已经是第一章了
ตอนที่ 2 อาการท่าจะหนัก
ตอนที่ 2 อาการท่าจะหนัก
"แม่นางทำไมรถม้านี้ถึงไม่ใช้ม้าลากล่ะ?" โม่เชียนเฉินชี้ไปทางรถออดี้ที่ขับผ่านมาด้วยความแปลกใจ
เชี้ยวอินไม่ตอบ แต่สายตากลับจ้องมองไปที่โม่เชียนเฉินอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง สักพักก็ยกมือขึ้นไปนาบอยู่หน้าผากของโม่เชียนเฉิน แล้วพูดว่า "หัวก็ไม่ร้อนนี่พูดจาเลอะเทอะแบบนี้ ไม่เป็นบ้าก็คงถูกผีเข้า"
"จ้ากำลังดูหมิ่นข้า?" โม่เชียนเฉินทำหน้าบึ้ง
"ประสาท…"เชี้ยวอินบ่นเบาๆ พร้อมชี้ไปที่รถออดี้คันเดิม "นั่นมันรถยนต์ไม่ใช่รถม้า หมดยุคเครื่องจักรไอน้ำไปตั้งนานแล้ว โอเค๊?"
"รถยนต์คือรถอะไร? เหมือนว่าเจ้าจะรู้จักมันดี" โม่เขียนเฉินหรี่ตาถาม "เมื่อวาน รถคันนี้ชนข้าแล้วไม่ขอโทษแถมด่าทอข้าสารพัด มิหนำซ้ำยังขู่ว่าจะส่งข้าเข้าโรงพยาบาลบ้า เจ้าช่วยบอกข้าทีได้ไหมว่าโรงพยาบาลบ้านั้นคือสถานที่ใด?"
"โรงพยาบาลบ้า หุหุ!" เชี้ยวอินตอบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยแผนร้าย "ขยับเข้ามาใกล้ๆหน่อยสิฉันจะบอกนายเอง"
โม่เชียนเฉินยื่นหูเข้าไปใกล้เชี้ยวอินที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วยสีหน้ากล้ากล้าๆกลัวๆ
"โรงพยาบาลบ้าคือ...วังหลวง...ใช่ๆคือวังหลวง!" เชี้ยวอินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ โม่เชียนเฉินกลับหลงเชื่ออย่างที่เชี้ยวอินคิดไว้ไม่มีผิด "เจ้าช่วยพาข้าไปโรงพยาบาลบ้าได้หรือไม่? หากเจ้าช่วยข้า หลังจากที่ข้าฆ่ากบฏพวกนั้นได้แล้วข้าจะตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม!"
สีหน้าที่ดูจริงจังของโม่เชียนเฉินทำให้เชี้ยวอินยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ "โรงพยาบาลบ้าที่ว่านี้ มันโพล่ๆหายๆฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันตั้งอยู่ที่ไหนเหมือนกัน"
โม่เขียนเฉินกดเชี้ยวอินติดกำแพงอย่างแรงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและน่ากลัว "เจ้ากล้าหลอกข้า?"
ใบหน้าของโม่เชียนเฉินและเชี้ยวอินใกล้กันจนเชี้ยวอินรู้สึกได้ถึงลมอ่อนๆที่ออกมาจากปากของเขา เชี้ยวอินสังเกตเห็นแววตาที่แฝงไปด้วยความโกรธของโม่เชียนเฉิน เลยรีบแก้ต่างไปว่า "ฝ่าบาทเจ้าขา โรงพยาบาลบ้าที่ว่าใช่ว่าจะเข้าออกกันได้ง่ายๆนะเจ้าคะ หม่อมฉันทำไม่ได้จริงๆเพคะ"
"หึ!"
โม่เชียนเฉินทำน้ำเสียงโมโห รอบกายเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต ดวงตาจ้องมองไปที่เชี้ยวอินด้วยสายตาอันน่ากลัว "ดูท่า เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโรงพยาบาลบ้านั่นมันคืออะไร จะหลอกลวงข้า ตามหลักแล้วเจ้าต้องโดนโทษกักขังตลอดชีวิต แต่ค่านับว่าเจ้ายังเด็ก ครั้งนี้ข้าจะยังไม่ลงโทษเจ้า ไหนเจ้าลองบอกข้ามาซิ ว่าเจ้าข้ามมิติมาได้อย่างไรกัน?"
