บทที่ 86 กินไหมปะป๊า

บ๗ที่ 86 กินไหมปะป๊า สิบนาทีผ่านไป เฉียวเมิ่งเยว่ก็ขับรถPOLO แล้วพาเสี่ยวเป่ากับเชอหลุนไปเดินเล่นที่มหาวิทยาลัยหนานเฟิง หลังจากเฉียวเมิ่งเยว่เรียนจบไปเธอก็ยังมาเดินเล่นที่มหาลัยเก่าของเธออยู่บ่อยๆ ตอนที่เธอยังเรียนอยู่ที่นี่ เธอถือว่าเป็นคนดังของที่นี่เลยนะ พอรถเธอแล่นเข้ามา คุณลุงยามก็เปิดทางให้เธอเข้าไป พอเธอจิดรถเสร็จ ก็ดึงมือเสี่ยวเป่าลงจากรถ เสี่ยวเป่าก็จูงเชอหลุน ผู้ใหญ่กับเด็กและหมาอีกหนึ่งตัว เดินเล่นบนทางที่ต้นไม้เรียงราย เฉียวเมิ่งเยว่เดินไปพูดไป “หม่ามี๊เรียนปริญญาตรีและปริญญาโทที่นี่ ได้เจอเพื่อนและครูมากมาย หัวหน้าของหม่ามี๊ตอนนี้ก็รู้จักผ่านอาจารย์ทีนี่แหละ ครั้งแรกที่หม่ามี๊ได้เจอผอ.ของหม่ามี๊ยังเผลอทำเรื่องน่าอาย เขาเป็นคนแก่หง่อม ใส่เสื้อผ้าฉีกขาด หิ้วกระเป๋าที่พังและเดินไปเดินมาในโรงเรียน หม่ามี๊ก็นึกว่าเขาเป็นคนเก็บขยะ ก็เลยบอกให้เขารออยู่ล่างหอ แล้วก็เอาหนังสือเก่าๆกับเศษขวดน้ำมาให้เขา ให้เขาเอาไปขาย สุดท้ายตอนที่หม่ามี๊ไปเข้าเรียน ก็เห็นว่าเขากับอาจารย์เดินมาด้วยกัน ตอนนั้นหม่ามี๊อยากจะขุดหลุมหนีไปตรงนั้นเลยนะ แต่ว่าตาแก่คนนั้นก็ไม่ยอมปล่อยหม่ามี๊ไป ทุกครั้งที่มาสอนที่มหาลัยก็จะมาหัวเราะเยาะใส่หม่ามี๊ ถ้ามีใครมีเรื่องไม่เข้าใจ เขาก็จะเรียกให้หม่ามี๊ตอบ” เสี่ยวเป่ามองหน้าเฉียวเมิ่งเยว่ดวงตาเป็นประกาย เขาชอบให้เธอเล่าเรื่องพวกนี้ให้เขาฟัง “ตอนแรกก็รำคาญเขานะ พอเห็นเขาทีไรต้องเดินอ้อมไปทางอื่นตลอด แต่หลังจากนั้นก็ช่วยไม่ได้ กลายมาเป็นลูกศิษย์เขาซะยังงั้น หลายปีมานี้ เขาก็ดูแลหม่ามี๊ดีมาก ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็จะคอยตามล้างตามเช็ดให้ ทำให้หม่ามี๊สามารถพัฒนาความสามารถตัวเองได้ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคนที่จะมาขัดขวางหม่ามี๊” เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะคิกคิกออกมา “ลูกชาย ลูกอยากไปโรงเรียนไหม?” เสี่ยวเป่าคิดอยูครู่นึง แล้วก็พยักหน้า “ใจนึงหม่ามี๊ก็อยากให้ลูกไปโรงเรียน แต่อีกใจก็กังวลว่าลูกน่ารักเกินไป แล้วจะมีเด็กผู้หญิงมาขอเป็นลูกสะใภ้เยอะแยะเลยน่ะสิ” เสี่ยวเป่า：“……” หลังจากเห้ออี้ลั่วเลิกงาน ก็ขับรถตรงมาที่ถนนอาหารของมหาวิทยาลัยหนานเฟิง ตอนนั้นก็ได้เวลาอาหารเย็นพอดี ถนนอาหารที่ไม่ได้กว้างมากนักมีคนเต็มไปหมด ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นผู้ใหญ่ เด็ก และหมาหนึ่งตัว พวกเขานั่งอยู๋บนโต๊ะที่ไม่ได้ใหญ่มาก บนโต๊ะมีจานกองอยู่ และหม่าล่าเสียบไม้ ทั้งคนทั้งหมากินกันอย่างเพลิดเพลิน พอเห้ออี้ลั่วมาถึง ทุกสายตาของคนที่ถนนอาหารก็ต่างมองมาที่เขา