บทที่ 85 อย่าทดสอบความอดทนฉัน

บ๗ที่ 85 อย่าทดสอบความอดทนฉัน เห้อหวินซานคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ “พี่สะใภ้ ไม่เป็นไรหรอก เพราะว่าเธอเกริ่นเขาล่วงหน้าแล้ว เขาคงไม่ตะคอกใส่ฉันหรอกนะ ถ้ายังงั้นฉันไปเคลียร์กับพี่รองก่อน แล้วเดี๋ยวโทรไปใหม่” พอเห้อหวินซานพูดจบก็วางสายไป เฉินเมิ่งเยว่ที่ได้ยินเสียงที่รีบร้อนนั้น ก็อดที่จะไม่สบายใจไม่ได้ เห้ออี้ซานเปิดประตูห้องให้เห้ออี้ลั่วเข้ามา เห้ออี้ลั่วมองหน้าเธอด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันว่าพี่สะใภ้เธอคงโทรหาเธอแล้ว คงไม่ต้องให้ฉันย้ำอีกครั้งหรอกนะว่าฉันมาเพราะเรื่องอะไร?” “พี่รอง ครั้งนี้ฉันจะไม่เชื่อฟังพี่” “เธอจะก่อเรื่องอะไรอีก?!” “ฉันไม่ได้จะก่อเรื่อง แต่ฉันคิดดีแล้ว” “คิดดีอะไรของเธอ? คิดว่าจะคลอดลูกออกมาคนเดียว? เธอคิดว่าเธอจะให้อะไรลูกได้บ้าง? ถ้ากล้ารับประกันไหมว่าลูกของเธอจะมีความสุข? เธอมั่นใจเหรอว่าเธอทำได้?” “ยังไงฉันก็ต้องทำได้” เห้อหวินซานจ้องหน้าเห้ออี้ลั่วอย่างจริงจัง ตาไม่กระพริบเลย เห้ออี้ลั่วนั่งลงที่โซฟาข้างหน้าต่าง สีหน้าอึมครึมและเย็นชา เห้อหวินซานเห็นว่าเห้ออี้ลั่วนิ่งไป เธอก็อ้าปากจะพูดต่อ แต่เห้ออี้ลั่วก็รีบตัดหน้าก่อน “เธอคิดว่าสิ่งที่ฉันทำให้เสี่ยวเป่ามันยังไม่พอ ฉันมอบความรักให้เขาไม่พองั้นเหรอ?” “สถานการณ์ของเสี่ยวเป่านั้นมันค่อนข้างจะพิเศษ” “เขาเป็นกรณีพิเศษก็จริง แต่นั่นมันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เรื่องบางเรื่องไม่เกี่ยวว่าเธอจะทุ่มเทไปมากแค่ไหน ก็จะได้กลับมามากเท่านั้น ขนาดฉันเป็นผู้ชาย เลี้ยงลูกมาคนเดียวยังรู้สึกว่าเหนื่อย บางทีก็อยากจะยอมแพ้ซะด้วยซ้ำ แล้วเธอคิดว่าเธอมีพละกำลังหรือจิตใจแน่วแน่นมากกว่าฉันงั้นเหรอ? เธอสามารถรับมือกับอนาคตของเขาได้ไหม? ฉันยอมรับว่าเธอน่ะเก่งกว่าผู้ชายและผู้หญิงหลายๆคน แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะสามารถประคับประคองอนาคตของชีวิตอีกหนึ่งชีวิตได้” “พี่รอง ฉันไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าสิ่งที่พี่พูดมันมีเหตุผลมาก แต่ว่าฉันก็ไม่อยากยอมแพ้ ฉันอยากให้คลอดลูกคนนี้ออกมา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แต่งงาน ฉันก็จะทำแบบนี้” “เหตุผล? ถ้าเธออยากเก็บเด็กคนนี้ไว้ เธอก็ต้องเกลี้ยกล่อมฉัน แล้วก็พ่อแม่ ปู่ย่า ตอนนี้บอกเหตุผลฉันมา ทำไมเธอถึงคิดจะทำแบบนั้น?” เห้อหวินซานหันหน้าไปทางอื่น “ฉันไม่อยากบอก!” “เธออย่ามาท้าทายความอดทนฉันนะ！” เห้อหวินซานอารมณ์ขึ้นแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่ใช่คนพูดเก่งอยู่แล้ว ในทางตรงกันข้าม เธอเป็นแรงจะตาย เพียงแค่อยู่ต่อหน้าคนในครอบครัวเลยต้องเป็นคนดีหน่อยเท่านั้นเอง พอเจอเห้ออี้ลั่วแบบนี้ นิสัยที่แท้จริงของเธอก็เริ่มเผยออกมาแล้ว “ฉันโตแล้ว