บทที่ 84 เดทที่ริมทะเล

บ๗ที่ 84 เดทที่ริมทะเล เห้ออี้ลั่วสตาร์ทรถ แล้วพูดว่า “เธอหลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวถ้าถึงแล้วฉันจะปลุก” “พวกเราไม่กลับบ้านเหรอ?” “เดี๋ยวพอกินข้าวเสร็จฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน ให้เธอพักผ่อน” เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้า แต่ไม่ได้นอน เห้ออี้ลั่วไม่ได้คุยอะไรกับเธอต่อ ขับรถต่อไปเงียบๆ เฉียวเมิ่งเยว่เงียบไปครู่นึง แล้วพูดต่อว่า “การช่วยเหลือเจ้าของรถคันนั้นไม่เป็นผล อาการของทั้งสองคนยังไม่พ้นอันตราย สถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีเลย” เห้ออี้ลั่วใช้มือซ้ายขับรถ และยื่นมือขวาไปกุมมือของเธอไว้ แล้วพูดว่า “มันไม่ใช่ความผิดของเธอ” “คุณชาย ฉันดูเป็นคนไม่มีเหตุผลมากเลยใช่ไหม? หมอไม่ใช่เทพนะ ไม่ได้สามารถรักษาคนทุกคนได้ซักหน่อย แต่ฉันยังคงหน้ามืดตามัวอย่างไม่มีเหตุผล” “ไม่หรอก เธอทำดีมากแล้ว ถ้าเธอไม่ปวดใจเลยสิถึงจะแปลก” “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” เห้ออี้ลั่วบีบมือเธอเบาๆ “เดี๋ยวถ้ากินข้าวเช้าเสร็จ ฉันจะพาเธอไปเดินเล่นริมทะเล” “หืม? ทำไมล่ะ?” “พอพวกเราแต่งงานกัน ก็มีเสี่ยวเป่าเลย จนตอนนี้พวกเรายังปรับตัวให้เข้ากันยังไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ฉันคิดว่าพวกเราควรใช้เวลาร่วมกันให้มากกว่านี้ ไม่ใช่วันๆก็ทุ่มเทเวลาให้เสี่ยวเป่าอย่างเดียว” เฉียวเมิ่งเยว่มองหน้าเห้ออี้ลั่วอย่างประหลาดใจ แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างคนซื่อบื้อ แล้วก็กุมมือเขากลับ ร้านอาหารที่เห้ออี้ลั่วเลือกคือร้านอาหารริมทะเล ในตอนนั้น พระอาทิตย์ก็ขึ้นแล้ว อยู่ตรงระดับทะเลพอดี แสงอาทิตย์ที่สดใสทำให้น้ำทะเลกลายเป็นสีทอง แถมยังส่ายไปมาตามคลื่นทะเล เป็นภาพที่สวยงามมาก ทั้งสองคนนั่งกินข้าวอยู่บนดาดฟ้าของร้านอาหาร พวกเขากินอาหารที่แสนอร่อยไปด้วย แล้วก็ชมวิวที่แสนจะสวยงามนี้ไปด้วย การที่ได้ดูวิวที่ไกลสุดสายตา โดยที่ไม่มีอะไรมาบดบังนั้นเป็นความรู้สึกที่ดีมาก ทำให้คนที่เห็นรู้สึกเบิกบานใจ เฉียวเมิ่งเยว่จัดการบะหมี่ในชามจนหมด เพื่อเติมที่ว่างในกระเพาะของเธอ หลังจากนั้นก็ลองชิมเค้กนิดนึง แล้วค่อยหันไปชมวิว แล้วเธอก็เริ่มคุยกับเห้ออี้ลั่ว “คุณชาย ทำไมนายถึงใช้ลวดปลดล็อครถได้ด้วยล่ะ? