บทที่ 95 เข้าเรียนวันแรกก็มีเรื่องทะเลาะ

บ๗ที่ 95 เข้าเรียนวันแรกก็มีเรื่องทะเลาะ ใน 1 หนึ่งสัปดาห์จะเวลา 168 ชั่วโมง ถ้าหักเวลาทำงาน อาบน้ำ รับประทานอาหาร เวลานอนของพวกเขาจะไม่เกิน 30 ชั่วโมง การเป็นแพทย์ 1คนนั้นพวกเขาต้องอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ประชาชนทั่วไปไม่เข้าใจและเห็นว่าการรักษาพยาบาลในประเทศมีมากเกินกว่าความจำเป็นของกลุ่มคน พวกบุคลากรทางการแพทย์นั้นทำงานสบายๆ แต่ว่าไม่มีใครที่รู้จากโครงสร้างขององค์กรของบุคลากรทางการแพทย์ เวลาในการทำงานของพวกเขาค่อนข้างหนาแน่น เวลาในการพักผ่อนยังห่างไกลจากมาตรฐานโดยเฉลี่ย นอกเหนือจากนั้น ยังต้องเผชิญหน้ากับโภคภัยไข้เจ็บและสมาชิกในครอบครัวที่ไม่เข้าใจเกี่ยวกับปัญหาทางการแพทย์ เหตุผลเช่นนี้ส่งผลร้ายแรงต่อประสิทธิภาพในการรักษาและการพยาบาล ผู้อำนวยการได้ออกตรวจตราคนทั้งภาคสนาม และได้พูดว่า “ผมรู้ว่าการทำงานของทุกคนนั้นยากลำบาก แต่ว่าความยากลำบากนี้เป็นสิ่งที่ในอาชีพของเราจำเป็นต้องพบเจอ เป็นอาชีพที่อยู่กับความเป็นความตาย พวกเราทุกคนในทุกๆวันต้องเผชิญหน้ากับการเสียชีวิต เราคงไม่ต้องพูดกันเยอะว่ามันเป็นอาชีพที่สูงส่ง การกระทำและคำพูดต้องมีมาตรฐานสูง พวกเราในทุกๆวันนี้แค่ตั้งใจทำงานในขอบเขตการทำงานให้ดีที่สุดก็พอ แค่ปฏิบัติต่ออาชีพให้ดี ไม่ต้องพูดคำพูดที่มันไร้ประโยชน์ ทุกคนทำงานกันต่อไปเถอะ” ………. หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง โทรศัพท์ของเฉียวเยว่เมิ่งก็ดังขึ้น เธอมองเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย ก่อนที่จะรับสายอย่างลังเล “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” เสียงในสายเป็นเสียงของผู้หญิงที่ดูมีมารยาท “อยากทราบว่านี่ใช่คุณเฉียวเยว่เมิ่งใช่ไหมคะ?” “ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ?” “ดิฉันเป็นแผนกบริหารการศึกษาของโรงเรียนประถมเฉินซีนะคะ เห้อเวยเฟยลูกชายของคุณได้ทะเลาะกับเพื่อนนักเรียนค่ะ รบกวนให้ผู้ปกครองเดินทางมา คุณพอมีเวลาตอนนี้ไหมคะ?” เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกตกใจสักพัก ก่อนจะพูดว่า“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ อยากทราบว่าลูกชายได้รับบาดเจ็บไหมคะ?” “รายละเอียดของเรื่องราว พอคุณมาถึงก็จะทราบเองค่ะ” ครูผู้ช่วยพอพูดจบก็วางสาย เฉียวเยว่เมิ่งหลังจากวางสาย ภายในใจก็รู้สึกหดหู่ หลังจากรู้สึกหดหู่ก็เปลี่ยนเป็นรู้สึกห่วงใย เธอกลัวว่าเสี่ยวเป่าจะได้รับบาดเจ็บ หรือไม่ก็ถูกเพื่อนนักเรียนทำให้สะเทือนใจ รู้สึกตื่นตระหนก พอนึกถึงตรงนี้ เธอแทบจะอยากไปอยู่ข้างๆกายของเสี่ยวเป่าในทันที เฉียวเยว่เมิ่งรีบไปบอกหัวหน้าแผนกโดยเร็ว