บทที่ 110 ยินดีต้อนรับสามีและลูกชายฉัน

บ๗ที่ 110 ยินดีต้อนรับสามีและลูกชายฉัน หัวหน้าพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า : “ เธอไม่จำเป็นจะต้องไปเข้าใจพวกเขา ถ้าเธอเป็นจิตแพทย์ เธอยังต้องไปเข้าใจความคิดและพฤติกรรมของคนไข้ ? ก่อนที่เธอจะตอบสนองกลับไปแบบไหนก็ตามเธอควรต้องคิดถึงอาชีพการงาน ขอบเขตของตัวเอง พฤติกรรมที่เกินขอบเขตการทำงานของเธอก็ต้องระมัดระวัง ไม่อย่างนั้นจะส่งผลกระทบอย่างหนักต่อเธอ ทุกๆอาชีพมันก็มีกฎระเบียบ มีจรรยาบรรณของมัน ภายใต้ขอบเขตนั้น เธอสามารถทำอะไรก็ได้ แต่เมื่อเธอทำเกินกว่าขอบเขตเธอก็ต้องคิดพิจารณา ความรับผิดชอบต่ออาชีพมันไม่ใช่แค่เธอคนเดียว แต่เป็นข้อจำกัดของอาชีพนี้ทั้งหมด ช่างเถอะ ไม่ว่าจะพูดขนาดไหน เธอก็ไม่ฟังอยู่แล้ว ฉันจะอธิบายง่ายๆให้เธอฟัง ” เฉียวเมิ่งเยว่เห็นว่าหัวหน้ามีท่าทีที่ไม่ปกติ จึงตั้งใจฟังสิ่งที่เขาจะพูดต่อไป “ อยากที่จะเข้าใจสิ่งนี้มันง่ายมาก และการเผชิญหน้ากับปัญหาก็ง่ายมากๆด้วยเช่นกัน ในขอบเขตการรับผิดชอบของเธอ เธอทำมันให้ดี และถ้ารู้สึกไม่ดี ตอนเลิกงานก็แค่สลัดมันทิ้งไป อารมณ์อะไรก็หายไปหมดแล้ว ” เฉียวเมิ่งเยว่ “ ……… ” เธอคิดว่าจะได้ยินอะไรที่มันมีข้อคิดจริงๆ หลังจากที่เฉียวเมิ่งเยว่คิดแล้วคิดอีก ก็พูดว่า : “ มีแต่อาจารย์แม่ของฉันแหละที่จะทนคุณได้ ” “ ก็คือ เธอจะไปหาสามีที่เลิกงานก็ไปเป็นคนงาน เป็นพี่เลี้ยงให้เธอทุกวันได้ที่ไหนอีกแล้ว ? หลังจากเลิกงานก็ตามเธอไป ไม่ไปไหนเลย ฉันมีความสามารถขนาดไหนกันล่ะ ! พูดถึงอาจารย์แม่ของเธอก็นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง เมื่อไหร่เธอจะมีเวลามานั่งเล่นบ้านพวกเราบ้าง ตั้งแต่หลังจากที่เธอแต่งงาน วันๆก็อยู่แต่กับสามีกับลูก พวกเราจะยังใช้เวลาด้วยกันหน่อยได้ไหม ? ” “ อ้อ อย่างนั้นวันนี้ฉันจะเข้าไป คุณโทรบอกอาจารย์แม่หน่อย ” “ โทรไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ข้าวฉันก็หุง กับข้าวฉันก็ซื้อ ห้องครัวก็เป็นที่ของฉัน ฉันพาเธอกลับไปก็พอแล้ว ” “ โอเค แล้วยินดีต้อนรับสามีกับลูกของฉัน ? ” หัวหน้ามองเธอด้วยสีหน้ากระวนกระวายอีกครั้ง “ เฉียวเมิ่งเยว่ เธอจะโดน เธอจะโดน ” เฉียวเมิ่งเยว่ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว จึงกลับห้องทำงานไป ** ตอนบ่ายตอนเลิกงาน เห้ออี้ลั่วไปรับเสี่ยวเป่าก่อน จากนั้นก็ไปรอเฉียวเมิ่งเยว่ด้วยกันที่หน้าประตูโรงพยาบาล เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่กับหัวหน้าลงตึกมา เห็นเห้ออี้ลั่วกับเสี่ยวเป่าถูกล้อมรอบไปด้วยฝูงชน เฉียวเมิ่งเยว่เห็นอย่างนั้นก็คิดที่จะแอบอ้อมไปทางอื่น