บทที่ 82 ฉันไม่ใช่พระแม่มารี

บ๗ที่ 82 ฉันไม่ใช่พระแม่มารี “ที่จริงเรื่องนี้มันก็มีเรื่องน่าสงสัยอยู่หน่อยนะ” “เกี่ยวกับอะไรเหรอ?” “นายไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอ? ทำไมฉันโดนลักพาตัวไปตั้งนาน แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยล่ะ? ถ้าดูจากความเกลียดชังที่เย่ชิงมีให้ฉันแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยากฆ่าฉันจริงๆ แต่ก็คงต้องการจะให้ฉันเจ็บบ้างแหละ แต่ถ้าไม่นับที่ถูกตบอยู่สองสามครั้ง ฉันก็ไม่ได้โดนทำร้ายอะไรเลยนะ” “เธอคิดว่ายังมีคนอื่นอยู่เบื้องหลังอีกงั้นเหรอ?” “อืม ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้มีแค่เย่ชิง น่าจะมีคนขู่บังคับ หรือไม่ก็ล่อให้เธอทำแบบนี้ ตอนที่ฉันคุยกับเย่ชิงอยู่ ก็รู้สึกว่าอารมณ์เธอผันผวนง่ายมากเลย ก่อนที่เธอจะเห็นหน้าฉัน เธอดูตื่นเต้นมาก แต่พอได้ปลอบเธอนิดหน่อย เธอก็ดูสงบลง ฉันว่าเธอน่าจะมีปัญหาอะไรซักอย่างนะ หรือที่โจวจื่อหยางเลิกกับเธอ เพราะเธอเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า?” “เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปตรวจสอบเอง” เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้า “ผู้หญิงดีๆคนนึงทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้” “เธออยากให้ฉันปล่อยเขาไปว่างั้น?” “ฉันไม่ใช่พระแม่มารีนะ เธอพึ่งจะคุกคามชีวิตของฉันไป ฉันต้องเกลี้ยกล่อมเธอตั้งนาน ถ้าเกิดว่าครอบครัวของเธอออกมาพิสูจน์ว่าเธอป่วยทางจิต แล้วหลังจากนี้เธอฆ่าฉัน ฉันก็ตายฟรีน่ะสิ “เธอเห็นฉันเป็นสิ่งของงั้นเหรอ?” “ก็ใช่ ฉันลืมไปว่าฉันแต่งงานกับผู้ชายที่มีพลังอำนาจมากที่สุดในเมืองเยว่เฉิง คุณชาย ฉันโชคดีจริงๆทีได้แต่งงานกับนาย ถ้าเย่ชิงไม่กังวลเรื่องนายนะ ป่านนี้ฉันคงตายไปแล้ว” เห้ออี้ลั่วยื่นมือไปลูบใบหน้าที่ซีดเซียวและสะลึมสะลือของเธอ “นอนเถอะ ตอนนี้เธออยู่บ้านแล้ว ไม่มีใครมาทำอะไรเธอได้แล้ว” เฉียวเมิ่งเยว่หาวออกมาด้วยความง่วง แล้วก็ขดตัวลงไปในผ้าห่ม เห้ออี้ลั่วกลับลงมาข้างล่างพร้อมกับจานพวกนั้น แล้วก็โทรหาผู้จัดการที่เขามอบหมายให้จัดการเรื่องนี้ เฉียวเมิ่งเยว่หลับจนถึงสิบโมงเช้า พอตื่นมาก็รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะเลย นอกจากจะมีรอยบวมที่หน้าเล็กน้อยแล้ว อย่างอื่นเธอก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย พอเสี่ยวเป่ากับเชอหลุนเห็นว่าเธอลงมาข้างล่าง ก็รีบกระโจนหาเธอทันที เสี่ยวเป่ายื่นกระดานที่เขียนไว้ให้เฉียวเมิ่งเยว่ “เข้าเวรกลางคืนอีกแล้วเหรอ?” พอจะเดาได้ว่าเห้ออี้ลั่วกลัวว่าเสี่ยวเป่าจะกังวล เลยบอกว่าเธอเข้าเวรกะกลางคืน เฉียวเมิ่งเยว่ลูบใบหน้าเล็กๆของเสี่ยวเป่า “ใช่แล้ว ถึงเวรแม่พอดีน่ะ ลูกรัก