บทที่ 107 ใครให้คุณปิดหูปิดตาในตอนนั้น

บ๗ที่ 107 ใครให้คุณปิดหูปิดตาในตอนนั้น หนิงหลิงเบะปากอย่างแรง เขาเบื่อที่จะไปสนใจผู้หญิงคนนี้แล้ว เฉียวเมิ่งเยว่พูดข้างหลังเขาว่า : “ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของพี่หนิง ฉันกลับไปทำงานละ ไม่อย่างนั้นจะถูกหัวหน้าพ่นใส่ ” “ วันนี้ตอนเช้าความสำเร็จยิ่งใหญ่ที่เธอทำรู้ไปถึงหูเขาแล้ว เธอโชคดีจริงๆ ” “ พี่รู้ได้ยังไง ? ” “ ก็ฉันเป็นคนบอกเขาเอง ” เฉียวเมิ่งเยว่มองตามหลังหนิงหลิงอย่างเงียบๆ จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องทำงาน แต่เฉียวเมิ่งเยว่ยังไม่ได้เข้าไปในห้อง เธอก็เห็นว่าหัวหน้ายืนอยู่ตรงประตูหน้าห้องทำงาน หัวหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นพิเศษพร้อมกับพูดอย่างน่ากลัวว่า “ โดดงานไปสนุกไหม ? แกล้งญาติคนไข้มันตื่นเต้นไหม ? เธอจะด่าญาติคนไข้อย่างนี้ทั้งหมดทุกคนเลยใช่ไหม ? หรือจะให้ฉันบอกให้คณบดีเปิด Weibo แยกเฉพาะเธอคนเดียว เธอก็ไม่ต้องทำงานทุกวันแล้ว ก็รับผิดชอบหน้าที่แก้ไขความขัดแย้งไป ? ” เฉียวเมิ่งเยว่ขนลุกไปทั้งตัว “ หัวหน้า คุณอย่าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ได้ไหม ? ” “ ฉันยังไม่ได้ด่าเธอเลย เธอเลือกทัศนคติการบริการไปก่อนแล้ว เธอกล้ามาก ! ” “ เจอกับญาติคนไข้ที่ก่อปัญหาแบบนี้แล้วยังไม่ต้องด่า แล้วอย่างนั้นต้องรอถึงตอนไหน ? ” “ เด็กน้อยของฉัน เธอไม่รู้หรอว่าข้างคนไข้ผู้หญิงคนนั้นยังมีนักข่าวอยู่อีกหนึ่งคน ? ! นักข่าวหนะนักข่าว ” “ ฉันก็ไม่ได้ด่า นักข่าวคนนั้นก็ไม่ใช่คนที่รับมือด้วยได้ง่ายๆ ” “ ที่เธอพูดก็ไม่ได้ผิด และยังเป็นความจริงอีกด้วย แต่มีใครฟังไหม ? เธอคิดว่าพวกคนโง่ที่ไม่มีสมองพวกนั้นเค้าจะคิดเป็นหรอ ? เธอคิดว่าเธอมีความรับผิดชอบต่อสังคม แล้วมันใช่หน้าที่เธอไหม ? ถ้ามีใครทำอะไรโง่ๆใส่คนอื่นเหมือนเธอ ก็ไม่รู้ว่าหมอจะตายอีกกี่ร้อยครั้งแล้ว ” “ ทุกคนคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะพูดกับพวกเขา ทุกคนก็เลยไม่พูด และก็ปล่อยให้คนพวกนี้เข้าใจพวกเราผิดตลอด ? ” หัวหน้ามองไปที่เธอด้วยสายตาที่โง่เง่า จากนั้นก็ลูบหน้าที่มันด้วยสองมือที่อ้วนท้วมของเขาพร้อมกับถอนหายใจและพูดว่า : “ นี่ฉันเทแม่พิมพ์แบบไหนกันถึงได้ออกมาเป็นเด็กไม่มีประสบการณ์อย่างเธอ ” เฉียวเมิ่งเยว่รู้ว่าหัวหน้ากำลังโกรธ จึงยิ้มและพูดว่า : “ ใครให้คุณปิดหูปิดตาในตอนนั้น ” หัวหน้า : “ ……….. ” หัวหน้าเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตะโกนขึ้นมาว่า : “ เฉี่ยวเมิ่งเย่ว ตอนนี้เธอกำลังใช้ฉันเป็นเครื่องมือหรอ ? เมื่อตอนบ่ายเธอก็คุยกับคณบดีเรียบร้อยแล้ว ฉันไม่ยอมเป็นแพะรับบาปแทนเธอหรอกนะ ! ” “ เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นที่จะต้องให้คณบดีโรงพยาบาลออกโรงทำแล้วสิ ? แค่พวกเราทำก็พอแล้ว