ก่อนที่จะขับรถไปยังโรงเรียนของเสี่ยวเป่า ยังไม่ทันไม่ได้เดินเข้าไปในแผนกบริหารการศึกษา เธอก็ได้ยินเสียงด่าทอของผู้หญิงคนหนึ่ง และก็เสียงร้องไห้ของลูกชาย เฉียวเยว่เมิ่งรู้สึกตกใจ จึงรีบเดินเข้าไป เห็นเพียงแค่ผู้หญิงรูปร่างอ้วนผิวขาวนั่งอยู่ที่โซฟา ในอ้อมกอดของเธอมีเด็กผู้ชายอยู่ ผู้หญิงคนนั้นชี้นิ้วไปทางครูผู้ช่วยสาวก่อนที่จะด่าว่า “นี่เธอดูลูกฉันยังไง? จ่ายเงินให้พวกเธอตั้งเยอะ ทำไมปล่อยให้ไอ้เด็กชั่วนี่มาตีลูกของฉัน? ถ้าเกิดทำลูกฉันจนเจ็บจนพิการ พวกเธอจะรับผิดชอบกันยังไง!?” ครูผู้ช่วยสาวมองเธออย่างขี้ขลาด ไม่รู้ว่าควรจะพูดเช่นไรดี เฉียวเยว่เมิ่งมองดูรอบๆห้องทำงาน เพิ่งจะเห็นว่ามีเงาของเสี่ยวเป่าอยู่ที่ซอกแคบๆ ใบหน้าผิวขาวนวลของเขาเปื้อนเลือดนิดหน่อย แต่กลับไม่มีใครจัดการกับบาดแผลให้เขาเลย ร่างกายน้อยน้อยยืนโดดเดี่ยวอ้างว้างอยู่ที่ข้างกำแพง ราวกับถูกคนลืมไปแล้ว เฉียวเยว่เมิ่งจิตใจเต็มไปด้วยความห่วงใยและมองเสี่ยวเป่าด้วยความเจ็บปวดใจผสมผสานกับความโกรธ เฉียวเยว่เมิ่งพูดด้วยเสียงที่โมโหว่า “ลูกชายของฉันล่ะ?” พอครูผู้ช่วยสาวเห็นท่าทางของเฉียวเยว่เมิ่ง ก็เห็นแล้วว่าเรื่องวันนี้ไม่มีทางดีได้แน่นอน ก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นตอนที่เฉียวเยว่เมิ่งอยู่กับหลี่ฮุย เลยคิดว่าเฉียวเยว่เมิ่งเป็นคนที่อารมณ์ดี ก็เลยเลือกที่จะโทรศัพท์หาเฉียวเยว่เมิ่ง คิดไม่ถึงเลยว่า อารมณ์ไม่ได้น้อยกว่าผู้ปกครองของหวงจิ้งแม้แต่นิดเดียว หวงจิ้งเป็นเด็กอารมณ์ที่มีชื่อเสียงในโรงเรียน ตอนเข้าเรียนเมื่อเทอมที่แล้วก็ตีกับเพื่อนร่วมชั้นปีเดียวกันและรุ่นพี่ชั้นปีที่สูงกว่า ครอบครัวก็เป็นเบื้องหลังนี้ ไม่ว่าจะเป็นคุณครูหรือผู้ปกครองเด็กก็ไม่มีใครกล้ากวนโมโหเขา ในตอนนี้ที่เห็นรูปร่างลักษณะของเฉียวเยว่เมิ่งที่ไม่มีทีท่าว่าจะยอมอ่อนข้อเพื่อให้เรื่องราวมันจบแม้แต่น้อย “คุณเฉียวคะ น้องเห้อเวยเฟยไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ คุณอย่ากังวลไปเลย” เฉียวเยว่เมิ่งเดินไปที่ข้างๆเสี่ยวเป่า พูดด้วยเสียงเบา “ลูกรักจ๊ะ หนูยังโอเคอยู่ไหม?” เสี่ยวเป่าสั่นระริกไปทั่วทั้งร่างกายน้อยๆ หันตัวโผเข้าในอ้อมกอดของเฉียวเยว่เมิ่ง เฉียวเยว่เมิ่งอุ้มร่างกายน้อยๆของเขาขึ้นมา พร้อมกับมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งตรงโซฟา “ฟังมาพอละ ฉันยังไม่ได้พูดก่อนที่ฉันจะไป พวกคุณน่ะอยากให้ให้ฉันเป็นแค่ผู้ฟังที่ดี ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูก ทำแผลให้เสร็จแล้วจะกลับมาคิดบัญชีกับพวกคุณ!” คุณนายหวงที่ถูกเฉียวเยว่เมิ่งขู่ใส่ด้วยอารมณ์โมโห ถึงกับมองเธอด้วยความตะลึง