ฉันมีสิทธิเลือกว่าฉันจะใช้ชีวิตแบบไหน จะเก็บหรือไม่เก็บเด็กคนนี้ไว้ก็เป็นสิทธิของฉัน พี่แนะนำฉันได้ แต่จะฟังไม่ฟังมันก็เรื่องของฉัน พี่รอง ช่วงนี้อารมณ์ฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พี่อย่ามายั่วโมโหกันให้มากเลย” เห้ออี้ลั่วมองหน้าเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย “แค่ตอนนี้ก็รู้สึกว่ารับไม่ได้แล้ว แล้วหลังจากนี้ล่ะ? ถ้าเกิดได้ยินคนอื่นพูดว่าเธอท้องก่อนแต่ง เธอจะทำยังไง? ตอนที่คนอื่นชี้ลูกเธอ แล้วบอกว่าเป็นลูกนอกสมรส เธอจะทำยังไง? เธอจะรับผิดชอบผลของการเห็นแก่ตัวของเธอยังไง?！” เห้อหวินซานใจสั่น แล้วก็พูดต่อว่า “ยังไงฉันก็จะผ่านมันไปได้ ถ้ามันหนักเกินไปก็พาไปอยู่ต่างประเทศ อีกอย่าง เด็กที่เห้อหวินซานเสี้ยมสอนมา ไม่มีทางเป็นคนที่ไร้ประโยชน์หรอก” เห้ออี้ลั่วเอามือกอดอก “เหมือนกับทีฉันทำกับเสี่ยวเป่างั้นเหรอ? ทุกวิธีที่เธอคิดอยู่ตอนนี้ ตอนที่ดูแลเสี่ยวเป่ามาห้าปี ฉันทำมันมาหมดแล้ว แล้วเธอคิดว่ามันได้ผลไหมล่ะ?” “เสี่ยวเป่าเป็นโรคปิดตัว ก่อนที่เรื่องนั้นจะเกิดขึ้น เขาก็เป็นแค่เด็กปกติ” “เธอแน่ใจเหรอว่าเด็กที่เธอให้กำเนิดออกมาจะไม่เจออุบัติเหตุ ที่ทำให้เขาแตกต่างจากคนอื่น” “นี่พี่แช่งฉันเหรอ?” น้ำเสียงของเห้อหวินซานเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เห้ออี้ลั่วไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ “เรื่องเหตุผลต่างๆฉันไม่พูดแล้ว ก่อนที่เธอจะตัดสินใจก็คงคิดมาเยอะแล้ว แต่ฉันจะบอกเธอว่า ถ้าเธอจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ ฉันไม่เห็นด้วยเด็ดขาด!” “ฉันตัดสินใจดีแล้ว！” “งั้นก็ดี” เห้อหวินซานมองหน้าเห้ออี้ลั่วอย่างประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าเขาตอบตกลงแบบนี้ เห้ออี้ลั่วพูดต่อ “พวกเราจะยอมถอยให้เธอหนึ่งก้าว ฉันยอมให้เธอเก็บเด็กคนนี้ไว้ งั้นเธอบอกฉันมาว่าพ่อเด็กคือใคร?” “ฉันบอกไม่ได้” สีหน้าของเห้ออี้ลั่วมืดมน “เห้อหวินซาน นี่คือสิ่งที่เธอทำเพื่อแก้ปัญหางั้นเหรอ?” “ฉันโตแล้ว มีสิทธิที่แก้ปัญหายังไงก็ได้ พี่แนะนำฉันได้ แต่ฉันจะรับฟังหรือปฏิเสธมันก็เรื่องของฉัน พี่ไม่มีสิทธิมาขีดเส้นให้ฉันเดินตามทางของพี่！” “สิ่งที่เธอพูดมันก็ถูก แต่ทฤษฏีนี้ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีชีวิตที่ดีต่อไปได้!” เห้ออี้ลั่วก้มมองนาฬิกาข้อมือ “ฉันให้เวลาเธอสามวันในการคิด จะเอาเด็กออกหรือจะยอมบอกว่าพ่อเด็กคือใคร? หรือว่าจะเลือกทั้งสองอย่าง เธอก็คิดดีๆแล้วกัน!” พอพูดจบ เห้ออี้ลั่วก็เดินจากไป เห้อหวินซานเห็นเขาเดินออกไปแล้ว ก็ปาของที่ใกล้มือใส่กำแพงด้วยความโมโห เสียงประตูกระแทกอย่างรุนแรง เห้ออี้ลั่วปิดประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉย และออกคำสั่งว่า “เฝ้าเธอไว้ดีๆ สามวันนี้ห้ามให้เธอก้าวเท้าออกไปไหนเด็ดขาด!” “ครับ!” เฉียวเมิ่งเยว่หลับถึงบ่ายสาม