บทที่ 83 ฉุกเฉินกลางดึก

บ๗ที่ 83 ฉุกเฉินกลางดึก หัวหน้ามองเธอ เธอรู้ก็ดีแล้ว “ใช่ละ，พักหลังมานี้ฉันต้องไปอยู่แผนกฉุกเฉินสักพักนึง เธอไปกับฉันนะ” “ได้สิ” เฉียวเมิ่งเยว่ตอบอย่างไม่ลังเล ไปแผนกฉุกเฉินถึงแม้จะลำบาก,แต่เทคโนโลยีพัฒนาอย่างไว,อีกทั้งยังมีหัวหน้าพาเธอไป， โอกาสแบบนี้หายากมากนะ เฉียวเมิ่งเยว่ กระพริบตาสองสามครั้ง，แล้วรีบพูดว่า หัวหน้า，เธอมีอคติกับฉันมากขนาดนี้，คนอื่น ๆไม่มีความเห็นบ้างหรอ? จะมีความเห็นอะไร? เธอยังไงก็เป็นลูกศิษย์，ฉันก็มีเธอเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียว，？เทคโนโลยีของฉันถ้าไม้ยกให้เธอแล้วจะยกให้ใคร? อืมอืม ฉันจะตั้งใจเรียน,จะไม่ทำให้เธอผิดหวัง ทำให้ได้จริงๆแล้วค่อยพูด,โม้ให้น้อยๆลงหน่อยนะ โอเค กลางคืนเฉียวเมิ่งเยว่กลับบ้านมาเล่าเรื่องที่เธออยู่ที่แผนกฉุกเฉินให้เห้ออี้ลั่วและเสี่ยวเป่าฟัง เสี่ยวเป่าเบะปาก，กินข้าวเย็นไปนิดเดียว，ก็กอดคอเชอหลุนไปที่ลานกว้าง เฉียวเมิ่งเยว่กำลังดูด้านหลังของเสี่ยวเป่า ，คุณชาย，เธอไม่ยอมให้ฉันไปที่แผนกฉุกเฉินใช่ไหม？ เรื่องงานเธอตัดสินใจด้วยตัวเองเถอะ，ไม่ต้องกังวลฉันกับเสี่ยวเป่า แต่เสี่ยวเป่าเขา……… เขาอาจจะเป็นห่วงเธอ，ไม่ใช่โกรธ เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้า กลางดึก，ในขณะที่เฉียวเมิ่งเยว่กำลังนอนหลับ，โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอลุกขึ้นอย่างไวและรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล” คุณหมอเฉียว，ที่ถนนเฉียวตงเกิดอุบัติเหตุรถชน，โปรดมาถึงที่เกิดเหตุโดยเร็วที่สุด โอเค，เดี๋ยวคุณส่งสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงและความคืบหน้าการทำงานของตำรวจจราจรให้ฉันด้วย，แล้วฉันจะฟังในรถ โอเค เฉียวเมิ่งเยว่วางสาย，หันมาแล้วพบว่าไฟในห้องสว่างแล้ว，เห้ออี้ลั่วมุ่งหน้าไปยังห้องล็อกเกอร์ เฉียวเมิ่งเยว่พูดเสียงต่ำ คุณชาย，เธอจะออกไปข้างนอกหรอ？ เห้ออี้ลั่วตอบอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวฉันไปส่ง” ไม่ต้องหรอก，ทางที่เมืองเยว่เฉิงฉันค่อนข้างคุ้นเคย，นอกจากนั้นยังมีเพื่อนร่วมงานอีกด้วย เธอยังไม่ได้แต่งงาน，กลางค่ำกลางคืนเธอจะออกไปไหนมาไหนคนเดียวก็ได้ ไม่มีปัญหา，แต่แต่งงานแล้วเธอต้องมีคนไปเป็นเพื่อน เมื่อเห้ออี้ลั่วพูดจบก็ปิดประตูห้องล็อกเกอร์ เฉียวเมิ่งเยว่ใจเต้นแรงเหมือนกลอง หน้าเล็กของเธอก็ร้อนขึ้นมา คุณชายของเธออย่าเพอร์เฟคขนาดนี้ได้ไหม？ ทุกวันเธอต้องนอนร่วมเตียงก็กดดันพอแล้ว ทุกวันต้องอดทนกลั้นใจทุกวัน สุดท้าย,เขายังพัฒนาทักษะใหม่ๆของเขาทุกวัน ซวยจริง เธออยากจะล้มลงไปซะตรงนี้เลย เธอได้แต่คิด แต่ยังหน้าไม่ด้านพอ เห้ออี้ลั่วเอารถจอดไว้ที่ข้างๆสะพาน ระยะสิบเมตรห่างจากรถยนต์โดนตำรวจจราจรนำเชือกมาล้อมไว้ ภายใต้แสงไฟ，120 、รถตำรวจ、ตำรวจจราจรและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์รวมตัวกันเป็นภาพที่วุ่นวายในสายฝน เฉียวเมิ่งเยว่ทันทีที่รถหยุดฉันเปิดประตูและวิ่งลงไป และฉันไม่รู้ว่าจะเปียกฝนหรือไม่ เฉียวเมิ่งเยว่เธอแสดงรหัสทำงานของเธอให้กับตำรวจจราจรที่รักษาความมั่นคงของเธอและตำรวจจราจรให้เธอเข้าไป นี่เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่รถสามคันชนกันมีคนสิบคนในรถทั้งสามคัน ในหมู่พวกเขาเจ้าของรถยนต์ยี่ห้อ Chery และ Xiali หมดสติในจุดนั้นหัวของ Land Rover ผิดรูปร่างและเจ้าของได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ในนั้นมีผู้หญิงคนนึงกระเด็นออกมาจากรถ，เสียชีวิตแล้ว ในสิบคนมีเพียงสองคนที่ยังไม่ลมหายใจอยู่ เฉียวเมิ่งเยว่ดูตกใจอย่างน่าตกใจเลือดจากผู้หญิงที่กระเด็นออกมาจากรถเหมือนฝนที่โปรยปราย เฉียวเมิ่งเยว่ในขณะที่กำกับการแพทย์ที่มาพร้อมกับรถเพื่อย้ายผู้บาดเจ็บเขาย้ายบาดแผลอื่น ๆ ด้วยตัวเอง เมื่อฉันย้ายไปยังเจ้าของรถ Chery ฉันพบว่าประตูรถ Chery นั้นพิการอย่างหนักและประตูก็ยังร้อนอยู่เห็นได้ชัดว่าเครื่องยนต์ของรถถูกไฟไหม้ เฉียวเมิ่งเยว่กังวล: "พี่ชายของตำรวจจราจรคิดถึงวิธีที่จะเปิดประตูถ้าคุณไม่สามารถตีประตูมันจะเป็นอันตรายถึงชีวิต" ตำรวจจราจรก็เป็นทุกข์เช่นกัน "หมอเฉียวฉันเข้าใจเช่นกัน แต่ความรุนแรงในการทำลายรถเราต้องนำไปใช้กับผู้บังคับบัญชานี่เป็นหนึ่งในงานของเราไม่ใช่ว่าเราจงใจชะลอไม่ให้ช่วยเหลือเจ้าของรถในกรณีที่เจ้าของรถตื่นขึ้นมาและพบว่า ความเสียหายของรถยนต์นั้นเกินความเสียหายที่เกิดจากอุบัติเหตุการรายงานว่าเรามีความผิดพลาดในการปฏิบัติงานจะเพิ่มปัญหามากมายให้กับงานของเรา " เฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินแต่ไม่ได้พูดอะไร ความกังวลของตำรวจจราจรที่เธอเข้าใจและบอกแพทย์ว่าพวกเขาจะต้องพบกับผู้ป่วยแปลก ๆ ด้วยเหตุผล แต่ชีวิตมีความเสี่ยงเธอสามารถพยายามที่จะดึงประตูรถอีกครั้งเพื่อดูว่าเธอสามารถเปิดได้อย่างรวดเร็ว มือของเธอยังสัมผัสที่แฮนด์รถยนต์，ถูกมือใหญ่ๆจับไว้แล้ว เห้ออี้ลั่วบิดแฮนด์และแฮนด์ยังคงอยู่เขาพูดกับตำรวจจราจร "หาสายสองเส้นกลับมา ตำรวจจราจรพบเห้ออี้ลั่วเสื้อผ้าราคาแพงและท่าทางที่สงบนิ่งเชื่อฟังโดยไม่รู้ตัว เห้ออี้ลั่วผลักลวดทั้งสองเข้าไปในร่องที่เกิดจากหน้าต่างและปรับมุมอย่างระมัดระวัง ผ่านไปสักครู่，ก็มีเสียงคึกคักดังขึ้น เห้ออี้ลั่วเปิดประตูรถยนต์，รถยนต์ของฉีรุ่ยเจ้าของรถก็หล่นออกมา เห้ออี้ลั่วช่วยคนนั้นและดูที่เฉียวเมิ่งเยว่, "จะทำยังไงดี? เธอพยุงเขาก่อน，ฉันจะให้เจ้าหน้าที่นำเปลหามมา คนเจ็บถูกแบ่งขึ้นรถสองคันส่งไปที่โรงพยาบาล เฉียวเมิ่งเยว่ตอนจะขึ้น120，ยูกวงมองไปที่รถตู้ที่คุ้นเคย เธอหยุดเดินไปที่รถตู้เคาะที่หน้าต่าง，พี่หนิง！ ชายในรถกลิ้งลงมาจากหน้าต่างมันเป็นชายในวัยสามสิบเขาดูดีมาก แต่อารมณ์ของเขาพิเศษมากเขาแทบจะไม่เห็นความผันผวนทางอารมณ์ใด ๆ จากเขาเหมือนตุ๊กตารูปมนุษย์ แม้แต่ความถี่ของการกะพริบและการหมุนของลูกตาก็ต่ำกว่าคนปกติมาก เห้ออี้ลั่วมองหนิงหลิงอยู่ไม่ไกลและในดวงตาของเขามีแสงสลัว หนิงหลิงดูผมและเสื้อผ้าเปียกฝนและถามอย่างเงียบ ๆ "คุณไปที่แผนกฉุกเฉินได้อย่างไร" “ ผู้กำกับมากับแผนกฉุกเฉินและฉันอยู่กับเขา” หนิงหลิงดูผมและเสื้อผ้าของเธอเปียก "สามีของคุณยินดีที่จะให้คุณทำเช่นนี้" เฉียวหยูเหมิงเฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะ หึหึ "คุณใส่ใจฉันจริง ๆ คุณรู้ไหมว่าฉันแต่งงานแล้ว" "นั่นคือเมื่อคุณแต่งงานกับสามีของคุณผู้หญิงหลายคนฆ่าตัวตายฉันเหนื่อยในช่วงเวลานั้น" จริงหรอ？ ไม่จริง！ เฉียวเมิ่งเยว่：“……” รีบกลับไปเถอะ，รีบไปจัดการ,เธอรีบไปพักผ่อน อืมอืม งั้นเรากลับไปค่อยคุยกัน เฉียวเมิ่งเยว่ยุ่งจนถึงหกโมงเช้า，ถึงจะออกมาจากห้องผ่าตัด，เหนื่อยจนจะยกแขนไม่ขึ้น เธอเมื่อออกมาก็เห็นเห้ออี้ลั่วหลับตาอยู่，นั่งพิงอยู่ที่นอกห้องผ่าตัด เห้ออี้ลั่วได้ยินเสียงของการเปิดประตูห้องและลุกขึ้นยืนพร้อมกับกระเป๋าของสิ่งต่าง ๆ คุณชาย，ทำไมเธอยังไม้กลับบ้าน？ เสื้อผ้าของเธอเปลียกหมดแล้ว，รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เฉียวเมิ่งเยว่จากนั้นฉันก็รู้ว่ากระเป๋าเต็มไปด้วยเสื้อผ้าและความเหนื่อยล้าในร่างกายของฉันก็หายไปทันที ไม่เป็นไร，เมื่อก่อนพวกเราก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ， แต่ว่าขอบคุณนะคุณชายที่เป็นห่วงฉัน รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ，เดี๋ยวจะพาเธอไปทานอาหารเช้า “อืม” เฉียวเมิ่งเยว่เอาถุงใส่เสื้อผ้าเข้าห้องน้ำแล้วรีบเปลี่ยนแล้วเซ็นรายงานผ่าตัดสองสามฉบับก็ออกไปกับเห้ออี้ลั่ว