已经是第一章了
ตอนที่ 6 การหลอกคนไม่ใช่เรื่องง่าย
ตอนที่ 6 การหลอกคนไม่ใช่เรื่องง่าย
"ข้าหิวแล้ว" โม่เชียนเฉินพูด
"ถ้างั้นก็ต้องไปกินข้าว ไปกันเถอะ ฉันจะพานายไปหาอะไรอร่อยๆกิน" เชี้ยวอินพาโม่เชียนเฉินเดินเข้าร้านอาหารที่ดูสะอาดสะอ้านแห่งหนึ่ง
เชี้ยวอินมองโม่เชียนเฉินที่กินข้าวยังอะไรทานอร่อยด้วยสีหน้าครุ่นคิด โม่เชียนเฉินตัวติดเชี้ยวอินตลอดระยะเวลาในการรับประทานอาหาร ไม่ยอมห่างไปไหนเลย
เงินของตนอยู่ในมือของเชี้ยวอิน ถ้าเกิดนางหอบเงินหนีขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ? โม่เชียนเฉินคิด
"ใครอีกแล้ว จ่ายเงินด้วย" โม่เชียนเฉินวางตะเกียบลงช้าๆอย่างมีมารยาท ตาจ้องไปที่เชี้ยวอินด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ให้ฉันจ่ายหรอ?" เชี้ยวอินชี้นิ้วมาที่ตัวเองพร้อมวางตะเกียบด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง "นี่ นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า นายเป็นคนกินแต่ให้ฉันจ่ายเนี่ยนะ?"
โม่เชียนเฉินนั่งตัวตรง "ก็เงินของข้าอยู่ที่เจ้า เจ้าไม่จ่ายใครจะจ่ายล่ะ?"
"นาย!...ก็ได้" เชี้ยวอินตอบ ก็อย่างที่เขาพูด เงินทั้ง 5,000 ของโม่เชียนเฉินก็ยังอยู่ในกระเป๋าของเชี้ยวอิน ดูดูไปแล้วโม่เชียนเฉินก็ไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทจริงๆ
ทหลังจากจ่ายเงินเสร็จ เชี้ยวอินตบพุงตัวเองและเดินออกนอกร้านอย่างสบายใจ นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เชี้ยวอินไม่ได้มากินอาหารดีๆแบบนี้ในร้านอาหาร ครั้งนี้ถือว่าเป็นผลพลอยได้จากการพาฮ่องเต้บ้านี้มากินข้าว
"ข้าวก็กินแล้ว งั้นฉันกลับล่ะ บ๊ายบาย" เชี้ยวอินโบกมือลา
เชี้ยวอินยังไม่ทันก้าวออกไป ก็โดนโม่เชียนเฉินจับแขนไว้ทันที "กินเสร็จแล้วคิดจะหนีหรอ?เงินของข้ายังอยู่ที่เจ้านะ เจ้าไปไหนข้าก็จะไปด้วย"
"ชายชาติชาตรีอย่างนายทำไมถึงได้น่ารำคาญอย่างนี้ ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะช่วยนายเก็บไว้เอง จริงๆเลย…" เชี้ยวอินสะบัดมือโม่เชี้ยวอินตระหนักได้ทันทีถึงปัญหาใหญ่ปัญหาหนึ่ง จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าโม่เชียนเฉินคือใคร บ้านอยู่ที่ไหน หรือว่าแท้จริงแล้วเขาอาจจะไม่มีบ้านให้กลับเลยก็เป็นได้
พอคิดได้เช่นนั้น เชี้ยวอินก็ถามเชิงไปว่า "คือ...ไม่ใช่ว่านายไม่มีบ้านให้กลับหรอกนะ?"
โม่เชียนเฉินโมโห "เจ้ากำลังดูถูกข้างั้นรึ ข้าจะบอกอะไรเจ้านะ ในวังหลวงของข้ามีห้องพักเยอะจนนับไม่ถ้วน เพียงแต่…."
โม่เชียนเฉินเงียบ บนใบหน้าแสดงให้เห็นถึงความสับสนบางอย่าง
"งั้นก็แปลว่าไม่มีบ้านให้กลับใช่ไหม?"