ด้วยคำถามที่แฝงไปด้วยความโกรธนี้เชี้ยวอินแสดงสีหน้าแปลกใจปนหวาดกลัวเล็กน้อย คิดอยู่ภายในใจว่า 'คนคนนี้ คงไม่ได้หนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้านั้นหรอกนะ? ถ้าเกิดเป็นฆาตกร แล้วคิดไปเองว่าคนอื่นต้องโทษหลอกลวงฝ่าบาท แล้วฆ่าทิ้งแถมโยนลงแม่น้ำ….'
เชี้ยวอินรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที เธอเสียใจที่หลงขึ้นเรือโจรลำนี้ซะแล้ว
เชี้ยวอินรีดยิ้มหวานแล้วผลักเขาออกเบาๆ พร้อมพูดว่า "เอางี้ เราไปหาที่นั่งคุยดีๆกันดีกว่า"
โม่เชียนเฉินไม่เห็นด้วยกับคำชักชวนของเชี้ยวอิน ตอบกลับด้วยสีหน้าบึ้งตึง "คุยกันตรงนี้แหละ!"
เอ่อ…
เชี้ยวอินกระพริบตาปริบๆ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "ดูสิ ฉันมัวแต่ถ่ายหนัง ยังไม่ได้กินข้าวเลยหิวจะแย่แล้ว นายเองก็รู้ว่าอายุฉันยังน้อย ไม่หาอะไรกินให้อิ่มจะเอาแรงที่ไหนมาคุยกับนายล่ะว่าไหม?"
ไม่สนล่ะ ยื้อได้นานแค่ไหนก็แค่นั้น
แววตาของเชี้ยวอินทำให้โม่เชียนเฉินนิ่งไปช่วยครู่ สักพักก็พยักหัว "ที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล ไปสิ!นำทางข้าไป ข้าเองก็หิวแล้ว"
"พุ!"
สายตาที่จ้องมองมาจากโม่เชียนเฉินทำให้เชี้ยวอินต้องกลืนคำหัวเราะลงคอไป เดินนำทางไปโดยดี ภายในใจก็พลางคิดแผนหนีจากคนบ้านี่ หากเขายังเดินตามเกรงว่าเธอจะไม่ปลอดภัย
อาการบ้าจะกำเริบเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว!
ที่เชี้ยวอินกล้าเดินนำอย่างมั่นใจ เป็นเพราะที่นี่เป็นสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน ถ้าเกิดอาการของเขากำเริบ เธอก็น่าจะปลอดภัย
"ตามฉันมา แถวนี้รถเยอะ เดินข้ามถนนต้องระวังดีๆ" เชี้ยวอินเดินนำด้วยความระมัดระวัง มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารบุฟเฟ่ต์แห่งหนึ่ง เชี้ยวอินพลักประตูกระจกที่ทำให้โม่เชียนเฉินรู้สึกถึงความแปลกใหม่ออก "อาหารบุฟเฟ่ต์ร้านนี้อร่อยมาก มีนักแสดงตั้งหลายคนที่เป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ ฉันจะพานายไปลิ้มรสอาหารเลิศรสของศตวรรษที่ 21 ครัวจักรพรรดิอะไรของนายนั่น อ่อนระเบิดไปเลย"
เชี้ยวอินพาโม่เชียนเฉินเบียดเข้าไปต่อแถว เชี้ยวอินและโม่เชียนเฉินที่สวมชุดจีนโบราณเข้ามาในร้าน ก็ไม่ได้เป็นเรื่องน่าแปลกแต่อย่างใด เพราะร้านอาหารร้านนี้ห่างจากสถานที่ถ่ายทำหนังไม่ไกลนัก เธอนักแสดงมากหน้าหลายตาทุกวัน อย่าว่าแต่ชุดจีนโบราณเลย ถึงเป็นมนุษย์ต่างดาวก็ต้องเข้าแถวต่อคิว
"แม่นางหรือว่าครัวจักรพรรดิของข้าจะถูกเหล่ากบฏยึดครองแล้ว?"คำถามของโม่เชียนเฉินทำให้เชี้ยวอินแทบจะล้มหัวฟาดพื้นในกลุ่มคนตั้งมากมาย เชี้ยวอินจึงจำใจตอบไปว่า "ครัวจักรพรรดิของนาย นายจะมาถามฉันทำไม?"