มีผู้หญิงหลายคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเขา ดวงตากลายเป็นรูปหัวใจโดยอัตโนมัติ ต่างพากันหลงใหลผู้ชายที่ราวกับว่าหลุดออกมาจากนิยาย อยากเห็นว่าผู้ชายคนนี้มาหาคนหรือว่ามาซื้อของ เฉียวเมิ่งเยว่กินไปกินมา ก็รู้สึกว่าอยู่ดีๆรอบข้างก็เงียบไปหมด โคมไฟบนหัวก็เหมือนมีคนมาบังไว้ เธอเงยหน้ามองด้วยความสงสัย แล้วก็เห็นใบหน้าที่สง่างามของเห้ออี้ลั่ว “คุณชาย มาแล้วเหรอ” เห้ออี้ลั่วดึงกระดาษทิชชู่บนโต๊ะมาช่วยเช็ดซอสและคราบน้ำมันบนปากและแก้มของผู้หญิงคนนี้ เฉียวเมิ่งเยว่ปล่อยให้เขาเช็ดไปอย่างประหลาดใจ แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว เธอมองหน้าเห้ออี้ลั่วที่อยู่ตรงหน้าเธอตาไม่กระพริบ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า ทำไมคุณชายบ้านเธอถึงได้ใส่เสื้อผ้าสีขาวดำออกมาได้ดูดีขนาดนี้ ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่สีเรียบๆ พอผู้ชายคนอื่นใส่แล้วเหมือนจะมาขายประกัน แต่ทำไมเขาใส่แล้วดูหรูหราจัง เสี่ยวเป่าหยุดกินหม่าล่า แล้วก็ยื่นมือเล็กๆที่ถือหม่าล่าอยู่ในมือไปตรงปากของเห้ออี้ลัว แล้วก็ถามออกมาแบบไม่ได้คิดเลยว่า “กินไหมป่าป๊า?” เห้ออี้ลั่วที่กำลังช่วยเฉียวเมิ่งเยว่เช็ดปากอยู่นั้น ก็หันมามองหน้าเสี่ยวเป่าอย่างตำลึง เสี่ยวเป่าก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน เขาลืมเคี้ยวเนื้อที่อยู่ในปากไปเลย เฉียวเมิ่งเยว่ยิ้มกว้าง แล้วก็ยื่นมือไปลูบหัวเสี่ยวเป่า “เจ้าลูกชาย คราวหลังช่วยเรียกหม่ามี๊บ้างสิ สองครั้งนี้ก็เอาแต่เรียกป่าป๊า หม่ามี๊เสียใจนะ” เสี่ยวเป่าพยักหน้า ใบหน้าดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เชอหลุนเห็นว่าทั้งสามคนยืนนิ่งไม่ขยับ ก็ค่อยๆกินไส้กรอกไปอย่างเงียบๆ การกระทำของทั้งสามคนนั้น ได้ทำลายหัวใจของผู้หญิงที่อยู่รอบๆ แย่จัง ผู้ชายที่หล่อขนากนี้มีแฟนแล้ว แถมยังมีลูกแล้วอีก เห็นท่าที่หวานแหววของพวกเขาแล้ว ก็รู้ได้เลยว่าพวกเขาคงไม่ได้หย่ากันเร็วๆนี้แน่นอน เมื่อกี้ยังฝันอยู่เลย ตอนนี้ฝันสลายแล้ว ปวดใจจริงๆ หลังจากกินหม่าล่าเสร็จ เฉียวเมิ่งเยว่ก็พาเห้ออี้ลั่วกับเสี่ยวเป่าไปเดินเล่นชมวิวตอนกลางคืนของมหาวิทยาลัยหนานเฟิง หลังจากนั้นก็กลับบ้านกัน เสี่ยวเป่าไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอกนานๆ พอขึ้นรถปุ๊ปก็หลับสนิทในอ้อมอกของเฉียวเมิ่งเยว่ เฉียวเมิ่งเยว่เลยคุยกับเห้ออี้ลั่วเสียงเบา “คุณชาย วันนี้ฉันคุยกับเสี่ยวเป่าเรื่องไปโรงเรียน เขาอยากไปโรงเรียนด้วยนะ หรือว่าเราจะลองใช้วิธีพาเขาออกมาข้างนอกบ่อยๆ?” “ตอนนี้เขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ต้องยกความดีความชอบให้เธอเลยนะ” “เพราะว่าเสี่ยวเป่าทั้งฉลาดทั้งน่ารัก