิ่งเยว่คิดไปคิดมารู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ถูกต้อง เธอพูดออกมาเสียงสั่น “นาย นายเช็ดให้ฉัน? นี่นายฉวยโอกาสที่ฉันเมาไม่ได้สติ แอบมองเรือนร่างที่สุดแสนจะเซ็กซี่ของฉันงั้นเหรอ?！” “อย่างกับไม้กระดานยังจะบอกว่าเซ็กซี่อีกเหรอ” เห้ออี้ลั่วไม่รู้จะพูดอะไร เฉียวเมิ่งเยว่มองหน้าเห้ออี้ลั่วแล้วรีบมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม “ฉันไม่อยากมีชีวิตต่อแล้ว ฮือๆๆๆ” เห้ออี้ลั่ว : “.......” เห้ออี้ลั่วรู้สึกว่าถ้าเขายังอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไปนานกว่านี้ล่ะก็ ไอคิวเขาต้องลดลงแน่ๆ เฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเห้ออี้ลั่วเดินจากไป ก็ยื่นหน้าออกมาจากผ้าห่ม แล้วก็รีบก้มลงมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่อยู่ แล้วก็จับหน้าอกหน้าใจของตัวเองที่ไม่ค่อยจะใหญ่เท่าไหร่นัก แล้วก็โทรไปหาหยางเสว่หลินเพื่อถามไถ่สถานการณ์ของเธออย่างอารมณ์เสีย พอได้ยินเสียงของหยางเสว่หลินทางโทรศัพท์ก็ฟังไม่ออกว่าเธอไม่สบายหรือยังไม่ตื่นดี แต่ก็ยังดูมีชีวิตชีวามากกว่าเมื่อวานละนะ เฉียวเมิ่งเยว่เปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านแล้วก็ลงมาด้านล่าง ลั่วหมิงเม่ยกับป้าหลิวก็วางอาหารไว้บนโต๊ะแล้ว แถมยังมีเค้กก้อนเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะอาหารอีกด้วย “แม่ หนูรักแม่นะ” “จะอ้วก พอได้ยินเธอเรียกว่าแม่แล้วรู้สึกอารมณ์เสีย” ลั่วหมิงเม่ยตะคอกออกมาอย่างอารมณ์ไม่ดี เฉียวเมิ่งเยว่หันไปมองเฉียวไห่ซิง เฉียวไห่ซิงกำลังนั่งคุยซุบซิบกับเห้ออี้ลั่วอยู่ที่ห้องรับแขก พอเห็นว่าเธอเดินมา ก็ยื่นมือไปจับที่หน้าผากของเธอ “ยังมีไข้นิดหน่อย” “พ่อ ภูมิคุ้มกันของลูกสาวสุดที่รักของพ่ออ่อนแอลงแล้ว” “เพราะว่าลูกไม่ค่อยได้ออกกำลังกายไง ต่อไปรีบตื่นไปออกกำลังกายกับอี้ลั่วแล้วก็เสี่ยวเป่าเลยนะ” “อืมอืม” เฉียวเมิ่งเยว่เอาหัวซบลงที่ไหฃ่ของเฉียวไห่ซิง “พ่อ กลับไปฉลองปีใหม่ที่บ้านครั้งนี้มีเรื่องอะไรสนุกๆไหม?” “ก็ไม่ได้มีอะไร ก็แค่มีคนเพิ่มขึ้นมา คึกคักกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย ยาเอ่อก็ตัดสินใจจะไปฝึกงานที่บริษัทของอี้ลั่วแล้วด้วย” “คุณสามี การที่ยาเอ่อเข้าไปฝึกงานในบริษัทคุณจะไม่ได้ส่งผลอะไรกับคุณใช่ไหม?”