"แต่ข้าจำได้ว่าเมื่อกี้เจ้าพูดว่าครัวจักรพรรดิของข้าอ่อนระเบิด หรือว่าครัวจักรพรรดิของข้าจะถูกระเบิดทิ้งไปแล้ว?" คำอธิบายของโม่เชียนเฉินทำให้เชี้ยวอินถึงกับปาดเหงื่อเลยทีเดียว
"อ่อนระเบิดแปลว่าไม่อร่อย เข้าใจหรือยัง?" เชี้ยวอินตอบด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
พอผู้คนเริ่มบางตาลง เชี้ยวอินก็นึกแผนเจ้าเล่ห์ขึ้นมาได้ทันที
"ไอ้หย๋า ฉันลืมพกเงินมา ทำยังไงกันดีล่ะ?" เชี้ยวอินตบกบาลตัวเองด้วยท่าทีรู้สึกผิด
"อะนี่…" เชี้ยวอินมองไปที่ฝ่ามือที่ยื่นมาของโม่เชียนเฉิน ทำให้เห็นก้อนเงิน(โบราณ)ก้อนหนึ่ง "ใช้เงินของข้าก่อนก็ได้"
เชี้ยวอินทำตัวไม่ถูกได้แต่รับก้อนเงิน(โบราณ)นั่นมาด้วยสีหน้าประหม่า "เออคือ...ดีจังเลย แต่ว่ามันยังไม่พอนี่สิ"
"ยังไม่พอรึ?" โม่เชียนเฉินครุ่นคิดชั่วขณะ ค้นทั้งตัวก็ไม่เจอเงิน แล้วพูดว่า "แล้วจะทำอย่างไรดีเล่า?ข้ารีบออกมาเลยพกเงินมาไม่มาก"
เชี้ยวอินทำท่าทีไม่สบอารมณ์ แต่ภายในใจแอบดีใจ พกเงินมาไม่พอสิดี
เชี้ยวอินตบไหล่โม่เชียนเฉินแล้วพูดปลอบไปว่า "ไม่เป็นไร มีฉันทั้งคน เดี๋ยวฉันจะไปถอนเงินเดี๋ยวนี้เลย"
พอพูดจบ เธอก็รีบเตรียมตัววิ่งหนี
"หยุดก่อน!"สันหลังของเชี้ยวอินเย็นวูบขึ้นมาทันที ถูกจับได้แล้วงั้นหรอ?TT
โม่เชียนเฉินหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากอก แล้วยื่นให้กับเชี้ยวอิน "ช่วยข้าถอนด้วย ไม่รู้ว่าสถานที่นี้จะใช้ตั๋วเงินได้หรือไม่ เปลี่ยนเป็นก้อนเงิน(โบราณ)น่าจะสะดวกกว่า"
ฟู่~
"อืมๆ งั้นนายรอสักครู่นะ ฉันจะรีบไปรีบกลับ" เชี้ยวอินเก็บอารมณ์ดีใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "ในอยู่นี่คนเดียวก็ระวังตัวด้วย อย่าเดินไปเรื่อยล่ะ"
โม่เชียนเฉินพยักหัวให้เชี้ยวอินวางใจได้
"YESIR!"
หลังออกจากร้านอาหาร เชี้ยวอินฉลองยกใหญ่ หนีจากคนบ้านั้นได้สักที แถมยังได้เงินมาใช้ฟรีๆอีก
เชี้ยวอินวิ่งเหยาะๆตลอดทางแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้ารถเก๋งสีขาวคันเล็กของเธอ กำก้อนเงินเขาขาวๆที่เพิ่งได้มาเมื่อครู่ด้วยรอยยิ้มอันสดใส "ก้อนเงิน(โบราณ)นี่ คงใช้แลกเงินได้ไม่น้อย ค่าน้ำค่าไฟค่าเช่าห้องเดือนนี้มีเงินจ่ายแล้ว เย้ๆ"
รีบหนีก่อนที่โม่เชียนเฉินจะมาเห็นดีกว่า เชี้ยวอินรีบจับชายกระโปรงขึ้นรถทันที พอขึ้นรถก็ถอดรองเท้าส้นสูงโยนไปด้านหลังเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ สตาร์ทรถแล้วขับตรงกับบ้านทันที
已经是最新一章了
加载中
