บทที่ 99 ตลอดชั่วชีวิตของผมจะมีคุณเป็นภรรยาเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

บ๗ที่ 99 ตลอดชั่วชีวิตของผมจะมีคุณเป็นภรรยาเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น สายตาสัมผัสได้ว่าเธอตื่นเต้นจนขนตาของเธอสั่นระริก เม้มริมฝีปากที่ขาวซีดและอ่อนนุ่มอย่างแน่น ภายในใจได้ยินเสียงถอนหายใจที่แสดงถึงความโล่งอก เขาเดินอ้อมเธอไปลงบ่อน้ำพุร้อน เฉียวเยว่เมิ่งได้ยินเสียงน้ำ จึงได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ นอกจากภายนอกที่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ภายในใจก็ได้ปกปิดความผิดหวังเอาไว้ เธอเป็นคนค่อนข้างขี้หวาดกลัว ทั้งที่มีโอกาสที่ดีขนาดนี้กลับไม่กลับพุ่งไปรับไว้ เฉียวเยว่เมิ่งไม่ทันได้ทอดถอนหายใจจบ ก็ได้ยินเสียงของเห้ออี้ลั่ว “ผมจะนับ 1-3 หากว่าคุณยังไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก ผมไม่ถือสาที่จะเข้าไปทำให้ด้วยตัวเอง” เฉียวเยว่เมิ่งรีบหันศีรษะไปถลึงตาใส่เห้ออี้ลั่ว ผลก็คือได้เห็นแค่หัวไหล่ที่เปลือยอยู่บนผิวน้ำ ไหล่ที่กว้างดูมีพละกำลัง กล้ามเนื้อสมส่วน ลายเส้นที่งดงาม หินหยาบในบ่อน้ำพุร้อนช่วยส่งเสริมให้ร่างกายกำยำนั้นดูเด่นขึ้น เฉียวเยว่เมิ่งแอบกลืนน้ำลาย วิ่งไถลขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนที่เดินลงมา ตัวของเธอสวมผ้าคลุมอาบน้ำเอาไว้ ก่อนจะเดินลงไปในบ่อน้ำพุร้อน เธอเลือกลงไปแช่น้ำในมุมที่ไกลจากเห้ออี้ลั่วเป็นพิเศษ เห้ออี้ลั่วมองเธออย่างตลกขบขัน ก่อนจะกวักมือเรียก “มานี่” “ไม่ไปค่ะ” “ผมจะนับ 1-3” เฉียวเยว่เมิ่งกลอกตาแบบอารมณ์ไม่ค่อยดี เคลื่อนที่ไปหาเห้ออี้ลั่วแบบก้าวเท้าเล็กๆ เห้ออี้ลั่วหยิกไปที่ใบหน้าชมพูระเรื่อของเธอ พลางหัวเราะอย่างชั่วร้าย “ที่รัก ไม่ว่าอย่างไรเราสองคนก็แต่งงานกันมาตั้งหลายเดือนแล้ว พวกเราลองมาพัฒนาความสัมพันธ์กันอีกขั้นดีไหม?” เฉียวเยว่เมิ่งมองเขาด้วยความอึดอัดใจ ไม่รู้ว่าทำไมเขาอยู่ดีๆก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา อ้าปากค้างตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก “พวกเราที่เป็นอยู่ในตอนนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอคะ?” “ดีตรงไหนกัน? ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นได้มีโอกาสใกล้ชิดกับผมขนาดนี้ ก็คงรีบฉวยเอาไว้ แต่เธอกลับอดกลั้นมาตั้งกี่เดือน หมอเฉียว คุณนี่ใช้สิ้นเปลืองเกินไปแล้วนะ” เฉียวเยว่เมิ่งไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี อยากถอนหายใจ เธอไม่ใช่คนโง่ แล้วก็ไม่ได้หยิ่ง ข้างกายได้มีผู้ชายที่มีคุณสมบัติดีพร้อมอย่างเห้ออี้ลั่ว ถ้าบอกว่าภายในใจไม่ได้คิดอะไรก็คงกลายเป็นคนโกหกแล้ว เธอจำวันแต่งงานวันนั้นได้ดีตั้งแต่เริ่มจนจบ เธอเห็นรอยลิปสติกบนปกเสื้อเชิ้ตของเห้ออี้ลั่ว รู้สึกอึดอัดจนทำอะไรไม่ถูก ในตอนนั้น เธอรู้ซึ้งถึงก้นบึ้งของจิตใต้สำนึกของตัวเอง ช่องว่างระหว่างเธอกับเห้ออี้ลั่วแตกต่างกันมากเหลือเกิน การแต่งงานของพวกเขา เธอไม่ได้เป็นเจ้าของ ถึงที่สุดก็แค่ร่วมมือกัน นั่นคงเป็นวิธีการที่ดีที่สุด ในช่วงเวลานี้ เธอก็ทำเช่นนั้น แต่ว่าตามที่ได้อยู่ร่วมกันกับเห้ออี้ลั่วเป็นระยะเวลานาน เธอกลับไม่มีหนทางทำเช่นนั้น เธออยากจะแต่งงานกับผู้ชายอย่างจริงจัง อยากให้ระหว่างเธอกับเห้ออี้ลั่วเดินไปได้ไกลๆเหมือนกับความรักของพ่อกับแม่มีให้กันมากพอ ให้วันเวลานับต่อจากนี้คอยดูแลซึ่งกันและกัน จูงมือไปด้วยกัน พากันฝ่าฟันมรสุมของชีวิต แต่เธอไม่เคยมั่นใจเลย เธอกลัวว่าเธอจะอดทนรอไม่ไหวที่จะควักหัวใจที่จริงใจออกมา เห้ออี้ลั่วอาจจะไม่สนใจ เมื่อก่อนตอนที่มีโจวจื่อหยาง เธอสามารถนำเรื่องหวาดกลัวใดๆก็ตามไปปรึกษาเขาได้ กับเห้ออี้ลั่ว เธอไม่กล้า ถ้าหากเกิดทะเลาะกับเห้ออี้ลั่วต้องเสียค่าใช้จ่ายอย่างมาก ซึ่งเธอก็รับผิดชอบมันไม่ไหว อาจจะเป็นเพราะคนที่แต่งงานกันอยู่ด้วยกันไปตลอดจนแก่เฒ่าต้องเหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยก ถ้าหากเหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยก ก็จะไม่มีฝ่ายใดอ่อนแอ ไม่ถูกเป็นฝ่ายถูกกระทำเช่นนั้น ถึงแม้ว่าในตอนนี้คนในตระกูลเห้อจะดีกับเธอมาก เสี่ยวเป่าเองก็ไม่สามารถแยกจากเธอได้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอจึงไม่กล้าทำให้ตัวเองเกิดเรื่องขึ้นมา ไม่เหมือนกับเห้อหวินซาน ไม่ว่าเธอกับโม่มู่เฉินจะแยกทางกันด้วยสาเหตุอะไร ชีวิตหลังจากแต่งงานของเธอก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นั่นเป็นเพราะเธอมีพ่อแม่และพี่ชายที่มีอำนาจและชื่อเสียง พวกเขาจะเป็นกำลังที่เข้มแข็งคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง เห้ออี้ลั่วมองความรู้สึกที่แสดงบนใบหน้าของเฉียวเยว่เมิ่งอย่างพินิจพิจารณา เฉียวเยว่เมิ่งรีบเรียกสติของตัวเองกลับมา แสดงรอยยิ้มที่ดูมีชีวิตชีวาให้กับเห้ออี้ลั่ว หัวเราะพร้อมพูดว่า “คุณเศรษฐีคะ คุณกำลังบอกฉันเป็นนัยๆว่าให้โฉยโอกาสนั้นไว้ใช่ไหมคะ รอฉันออกกำลังกายจนเอวไซส์ S ก่อน ถึงคุณจะไม่ให้ฉันฉวยโอกาส ฉันก็จะไม่ยอมจบ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีกำลังใจเลย วันวันต้องทำงานจนดึกดื่น ถ้าหากปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนเลยเถิด ฉันคงตายไปแล้ว” เห้ออี้ลั่วรับรู้ความรู้สึกที่แสดงบนใบหน้าของเธอทั้งหมดผ่านสายตา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา ตามที่ได้อยู่กับเฉียวเยว่เมิ่งมา เขาก็ยิ่งไม่มีทางเปลี่ยนเธอให้เป็นหนิงเหวยได้ พวกเขาแรกเริ่มเดิมทีไม่ใช่คนคนเดียวกัน ธรรมชาติสร้างมาก็ไม่เหมือนกัน หญิงสาวคนนี้เอาการเอางาน มองโลกในแง่ดี ชอบหยอกล้อ และกล้าได้กล้าเสียกล้าที่จะเป็นมากกว่าเหวยหนิง แต่เดิมแล้วเธอเป็นคนที่กล้าที่จะรักกล้าที่จะชัง แต่กลับเป็นเพราะการแต่งงานที่ต่างคนต่างแตกต่างกันมาก จึงเปลี่ยนให้เธอไม่ว่าจะทำอะไรก็มีความกังวลเป็นอย่างมาก ไม่กล้าที่จะทำอะไรได้อย่างเต็มที่ ถ้าหากในตอนแรกเขาไม่ได้บังคับเธอมา เธออาจจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอ และยังคงรักษาไว้ซึ่งอุปนิสัยเดิมของเธอ เขาบีบบังคับให้เธอมาแต่งงาน พึงพอใจที่เธอเปลี่ยนแปลงเสี่ยวเป่าได้และทำให้เสี่ยวเป่าที่เป็นเด็กเก็บตัวกลับคืนสู่สภาพเดิม