"ข้ามาเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบสามัญชน ข้าก็ต้องพักกับสามัญชนสิ"
"เฮอะ...ยังจะมาปากแข็ง" เชี้ยวอินทำหน้ามุ่ย พร้อมกับควักเงินสดจำนวนหนึ่ง ยื่นให้โม่เชียนเฉิน "นายเอาเงินนี้ไปเปิดห้องที่โรงแรมสักห้องละกัน"
โม่เชียนเฉินรับเงินมาด้วยสีหน้างุนงง แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเกิดขึ้น
"อย่าบอกนะว่า นายไม่รู้ว่าอะไรคือโรงแรม?" เชี้ยวอินตบหน้าผากตัวเองเบาๆ แล้วอธิบาย "โรงแรมก็คือ...โรงเตี๊ยม เป็นที่ที่มีไว้สำหรับบริการห้องพัก แต่ที่นี่เราเรียกมันว่าโรงแรม เข้าใจหรือยัง?"
เชี้ยวอินรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ฮ่องเต้บ้านี้ดูผิวเผินแล้ว ก็ดูเป็นผู้เป็นคนแถมหล่อด้วย ทำไมถึงได้ป่วยเป็นบ้าล่ะเนี่ย?
"โรงเตี๊ยม?" โม่เชียนเฉินทำหน้าแปลกใจ "ข้าเข้าใจแล้ว แต่ทำไมข้าต้องไปพักที่โรงเตี๊ยมล่ะ?"
"อ้าว...หรือนายอยากกลับไปนอนในวังหลวงก็ได้ เชิญ~" เชี้ยวอินรีบเดินมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถด้วยตัวคนเดียว โดยที่ไม่สนใจโม่เชียนเฉินเลย
'คิดว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้จริงๆหรือไงกัน มีโรงแรมให้พักก็ดีขนาดไหนแล้ว มีคนไม่รู้ตั้งเท่าไหร่อยากจะพักยังไม่มีปัญญาพักเลย' เชี้ยวอินคิด
โม่เชียนเฉินมองธนบัตรบนมือครึ่งคิดไปคู่นึง แล้วรีบวิ่งไปลากตัวเชี้ยวอินที่กำลังจะเดินข้ามถนน "ข้าไม่สน เงินของข้าอยู่ทอย่าคิดนะว่าเจ้าจะทิ้งข้าไว้ได้"
เชี้ยวอินกลืนน้ำลายลงคอ ไอ้บ้านี้คิดจะกัดไม่ปล่อยหรือไงกัน ถ้าเกิดเขาคิดจะทำไม่ดีไม่ร้ายขึ้นมาจะทำไงดี นี่ก็เท่ากับว่าพาโจรขึ้นบ้านตัวเองชัดๆ
"ไม่ได้!"
"ทำไมจะไม่ได้?"
"ไม่ว่ายังไงก็คือไม่ได้ ฉันเป็นสาวน้อยที่แสนบริสุทธิ์ จะให้มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับนายได้ยังไง ฉันเสียหายขึ้นมาจะว่ายังไง?" เชี้ยวอินผลักโม่เชียนเฉินออกอย่างแรง สถานการณ์เหมือนตอนที่แฟนเก่าของเชี้ยวอินขออยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเธอยังไงอย่างนั้นเลย
สาวแรกแย้มอย่างเชี้ยวอินที่มีหน้าตางดงามผิวพรรณผ่องใส มีชายหนุ่มตั้งมากมายที่คิดจะจับจอง ถ้าเกิดโดนชายบ้าคนนี้ลักหลับขึ้นมา ผลจะเป็นยังไงล่ะ…!
โม่เชียนเฉินหัวเราะชอบใจ นึกว่าเชี้ยวอินพูดเรื่องตลกให้ตนฟัง "เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีหญิงสาวตั้งเท่าไหร่ ที่อยากจะร่วมหลับนอนกับข้า?"
"ฉัน...นี่พี่ชาย นี่มันยุคปัจจุบัน ปัจจุบันนะโอเค้?" เชี้ยวอินรู้สึกว่าชายบ้าคนนี้เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง "ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ถ้าเกิดในคิดจะทำไม่ดีไม่ร้ายกับฉันขึ้นมา ฉันจะทำยังไง? ฝีมือนายดีขนาดนี้ฉันจะสู้ไหวได้ยังไงกัน?"
