已经是第一章了
ตอนที่ 64 เราเลิกกันแล้ว
ตอนที่ 64 เราเลิกกันแล้ว
และผู้หญิงคนนั้นเธอก็รู้จักด้วย เห็นหญิงคนนั้นแล้วเธอก็ตกใจ ที่แท้เป็นญภานี่เอง
นั่นเป็นแฟนของณัฏฐพล และเป็นรุ่นน้องเธอ
ยังคงสวยเหมือนเดิม เพียงแค่ชายที่ยืนข้างๆนั้นไม่ถูก มันควรเป็นญัฏฐพล แต่ไม่ปุริม
เธอพยักหน้าเบาใญภา แล้วไปเอาไวน์ ระหว่างทางนั้นเธอเดินเบามาก ความรู้สึกที่เจอปุริมในคลับนี้ช่างไม่ดีเลยนะ
เมื่อเทไวน์แดงลงที่แกวไวน์ใสๆเสร็จ เธอพลางหันเดินกลับไป ปุริมและญภาได้นั่งตรงข้ามกัน เธอวางแก้วลงที่เบาๆ เพ็ญนีติ์พูดอย่างทางการมาก“เชิญทั้งสองท่านรับเลยนะค้า”พูดจบเธอพลางอยากเดินออกไป นี่เป็นงานของเธอ เมื่อเสร็จงานเธอเดินไปอย่างโล่งใจ แต่เสียงปุริมพลางดังขึ้นมา
“มาอีกแก้วหนึ่ง”
เสียงนั้นฟังความสุขทุกข์ไม่ออก เพียงแค่ว่าก่อนหน้านี้เขาเรียกสอง และที่นี่ก็มีแต่เขาสองคน
แต่ปุริมเป็นแขก แขกต้องการให้เธอไปเอาอีกแก้ว เธอก็ต้องไปอย่างไม่ลังเล
หรือว่าณัฏฐพลจะมา
เมื่อนึกถึงชายหนุ่มที่สวมชุดทหาร จริงๆชายหนุ่มคนนั้นก็เหมาะกับญภาดีนะ
“คุณปุริมไม่ทราบว่าแก้วนี้คือ..”เธอไม่รู้ว่าจะให้ปุริมหรือญภา
“นั่งลง”เสียงนิ่งเย็น ไม่ตอบแต่ให้เธอนั่ง
เพ็ญนีติ์ยืนข้างตกอย่างอึ้ง ตอนนี้ถ้าไม่ใช่อยู่ที่ทำงาน เธอคงสนใจเขาแล้ว“คุณปุริมค้า ไม่ทราบว่าคุณต้องการเหล้าอะไรค้า?”เธอเป็นพนักงานเชียร์ ไม่ใช่เด็กดริ้ง เธอสิทธิ์จะไม่นั่ง
“อืม เดี๋ยวค่อยเอา นั่งลงก่อน”เหมือนว่าเห็นเธอไม่มีวี่แววจะนั่ง เสียงปุริมเลยอ่อนโยนบ้าง
เพ็ญนีติ์ปฏิเสธ ญภาข้างๆหัวเราะ“เพ็ญนีติ์ นั่งเถอะ ไม่ใช่ว่าไม่รู้จัก ไม่เจอกันมานาน ฉันก็อยากคุณกับเธอเหมือนกัน”
มือถูกถึงไป เธอเซตัวจนต้องนั่ง ปุริมวางแก้วที่เธอพึ่งเอามาให้ไปตรงหน้าเธอ“ของคุณ”
เธอแปลกใจ แต่กลับหัวเราะ“ขอบคุณคุณปุริม ดื่มแก้วนี้เสร็จฉันจะไปทำงานได้หรือยัง?”
“ญภาบอกอยากคุยกับเธอไม่ใช่ นั่งเถอะ ฝั่งเจ๊ผมไปพูดเอง”
“ใช่เพ็ญีติ์ ได้ยินว่าเธอคลอดฝาแฝด จริงเหรอ?”
