บทที่ 81 จับเป็นตัวประกันกลับ

บ๗ที่ 81 จับเป็นตัวประกันกลับ เย่ชิงอ้าปากจะพูด แต่ก็เงียบลง เฉียวเมิ่งเยว่พบว่าอารมณ์ของเธออ่อนไหว จึงเขยิบไปทางเธอเล็กน้อย ใกล้ๆกับเธอมีมีดปอกผลไม้เล่มหนึ่ง ยังดีที่อยู่ในมุมลับตาของเย่ชิง เธอพยายามหยิบมีดนั้นมาตัดเชือกที่มือตัวเอง พลางพูด “เธอฉลาดมาก มีบางเรื่องที่เธอคิดไม่ตกไม่เป็นไร แต่ก่อนที่จะทำเรื่องนี้ เธอต้องคิดว่าเธอจะรับผลของมันได้ไหม ก็เหมือนกับที่เธอมองว่าฉันเป็นศัตรูในความคิด ฉันก็เห็นเธอตั้งตอนที่เธออยู่ที่มหาวิทยาลัยหนานเฟิง เธอเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาในชีวิตของฉัน ก็เหมือนกับที่ฉันพูดเมื่อกี้ เธอสวยมาก และยังมีต้นตระกูลที่ดี แล้วยังเรียนเก่ง เธอมีคุณสมบัติที่ดีกว่าฉันมากมาย ฉันอิจฉาเธอมาก การกระทำของเธอฉันก็ชอบ พบเจอผู้ชายที่ชอบแล้วรีบเข้าหามันไม่ผิด แต่เธอไม่ได้อ่อนโยนเท่าคนอื่น ที่ยอมเสียสละให้โจวจื่อหยาง เธอยังเจอคนที่รักเธอได้มากกว่านี้ แต่ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ได้? เย่ชิงมองเฉียวเมิ่งเยว่อย่างตกตะลึง “เธอ เธอคิดแบบนั้นจริงเหรอ?” “อื้ม แต่เธอมองฉันเป็นศัตรูหัวใจ ฉันก็เอาแต่มองเธอเป็นศัตรู พวกเรายังถูกผู้ชายคนเดียวกันทำร้ายอีก ถ้าหากไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้ พวกเราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้”เฉียวเมิ่งเยว่ค่อยๆตัดเชือกที่ด้านหลัง เย่ชิงเหมือนจะถูกเฉียวเมิ่งเยว่เกลี้ยกล่อมสำเร็จ แววตาของเธอดูอ่อนโยนขึ้น เฉียวเมิ่งเยว่เกือบจะสบายใจแล้ว แต่เย่ชิงกลับหัวเราะขึ้น เป็นการหัวเราะที่แตกต่างจากทั่วไป ทำให้เฉียวเมิ่งเยว่มึนไป “เฉียวเมิ่งเยว่ ฉันเกือบจะเชื่อที่เธอพูดแล้ว! มานี่เร็ว! อย่าให้เฉียวเมิ่งเยว่หนีไปได้!” ประตูถูกเปิดขึ้น แล้วคนกลุ่มหนึ่งก็วิ่งมาทางเฉียวเมิ่งเยว่ เฉียวเมิ่งเยว่ไม่ทันได้สนใจว่าจะบาดถูกมือไหม เธอออกแรงตัดเชือก ให้ตัวเองเป็นอิสระ ก่อนที่คนพวกนั้นจะวิ่งมาตรงหน้าเธอ เธอก็กระโดไปด้านหลังเย่ชิงก่อน แล้วใช้มีดผลไม้นั้นจี้ไปที่คอเย่ชิง “ไม่อยากให้เธอตาย ก็ถอยไปซะ!” คนอื่นไม่คิดว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้ จึงอึ้งไป เย่ชิงเห็นเลือดติดที่มีด จึงตกใจกลัว เฉียวเมิ่งเยว่เอาตัวเย่ชิงเป็นตัวประกันอย่างมีชั้นเชิง เธอเป็นแพทย์ภายนอก เข้าใจในร่างกายมนุษย์มากกว่าหมออื่นๆ เธอจึงจี้มีดไปยังจุดที่ไม่ให้พลาดเกิดอุบัติเหตุ ถึงแม้เธอจะรำคาญเย่ชิง แต่ก็ไม่ถึงกับจะฆ่าเธอให้ตาย ฆ่าเธอตาย ไม่มีประโยชน์อะไรเลยซักนิด เฉียวเมิ่งเยว่มองคนเหล่านั้นด้วยความเลือดเย็น “ถอยไป แล้วเตรียมรถให้ฉัน!” ทุกคนมองเย่ชิงด้วยความลังเล แต่ไม่มีใครขยับ หน้าของเย่ชิงซีดจนขาว เธอทั้งกลัวและเกลียดเฉียวเมิ่งเยว่ เธอม่คิดว่า เฉียวเมิ่งเยว่จะพลิกวิกฤติเป็นโอกาส เฉียวเมิ่งเยว่ไม่พูดมาก เธอขยับมีดเข้าใกล้คอเย่ชิงมากขึ้น เย่ชิงสัมผัสถึงความเย็นของใบมีด ที่จี้มายังคอของเธอ รู้สึกเจ็บแปรบที่ผิว ทำให้เธอยิ่งกลัวยิ่งตกใจ เธอที่ไม่กล้าขยับ จึงค่อยๆขยับคอเล็กน้อย เฉียวเมิ่งเยว่มองที่เย่ชิงและคนพวกนั้น “ดูท่าพวกแกอย่างเห็นยัยนี่ตายมากกว่า! จากนี่ไปโรงพยาบาลก้น่าจะสิบห้านาทีได้ ถ้าฉันปาดลงไปที่คอเธอ ให้เลือดไหลออกมา เธอคงทนไม่ได้ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ พวกแกอยากได้แบบนั้นใช่ไหม?” สีหน้าของเย่ชิงเปลี่ยน แล้วรีบพูดขึ้น “ทำตามที่เธอพูดซะ!” คนพวกนั้นจึงเริ่มขยับ วิ่งไปขับรถมา เฉียวเมิ่งเยว่ไม่ได้วางมือ กลับกัน