สีหน้าของโม่เชียนเฉินเปลี่ยนฉับพลัน สายตาอันเยือกเย็น "เจ้าคิดว่าข้าคิดไม่ดีไม่ร้ายกับเจ้างั้นรึ? ตลก ฮ่องเต้อย่างข้ามีหญิงสาวไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ที่หมายปองข้า ข้าไม่จำเป็นต้องใช้แผนสกปรกแบบนี้หรอก"
เชี้ยวอินไม่รู้จะอธิบายยังไง โม่เชียนเฉินยืนหยัดที่จะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเชี้ยวอินให้ได้ การที่มีคนบ้าแบบนี้อยู่ในบ้าน ก็เหมือนเอามีดมาค้ำคอตัวเองไว้ ถ้าอยู่ร่วมกันจริง มีหวังแม้แต่ตอนหลับเชี้ยวอินก็ต้องลืมตาไว้ข้างนึง
หลังจากการถกเถียงเสร็จสิ้น เชี้ยวอินก็ยอมให้โม่เชียนเฉินอาศัยอยู่ในบ้านตนชั่วคราว
กฎการอยู่ร่วมกัน ข้อหนึ่ง : ห้ามเข้าห้องนอนโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ข้อสอง : ห้ามมีการกระทำที่ทำให้เชี้ยวอินตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ข้อสาม : ….ทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ใต้การพิจารณาของเชี้ยวอินเพียงผู้เดียว ต้องเชื่อฟังเชี้ยวอินเท่านั้น และต้องเซ็นทันทีหลังจากถึงบ้าน
โม่เชียนเฉินตอบตกลงทันที เชี้ยวอินคิดแผนรับมือไว้เรียบร้อย อย่างแรกโม่เชียนเฉินถือว่าเป็นต้นกวักเงินทองของตน อย่างที่สอง ฝีมือของโม่เชียนเฉินก็ถือว่าไม่เลว ถ้ามีเรื่องต้องใช้กำลังก็ใช้เขาได้
เชี้ยวอินมองสำรวจโม่เชียนเฉินด้วยสีหน้ารังเกียจ "เดี๋ยวฉันจะพานายไปหาซื้อเสื้อมาเปลี่ยนแล้วกัน ถ้าอยู่ในกองถ่ายก็พอดูได้ แต่จะให้ใส่ชุดโบราณเดินไปเดินมาทุกที่ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าฉันเป็นคนบ้าเอา"
โม่เชียนเฉินมองสำรวจการแต่งกายของตัวเอง ก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกนี่ แต่เชี้ยวอินก็ยืนหยัดที่จะซื้อให้ได้ เพื่อให้โม่เชียนเฉินดูเหมือนคนปกติทั่วไป จะได้หาเงินให้ตัวเองได้ง่ายขึ้น เริ่มแรกแต่งตัวแปลกก็ไม่เป็นไร แต่ต่อไปมีหวังถูกปลดออกจากกองถ่ายแน่
เชี้ยวอินพาโม่เชียนเฉินเข้าร้านเสื้อผ้า ทีแรกเธอก็กะจะซื้อเสื้อราคาถูกให้โม่เชียนเฉินใส่ แต่พอคิดถึงเรื่องที่โม่เชียนเฉินกำลังจะกลายเป็นคนดังในวงการ ถ้าเป็นคนดังแล้วแต่งตัวราคาถูกก็จะดูแย่ไปหน่อย ถ้าออกไปกับเธอเธอคงขายน่าดู สุดท้ายเชี้ยวอินจึงตัดสินใจขุดเลือดรีดเนื้อตัวเองมาซื้อเสื้อแพงๆให้โม่เชียนเฉินใส่
เชี้ยวอินอดใจไม่ไหวกับเสื้อผ้าสวยหรูที่อยู่ตรงหน้า จึงซื้อเผื่อตัวเองไปด้วยชุดนึง แถมยังถือว่าเป็นของขวัญให้ตัวเองที่ลำบากมาซื้อเสื้อให้โม่เชียนเฉินอีก
พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ฟ้าค่อยๆมืดลง
ทั้งคู่กลับถึงบ้านก็ดึกพอสมควร มื้อค่ำในวันนี้ของทั้งสองเป็นเพียงตามอีกหนึ่งสำเร็จรูปสองถ้วย พอกินข้าวเสร็จ เชี้ยวอินก็ไล่ให้โม่เชียนเฉินไปนอนห้องข้างๆ แล้วรีบอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเปิดการถ่ายทอดสด ร่างกายที่เหนื่อยมาทั้งวัน บัดนี้เต็มไปด้วยเหงื่อ
已经是最新一章了
加载中