คิดถึงแม่ไหม? แม่คิดถึงลูกมากเลยนะ” เสี่ยวเป่าหน้าแดงและพยักหน้าเบาๆ เฉียวเมิ่งเยว่ยิ้มแล้วก็จุ๊บลงไปที่หน้าของเขาหลายทีถึงจะยอมปล่อยเขา “พ่อล่ะ? ไปทำงานแล้วเหรอ?” เสี่ยวเป่าพยักหน้า “งั้นก็ดี พวกเราพาเชอหลุนไปกินข้าวกินขนมที่บ้านคุณยายกันดีกว่า” เสี่ยวเป่ามองหน้าที่ซีดเซียวของเธอด้วยความกังวล และเขียนว่า “สีหน้าของแม่ไม่ค่อยดีเลย พ่อบอกว่าแม่ต้องพักผ่อนเยอะๆ” “แค่ได้เห็นหน้าลูก จิตใจแม่ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว” เฉียวเมิ่งเยว่ปล่อยเสี่ยวเป่า แล้วก็ไปหาอะไรกินเล็กน้อย และขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง ตอนที่เธอกำลังจะขับรถถึงบ้านนั้น เห้อหวินซานก็โทรเข้ามา เฉียวเมิ่งเยว่จอดรถข้างทาง รับสายแล้วพูดว่า “คุณผู้หญิง มีอะไรให้ดิฉันรับใช้รึเปล่าคะ?” “พี่สะใภ้ สบายดีไหม?” “ฉันสบายดี ตอนนี้กำลังจะพาเสี่ยวเป่ากับเชอหลุนกลับไปที่บ้านแม่น่ะ เธออยากมาชิมฝีมือการทำอาหารของแม่ฉันหน่อยไหม? แม่ฉันฝีมือชั้นเลิศเลยนะ” “ถ้าพูดแบบนี้ฉันก็ไม่เกรงใจล่ะนะ บอกที่อยู่มาสิ” เฉียวเมิ่งเยว่ก็บอกที่อยู่เธอไปอย่างละเอียด เหมือนว่าเห้อหวินซานกำลังดูแผนที่อยู่พอดี ผ่านไปครู่นึงก็พูดว่า “ฉันอยู่ไม่ไกลบ้านเธอเลย อีกสิบนาทีน่าจะถึง” “ฉันก็ใกล้แล้วเหมือนกัน เดี๋ยวพวกเราเจอกันที่หน้าทางเข้าหลัก แล้วค่อยเข้าไปพร้อมกัน” “โอเค” ลั่วหมิงเม่ยไม่คิดว่าเฉียวเมิ่งเยว่จะพาเห้อหวินซานมาด้วย เธอรู้สึกประหลาดใจปนดีใจ เห้อหวินซานยื่นกล่องของขวัญให้ลั่วหมิงเม่ย “คุณป้าคะ ขอโทษด้วยนะคะที่เราพึ่งจะเคยเจอกัน พี่สะใภ้เล่าให้ฟังว่าฝีมือการทำอาหารของคุณป้ายอดเยี่ยมที่สุด โดยเฉพาะเค้ก เธอบอกว่าอร่อยกว่าเค้กตามร้านทั่วไป ดังนั้น ฉันก็เลยมาที่นี่แบบไม่เขินอายเลยล่ะค่ะ” “เด็กคนนี้นี่ ยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ พวกเธอสามคนไปรอตรงโซฟาก่อนนะ เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว” “ให้หนูไปช่วยด้วยดีไหมคะ?” “ไม่ต้องหรอก พี่สะใภ้เธอกลับมาบ้านก็ไม่เคยทำงานบ้านหรอก พวกเธอทำตัวเหมือนแขกเถอะ ไปนั่งดูทีวีก็ได้” เฉียวเมิ่งเยว่ก็พูดขึ้นมาว่า “ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ก็จะถูกดูแลในฐานะแขกนะ แต่ถ้าครั้งนี้เธอก็ต้องเข้าครัวเหมือนพ่อของเสี่ยวเป่าแล้วล่ะ” “พี่รองได้รับการปฏิบัติอย่างดีขนาดนั้นเลย?” “อืม เขายังไม่ทันจะคุ้นชินก็โดนไล่เข้าครัวไปแล้วล่ะ” เห้อหวินซานหัวเราะออกมา “ถ้ายังงั้นฉันขอรักษาโอกาสการเป็นแขกของที่นี่ก่อนแล้วกันนะ” เสี่ยวเป่ากับเชอหลุนนั่งดูทีวีที่โซฟาอย่างคุ้นเคย เฉียวเมิ่งเยว่ก็พาเห้อหวินซานไปเดินเล่นรอบๆบ้านเพื่อให้เธอคุ้นชิน หลังจากนั้นก็เข้าไปช่วยงานในครัว ที่จริงก็เพื่อที่จะให้ลั่วหมิงเม่ยรู้สึกสบายใจ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พอเธอเข้าห้องครัวไป