已经是第一章了
ตอนที่ 7 ฮ่องเต้ที่ตกจากสวรรค์
ตอนที่ 7 ฮ่องเต้ที่ตกจากสวรรค์
เชี้ยวอินเริ่มถ่ายทอดสดตามปกติ ผลตอบรับเมื่อคืนถือว่าดีมาก ไม่ว่าจะเป็นของขวัญที่แฟนคลับส่งมาให้หรือปริมาณแฟนคลับที่เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่การถ่ายทอดสดก็เป็นแบบนี้แหละ กระแสมาเร็วก็ดับเร็ว การที่การรักษาจำนวนแฟนคลับไว้ได้ก็ต้องใช้สมองและความใส่ใจเป็นพิเศษ เชี้ยวอินยืนคิดว่าคืนนี้จะใส่อะไรอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า สุดท้ายก็ลงเอยที่เสื้อยืดคอวีสีขาวและกางเกงขาสั้นสีชมพู
หลังแต่งตัวเสร็จ เชี้ยวอินยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกด้วยพลังที่เต็มเปี่ยมไปทั่วร่างกาย ปกติแล้วประเด็นการถ่ายทอดสดจะเปิดเผยแค่บางตอน การแต่งตัวก็ออกจะมิดชิด เพื่อให้แฟนคลับมีความอยากรู้และติดตามกันต่อไป เชี้ยวอินใช้เวลาในการเตรียมตัวไปถึงครึ่งชั่วโมงกว่าๆ
ได้เวลาถ่ายทอดสด เมื่อเหล่าแฟนคลับเห็นการแต่งตัวของเธอในคืนนี้ ต่างก็พากันชมว่าเพิ่งน่ารักและเย็นสบายดีจัง
เห็นคำชมที่เหล่าแฟนคลับชมมา เชี้ยวอินก็แอบดีใจและทุ่มเทกับการถ่ายทอดสดมากขึ้น ทั้งร้องเพลงดีดกีต้าและเล่นตลก แน่นอนรายได้ในวันนี้ก็ไม่น้อยเลยทีเดียว เป็นของขวัญที่ได้รับมาในวันนี้เที่ยวบินดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่
"ตึ่ง..ตึ่ง…"
ในระหว่างที่เธอกำลังถ่ายทอดสดอย่างใจจดใจจ่อนั้น ก็เหลือบไปเห็นโม่เชียนเฉินที่เข้ามาอยู่ในห้องของเธอเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เชี้ยวอินตกใจรีบแก้ตัวพร้อมกับปิดกล้องและไมค์ทันที
การที่โม่เชียนเฉินเดินเข้ามาในระหว่างที่เชี้ยวอินกำลังถ่ายทอดสด ทำให้เธอโมโหเป็นอย่างมาก "นี่ไงบ้าหรือเปล่า ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าถ้าไม่ได้รับอนุญาตก็ห้ามเข้ามาในห้องฉัน!?"
โม่เชียนเฉินยืนนิ่ง ทีแรกว่าจะหาห้องน้ำเพื่อปลดทุกข์ แต่ด้านเดินหลงเข้ามาในห้องนี้ สักครู่หน้าของโม่เชียนเฉินก็แดงต่ำขึ้นมาทันที เพราะเชี้ยวอินลุกขึ้นกระทันหัน ทำให้เห็นหน้าอกของเธอเต็มสองตา เนินอกขาวๆที่โผล่ออกมาจากคอวีที่เว้าลึกนั้น ทำให้ตาของโม่เชียนเฉินแทบจะทะลักออกมา
"เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ?" สายตาของโม่เชียนเฉินมองจ้องไปยังหน้าอกโดยไม่รู้สึกตัว
บรรยากาศในห้องเงียบไปชั่วครู
"กรี๊ด~!ไอ้โรคจิต!"
เพี๊ยะ!!!!
เชี้ยวอินตบหน้าโม่เชียนเฉินด้วยความโกรธ
"จะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู ทำตัวลับๆล่อๆดูก็รู้ว่าคิดไม่ซื่อ!" เชี้ยวอินด่าด้วยความโมโห โม่เชียนเฉินที่ถูกตบ รีบหันหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด "ข้าเคาะแล้ว เจ้าต่างหากที่ไม่ได้ยิน จะโทษข้าฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก!"