โอกาสของเธอมาถึงแล้ว ถ้ารถที่พวกเขาขับมานั้นถูกเอาน้ำมันออกจนหมด เธอจะทำอย่างไร? แล้วถ้า ตอนที่เธอจี้เย่ชิงขึ้นรถนั้น ถูกจู่โจม เธอจะรับมืออย่างไร? ตรงนี้ยากเสียยิ่งกว่าตอนที่เธอตัดเชือก และเอาเย่ชิงเป็นตัวประกันเสียอีก เฉียวเมิ่งเยว่กำลังคิด พันได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านนอก และเสียงรถเบรก ทุกคนวิ่งออกไปดู เฉียวเมิ่งเยว่ครุ่นคิด แล้วจี้ให้เย่ชิงตามออกไป เมื่อเดินออกมา เธอพบว่าคนที่วิ่งออกมาเมื่อครู่นอนอยู่บนพื้นทั้งหมด สิ่งก่อสร้างมากมายถูกกองไว้หน้าบ้าน เห้ออี้ลั่วในเสื้อโค้ทเดินมาทางเธอ วินาทีที่เห้ออี้ลั่วเห็นเฉียวเมิ่งเยว่นั้น ใจเขาก็กระตุกวูบ เขาคิดไม่ถึงว่าเจอสถานการณ์แบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ทำเรื่องไม่คาดคิดทุกที “คุณชาย…”เฉียวเมิ่งเยว่พูดด้วยความตกตะลึง แล้วก็สลบลงไปอย่างไม่รู้ตัว เฉียวเมิ่งเยว่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว เธอปวดหัวจนแทบพูดออกมาไม่ไหว แล้วก็หายใจไม่ออก เหมือนกับหวัดจะกลับมาอีกครั้ง เห้ออี้ลั่วนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา ก็รู้ได้ว่าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว จึงวางหนังสือลง แล้วยื่นมือไปจับหน้าผากของเธอ “นั่งขึ้นมาทานอะไรไหวไหม?” เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้าอย่างอ่อนแรง แล้วพูดเสียงอ่อย “ฉันไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว หิวมาก” เห้ออี้ลั่วพยุงเธอขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียง แล้วจึงลงไปตักอาหารขึ้นมา เฉียวเมิ่งเยว่กลืนน้ำลาย “ฉันไม่ได้แปรงฟันก็กินได้เหรอ?” “กินเสร็จค่อยแปรงก็ได้” “อื้มๆ” เห้ออี้ลั่วจัดโต๊ะอาหารเล็กๆไว้ที่หัวเตียงเธอ แล้วนำอาหารไปวางเอาไว้ เฉียวเมิ่งเยว่ทำได้เพียงยิ้มให้เห้ออี้ลั่ว แล้วก็กินอย่างไร้อารมณ์ ไม่นานอาหารบนโต๊ะก็ถูกกินจนเกลี้ยง เห้ออี้ลั่วเห็นเธอก็สงสัย จึงถามขึ้น “กินอิ่มรึยัง?” “ยังเลย แต่ว่าเดี๋ยวค่อยกิน ไม่งั้นกระเพาะคงรับไม่ไหว” เฉียวเมิ่งเยว่พูดอย่างขัดเขิน เห้ออี้ลั่วไม่รู้จะรับมือกับเธอยังไงจริงๆ เธอเป็นผู้หญิงที่กินเก่งที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา และไม่หวานเลยซักนิด “คุณพ่อคุณแม่มาดูเธอ ตอนที่เธอยังไม่ตื่นหน่ะ เมื่อกี้ตอนที่ฉันลงไปด้านล่างโทรหาพวกเขาแล้ว” “ขอบคุณนะคุณชาย แย่จริงๆที่ทำให้เป็นห่วงกันหมด” “ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เฉียวเมิ่งเยว่เล่าเรื่องให้เขาฟังอีกครั้งอย่างคร่าวๆ แล้วถามต่อ “เย่ชิงและพวกคนที่จับตัวฉัน นายจะจัดการยังไง?” “เธอคิดว่ายังไง?” “ไม่มี ทำอะไรก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาเธอไม่ได้จะจัดการฉันเพียงครั้งแรก ครั้งนี้เหมือนเธอจะทดสอบความอดทนฉัน” “วันหลังฉันจะให้บอดี้การ์ดคอยติดตามเธอ” “ไม่ต้องลำบากหรอก ไม่ได้อันตรายอย่างที่คิด” เห้ออี้ลั่วหรี่ตามอง “เธอยังอยากมีอีกครั้งเหรอ?” “นี่...ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ช่างเถอะ มีคนคอยปกป้องก็ดี ถ้ามีอีกครั้ง ฉันคงกลัวจนฉี่แตก” “ฉี่แตกแล้วยังจับเขาเป็นตัวประกันกลับได้?” เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะในลำคอ “ฉันกลัวว่าเธอจะหาฉันไม่ได้เร็วขนาดนั้น จึงหาวิธีช่วยตัวเอง คุณชาย นายเข้ามาช้าไปหน่อยรึเปล่า? แต่ว่าตอนนั้นนายหล่อมากเลยอะ!” เห้ออี้ลั่วจับผมของเธอที่ยุ่งเหยิง “ใช่แล้ว ฉันตั้งใจจะเข้าไปในตอนนั้น”