บทที่ 105 ผู้ป่วยเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ

บ๗ที่ 105 ผู้ป่วยเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ สัปดาห์แห่งการพักผ่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฉียวเมิ่งเยว่มาทำงานด้วยอารมณ์ชื่นมื่น ในตอนที่ลงจากรถ เห้ออี้ลั่วเลื่อนกระจกรถลง “คุณลืมขนม” “อ่อๆ ใช่” เฉียวเมิ่งเยว่เดินไปเปิดกระโปรงหลังรถ หยิบเอาขนมถุงใหญ่ออกมา “คุณคะ ฉันไปละนะ บ๊ายบาย” เห้ออี้ลั่วมองตามเงาของเธอจนเดินลับหายเข้าไปในอาคารโรงพยาบาล จึงค่อยขับรถออกไป เฉียวเมิ่งเยว่ขึ้นมาถึงชั้นห้องทำงานของเธอ ทักทายพยาบาลที่เดินผ่านไปมา “อรุณสวัสด์ค่ะ!” จากนั้นก็เปิดถุงที่เต็มไปด้วยขนมข้างใน “อยากกินอะไรก็หยิบได้เลยนะ” นางพยาบาลหยิบขนมมาสองห่ออย่างเกรงใจ และเอ่ยพูดขึ้นเสียงเบา “คุณหมอเฉียวคะ ในห้องทำงานของคุณมีคนอยู่ ตอนเข้าไปคุณระวังตัวด้วยนะคะ” “ใครกันคะ?” เฉียวเมิ่งเยว่ถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “ญาติของผู้ป่วย และยังมีนักข่าว” “ผู้ป่วยคนไหน?” “เฉินหลิ่วเฟย ตอนเช้าตรู่เวลาตีสามเขาฆ่าตัวตายแล้วค่ะ” เฉียวเมิ่งเยว่ชะงักฝีเท้า “ทำไมไม่มีใครแจ้งให้ฉันรู้?” “รายงานผู้นำของโรงพยาบาลแล้วค่ะ วันนี้มาทำงานตอนเช้าก็กะว่าจะแจ้งคุณ แต่ญาติผู้ป่วยมาหาถึงที่นี่สะก่อน” “เสี่ยวฟาง เธอเอาขนมพวกนี้ไปไว้ที่ห้องนางพยาบาลก่อน ฉันจะเข้าไปดู” “ค่ะๆ พี่เฉียว ระวังตัวด้วยนะคะ” เฉียวเมิ่งเยว่ตอบกลับไป และเดินไปทางห้องทำงาน อดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัยภายในใจ เฉินหลิ่วเฟยก็คือเด็กคนนั้นที่กินยาฆ่าตัวตาย ตั้งแต่เขาเข้ามาในโรงพยาบาล ญาติไม่เคยจ่ายค่ารักษาเลยสักครั้ง ในระหว่างการรักษาก็ยังไม่เคยมาเยี่ยม เข้ารับการรักษามาสี่เดือนก็ไม่ได้จ่ายค่ารักษาสักแดงเดียว พอเด็กเสียชีวิต ญาติก็โผล่มาทันที เท่าที่เธอจำได้หญิงวัยกลางคนที่เคยมาก่อเรื่องไว้เหมือนจะชื่อว่าเวยฉั่ยเจีย เฉียวเมิ่งเยว่ผลักประตูห้องทำงานให้เปิดออก ข้าวของในห้องทำงานที่สามารถขว้างได้ก็ถูกขว้างทิ้งจนแตกกระจายไปหมด เอกสารก็ถูกฉีกเต็มพื้น เวยฉั่ยเจียและชายแปลกหน้าคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา ผู้ช่วยที่มาทำงานแทนเสี่ยวอันไม่เคยพบเจอเหตุการณ์แบบนี้ ใบหน้าซีดเผือดไปตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อเห็นเฉียวเมิ่งเยว่เข้ามา ก็มองไปที่เธอด้วยดวงตาที่เริ่มแดง “พี่เฉียว......” “เธอไปรินน้ำมาสักสองสามแก้ว” “ค่ะ” เฉียวเมิ่งเยว่มองไปยังเวยฉั่ยเจียและชายหนุ่มที่ห้อยป้ายนักข่าวบนคอ “ทั้งสองท่าน พูดมาเถอะค่ะ คราวนี้จะทำเรื่องให้มันใหญ่ขนาดไหนกัน?” เวยฉั่ยเจียยืดตัวลุกขึ้นยืน จ้องมองหน้าเฉียวเมิ่งเยว่อย่างเอาเป็นเอาตาย “เธอรักษาลูกชายฉันจนตาย ยังมีอะไรเหตุผลอะไรอีกไหม?！” “ฉันมีเหตุผลกว่าแน่นอนค่ะ ไม่อย่างนั้นทำไมคุณถึงต้องพา‘นักข่าว’มาด้วยหล่ะคะ? คุณหน่ะนอกจากจะไร้เหตุผลแล้ว ยังมีวิธีอะไรอีกไหม? ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน อยากจะชมดูฝีมือการแสดงที่แสแสร้งของคุณ！ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยจะได้ดูละครน้ำเน่าสักเท่าไหร่พอดี กำลังพอดีเลยถ้าจะแสดงให้ฉันดูเป็นบุญตา！” ผู้ช่วยยกน้ำเข้ามา ได้ยินคำพูดของเฉียวเมิ่งเยว่เข้าพอดิบพอดี ก็แอบกดไลค์ให้เธอในใจเงียบๆไป32ไลค์ เวยฉั่ยเจียเอ่ยคำรามออกไป “ลูกชายของฉันเพิ่งจะอายุ15ปี เขาทำผิดอะไรกันทำไมถึงต้องมาเจอกับความเจ็บปวดขนาดนี้? ที่โรงเรียนก็โดนเพื่อนๆรังแก กลุ้มใจจนต้องกินยาฆ่าตัวตาย เข้ามาโรงพยาบาลก็ต้องมาพบเจอกับหมอที่ใจไม้ไส้ระกำอย่างเธอ เธอ......” เฉียวเมิ่งเยว่ตัดบทพูดของเธอ “อยู่บ้านก็ต้องเจอกับแม่ที่แสนดีอย่างคุณอีก เขาสามารถทนมีชีวิตอยู่มาจนอายุ15 ก็นับว่าเก่งมากแล้วหล่ะค่ะ” “เธอกล้ามาว่าลูกชายฉันอย่างนี้ได้ยังไง? ฉันไม่น่าพาลูกชายฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลที่ใจร้ายแบบนี้เลย！” “คุณคิดมาตั้งสี่เดือน ก็คิดว่าเข้าใจดีแล้ว สมองของคุณก็ถือว่าไม่ได้แย่!” เฉียวเมิ่งเยว่พูดคำเยาะเย้ยประชดประชันและมองจ้องไปที่เธอ หัวเราะอย่างเย็นชาและพูดต่อ “แต่ลูกชายของคุณก็เสียชีวิตไปแล้ว อยากจะร้องไห้ อยากบ่นก็ไปซื้อกระดาษเงินกระดาษทองแล้วเผาไปให้เขาสิคะ จะมาหาฉันสร้างความวุ่นวายมันมีประโยชน์อะไรกัน?” นักข่าวที่มองดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆมาตลอดก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยพูดออกมาด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเยือกเย็น “คุณเป็นถึงหมอ คุณยังมีจรรยาของความเป็นหมออยู่ไหม? ไม่ว่าญาติผู้ป่วยจะเคยทำอะไรมา คุณก็ไม่ควรแสดงปฏิกิริยาแบบนี้กับเธอ ท่าทีแบบนี้ของคุณ คุณรักษาผู้ป่วยหายได้หรือไง?!” “ขอโทษนะคะ คุณเป็นญาติฝ่ายไหนคะ รอยยิ้มและการบริการของฉันมีให้สำหรับผู้ป่วยและญาติที่รับผิดชอบ สำหรับสองท่านตรงหน้านี้นั้น......ขออภัยนะคะ ฉันไม่อยากจะเปลืองรอยยิ้มและความอ่อนโยนให้พวกคุณได้จริงๆ ถ้าพวกคุณอยากให้ฉันปฏิบัติต่อพวกคุณดีกว่านี้ รบกวนจ่ายค่ารักษาทั้งสี่เดือนด้วยค่ะ ค่อยมาคุยกันเรื่องท่าทีปฏิกิริยาในการบริการของฉัน” คำพูดของเฉียวเมิ่งเยว่ทำให้ทั้งสองคนตันจนไปต่อไม่ถูก ชายหนุ่มยกบัตรนักข่าวบนคอของตัวเอง เอ่ยพูดออกมาอย่างไม่พอใจ “ก็สังคมนี้มีหมออย่างคุณไง ถึงเกิดเรื่องราวทางการแพทย์มากมายขนาดนี้ เมื่อก่อนจากบรรดาหมอที่ผมเคยเจอมา หรือการถูกรายงานของโรงพยาบาล ก็คิดว่ามันคงจะไม่มีอยู่จริง ตอนนี้ดูเหมือนที่พวกเขาพูดกันนั้นไม่มีผิดเลยสักนิดเดียว ช่องโหว่ของอาชีพนี้จะต้องถูกเปิดโปงออกไป ให้โรงพยาบาลที่ใจดำอย่างพวกคุณไม่สามารถซ่อนเร้นปิดปังได้อีกต่อไป！ ผู้ป่วยและญาติผู้ป่วยได้รับความทุกข์ทรมานจากสภาพเศรษฐกิจและสุขภาพที่ไม่ดีอยู่แล้ว ถ้ายังต้องมาเจอกับหมอที่จิตใจโหดเหี้ยมอย่างพวกคุณ จะทำให้สถานการณ์ของพวกเขาแย่ลงไปกว่าเดิม！” เฉียวเมิ่งเยว่ยกสองมือขึ้นมากอดอก เอียงพิงไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง มองไปที่พวกเขาด้วยใบหน้ายั่วยุ “แล้วคุณหล่ะ? คุณเป็นถึงนักข่าว จรรยาบรรณในอาชีพของคุณอยู่ไหนคะ? ก่อนที่จะมาถามฉัน ได้ตรวจสอบกลั่นกรองออกมาจากสมองของคุณแล้วหรือยังว่าสิ่งที่ญาติผู้ป่วยคนนี้พูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงหรือไม่? ฉันว่าคุณไม่ได้คิดเรื่องการตรวจสอบตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหมหล่ะคะ?” นักข่าวถูกเธอถามจนตกใจ เฉียวเมิ่งเยว่พูดต่อ “จรรยาบรรณวิชาชีพของคุณนั้นก็ไม่ควรน้อยไปกว่าการเป็นหมอพยาบาลเลย ผลกระทบของพวกคุณใหญ่กว่าพวกฉันมาก และสาเหตุของความรู้สึกไม่มั่นคงของคนทั่วไปต่อหมู่หมอ ต่อคนทำงานในโรงพยาบาลและต่อโรงพยาบาลนั้น มันไม่ได้เป็นเพราะนักข่าวอย่างพวกคุณหรือไง? รายงานและข่าวสารเกี่ยวกับอาชีพที่พวกคุณทำเคยได้ผ่านการตรวจสอบและสำรวจบ้างหรือเปล่า? แพทย์ที่ไม่มีจรรยาบรรณวิชาชีพ หรือ รายงานที่เลวร้ายเหล่านั้นที่พวกคุณเขียนกันขึ้นมา มันมีสักกี่อันกันที่เป็นเรื่องจริง และมีกี่อันที่ไม่จริง? ตอนที่คุณเลือกที่จะมากับผู้หญิงคนนี้เพื่อมาถามคำถามฉัน คุณก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะมาโต้แย้งกับฉันเกี่ยวกับเรื่องจรรยาบรรณวิชาชีพและความรับผิดชอบต่อสังคมกับฉันอีกแล้ว คุณรู้บ้างไหมว่าเฉินหลิ่วเฟยตั้งแต่มารักษาอาการอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลาสี่เดือน โรงพยาบาลของพวกเราและหมอพยาบาลแก้ปัญหาเรื่องค่ารักษาพยาบาลกันยังไงไหม? รู้ไหมว่าค่ารักษาในหนึ่งวัน หนึ่งเดือนมันเป็นเงินเท่าไหร่? ปัญหาการใช้ชีวิตของเขาจัดการยังไง? รู้ไหมคะ? ถ้าไม่รู้แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาถามฉัน? มีสิทธิ์อะไรมาหาว่าพวกเราใจร้ายใจดำ?!” เฉียวเมิ่งเยว่หันไปทางเวยฉั่ยเจีย “คุณอยากจะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ก็พยายามทำไปเถอะค่ะ ต้องมาจัดการคนแบบคุณแค่คนสองคน ก็มากเกินพอแล้ว ตอนนี้พวกคุณออกไปให้พ้นได้แล้ว！” “เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน? ฉันจะต้องทวงความยุติธรรมให้ลูกชายของฉันให้ได้ เขาต้องมาตายโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรในโรงพยาบาลนี้ ฉันเป็นแม่ แค่สิทธิในการทวงความยุติธรรมยังไม่มีเลยหรือไง?！เธอคิดจริงๆหรอว่าแค่เธอได้แต่งงานกับผู้ชายรวยๆแล้วจะเป็นใหญ่ค้ำฟ้าได้หน่ะ ฉันจะบอกเธอให้นะ ถึงจะไม่มีทาง ฉันที่ถึงจะต้องสู้จนตัวตาย และก็จะสู้ให้ถึงที่สุดเอาให้ตายกันไปทั้งเธอและฉันเลย” เฉียวเมิ่งเยว่ตอบกลับอย่างนิ่งๆ “คุณก็รู้อะไรตั้งเยอะ คุณอยากจะตายกันไปทั้งสองข้างอย่างถึงที่สุด ก็รอดูละกันนะคะว่าฉันจะให้โอกาสคุณได้ทำแบบนั้นหรือเปล่า” เธอเพิ่งจะพูดจบ คุณหลี่ก็พารปภสองนายเข้ามาแล้ว “ให้เชิญสองคนนี้ออกไปใช่ไหมครับ?” “รบกวนคุณหลี่ด้วยนะคะ” คุณหลี่ทำท่าด้วยมือ รปภทั้งสองนายก็เข้าไปล้อมอยู่ข้างๆเวยฉั่ยเจียและนักข่าว “เฉียวเมิ่งเยว่ เธอต้องไม่ตายดีแน่ เธอทำให้ลูกชายฉันต้องตาย！ฉันจะต้องทำลายชีวิตของเธอให้พังไม่มีชิ้นดีให้ได้คอยดู！”