บทที่ 97 งานแต่งงานของเห้อหวินซาน

บ๗ที่ 97 งานแต่งงานของเห้อหวินซาน ถึงแม้จะคิดเช่นนั้น เธอก็ไม่มีเวลาว่างไปรับเสี่ยวเป่าหลังเลิกเรียนตอนเย็นอยู่ดี ตอนที่เธอกลับบ้าน มีโอกาสได้พูดประโยคธรรมดาๆกับเขาเพียง 2-3 ประโยค จากนั้นก็ถึงเวลานอนของเสี่ยวเป่าแล้ว มีบางครั้งเฉียวเยว่เมิ่งเคยคิดว่า ชีวิตที่ยุ่งยากลำบากมันเป็นความรู้สึกที่แสวงหา ไข้หวัดนก สายพันธุ์ H7N7 ได้ทำร้ายผู้คนตลอดระยะเวลา 1 เดือน จนตอนนี้ค่อยไควบคุมเอาไว้ได้ หลังจากที่พวกของเฉียวเยว่เมิ่งต้องต่อสู้บนเส้นทางของการเป็นเจ้าหน้าที่ที่รักษาและพยาบาลอย่างยุ่งยากลำบาก ก็มาถึงช่วงวันหยุดสั้นๆที่น่ายินดี วันหยุดนี้ก็คือเทศกาลเชงเม้ง นับดูแล้วก็ประมาณ 1 สัปดาห์ เฉียวเยว่เมิ่งลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน เอนพิงโซฟาแบบไร้เรี่ยวแรง เหม่อมองเพดานแล้วยิ้มเหมือนคนบ้า พ่อบ้านได้เห็นท่าทางของเธอ อดที่จะหัวเราะไม่ได้ว่า “คุณหนูครับ เหนื่อยก็กลับห้องไปพักผ่อนก่อน รออาหารทำเสร็จเรียบร้อยแล้วผมจะไปเรียกนะครับ” เฉียวเยว่เมิ่งเอามือถูหน้าที่อ่อนระโหยโรยแรง “ยุ่งมาตั้งนาน ในที่สุดก็ได้หยุดยาวสักที เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องปลุกหนูนะคะ หนูจะนอนเป็นตายเลย” “ได้ครับ” พ่อบ้านรีบตอบรับ ความรู้สึกภายในใจของผู้อาวุโสรักและสงสารเหมือนลูกเหมือนหลาน เขารักเฉียวเยว่เมิ่งมากเหลือเกิน เขาอยู่กับเห้ออี้ลั่วและเสี่ยวเป่ามาโดยตลอด อยู่มาตั้งแต่สมัยที่เห้ออี้ลั่วยังเด็กๆ กับเห้ออี้ลั่วแม้ว่าจะเป็นนายจ้าง แต่ความรู้สึกโดยแท้จริงคือเหมือนพ่อกับลูก เขามักจะตามเห้ออี้ลั่วไปทุกๆที่เสมอ ไม่ว่าจะไปกลับต่างประเทศ ดูแลเสี่ยวเป่า เห้ออี้ลั่วเข้าไปเป็นเจ้าของบริษัทเห้อซื่อ ได้ประสบพบเจอสิ่งที่เสี่ยวเป่าตั้งตารอคอย เป็นไปเองโดยธรรมชาติเมื่อได้เห็นเฉียวเยว่เมิ่งปรากฏตัว และได้พบการเปลี่ยนแปลงของเห้ออี้ลั่วกับเสี่ยวเป่า เขารู้ว่าในไม่ช้าเฉียวเยว่เมิ่งจะกลายเป็นคนรักและคุณนายของบ้านตระกูลเห้อในไม่ช้า ดังนั้น จึงรักใคร่และดูแลเธอเป็นพิเศษ เฉียวเยว่เมิ่งยังคงนอนแบบไม่มีเรี่ยวแรงไม่ขยับร่างกายอยู่บนโซฟาอยู่หลายนาที หลังจากนั้นจึงลากร่างกายที่เหนื่อยล้าขึ้นไปยังชั้นบนเพื่ออาบน้ำ เมื่อเธออาบน้ำเสร็จจึงเดินลงมาที่ด้านล่างและพบว่าเห้ออี้ลั่วกับเสี่ยวเป่าได้กลับมาแล้ว ช่วงเวลานี้เสี่ยวเป่าได้เจอเธออยู่ที่บ้านน้อยมาก จึงยิ้มร่าเริงส่งเสียงร้องเข้าไปหา เฉียวเยว่เมิ่งนั่งยองๆเพื่อรอกอดเสี่ยวเป่า และพบว่าบนใบหน้าน้อยๆมีรอยแผลอยู่นิดหน่อย “เฮ้ พ่อหนุ่ม นี่มีเรื่องทะเลาะตีกันอีกแล้วหรอ?” “เปล่าครับ แค่หกล้มในคาบพละ หวงจิ้งก็หกล้ม น่าอนาถกว่าหนูอีก” “เฮ้เฮ้ นี่มัน 2 หนุ่มเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากนี่นา” เฉียวเยว่เมิ่งกอดแนบชิดเขาไว้ ก่อนที่จะจูงมือน้อยๆเดินไปยังห้องอาหาร “คุณเศรษฐีคะ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ฉันหยุดได้ 1 อาทิตย์นะคะ พวกคุณได้วางแผนทำอะไรรึเปล่าคะ?” “วันมะรืนนี้หวินซานจะแต่งงาน พวกเราต้องไปจัดเตรียมงานแต่ง” “หา? แต่งกับใครคะ?” ใบหน้าเฉียวเยว่เมิ่งที่เต็มไปด้วยความงงงวยสับสน มองไปยังเห้ออี้ลั่ว เห้อหวินซานจแต่งงานแล้วหรอ?! เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนแม้แต่นิดเดียว “โม่มู่เฉิน” “โม่มู่เฉิน?!!!” “อื้ม” เห้ออี้ลั่วพอได้เห็นเธออยู่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย รู้สึกตลกเล็กน้อย เฉียวเยว่เมิ่งเงยหน้าขึ้น “ลูกในท้องของหวินซานเป็นลูกของเขาหรอคะ?” “ใช่ พอไปเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงานของหวินซานแล้ว คุณสามารถกลับไปอยู่ที่บ้านได้สัก 2-3 วันนะ พ่อตาแม่ยายไม่ได้เจอคุณนานแล้ว ต้องคิดถึงคุณมากแน่ๆ” “ค่ะ” เฉียวเยว่เมิ่งพยักหน้ารับด้วยความดีใจ ก่อนที่เธอจะแต่งงาน พ่อแม่มักจะไปที่อื่นเป็นเวลา 1 เดือนถึงครึ่งปี พวกเขาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาน้อยมาก แต่ในตอนนี้พวกเขาอยู่ในเมืองเดียวกัน แต่เธอกลับไม่ได้กลับบ้านบ่อยครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่ประหลาดนัก “หนูก็จะกลับไปบ้านคุณตาคุณยายด้วยครับ” เสี่ยวเป่าพูด “ครั้งนี้ต้องให้คุณตาคุณยายกอดด้วยนะจ๊ะ” “ครับ” เสี่ยวเป่าตอบอย่างน่าเอ็นดู “หลังจากงานเลี้ยงฉลองแต่งงาน พ่อจะห่อลูกกับแม่ส่งกลับไป” เห้ออี้ลั่วพูดอย่างขำขัน เฉียวเยว่เมิ่งยิ้มขำออกมา ภายในจิตใจรู้สึกมีความสุข หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เฉียวเยว่เมิ่งเล่นกับเสี่ยวเป็นเวลาชั่วโมงกว่าถึงจะกลับห้อง เธอส่งข้อความเสียงใน WE CHAT หาเห้อหวินซาน “น้องหวินซาน ขอโทษนะจ๊ะ ก่อนหน้านี้งานของพี่ค่อนข้างยุ่งมาก ไม่ได้ติดต่อหาเธอเลย ตอนนี้เธอสบายดีไหม?” เห้อหวินซานตอบกลับข้อความอย่างรวดเร็ว “พี่คงจะได้ข่าวงานแต่งของหนูจากพี่รองแล้วใช่ไหมคะ?” “เพิ่งได้ฟังเขาบอกคืนนี้เองจ๊ะ คนรักของเธอคือโม่มู่เฉินใช่ไหม?” “ใช่ค่ะ วันมะรืนนี้เขาจะกลายเป็นสามีของหนูแล้ว” เห้อหวินซานพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เฉียวเยว่เมิ่งได้ฟังน้ำเสียงที่ไม่ตื่นตกใจต่อเรื่องที่มันใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีความปลื้มปีติยินดีที่จะได้เป็นเจ้าสาว จึงถามอย่างไม่แน่ใจว่า “เธอไม่ต้องให้มันเป็นอย่างนั้นหรอ?” “พี่สะใภ้คะ หนูไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี แม้ว่าจริงๆแล้วหนูจะรักเขา แต่หนูก็รู้ดีว่าภายในใจของเขามีใครแอบซ่อนอยู่อีกคน หนูรู้ว่าหนูแทนที่เขาไม่ได้ แต่ก็ยังจะแต่งงานกับเขาอีก รู้ชัดว่ามันเหมือนกับขุมนรก แต่ก็ยังอยากจะเดินเข้าไป” เฉียวเยว่เมิ่งไม่รู้ว่าจะปลอบใจเธอยังไงดี “เธอเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งเลย พี่เชื่อว่าสถานการณ์ใดๆที่ยากจะแก้ไข เธอจะเผชิญหน้ากับมันได้เป็นอย่างดี เธอเคยพูดว่าคนคนนั้นได้ตายจากไปแล้วใช่ไหม? ในเมื่อเขาตายไปแล้ว ตามหลักการแล้วคนที่มีชีวิตก็ไม่สามารถแทนที่เขาได้ ความรู้สึกที่ลึกซึ้งมันก็อาจจะค่อยๆจางลง หลังจากนี้คนที่จะอยู่ข้างกายของเขาก็คือเธอนะ เธอเป็นคนดี พี่เชื่อว่าไม่มีผู้ชายคนไหนที่ด้วยกันกับเธอแล้วจะไม่ชอบเธอ” “พี่คิดอย่างนี้จริงๆหรอคะ?” “จริงจ๊ะ พี่เพิ่งเจอเธอไม่กี่ครั้งเองรึไง? พี่รักเธอมากๆ พี่เองยังคิดเลยว่าถ้าพี่มีพี่น้อง พี่ก็อยากให้เป็นเหมือนกับเธอ” เสียงของเห้อหวินซานสั่นเครือ เปี่ยมไปด้วยความปีติยินดี “งั้นวันมะรืนนี้พี่มาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้หนูนะคะ” “พี่แต่งงานแล้ว เป็นเพื่อนเจ้าสาวมันคงจะดูไม่ดีหรอก?” “มันจะไม่ดีตรงไหนกันคะ? พรุ่งนี้เราไปเลือกชุดเจ้าสาวกับชุดเพื่อนเจ้าสาวกัน” “ก็ได้ก็ได้ เธอเป็นเจ้าสาวนี่ พี่ต้องฟัง” ** วันต่อมา เฉียวเยว่เมิ่งได้นอนเต็มอิ่มตลอดทั้งคืนอย่างที่ใจหวัง 11 โมงถึงเพิ่งตื่นนอน เธอนั่งใจลอยอยู่ครู่ใหญ่อยู่บนเตียง ถูหน้า 2-3 ที ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงไปล้างหน้าบ้วนปาก เสียวเป่ากับเห้ออี้ลั่วไปโรงเรียนกับไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว ในคฤหาสน์มีเพียงเสียงที่กระโดดตื่นเต้นดีใจของเชอหลุน ตอนที่ลงมาที่ชั้นล่าง พ่อบ้านได้อุ่นอาหารเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว “ขอบคุณค่ะลุงเฉิน” “คุณชายได้ให้ผมเตรียมรถไว้ให้แล้วนะครับ หลังจากที่คุณรับประทานอาหารเสร็จสามารถไปหาคุณหนูสามได้เลยครับ” เฉียวเยว่เมิ่งอุดเกี๊ยวข้าวเหนียวเข้าปาก พูดอย่างไม่ชัดว่า “ลุงเฉินคะ หลังจากนี้ไม่ต้องใช้คำสุภาพก็ได้ค่ะ หนูรู้สึกอึดอัด” “ครับ” พ่อบ้านตอบรับด้วยรอยยิ้ม เฉียวเยว่เมิ่งรีบรับประทานอาหารอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะไปนั่งบนรถที่เห้ออี้ลั่วเตรียมไว้ให้ ** รถขับมาประมาณชั่วโมงกว่าก็มาถึงชั้นล่างของคอนโดหรู คนขับรถจึงพูดว่า “คุณหนูครับ ที่นี่คือที่พักของคุณหนูสาม คุณหนูสามไม่ชอบพบเจอกับคนอื่น ผมไม่ขอขึ้นไปนะครับ” “นายกลับไปก่อนได้เลย เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะกลับเอง” “รับทราบครับ” เฉียวเยว่เมิ่งเดินเข้าไปในลิฟท์ ตรวจสอบเลขห้องอีกครั้ง ก่อนจะแน่ใจว่าไม่ผิดพลาด จึงกดกระดิ่ง ภายในห้องมีเสียงก้าวเท้าอย่างช้าๆและเบาทันที ประตูห้องถูกเปิดออก เห้อหวินซานปรากฏตัวอยู่ด้านหลังประตู ยิ้มและพูดว่า “พี่สะใภ้ มาแล้วหรอคะ เชิญเข้ามาก่อนค่ะ” “สีหน้าของเธอดูโอเคนะ” “พี่ก็เหมือนกันค่ะ ได้ยินพี่รองบอกว่าช่วงนี้พี่ยุ่งมาก แต่กลับดูมีชีวิตวีวามากเลยนะคะ”