已经是第一章了
ตอนที่ 4 ทำไมถึงทำเช่นนี้กับข้า
ตอนที่ 4 ทำไมถึงทำเช่นนี้กับข้า
วันนี้เชี้ยวอินแต่งหน้าทาปากมาเป็นพิเศษ ถึงแม้อีกเดี๋ยวก็ต้องลบแล้วแต่งใหม่ก็เหอะ แต่อย่างน้อยก็ต้องสร้างความประทับใจให้ผู้กำกับไว้สักหน่อย
เธอขับรถมุ่งสู่กองถ่าย แล้วจอดรถทิ้งไว้ที่ลานจอดรถของกองถ่าย เชี้ยวอินสวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นสีชมพู มือหนึ่งถือน้ำเต้าหู้ อีกมือนึงถือปาท่องโก๋เดินเข้ากองถ่ายอย่างสบายใจ
"อ๊า!"
น้ำเต้าหู้ร่วงเปียกเต็มพื้น ในปากก็ยังคงคาบปาท่องโก๋ไว้ สายตาของเธอจ้องมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าตกใจ "นะ..นะ..นายมาอยู่นี่ได้ยังไง?"
ที่ที่เชี้ยวอินกำลังมองไปนั้น มีชายหนุ่มที่หน้าตามอมแมมคนหนึ่ง กำลังจ้องมาที่เชี้ยวอินด้วยสายตาดุดัน
โม่เชียนเฉินยังคงสวมชุดฮ่องเต้ ผมเผ้าไม่หวีหน้าตามอมแมม เดินเข้ามาถามเชี้ยวอินด้วยความโมโหว่า "คนเจ้าเล่ห์ เจ้าบังอาจหลอกข้า เจ้ารู้หรือไม่โทษของการหลอกฮ่องเต้คืออะไร?!"
โม่เชียนเฉินถลึงตาโตพร้อมกับคว้าคอเสื้อของเชี้ยวอินเข้ามาใกล้ เชี้ยวอินรีบถอยหลังหนี ตอบด้วยเสียงก้ำกึ่งว่า "คือ...เมื่อวานตอนที่ฉันกำลังแลกเงิน แม่ฉันโทรมาตามให้ฉันกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ กระทันหันน่ะ"
เชี้ยวอินแต่งข้ออ้างที่แม้แต่ตัวเองก็ยังเชื่อไม่ลงออกมา แต่พอคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนบ้า จึงโกหกอย่างมั่นใจ
อาจเป็นเพราะโม่เชียนเฉินเคยถูกเชี้ยวอินหลอกมาแล้วรอบนึง จึงจับคอเสื้อเชี้ยวอินแน่น และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย สีหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห "เจ้ายังจะโกหกข้าอีก ข้าจะจับเจ้าเข้าคุก"
"โธ่ ยังคิดว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้อยู่อีก…" เชี้ยวอินบ่นพึมพำ
โม่เชียนเฉินที่อยู่ข้างๆ ได้ยินที่เชี้ยวอินบ่นทุกคำ "บังอาจ!ข้านี่แหละฮ่องเต้ เจ้าเป็นเพียงสามัญชนธรรมดากล้าดูหมิ่นข้างั้นรึ เจ้าคิดว่าข้าทำอะไรเจ้าไม่ได้งั้นรึ?"
"ค่ะค่ะค่ะ ท่านเป็นฮ่องเต้" เชี้ยวอินตอบ หลังจากที่คอเสื้อหลุดจากมือโม่เชียนเฉินแล้ว เธอจึงถามไปว่า "แล้วใยฝ่าบาทถึงได้มานอนอยู่ข้างถนนล่ะเจ้าคะ?"
"....."
"ข้า...ข้าแค่มาทดลองการใช้ชีวิตแบบสามัญชนต่างหาก" โม่เชียนเฉินตอบอย่างมั่นใจ
สีหน้าที่เคร่งเครียดของโม่เขียนเฉินแสดงอาการเขินเล็กน้อย เชี้ยวอินได้แต่แอบขำเงียบๆ เพื่อไม่ทำให้ฮ่องเต้ที่ทะลุมิติมาผู้นี้โกรธอีก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"ซวยละ ลืมไปเลยว่าผู้กำกับยังรอฉันอยู่ ถ้าฉันปลดมันเป็นเพราะนายล้วนๆ!" เชี้ยวอินมองโม่เชียนเฉินด้วยสีหน้าไม่พอใจ แล้วรีบรับโทรศัพท์ "สวัสดีค่ะพี่หลง?"