นายก็เลยเป็นห่วงเขามากใช่ไหม?” “อืม โรคเก็บตัวส่วนใหญ่เกิดขึ้นเพราะเขาไม่อยากพูดคุย พอเก็บความเงียบไว้กับโลกของตัวเองนานๆเข้า ก็จะเสียความสามารถในการพูดคุยไป กลายเป็นการเก็บตัวไปอย่างสมบูรณ์ ในฐานะที่เธอเป็นหมอ น่าจะเคยเห็นคนที่เป็นอาการนี้และญาติๆของพวกเขามาเยอะแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ฉันยอมรับไม่ได้เด็ดขาด ฉันไม่ยอมรับว่าคนในตระกูลเห้อจะเป็นโรคเก็บตัว” เฉียวเมิ่งเยว่รู้ดีว่าโรคนี้นำพาความทุกข์มาให้ผู้ป่วยและญาติๆมากมาย ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าถ้าในบ้านมีคนเป็นโรคนี้ก็เหมือนกับซ่อนระเบิดเวลาเอาไว้ ครอบครัวนั้นก็จะไม่มีความสุขอีกเลย คนรอบตัวก็ต่างพากันมารุมล้อมผู้ป่วย ไม่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวเลยแม้แต่วันเดียว คนทั่วไปที่เป็นโรคนี้จะไม่ยอมพูดคุย ไม่ยอมเรียนหนังสือ และไม่ยอมรับข่าวสารใดๆ พวกเขาจะมีจักรวาลเป็นของตัวเอง มีกฎเกณฑ์ของตัวเอง คนเป็นโรคนี้ระยะแรกๆก็ยังสามารถพูดคุยได้ปกติ แต่พอผ่านไปสักพักจะมีอิทธิพลเกิดขึ้นกับสมอง และประสาทสัมผัสทั้งห้าจะเริ่มเสื่อมสภาพ มีผู้ป่วยหลายคนถูกไฟไหม้ ไฟช็อต ก็จะไม่มีอาการตอบสนอง จะปัสสาวะหรืออุจจาระก็ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เมือ่ไม่กี่วันก่อนมีข่าวพ่อฆ่าลูกสาวของตัวเองที่เป็นโรคนี้ นี่ถือว่าเป็นสิ่งปกติของคนที่เป็นโรคนี้ เฉียวเมิ่งเยว่คิดไม่ออกเลยว่าตอนแรกที่เห้ออี้ลั่วรู้ว่าเสี่ยวเป่าเป็นโลกนี้ เขาพยายามทุ่มเทขนาดไหนเพื่อให้เสี่ยวเป่ายอมสื่อสารผ่านตัวอักษร แถมยังทำให้เขาสามารถเรียนหนังสือได้ รับรู้ถึงเรื่องสุขภาพร่างกายที่เด็กวัยเดียวกันยังไม่สามารถรู้ได้ เห้ออี้ลั่วเห็นว่าเฉียวเมิ่งเยว่ไม่ได้พูดอะไร เขาก็พูดต่อ “ฉันคิดว่าอีกเหตุผลที่ทำให้เสี่ยวเป่ายอมพูดก็เพราะว่าเธอชอบเรียกชื่อคนอื่น ก็เลยทำให้คนอื่นคล้อยตามได้ง่าย ดูอย่างฉันเมื่อก่อนจะเรียกชื่อคนอื่นน้อยมาก นอกจากจะไฟไหม้ แต่วิธีการสื่อสารของเธอ ทำให้ฉันติดไปด้วย คำพูดที่เสี่ยวเป่าพูดออกมาสองครั้ง ก็เป็นคำที่เธอชอบพูดออกมาบ่อยๆ” “คุณชาย ฉันรู้สึกชอบนิสัยนี้ของฉันมากเลย” “มันเป็นโชคดีของฉันกับเสี่ยวเป่า” เฉียวเมิ่งเยว่ยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุข เธอกอดเสี่ยวเป่าแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เฉียวเมิ่งเยว่ถืออาหารเช้าและขนมถุงใหญ่มาที่ห้องทำงาน เสี่ยวอันเห็นรอยยิ้มของเธอแล้ว ก็ถามออกมาด้วยความสงสัย “พี่เฉียว พี่เก็บเงินตกได้ระหว่างทางเหรอ?”