เขาคิดว่าการที่คอยไปรับไปส่งเธอทำงาน ให้ความเคารพต่อพ่อแม่ของเธอนั่นก็เพียงพอแล้ว ความจริงก็คือ ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้เขาไม่เคยทำให้เธอรู้สึกว่าปลอดภัย เห้ออี้ลั่วยื่นมือไปหยิกที่ใบหน้าของเธอ “ยัยโง่ ผมเป็นผู้ชายของคุณ มีอะไรไม่พอใจก็ตวาดออกมาได้เลย มายืนอึดอัดอยู่ตรงหน้าผม คุณจะแต่งงานไปเพื่ออะไร” เฉียวเยว่เมิ่งพอได้ยินเช่นนั้นดวงตาก็ส่องประกายขึ้นมา “คุณเศรษฐี คุณจริงจังจริงๆใช่ไหมคะ?” ดวงตาส่องประกายสุกสว่าง แม้แต่ดวงดาวที่สว่างที่สุดบนท้องฟ้ายังเปล่งประกายสู้ไม่ได้ เห้ออี้ลั่วโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน พูดเบาๆว่า “คำพูดบางคำผมจะพูดมันแค่ครั้งเดียว พูดเยอะไปจะไม่ถูกเห็นคุณค่า เฉียวเยว่เมิ่ง ครั้งนี้ฟังให้ดีๆนะ ชั่วชีวิตนี้ของผม เห้ออี้ลั่ว จะมีคุณเป็นภรรยาเพียงคนเดียว” ร่างกายของเฉียวเยว่เมิ่งสั่นระริกอย่างรุนแรง ไม่กล้าวางใจที่จะเงยหน้ามองเห้ออี้ลั่ว ทำได้แค่มองลายเส้นที่งดงามของคางของเขา คุณเศรษฐีของเธอได้ให้คำมั่นสัญญากับเธอไปชั่วชีวิต อ๊ายยยยยยยยยยยยย เธออยากที่จะปล่อยให้น้ำตาไหล เธออยากที่จะไม่อดกลั้นที่จะตะโกนออกมา เฉียวเยว่เมิ่งอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปโอบกอดที่เอวของเขาเอาไว้ ใบหน้าที่นุ่มนวลซบลงตรงที่อกของเขา ทันใดนั้น เธอก็เกิดความรู้สึกไม่ค่อยชอบใจขึ้น “อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” เสียงร้องดังกึกก้องไปทั่วบ่อน้ำพุร้อนในบ้านพัก เห้ออี้ลั่วที่ถูกเสียงที่เหมือนเสียงปีศาจตะโกนใส่หู จึงรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย พลางหัวเราะขบขัน “สงบลงกว่านี้หน่อยได้ไหม?” “ไม่ได้ค่ะ!” เฉียวเยว่เมิ่งกอดที่รัดหน้าอกที่สวมชุดว่ายน้ำแบบบางเอาไว้ เห้ออี้ลั่วได้ให้คนเตรียมชุดว่ายน้ำที่มีเนื้อผ้าที่ยอดเยี่ยมเอาไว้ การสวมใส่จะไม่มีการผูกติด แทบจะเหมือนผิวหนังชั้นที่ 2 ของมนุษย์ พอนึกถึงว่าหน้าอกอันอ่อนนุ่มของเธอสัมผัสแนบชิดกับเห้ออี้ลั่ว หมอเฉียวรู้สึกไม่ค่อยโอเค เห้ออี้ลั่วที่ทำอะไรไม่ถูกหันไปทางที่เธอเดินไป เฉียวเยว่เมิ่งใช้แขนขาตะเกียกตะกายไปขึ้นฝั่ง แต่ผลก็คือแขนและขาที่เล็กของเธอสั้นเกินไป วิ่งไม่ได้กว้างเท่ากับขาของผู้ชาย ไม่นานนัก เฉียวเยว่เมิ่งที่กำลังสับสนอยู่ก็ถูกเห้ออี้ลั่วจับเอาไว้ เฉียวเยว่เมิ่งใช้มือทั้ง 2 ข้างกอดรัดที่หน้าอกเอาไว้ เตรียมตัวให้พร้อมเมื่อมองเห็นว่าชายหนุ่มอยู่ใกล้มาก เห้ออี้ลั่วมองผิวพรรณที่อ่อนนุ่มของเธอ อยากที่จะไม่อยากโน้มตัวลงไปประกบที่ริมฝีปากของเธอ เสียงดังปัง ในสมองของหมอเชียวในตอนนั้นมีแต่พลุอยู่เต็มท้องฟ้า ประสาทสัมผัสทั้งหมดหยุดอยู่ที่การสัมผัสผิวกายระหว่างคน 2 คน ** ในตอนกลางคืน เฉียวเยว่เมิ่งพลิกตัวกลับไปกลับมาอยู่บนเตียง ไม่ว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับ เธอรู้สึกว่าเธอมีกำลังวังชาที่สมบูรณ์ที่จะออกไปวิ่งได้ 800 เมตร เห้ออี้ลั่วพ่ายแพ้ต่อหญิงสาวที่ดูอิ่มเอิบมีชีวิตชีวา ยื่นมือออกไปกักขังเธอไว้ในอ้อมกอด “ถ้าคุณยังไม่นอน ผมไม่ถือสานะถ้าจะทำอะไรที่ควรทำกันสองต่อสอง”