"เอ่อ…" เชี้ยวอินรู้สึกถึงความผิดของตัวเอง เธอทั้งดีดกีต้าร์ทั้งร้องเพลงทำยังใส่หูฟังอีก เป็นใครก็ไม่ได้ยินเหมือนกันแหละ "ข้าวก็กินแล้ว น้ำก็ดื่มแล้ว ในยังจะมาหาฉันอีกทำไม?"
"ข้ามาเดินเล่น" โม่เชียนเฉินตอบพลางมองไปรอบๆ "ห้องน้ำบ้านเจ้าอยู่ไหน?"
"พู่--!"
เชี้ยวอินไม่รู้จะโกรธหรือสงสารดี ที่แท้ก็หาห้องน้ำไม่เจอนี่เอง ผู้ชายคนนี้ทำให้เชี้ยวอินโกรธ แต่พอสังเกตดีๆก็รู้สึกว่าเขาน่ารักดี เชี้ยวอินชี้นิ้วไปที่ประตูบานหนึ่ง "โน่น"
"ขอบใจ" โม่เชียนเฉินที่กำลังจะหันหลังไป รีบกลับหัวมาจ้องเชี้ยวอินด้วยสายตาติเตียน เชี้ยวอินยกมือปิดหน้าอกตัวเอง "นายคิดจะทำอะไรน่ะ! ถ้านายกล้าทำอะไรฉันล่ะก็ ฉันจะร้องตะโกนขอความช่วยเหลือเดี๋ยวนี้เลย ข้างบ้านก็เต็มไปด้วยผู้คน นายหนีไม่พ้นหรอก!"
โม่เชียนเฉินเหมือนจะไม่ได้ยินน้ำเสียงที่สั่นครองของเชี้ยวอิน "เป็นสาวเป็นแส้ แต่งกายวับๆแวมๆไม่มียางอาย! แล้วตอนที่ข้าเดินเข้ามา เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?ทำไมต้องทำท่าทีลับลับล่อๆ แอบทำอะไรที่ไม่ดีกลัวข้าเห็นงั้นรึ?"
เชี้ยวอินแค่อยากจะวิ่งเข้าไปตบหน้าโม่เชียนเฉินอีกสักรอบ พูดโง่ๆถ่ายทอดสดอยู่ดีๆก็มีผู้ชายเดินเข้ากล้อง เป็นใครก็ต้องตกใจ จริงค่ะแฟนคลับเห็นเข้ามีหวังเลิกติดตามกันพอดี
"ฉันจะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย!" เชี้ยวอินพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
โม่เชียนเฉินมองเชี้ยวอินด้วยสีหน้ารังเกียจ "นี่ถ้าเจ้าแต่งตัวแบบนี้ในวังหลวง ถึงจะมีสิบหัวก็ไม่พอให้ตัด ข้าจะเตือนเจ้าไว้นะ ทำอะไรก็ให้มันน้อยๆหน่อย เดี๋ยวจะมีคนหาว่าที่บ้านไม่สั่งสอน หึ!"
โม่เชียนเฉินเทศน์เชี้ยวอินยกใหญ่ เชี้ยวอินอยากจะอธิบายแต่พอมานึกดูแล้วก็ช่างเหอะ เรื่องถ่ายทอดสด แม้แต่คนสมัยนี้บางคนยังรับไม่ค่อยได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับคนหัวโบราณอย่างเขาล่ะ
"ฉันพูดไปแล้วนะว่า นี่มันเรื่องของฉัน ไม่ เกี่ยว กับ นาย!" เชี้ยวอินพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
เชี้ยวอินลากโม่เชียนเฉินเข้าไปขังไว้ที่ห้องนอนข้างๆ แถมล็อคประตูเพื่อกันโม่เชียนเฉินโพล่มาอีก "นายอยู่ในนี้ไปก่อนละกัน มีอะไรก็ตะโกนเรียกมาแล้วกัน ฉันได้ยิน"
เชี้ยวอินวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองแล้วล็อคห้องพร้อมถอนหายใจยาวๆ "เกือบไปแล้วไง ครั้งหน้าเวลาถ่ายทอดสดต้องล็อคประตูห้องให้ดีซะแล้ว ไม่งั้นถ้าแฟนคลับเห็นว่ามีผู้ชายอยู่ในห้องนอน แถมยังดูท่าทีไม่ปกติอีก มีหวังได้ออกจากวงการถ่ายทอดสดแน่"