ใครจะรู้ เธอเพิ่งจะคิดออก เสี่ยวเป่าก็หันหน้ามา และตะโกนออกมาอย่างชัดเจนว่า “ แม่ หนูกับพ่อมารับแม่เลิกงานแล้ว ” ปากของเฉียวเมิ่งเยว่เหวอไปเล็กน้อย และพยายามที่จะทำให้ตัวเองยิ้มออกมาอย่างดีใจ เธอเดินผ่านสายตาของฝูงชนไปยังทั้งสองคน เห้ออี้ลั่วยิ้มแย้มพร้อมกับโอบเอวเธอ และหอมแก้มเธอต่อหน้าทุกคนอย่างเฉยเมย จากนั้นก็เปิดประตูรถตรงที่นั่งข้างคนขับให้เธอพร้อมกับช่วยเธอรัดเข็มขัด และถึงจะไปทักทายหัวหน้า เสี่ยวเป่าไปนั่งที่ข้างหลังอย่างรู้ตัวเอง นั่งแถวเดียวกันกับหัวหน้า ** หลังจากที่รถขับไปครึ่งชั่วโมง ก็ถึงพื้นที่ของบ้านหัวหน้าแล้ว อาจารย์แม่เป็นคนที่มีอัธยาศัยดีมาก ทั้งห้าคนกินข้าวด้วยกันอย่างอารมณ์ดี อาจารย์แม่เคยสอนจิตวิทยาอยู่ที่มหาวิทยาลัยหนานเฟิง เฉียวเมิ่งเยว่เรียนกับเธอเป็นเวลาหนึ่งปี อย่างไรก็ตาม เธอไม่ค่อยสนใจในด้านจิตวิทยามากนัก เธอเห็นด้วยกับการแก้ปัญหาโดยตรงเลย ขี้เกียจที่จะให้มันต้องผ่านการแสดงออก หรือความเข้าใจคนอื่น ดังนั้น คะแนนวิชาจิตวิทยาของเธอจึงอยู่ในระดับปานกลาง และอาจารย์แม่ก็ไม่ได้สนิทกับเธอ หลังจากนั้นเป็นเพราะความสัมพันธ์ของหัวหน้า ทั้งสองจึงสนิทคุ้นเคยกัน หัวหน้าและอาจารย์แม่ไม่มีลูก ตอนที่พ่อและแม่ไม่อยู่บ้าน เฉียวเมิ่งเยว่ก็มักจะไปกินข้าวกับพวกเขาบ่อยๆ กินไปแกล้งหัวหน้าไป ทั้งสองเข้ากันได้ดี หัวหน้าและอาจารย์แม่ก็ชอบนิสัยของเฉียวเมิ่งเยว่ จนเกือบจะทำเหมือนกับเธอเป็นเด็ก ทุกครั้งที่ออกไปเที่ยวหรือไปทำธุระ ก็จะซื้อของมาฝากเธอเสมอ เฉียวเมิ่งเยว่พวกเขาอยู่ที่บ้านของหัวหน้าและอาจารย์แม่ถึงสามทุ่มจึงจะกลับ เมื่อขับมาถึงที่กลับรถ สายตาของเฉียวเมิ่งเยว่ก็หยุดอยู่ครู่หนึ่ง เธอเห็นเงาตรงสี่แยกแวบหนึ่ง ตอนที่เธอกำลังจะเพ่งมองมันดีๆ คนคนนั้นก็หายเข้าไปในกลุ่มคนแล้ว เห้ออี้ลั่วรู้สึกได้ถึงสีหน้าของเธอ จึงถามไปว่า : “ เป็นอะไรไป ? ” “ ไม่มีอะไร ตาลายนิดหน่อย ” เฉียวเมิ่งเยว่พูดพร้อมรอยยิ้ม แต่ในใจกลับรู้สึกสงสัย เมื่อกี้เธอแน่ใจว่าเธอเห็นเฉินหลิ่วเฟยที่ตายไปแล้ว เธอกับเฉินหลิ่วเฟยใช้เวลาด้วยกันมานานสี่กว่าเดือน เธอคุ้นเคยในหลายๆมุมของเขามาก คนคนนั้นมันเหมือนกับเฉินหลิ่วเฟยมากจริงๆ เธอได้เห็นศพของเฉินหลิ่วเฟยชัดๆแล้ว แล้วคนเมื่อกี้ที่เดินอยู่เป็นใครอีก ? คนที่นอนอยู่ที่ห้องเก็บศพ เธอได้มองอย่างละเอียดถี่ถ้วนดีแล้วก็คือเฉินหลิ่วเฟยจริงๆ รอยไหม้ดำบนใบหน้า แก้มและลำคอนั้นติดกับผิวอย่างพอดี ไม่สามารถทำปลอมขึ้นมาได้ แต่คนที่อยู่ข้างถนนเมื่อกี้ก็คือเฉินหลิ่วเฟยเหมือนกัน จะเป็นไปได้ยังไง ? เฉียวเมิ่งเยว่แอบจำชื่อถนนและแยกที่คนนั้นหายไป ** เรื่องของเฉียวเมิ่งเยว่นั้นกระตุ้นให้เกิดการตอบสนองอย่างใหญ่หลวงจากเจ้าหน้าที่พยาบาล คนในครอบครัว และคนไข้ มีผลกระทบอย่างมากต่องานของเฉียวเมิ่งเยว่ ผู้ป่วยที่มารับบัตรคิวเข้ารับการรักษากับเฉียวเมิ่งเยว่น้อยลงมาก เฉียวเมิ่งเยว่ก็ไม่ได้ตอบสนองอะไร ตอนที่ไม่มีคนไข้ เธอก็ทำวิจัยหรือไปอยู่กับหัวหน้า หรือพูดคุยกับอาจารย์หลินเกี่ยวกับคำถามทางวิชาการ ปกติงานของเธอยุ่งมาก วันว่างอย่างนี้แทบจะไม่มี เมื่อก่อน ถ้าไม่ได้ไปตรวจคนไข้ เข้าคลินิกหรือมีผ่าตัดทุกวัน เธอก็จะพูดคุยปัญหากับคนไข้กับญาติคนไข้ ตอนนี้ไม่มีปัญหาอย่างนี้แล้ว เธอยังมีเงินเดือน ไม่ทำก็ใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆ เมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็เกือบจะถูกหัวหน้าด่าตายแล้ว และทันทีที่เฉียวเมิ่งเยว่กลับมาจากห้องทดลองของอาจารย์หลิน เสี่ยวฟางก็พูดต้อนรับขึ้นมาว่า “ พี่เฉียว มีคุณผู้หญิงที่ชื่อคุณเฉิงโทรมาหาพี่ ” “ คุณเฉิง ? ” เฉียวเมิ่งเยว่สงสัยเล็กน้อย จากนั้นก็นึกถึงเฉิงเจียงเสี่ย “ ใช่ ” “ เธอได้บอกไหมว่ามีเรื่องอะไร ? ” “ เธอทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้ บอกว่าถ้าพี่กลับมาให้โทรไปด้วย ” เสี่ยวฟางพูดพร้อมกับยื่นกระดาษที่มีเบอร์โทรเขียนไว้ให้ เฉียวเมิ่งเยว่รับกระดาษแผ่นนั้นมา กวาดสายตาดูเบอร์รอบหนึ่ง ก็หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาโทรไป เธอรออยู่ครู่หนึ่ง ปลายสายก็มีเสียงตอบกลับมาว่า “ สวัสดีค่ะ ฉันเฉิงเจียงเสี่ย ” “ สวัสดีค่ะ ฉันคือเฉียวเมิ่งเยว่ ” “ คุณหมอเฉียว วันนี้คุณมีเวลาว่างไหมคะ ? ฉันอยากพบคุณ ” “ ตอนนี้ฉันยุ่งมาก เลิกงานแล้วไม่มีปัญหาค่ะ ” เฉียวเมิ่งเยว่พูดพร้อมกับยิ้ม “ อย่างนั้นก็เที่ยงวันนี้แล้วกันนะคะ ” “ เที่ยงนี้ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณเฉิงนะคะ ” “ ตกลงค่ะ ” พูดจบเฉิงเจียงเสี่ยก็วางสาย เฉียวเมิ่งเยว่รู้สึกว่าเธอชอบนิสัยของเฉิงเจียงเสี่ยมาก วิธีการของเธอในการทำสิ่งต่าง ๆ ที่ตรงไปตรงมา เหมือนกันกับเธอมาก ** ทันทีที่เฉียวเมิ่งเยว่เลิกงานก็ขับรถไปยังร้านอาหารที่นัดกับเฉิงเจียงเสี่ยไว้ เฉิงเจียงเสี่ยถึงก่อนแล้ว พอเห็นเฉียวเมิ่งเยว่อยู่ตรงหน้าประตูร้านอาหาร จึงโบกมือขึ้นเรียก “ ทางนี้ ” เฉียวเมิ่งเยว่รีบเดินไปนั่งลงตรงหน้าของเฉิงเจียงเสี่ยอย่างรวดเร็ว “ ขอโทษค่ะ ให้คุณรอนานแล้ว ” “ ฉันก็เพิ่งจะถึง ฉันสั่งอาหารของฉันแล้ว คุณดูๆชอบกินอะไรก็สั่งเองเลย เราสองคนไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรกันขนาดนั้นแล้ว ”