พอตื่นมาเรื่องแรกที่นึกถึงก็คือเรื่องที่เห้ออี้ลั่วไปหาเห้อหวินซาน เธอคิดอยู่ครู่นึงก็ตัดสินใจโทรไปถามสถานการณ์กับเห้ออี้ลั่ว เสียงรอสายดังอยู่พักนึง แล้วเขาก็รับสาย “คุณชาย ฉันไม่ได้รบกวนการทำงานนายใช่ไหม” เห้ออี้ลั่วเงยหน้าขึ้น ส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยกับผู้จัดการการเงินออกไปก่อน แล้วตอบว่า “จะโทรมาถามว่าฉันคุยอะไรกับหวินซานใช่ไหม?” เฉียวเมิ่งเยว่กระแอมด้วยความอึดอัด “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้อยากจะปิดบังนายหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้อยากจะเปิดเผยความลับของหวินซานด้วย” “ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก ยัยน้องบ้านั่นพอไปอยู่เมืองนอกก็เสียคน” “ถ้ายังงั้นนายคิดเอายังไงต่อ? ไม่ใช่ว่าหวินซานทำไปโดยไม่คิดนะ เธอคิดมาดีแล้วถึงกล้าตัดสินใจเรื่องใหญ่ขนาดนี้เพียงคนเดียว ฉันคิดว่าเธอมีสิทธิที่จะเลือกทางเดินของตัวเองนะ” “เรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายเหมือนที่เธอคิดหรอกนะ หรือถ้าเธอจะให้กำเนิดลูกออกมา ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร” เห้ออี้ลั่วตอบ เฉียวเมิ่งเย่พยักหน้าตอบอย่างอัตโนมัติ พอพยักหน้าเสร็จถึงพึ่งรู้ว่าเห้ออี้ลั่วไม่ได้เห็นซะหน่อย “ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอก แต่ว่า ฉันเชื่อว่าสิ่งที่นายคิดมันถูกต้องแล้ว” “เธอนอนต่อเถอะ เย็นนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวฉันซื้อไปให้” เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะคิกคิกออกมา “อะไรผ่านตาก็ซื้อๆมาเถอะ ฉันไม่ได้เลือกกิน” “โอเค” พอวางสายเฉียวเมิ่งเยว่ก็บิดขี้เกียจ แล้วก็กระโดดลงจากเตียง ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ไปหาเสี่ยวเป่าที่ห้องอ่านหนังสือ “ลูกชาย อยากไปเดินชอปปิ้งกับหม่ามี๊ไหม?” เสี่ยวเป่ากำลังนั่งอ่านหนังสือเตรียมการสอนอยู่ที่โต๊ะหนังสือเล็กๆของเขา เชอหลุนก็นั่งอยู่ตรงเท้าเขา บางทีก็เลียเท้าเขาด้วยลิ้นเล็กๆนั่น พอได้ยินเฉียวเมิ่งเยว่เรียกตัวเองว่าลูกชาย ใบหน้าเล็กๆของเขาก็แดงขึ้นมาทันที แล้วเขาก็เขียนบนแท็ปเล็ตของเขาช้าๆว่า “ไปที่ไหนครับ?” “ลูกอยากไปไหน? ลูกอยากไปที่ไหน หม่ามี๊ก็จะพาไปที่นั่นแหละ” เสี่ยวเป่าคลี่ยิ้มที่มีความสุขและสวยงามออกมา ทำให้คนที่เห็นรู้สึกหมั่นเขี้ยว เฉียวเมิ่งเยว่เดินเข้าไปกอดร่างเล็กๆของเขา “ลูกชาย ให้วันที่เราได้ใช้เวลาร่วมกันได้มีประสิทธิภาพมากกว่านี้ได้ไหม? ตอนที่ลูกกำลังเขียนอยู่ เราอาจจะคุยกันจบไปหลายประโยคแล้วก็ได้นะ” รอยยิ้มของเสี่ยวเป่าหายไปทันที เฉียวเมิ่งเยว่ลูบไปที่ใบหน้าเขาเบาๆ “โอเค ไม่บังคับแล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะ จะได้ออกไปเดินเล่นกัน”