เชี้ยวอินตบหน้าอกตัวเองเบาๆเพื่อคลายความตกใจ แล้วรีบเปิดคอมขึ้นมาใหม่ พอเข้าไปดูหน้าถ่ายทอดสดใหม่ ทำให้เธอแทบจะฆ่าตัวตาย ในเวลาแค่ไม่กี่สิบนาที เหล่าแฟนคลับของเธอก็หายกันไปหมด ที่ยังคงเหลืออยู่ในตอนนี้ก็มีไม่ถึงครึ่งแล้ว
"เฮ้ย...เพราะนายนั่นแท้ๆถึงได้กลายเป็นแบบนี้!" เชี้ยวอินทนไม่ได้จึงเผลอพูดจาไม่สุภาพออกมา หลังจากที่โม่เชียนเฉินเข้ามาก่อความวุ่นวาย จึงทำให้เชี้ยวอินหมดอารมณ์ในการถ่ายทอดสด เธอจึงหาข้ออ้างแล้วปิดการถ่ายทอดสด
ค่าตอบแทนในวันนี้น้อยจนน่าสงสาร เชี้ยวอินนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ทีไรในใจก็ยังโกรธไม่หาย แต่พอเห็นเงินของโม่เชียนเฉินที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ เธอก็ใจเย็นลงทันที ในใจก็พลางคิดวิธีที่จะใช้โม่เชียนเฉินหาเงิน
แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ในตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คนที่โทรมาคือเพื่อนชายคนสนิทของเธอ จ้าวเซียวเฝ่ย 'ที่นี้ก็มีคนปกติให้คุยด้วยได้สักที' เชี้ยวอินคิด "เซียวเฝ่ย แกอยู่ไหน?"
น้ำเสียงแผ่วเบาอันอ่อนหวานดังมาจากอีกฟากของโทรศัพท์ น้ำเสียงอันแผ่วเบาที่เต็มไปด้วยความอ่อนหวานเป็นเหมือนเสียงของหญิงสาวผู้อ่อนโยน แต่ทว่า...มันคือเสียงของผู้ชาย!
"ฉันก็อยู่ใต้ตึกแกไง ไม่เจอตั้งหลายวัน เค้าคิดถึงแกนะ~"
เชี้ยวอินนั่งพับเพียบอยู่บนโซฟา "ฉันก็คิดถึงแก รีบขึ้นมาเร็ว"
เชี้ยวอินรีบตัดสาย ความตึงเครียดบนใบหน้าก็เลือนหายไป เธอวิ่งกระดี๊กระด๊าไปรอเปิดประตูให้เพื่อนชายคนสนิทของเธอ--จ้าวเซียวเฝ่ย!
เชี้ยวอินไม่รู้ตัวเลยว่าบัดนี้ มีเงาคนคนหนึ่งได้มายืนฟังการสนทนาพูดคุยของเธอและจ้าวเซียวเฝ่ยอยู่นอกหน้าต่าง
สักครู่ก็มีชายหนุ่มผมยาวสายตาอ่อนโยนเดินเข้าห้องของเชี้ยวอิน เชี้ยวอินรีบวิ่งเข้าไปกอดอย่างดีใจ "จ้าวเซียวเฝ่ยจ๋า ยังดีที่มีแก ไม่งั้นฉันต้องเครียดตายแน่"
จ้าวเซียวเฝ่ยกอดตอบอย่างอ่อนโยน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนอ่อนหวาน "น้องอินขา มีพี่อยู่นี่ทั้งคน ไหนลองพูดมาซิว่าใครรังแกเรา เดี๋ยวพี่เซียวเฝ่ยคนนี้จะกระทืบมันให้เอง!"
ท่าทีของจ้าวเซียวเฝ่ยทำให้เชี้ยวอินอดขำไม่ได้ "อย่าโม้หน่อยเลย คิดจะช่วยฉันกระทืบเขา แกคิดใหม่ได้เลย แกกับฉันร่วมมือกันก็ล้มเขาไม่ได้หรอก"
คำที่เชี้ยวอินพูดไม่ถือว่าเกินจริงเลย ครั้งที่แล้วนักแสดงฝีมือดีตั้งเยอะยังล้มเขาไม่ได้เลยสักคน มีแต่ทุกข์ล้มไม่เป็นท่าทั้งนั้น
已经是最新一章了
加载中