ลั่วหมิงเม่ยก็ถามออกมาว่า “ลูกไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?” “หนูไม่ได้เป็นอะไร ขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจด้วยนะคะ” “ตอนที่รู้ว่าลูกหายตัวไป แม่ตกใจแทบตาย ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงสิ้นคิดขนาดนี้ ถึงกล้าลักพาตัวลูกได้” “รายละเอียดหนูก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่หรอก ตอนนี้ตำรวจกำลังสอบสวนอยู่ แม่ไม่ต้องคิดมากนะ ต่อไปนี้หนูจะระวัง รับรองว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีกแน่นอน” ลั่วหมิงเม่ยเห็นว่าที่มีเธอมีผ้าพันแผลอยู่ “ไม่รู้จริงๆว่าในสมองของผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรอยู่ รนหาที่ตายจริงๆ！” เฉียวเมิ่งเยว่ซบหลงไปบนบ่าของลั่วหมิงเม่น แล้วก็ถูไปถูมา “ลูกสาวแม่เป็นใครกัน ต่อสู้กับผู้ป่วยก็เคยมาแล้ว ด่าคนที่ครอบครัวก็เคยมาแล้ว สู้กับคนกลุ่มใหญ่ก็ไม่หวั่น ไม่มีใครมาทำอะไรลูกสาวแม่ได้ง่ายๆหรอกนะ” “มั่นใจไปหน่อยรึเปล่า” “หนูพูดความจริงนิ หนูดีเลิศขนาดนี้ ถ้าจะให้ถ่อมตัวก็คงจะยากหน่อย” ลั่วหมิงเหม่ยทนไม่ไหวก็เลยไล่เฉียวเมิ่งเยว่ออกมาข้างนอก เฉียวเมิ่งเยว่พาเห้อหวินซานขึ้นไปชั้นบน “บ้านฉันยังมีห้องว่างอยู่ ถ้าคืนนี้เธอไม่ได้มีธุระอะไรก็นอนกับเสี่ยวเป่าที่นี่เถอะ เดี๋ยวคืนนี้พี่รองเธอก็มา” เห้อหวินซานมองไปที่ห้องต่างๆ การตกแต่งถึงแม้จะดูธรรมดา แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น “พี่สะใภ้ เธอนี่ช่างโชคดีจริงๆเลยนะ” “หืม? ฉันยังด้อยกว่าเธอตั้งเยอะนะ” “แม่ฉันไม่ได้อบอุ่นเหมือนคุณป้า” “นี่เธอกำลังจะว่าแม่สามีฉันงั้นเหรอ?” เห้อหวินซานหัวเราะออกมาเสียงดัง “พี่สะใภ้ เธอนี่น่าสนใจจริงๆเลย ถ้ายังงั้นคืนนี้ฉันขอนอนที่นี่แบบไม่เกรงใจแล้วกันนะ” “นอนไปเถอะ อยากอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ได้” เฉียวเมิ่งเยว่พักผ่อนอยู่ที่บ้านวันนึง วันต่อไปก็ขับรถไปทำงาน เสี่ยวอันคิดว่าเธอไม่สบาย เลยรีบมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงแล้วก็รีบไปทำงานต่อ เฉียวเมิ่งเยว่ถืออาหารเช้าไปที่ห้องผอ. ผอ.สำรวจเฉียวเมิ่งเยว่ตั้งแต่หัวจรดเท้า พอเห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บถึงวางใจ เฉียวเมิ่งเยว่วางเค้กที่แม่ของเธอทำกับนมไว้บนโต๊ะของผอ. “ผอ. ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง” “ทำไมฉันถึงมีลูกศิษย์ที่เป็นเหมือนผีเสื้อกลางคืนแบบเธอล่ะเนี่ย?” ผอ.มองหน้าเฉียวเมิ่งเยว่ด้วยความแค้นและขมขื่น “เสน่ห์เยอะเกินไป หนูก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” เฉียวเมิ่งเยว่ยิ้มออกมา หลังจากนั้นก็พูดว่า “ขอบคุณที่ท่านผอ.เห็นทันเวลานะคะ ไม่ยังงั้นหนูคงกลายเป็นเมียโจรไปแล้วแน่ๆ”