"เชี้ยวอิน นี่มันตั้งกี่โมงกี่ยามแล้ว จะถ่ายหรือเปล่าหนังเนี่ย ถ้าไม่ถ่ายจะได้หาคนอื่นแทน"
"ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจสาย เดี๋ยวจะรีบไปเลยค่ะ" เชี้ยวอินตัดสายแล้วรีบวิ่งเข้ากองถ่าย โม่เชียนเฉินบ่นพึมพำตามหลังเชี้ยวอินไปว่า บังอาจท้าทายบัลลังก์บ้างเอย ทำคุณบูชาโทษบ้างเอย
เชี้ยวอินมัวแต่คิดถึงเรื่องถ่ายหนัง ไม่ได้สนใจคำพูดของโม่เชียนเฉินเลยแม้แต่น้อย จากน้ำเสียงของผู้กำกับเมื่อกี้นี้ดูเหมือนแกจะโกรธไม่เบา ถ้าเกิดทางกองถ่ายปลดเธอออก เธอจะไปหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าห้องเดือนหน้าล่ะ แค่ค่ากินในเดือนนี้ยังมีปัญหาอยู่เลย
"แม่นาง ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ!" โม่เชียนเฉินเห็นว่าเชี้ยวอินไม่สนใจที่ตนพูด จึงดึงเชี้ยวอินมาถามซึ่งหน้า "แม่นาง เมื่อวานนี้ข้าอุตส่าห์เสี่ยงตายเพื่อช่วยเจ้า ใยเจ้าถึงทำเช่นนี้กับข้า เจ้าไม่รู้สึกว่ามันเกินไปหน่อยหรอ!"
"นี่นายบ้าหรือเปล่าเนี่ย ประสาท!"
หึ๊ย! เชี้ยวอินก้าวเท้าเดินเร็วด้วยความอารมณ์เสีย
"หยุดเดี๋ยวนี้!" โม่เชียนเฉินจะโกนเสียงดัง
"ยังจะอะไรอีก?" เชี้ยวอินตอบ
"เอาก้อนเงินของข้าคืนข้าด้วย" โม่เชียนเฉินพูดด้วยสีหน้าที่แดงระรื่น "ข้า...ให้อภัยเจ้าแล้ว แต่ถ้าต้องคืนก้อนเงินของข้ามา ข้าเป็นถึงฮ่องเต้แต่กลับตกอยู่ในสภาพนี้ ข้าในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากขอทาน"
"....." เชี้ยวอินอึ้ง
หากโม่เชียนเฉินไม่พูด เชี้ยวอินก็คงไม่สังเกตว่าโม่เชียนเฉินในตอนนี้ ใบหน้ามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ชุดก็เปรอะเปื้อน ไม่หลงเหลือความหล่อเหลาและออร่าของเมื่อวานเลยแม้แต่น้อย
เชี้ยวอินทำหน้าไม่ถูก ใจยิ้มก็ไม่ใช่จะสงสารก็ไม่เชิง
เมื่อคืนประเด็นพูดคุยเรื่องก้อนเงินโบราณก้อนนั้นในการถ่ายทอดสด ทำให้แฟนคลับของเชี้ยวอินเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว แต่จะว่าไป ยังไงก้อนเงินนั้นก็เป็นของโม่เชียนเฉิน จะฮุบเก็บไว้เองก็ไม่ถูก
ตอนนี้เรื่องแสดงหนังก็เริ่มมีปัญหา ถ้าถ่ายทอดสดเกิดปัญหาขึ้นอีก สถานการณ์การเงินของเชี้ยวอินก็จะมาถึงทางตัน เธอหมดหนทางแล้วจริงๆ
"พี่เชียนเฉิน ฝ่าบาท ท่านเป็นถึงฮ่องเต้จะมาเอาอะไรกับสามัญชนธรรมดาอย่างข้าล่ะ ก้อนเงินนั้นก็ถือซะว่าเป็นของขวัญให้ข้าละกัน" เชี้ยวอินแลบลิ้นใส่โม่เชียนเฉินแล้ววิ่งหนีไป
วิ่งได้ไม่ถึงไหนก็โดนโม่เชียนเฉินลากกลับมา ตั้งท่าจะต่อยเชี้ยวอิน หมัดยังคงค้างอยู่กลางอากาศ แต่ก็ยอมคลายมือในที่สุด "ช่างเหอะ ก้อนเงินนั้นก็ถือซะว่าเป็นของขวัญให้เจ้าละกัน แต่เจ้าจะตอบแทนอะไรข้าได้บ้างล่ะ?"