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่านายทำเป็นไปซะทุกอย่างเลย?” “เมื่อก่อนฉันชอบเล่นกีฬาผาดโผนและการผจญภัยกลางแจ้ง ในตอนนั้นน่ะฉันเคยผ่านมาหมดแล้ว” “หลังจากนั้นเพราะเรื่องของพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ นายก็เลยเลิกเล่นงั้นเหรอ?” “พอพวกเขาเสียฉันถึงได้รู้ว่า เมื่อก่อนนั้นพี่ชายคอยปกป้องฉัน รับผิดชอบความกดดันทุกอย่างที่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ พอเขาไม่อยู่แล้ว ความรับผิดชอบนั้นก็ตกเป็นของฉันแทน เพื่อคุ้มครองให้หวินซาน คุณปู่คุณย่า พ่อกับแม่ให้มีชีวิตที่สุขสบายของพวกเขาต่อไป” เฉียวเมิ่งเยว่นึกถึงเรื่องที่เห้อหวินซานท้อง ไม่รู้ว่าถ้าเห้ออี้ลั่วรู้เรื่องนี้เขาจะคิดยังไง เฉียวเมิ่งเยว่คิดอยู่ครู่นึง แล้วก็พูดว่า “คุณชาย สมมุติว่า ฉันพูดว่าสมมุตินะ ถ้าเกิดว่าหวินซานท้องก่อนแต่งขึ้นมา นายคิดว่านายจะทำยังไง?” เห้ออี้ลั่วมองหน้าเธอด้วยความสงสัย “ทำไมอยู่ๆเธอถึงสงสัยเรื่องพวกนี้ล่ะ?” “ก็ฉันชอบไปหาเสว่หลินที่แผนกสูติไม่ใช่เหรอ? แล้วก็ชอบเห็นเด็กผู้หญิงที่ท้องก่อนแต่ง ส่วนใหญ่ญาติๆของพวกเธอจะไม่ให้การสนับสนุน ฉันก็เลยสงสัยว่าถ้าเป็นครอบครัวนายจะทำยังไงกัน?” “เอาออก！” “ทำไมล่ะ?” “ครอบครัวเราไม่คิดว่าความบาดหมางในครอบครัวจะทำให้ลูกหลานเติบโตมาดีได้ ถึงยังไงการท้องก่อนแต่งก็ไม่ได้กระทบอะไรต่อตระกูลเห้อมากมายหรอกนะ ยังไงฐานะและสถานะของพวกเราก็มั่นคงแล้ว เด็กไม่มีทางโดนประนามเพราะมีแม่คนเดียวหรอก แต่ถ้าจะคลอดเขาออกมาแบบนี้ ถือว่าเป็นการเห็นแก่ตัว ในสายตาของฉัน การให้กำเนิดเด็กคนนึงออกมาโดยไม่ได้ถามว่าเขายินยอมหรือไม่ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่เห็นแก่ตัวแล้ว ยิ่งถ้ายังไม่สามารถมอบครอบครัวที่ดีให้เขาได้ ถือว่าเป็นการทำผิดยิ่งกว่าผิดอีก “แต่ว่า…” เห้ออี้ลั่วยกกาแฟขึ้นดื่ม แล้วมองไปยังที่ไกลๆ “แน่นอนว่ามันเป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวของฉัน ฉันคิดว่าการท้องก่อนแต่งไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็คือการปลอบใจตัวเองของคนขี้แพ้ ไม่มีความกล้าพอที่จะไปต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง คิดอยากจะจับผู้ชายไว้อย่างลมๆแล้งๆ หรือไม่ก็ใช้เด็กคนนี้เพื่อเต็มความเพ้อฝันของตัวเอง เด็กคนนั้นคงโชคไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก” เฉียวเมิ่งเยว่ไม่รู้จะพูดอะไร เธอรู้ว่าคำพูดของเห้ออี้ลั่วนั้นมันถูกต้อง “การเอาเด็กออกคือทางที่ดีที่สุดงั้นเหรอ?” “การเอาเด็กออกนั้นมันอันตรายต่อผู้หญิงไม่น้อยเลย มันเป็นเรื่องในผู้ชายอย่างฉันไม่มีทางเข้าใจ แต่ฉันคิดว่าการเอาเด็กออก ยังคงดีกว่าการเก็บเขาไว้เยอะเลย ถ้าเกิดว่าผู้หญิงคิดจะใช้เด็กเพื่อล่อผู้ชายที่ตัวเองชอบ ฉันรู้สึกว่าการกระทำนั้นเป็นการกระทำที่โง่งี่เง่ามาก เธออาจจะได้แต่งงานนะ แต่การแต่งงานของพวกเขานั้นก็ไม่ได้เหมือนของคนทั่วไปหรอก” “ผู้ชายอย่างพวกนายคิดแบบนั้นเหรอ?” “ไม่เหมือนกับความคิดของพวกเธอเหรอ?” “อืม” เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้า “ไม่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะคิดเหมือนฉันหรอกนะ แต่ว่าผู้ชายที่อยู่ในสังคมเดียวกันกับฉันก็มักจะคิดแบบนี้ พวกเราไม่มีทางให้เกียรติผู้หญิงที่ใช้เครื่องมือมาบังคับให้แต่งงาน และก็คงไม่ค่อยๆรักเธอขึ้นมาเหมือนในนิยายรักหรอก ชีวิตของพวกเราต่างกับผู้ชายในชนชั้นอื่นมาก เรามีสิ่งที่ยั่วยวนใจมากมาย มีผู้ชายที่ดีเลิศ สวยงาม และรักพวกเราจริงอยู่เยอะแยะ พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องมอบหัวใจให้กับผู้หญิงแบบนั้นแล้ว ถึงได้แต่งงานเข้ามา ก็ปล่อยทิ้งไว้ที่บ้าน มันก็คงไม่ดีกับผู้หญิง หรือเด็กคนนั้นหรอกใช่ไหม เธอคิดว่า ในบรรยากาศครอบครัวแบบนั้น เด็กที่โตมา จะเป็นเด็กที่ดีได้งั้นเหรอ?” เฉียวเมิ่งเยว่รู้สึกประหลาดใจ เธอลูบหน้าตัวเองแล้วพูดว่า “นายพูดซะฉันเถียงไม่ออกเลย” “ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเดินเล่น พอย่อยแล้ว จะส่งเธอกลับบ้านให้เธอไปพักผ่อน” เฉียวเมิ่งเยว่เดินเล่นกับเห้ออี้ลั่วอยู่ที่ชายหาด ในสมองเอาแต่คิดเรื่องที่เห้ออี้ลั่วพูด เธออยากจะพูดเรื่องนี้ให้เห้อหวินซานฟัง เพราะยังไง เห้ออี้ลั่วก็เข้าใจกฎเกณฑ์ของสังคมคนรวยมากกว่าเธอ หลังจากที่ทั้งสองคนเดินย่อยอาหารเสร็จ ก็สั่งอาหารกลับไปให้เสี่ยวเป่า แล้วก็กลับคฤหาสน์ ทันทีที่เห็นอาหาร เสี่ยวเป่าก็ตามเบิกกว้างขึ้นทันที เฉียวเมิ่งเยว่จูบลงไปที่ใบหน้าเล็กๆของเขาที่นึง “ลูกรัก ลูกกินเองนะ แม่ขอไปนอนก่อน เดี๋ยวตอนบ่ายจะตื่นมาเล่นด้วยนะ” เสี่ยวเป่าก็จูบเฉียวเมิ่งเยว่หนึ่งที่ แล้วก็มองเธอเดินขึ้นชั้นบนไป พอถึงห้องเฉียวเมิ่งเยว่ก็อาบน้ำ แล้วก็มาส์กหน้า เธอดูนาฬิกา ตอนนี้เห้อหวินซานน่าจะตื่นแล้ว เธอก็เลยรีบโทรไปหา เห้อหวินซานรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “พี่สะใภ้ โทรหาฉันเช้าขนาดนี้มีอะไรรึเปล่า?” “ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอหน่อย” เฉียวเมิ่งเยว่เล่าเรื่องที่เห้ออี้ลั่วพูดให้หวินซานฟัง เห้อหวินซานเงียบไป เฉียวเมิ่งเยว่พูดต่อว่า “หวินซาน ฉันไม่ได้เปิดเผยความลับของเธอนะ ฉันแค่อยากรู้ว่าพี่รองเธอจะคิดยังไง ถ้าเกิดว่าเธอคิดว่าฉันทำไม่ถูก เธอด่าฉันได้เลยนะ แต่พอหลังจากได้ฟังความเห็นของพี่ชายเธอแล้ว ฉันรู้สึกว่ามันก็มีเหตุผลนะ” เห้อหวินซานทึ้งผมตัวเอง “พี่สะใภ้ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ถึงแม้เธอจะถามแบบนั้น แต่พี่รองก็คงจะทายได้แล้ว ตอนนี้น่าจะกำลังมาหาฉันแล้วล่ะ” “ขอโทษ” “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ” เห้อหวินซานยังไม่ทันพูดจบ ที่ประตูห้องก็มีเสียงเคาะ “ได้ยินแล้วใช่ไหม พี่รองฉันมาถึงแล้ว” เฉียวเมิ่งเยว่เหงื่อออกมือจนชุ่มไปหมด “ทำยังไงดี? เธออย่าเปิดประตูนะ ทำเป็นไม่ได้ยินไป”