นี่มันไม่เหมาะสมที่จะให้คนใหญ่คนโตสูงส่งอย่างคณบดีทำ ” “ เธอก็ไปพูดกับเค้าสิ ถ้าเธอกล้าเธอก็ไปพูด กลับมาฉันจะเรียกเธอว่าอาจารย์เลย ” เฉียวเมิ่งเยว่ตากระตุก เธอรู้สึกว่าหัวหน้าของเธอตอนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งเสียหน้า หัวหน้าพ่นคำพูดใส่เธอไม่กี่ประโยคก็เดินจากไป เฉียวเมิ่งเยว่พยายามคิดเกี่ยวกับบทสนทนาระหว่างเธอกับเวยฉั่ยเจียในวันนี้ และพบว่ามันเรียบง่ายมาก มีความรู้สึกอย่างหนึ่งแบบที่เลือกเรื่องด้วยตัวเอง เธอไม่ได้ไม่มีความตระหนักรู้ถึงมัน เธอตั้งใจ บางคนก็ไม่สมควรที่จะได้รับความเห็นอกเห็นใจและความเข้าใจของคนอื่น และเธอก็ไม่เชื่อด้วยว่าเวยฉั่ยเจียจะเป็นแม่ของเฉินหลิ่วเฟย แม่คนหนึ่งที่เอาลูกของตัวเองทำเป็นเบี้ยต่อรอง สำหรับเธอแล้วมีประโยชน์ก็ใช้มันอย่างไร้ยางอาย ไม่มีประโยชน์ก็ทิ้งมันไป คนแบบนี้ไม่สมควรเป็นแม่คน ดังนั้น เธอจึงไม่ได้เคารพผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่น้อย และพฤติกรรมความคิดริเริ่มที่เลือกทำเรื่องนี้ก็ไม่ได้รับการยอมรับจากคณบดี อีกทั้งยังสร้างความเดือดร้อนที่ไม่จำเป็นมากมายให้กับโรงพยาบาลอีกด้วย และนี่คือสิ่งที่เธอจะต้องหลีกเลี่ยง ดูแล้วครั้งนี้ ถ้าไม่โดนลงโทษก็คงเป็นไปไม่ได้ ** คณบดีเรียกให้เฉียวเมิ่งเยว่ไปพบเขาที่ห้องทำงานในช่วงเวลาใกล้บ่าย เฉียวเมิ่งเยว่เตรียมพร้อมสำหรับความคิด ตอนนี้ไม่มีอารมณ์แปรปรวนอะไรที่มากเกินไปแล้ว ก่อนที่คณบดีจะเปิดปากพูด เธอก็พูดก่อนว่า : “ ท่านคณบดี ฉันขอโทษที่นำความเดือดร้อนที่ไม่จำเป็นมาให้คุณและโรงพยาบาล คุณจะลงโทษฉันอย่างไร เชิญบอกมาเลย ฉันจะไม่ขอแสดงความคิดเห็นใดๆ ” คณบดีหัวเราะเยาะ “ ทำไมเธอถึงได้พูดแบบนี้ ? ฉันได้แสดงอะไรออกไปที่บอกว่าจะลงโทษเธอหรอ ? ” “ หรือฉันไม่ได้นำผลกระทบที่เลวร้ายมาให้โรงพยาบาลของพวกเรา ขอฉันคิดทบทวนตัวเองดูก่อน ” “ พูดตรงๆฉันชอบบุคลิกลักษณะและจรรยาบรรณของเธอ นั่นเป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่มี รวมทั้งฉันด้วย เจ้าหน้าที่แพทย์และพยาบาลของเรา ทำงานอยู่บนความน่าเบื่อเป็นเวลานาน สูญเสียความยุติธรรมและความเห็นอกเห็นใจทั้งหมดไปมากมาย เธอรักษามันได้ดีมาโดยตลอด ” เฉียวเมิ่งเยว่พูดขึ้นมาว่า : “ ท่านคณบดี นี่คุณกำลังชมฉันจริงๆหรอ ? ฉันรู้สึกว่าประโยคต่อไปคุณก็จะพ่นใส่ฉันแล้ว ” “ เธอเข้าใจถูกแล้ว ในใจ ฉันเห็นด้วยกับวิธีที่เธอทำ แต่จากมุมมองของผู้จัดการโรงพยาบาลแล้ว ฉันยังต้องกระทำสิ่งที่มีทัศนคติต่อภายนอก เพราะการกระทำของเธอในวันนี้สามารถสร้างความเข้าใจผิดให้กับเจ้าหน้าที่แพทย์และพยาบาลคนอื่นๆได้ ทำให้เกิดช่องโหว่กับเจ้าหน้าที่แพทย์และพยาบาลคนอื่นๆที่ไม่แน่ใจในจรรยาบรรณของตัวเอง ซึ่งจะทำให้เกิดการเบี่ยงเบนพฤติกรรม ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจ ” “ ท่านคณบดี