ยังไม่ทันดีใจ ก็ประหม่าจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว "เอ่อคือ…"
ทันใดนั้นเอง ได้มีความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมาบนหัวของเชี้ยวอิน ผู้กำกับชื่อชอบโม่เชียนเฉินเป็นพิเศษ ถ้าหากพาโม่เชียนเฉินเข้ากองถ่ายไปด้วย ไม่เพียงแต่จะแก้ปัญหาสายได้ แถมยังถือว่าได้ตอบแทนโม่เชียนเฉินไปด้วย
"ก็ได้ เพราะฉันเห็นว่านายเป็นคนจิตใจดีหรอกนะ ฉันถึงได้ช่วยนายน่ะ" เชี้ยวอินยิ้มหวานแล้วลากโม่เชียนเฉินเดินเข้ากองถ่ายไป
"เจ้าจะพาข้าไปไหน?"โม่เชียนเฉินถามด้วยสีหน้างุนงง
"พี่เชียนเฉินขาดเงินไม่ใช่หรือไง ฉันก็กำลังจะพานายไปหาเงินไงล่ะ" เชี้ยวอินยิ้มเจ้าเล่ห์ "ฉันจะพานายเข้าไปทำงานในกองถ่าย นายวางใจได้นี่คือกองถ่ายไม่ใช่ฐานกบฏอย่างที่นายคิดหรอก ที่นี่เป็นที่เอาไว้ถ่ายหนัง"
โม่เชียนเฉินตั้งหน้าตั้งตาฟังคำอธิบายของเชี้ยวอินด้วยสีหน้างุนงง
"ดูเหมือนว่าฉันต้องอธิบายให้นายเข้าใจมากกว่านี้ซะแล้ว" เชี้ยวอินกัดฟันแน่นพร้อมยกแล๊ปท๊อปขึ้นมาอธิบายว่า "ฉันมีอาชีพเป็นนักแสดง เมื่อวานตอนที่นายเจอฉัน ฉันก็กำลังแสดงหนังอยู่ แสดงหนังน่ะเข้าใจไหม?"
โม่เชียนเฉินส่ายหัว
เชี้ยวอินอธิบายใหม่อีกรอบ "แสดงหนังก็คือนักแสดงแสดงตามบทที่แต่งขึ้นมา อย่างเช่น...การเล่นงิ้ว งิ้วนายน่าจะเข้าใจละมั้ง?"
เชี้ยวอินยื่นภาพงิ้วในแล๊ปท๊อปให้โม่เชียนเฉินดู โม่เชียนเฉินดูภาพแล้วหยักหน้า "ถึงแม้ข้าไม่รู้ว่างิ้วที่เจ้าพูดคืออะไร แต่ถ้าเคยดูการแสดงที่คล้ายแบบนี้ในวังหลวง"
โม่เชียนเฉินชี้นิ้วไปที่รูปงิ้วในแล๊ปท๊อป
"เข้าใจสักที!" เชี้ยวอินถอนหายใจยาว พยักหน้าหงิกๆ "ใช่ๆ คนแต่งกายตามตัวละคร แล้วแสดงตามเนื้อหาในหนังสือ แบบนี้เข้าใจไหม?"
เชี้ยวอินรู้สึกว่าตัวเองอธิบายได้ละเอียดพอสมควร แล้วตาจ้องไปที่โม่เชียนเฉินเพื่อรอคำตอบ
โม่เขียนเฉินเอียงคอแล้วพยักหน้าเบาๆ "ที่แท้ที่ข้าดูเขาเรียกว่างิ้วนี่เอง"
"ใช่ๆ"
เชี้ยวอินดีใจจนแทบจะกระโดดไปมา หลังจากสงบสติอารมณ์แล้วจึงพูดต่อว่า "สิ่งที่ฉันแสดง มีส่วนหนึ่งก็ถือได้ว่าเป็นการเล่นงิ้ว แต่งตัวตามที่จัดตัวละครไว้ แล้วแสดงตามเนื้อหาในหนังสือให้ผู้ชมดู"
พอเขี้ยวอินพูดจบ โม่เชียนเฉินก็กระจ่างขึ้นมาทันที "อย่างนี้นี่เอง ข้าเข้าใจแล้ว"
已经是最新一章了
加载中