เฉียวเยว่เมิ่งไม่รอปฏิกิริยาโต้ตอบจากเธอ อุ้มเสี่ยวเป่าเดินออกไป เธอพาเสี่ยวเป่ากลับมาที่หอพัก ล้างหน้าให้เขา หลังจากนั้นก็ถอดชุดทั่วทั้งร่างกาย ตรวจดูทั้งร่างกายว่าไม่มีบาดแผลอื่นๆอีก ก่อนจะโล่งใจเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา เธอนำกล่องพยาบาลออกมา ก่อนจะทำแผลที่หน้าและแขนให้เขา “ลูกรัก เจ็บไหมจ๊ะ?” “ไม่เจ็บครับ” “ลูกจ๊ะ หม่ามี๊มีเรื่องที่อยากจะคุยกับลูกหนึ่งเรื่อง” เฉียวเยว่เมิ่งพูดด้วยท่าทีจริงจัง เสี่ยวเป่ามองสีหน้าท่าทางที่จริงจังของเธอ ก่อนจะพยักหน้ารับ “หลังจากนี้ถ้าถูกรังแก อย่าไปกลัว ถ้าใครมาทำลูก ลูกก็ทำเขากลับ เวลาทะเลาะกันต้องเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเอง อย่าให้ดวงตา มือ เท้า อวัยวะภายในได้รับบาดเจ็บ รวมทั้งของคนอื่นด้วย เพราะถ้าอวัยวะเหล่านี้ได้รับบาดเจ็บมันยากที่จะรักษาให้ฟื้นคืนสู่สภาพเดิม ลูกเลือกที่จะทำให้เขาบาดเจ็บตรงไหนก็ได้ แม่ไม่เห็นด้วยเรื่องที่จะไม่กล้าต่อต้านคนอื่น แต่ก็ไม่ได้เห็นด้วยเพราะการทะเลาะกันจะทำให้ทั้งตัวเองและคนอื่นเกิดบาดแผลที่ที่ยากจะซ่อมแซม ลูกเข้าใจที่แม่พูดไหมจ๊ะ?” เสี่ยวเป่าคิดตาม ก่อนที่จะพยักหน้ารับ “ดีมากจ๊ะ กลับบ้านละจัดการปรับกระดูกให้คุ้นเคยใหม่ ทะเลาะครั้งหน้าจะได้ไม่จนตรอกแบบนี้อีก พวกเราต้องทำตัวให้สบายๆ” “ครับ” เสี่ยวเป่าเอาหน้าซุกเข้าที่อ้อมกอดเฉียวเยว่เมิ่ง “หม่ามี๊ไม่เหมือนกับคนอื่นเลย” “ไม่เหมือนตรงไหนหรอจ๊ะ?” “คนอื่นไม่ให้ผมมีเรื่องทะเลาะ” เฉียวเยว่เมิ่งใช้ความคิด “ไม่ได้สนับสนุนให้ลูกไปหาเรื่องนะจ๊ะ แต่ว่าถ้าคนอื่นมาพาลเกเรใส่แล้วไม่ตอบโต้ ก็โง่แล้วล่ะ” “จริงหรอครับ?” “ที่แม่คิดเช่นนี้ ถ้า 1-2 ก็ยังพอได้ แต่ถ้าครั้งที่ 3 แล้วยังไม่หยุดล่ะ ไม่จัดการลงโทษ พูดเยอะไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร คนที่คอยหาเรื่องเราก็ยังไม่ยอมหยุดรังควาน แล้วหลังจากนี้จะยิ่งรุนรงขึ้นแล้วควรจะทำยังไง?” “แม่พูดมีเหตุผลครับ” เฉียวเยว่เมิ่งบีบแก้มน้อยๆของเขา “ลูกจ๊ะ วันนี้พูดได้เยอะนี่” หน้าของเสี่ยวเป่าอิ่มเอิบขึ้นทันที “ไปเถอะ พวกเราต้องไปจัดการเรื่องในวันนี้” ** พอคุณนายหวง หวงจิ้งและครูผู้ช่วยได้เห็นเฉียวเยว่เมิ่งอุ้มเสี่ยวเป่าเดินเข้ามาก็ล้วนกลืนน้ำลายไม่ลง ที่เฉียวเยว่เมิ่งพูดก่อนที่จะเดินไป ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดผวา ที่ไปยั่วโมโหคนที่ไม่ควรไปยั่ว แม้ว่าจิตใจของคุณนายหวงจะมีความรู้สึกกลัว แต่ยังคงแสดงออกว่าไม่มีความเกรงกลัวใดๆ นั่งมองเฉียวเยว่เมิ่งกับเสี่ยวเป่าด้วยความเย็นชา เฉียวเยว่เมิ่งพูดขึ้นว่า “คุณครูคะ รบกวนคุณเล่าต้นสายปลายเหตุที่เด็ก 2 คนนี้ทะเลาะกันหน่อยค่ะ”