ประโยคที่คุณพูดเมื่อกี้จริงๆแล้วคือแค่เพียงกำลังทำให้ฉันสบายใจ คุณจะหักเงินหรือจะประจาน ? ” “ หักโบนัสของปีนี้นี้ ” “ โอเคค่ะ คุณชมฉันขนาดนี้แล้ว ฉันตบโต๊ะทันทีและดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสอดคล้องกับกิจวัตรประจำวันมากนัก คุณจะหักก็หักเลย ” “ ฉันหวังว่าเธอจะสามารถรักษาอารมณ์ของตัวเองได้และทำให้ฉันรู้สึกว่าว่าวิชาชีพของเรายังคงงดงาม ยังมีแพทย์อีกมากมายที่สามารถทุ่มเทแรงกายและแรงใจทั้งหมดเพื่ออาชีพในฝันนี้ได้ อย่างไรก็ตามพฤติกรรมที่เธอแอบจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับเฉินหลิ่วเฟยนั้น ฉันหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก เราจะให้ความสนใจอย่างเหมาะสมกับคนไข้ ทางโรงพยาบาลจะชำระเงินให้ ไม่สามารถที่จะให้เธอคนเดียวรับผิดชอบ ” “ ท่านคณบดีพูดถูกทุกอย่าง นี่คือคำพูดของเจ้านายฉัน ถ้าคุณคิดว่าเขาประจบประแจง คุณก็ไปและวิจารณ์เขา ” คณบดีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ เธอยิ่งอยู่ยิ่งเหมือนเขาแล้ว ” “ ฉันเป็นคนแก่งี่เง่าเหมือนเขาหรอ ? ท่านคณบดี อย่ามากล่าวหากันอย่างนี้นะ ! ” คณบดีหัวเราะกับคำพูดของเธอ “ เธอชินกับผู้ช่วยปัจจุบันของเธอหรือยัง ? ” “ ดีมาก ดีในทุกๆด้านเลย ” “ อย่างนั้นก็ดี เธอไปทำงานเถอะ ” เฉียวเมิ่งเยว่เดินออกจากห้องทำงานของคณบดี และยืนนิ่งอยู่ตรงทางเดินชั่วครู่ เธอกำลังคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนเกี่ยวกับการจัดการเรื่องนี้ โดยส่วนตัวเธอแล้วนั้น เธอไม่ชอบคนประเภทเวยฉั่ยเจีย และยิ่งไม่ชอบแม่ประเภทนี้ด้วย แต่เมื่อเธอสวมเสื้อคลุมสีขาว นอกจากเธอจะเป็นเฉียวเมิ่งเยว่แล้วนั้น เธอยังเป็นหมอคนหนึ่งของโรงพยาบาลหย่าเต๋อด้วย พฤติกรรมของเธอนั้นแสดงถึงทัศนคติของโรงพยาบาล ไม่สามารถขึ้นอยู่กับนิสัยของเธอได้ และเธอเชื่อว่าเรื่องนี้ยังไกลเกินกว่าจะถึงตอนจบ จุดประสงค์ของเวยฉั่ยเจียคืออะไร ? สมมติว่าเธอไม่ได้สนใจเฉินหลิ่วเฟย แล้วทำไมตอนที่เฉินหลิ่วเฟยตาย เธอถึงได้โผล่ออกมา ? นี่ก็หมายความว่าเธอให้ความสนใจกับอาการป่วยและพฤติกรรมการเปลี่ยนแปลงของเฉินหลิ่วเฟยมาโดยตลอด แล้วเหตุผลอะไรที่ทำให้สี่เดือนมานี้เธอถึงไม่มาที่นี่เลย ? เฉียวเมิ่งเยว่คิดไม่ออกสักเหตุผลเดียว ** หลังเลิกงาน เฉียวเมิ่งเยว่ขับรถไปยังที่อยู่ของเฉินหลิ่วเฟยที่เคยลงทะเบียนไว้ตอนเขามารักษากับโรงพยาบาล มันเป็นหมู่บ้านในเมือง สถานที่ตั้งอยู่ไกลมาก ภายในเมืองมีคนงานที่มาจากหลากหลายที่อาศัยอยู่ เห็นสิ่งแวดล้อมอย่างนี้แล้วก็รู้เลยว่าเป็นพื้นที่ที่เกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง สิ่งที่ทำให้เฉียวเมิ่งเยว่ไม่เข้าใจก็คือ ถ้าครอบครัวของเฉินหลิ่วเฟยเป็นครอบครัวปกติทั่วไป แล้วเขาจะเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมที่สำคัญของเมืองเยว่เฉิงได้อย่างไร ?