เพ็ญนีติ์มองปุริมทีหนึ่ง ไม่คิดว่าชายคนนี้ก็ปากมากเหมือนกัน“อืม เป็นผู้หญิงสองคน”
“นั่นเป็นเจ้าหญิงเลยนะ วันอื่นไปเล่นสวนสนุกนะ ฉันอยากไป เธอก็พาลูกเธอไปด้วย ให้ฉันดูความน่ารักหน่อย”
เห็นญภาเฟรนลี่แบบนี้ เพ็ญนีติ์ช่างไม่อยากปฏิเสธแล้ว เลยตอบกลับ“ดีสิ”
“งั้นวันอาทิตย์นี้นะ”
เห็นเธอและญภาสนิทเข้ากันได้ ปุริมเลยดื่มเงียบข้างๆไม่พูดอไร เพียงแต่สายตานั้นยังจับจ้องที่ตัวเพ็ญนีติ์
“ญภา ณัฏฐพลหล่ะ?ทำไมไม่เห็นเขาเลย?”
ญภาเอาแก้วขึ้นมา แล้วจิบเบาๆ จากนั้นพูดด้วยเสียงต่ำ“เราเลิกกันแล้ว”
คำพูดออกมาจากปากญภา แต่เมื่อฟังแล้วกลับเหมือนเป็นระเบิด เธอมีความแปลก ยังจำครั้งนั้นที่พวกเธอกินข้างกันสี่คน สายตาที่รักของณัฏฐพลต่อญภามันบ่งบอกว่าเขารักมาก
“หึหึ เป็นช่วงหนึ่งแล้ว”เห็นเพ็ญนีติ์ไม่พูดอะไร ญภาเลยพูดขึ้นมาอย่างเบาๆ แต่เห็นกลางคิ้วเธอแล้วเหมือนเห็นความเครียดเศร้าของเธอ
อ้าปากแล้วเธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว พกเธอสี่คน ตอนนี้ไม่ได้มีคู่ไหนอยู่ด้วยกัน ถึงแม้เธอกับญภาไม่ได้มีอะไรมาก แต่เธอไม่ได้ไม่ชอบญภา อีกทั้งยังมีความชอบบ้าง แสดงว่าความรักต้องการความทดสอบผ่านกาลเวลา
“ญภา ความสุขที่เป็นของเธอกำลังรอคอยเธออยู่นะ”พูดไปเธอพลางจับมือญภา แต่มือนั้นช่างหเมือนน้ำแข็ง
“อืม ใช่ เราชนแก้วเถอะนนะ”ญภาเอาแก็วขึ้นมาชนกับเพ็ญนีติ์ เหล้าแก้วหนึ่งพลางถูกดื่มไปแบบนั้น เมื่อดื่มหมดแก้ว พลางเรียกพยักงานข้างๆ“เอาเวสกีมาอีก”
“ญภา ไม่ดื่มแล้ว”เห็นญภาดื่มแมบบนี้แล้ว เพ็ญนีติ์อดจะห้ามไม่ได้
“ฉันดื่มได้ไหม ปุริมบอกแล้ว คืนนี้จะพาฉันมาดื่มให้พอใจ เขายังไม่ห้ามฉันเลย เธอก็ห้ามมาห้ามฉัน”
เพ็ญนีติ์เอาแก้วขึ้นมา แล้วดึงมือปุริมขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นพูดเบาๆ“คุณมากับฉัน”
รอบๆมีคนที่เห็นพวกเขาแล้วเริ่มกระซิบกัน ใครก็ไม่คิดว่าเพ็ญนีติ์จัเรียกปุริมขึ้นได้ เพียงแค่ดึงเขาก็ลุกตามเพ็ญนีติ์มาแล้ว จากนั้นพลางเดินไปที่ห้องน้ำ
ชายคนนั้นลืมตาไว้โต เหมือนเป็นตัวมีแสงสว่าง ไปถึงที่ไหนก็มีแววตาหญิงจ้องเขา และหญิงสาวรอบเขานั้นต่างเป็นที่อิจฉาของสายตาสาวคนอื่น
เพ็ญนีติ์เดินไปด้วยพลางหันมามองด้วย ญภายังดื่มน้ำอยู่ แล้วเอาแก้วขึ้นมาดื่ม ยิ่งไปยิ่งไกล เธอพูดกับปุริมขึ้นมา“ปุริม ญภาได้รับความกระตุ้นอะไรมาหรือเปล่า?”
ปุริมเอาบุหรี่ออกมา แล้วจูบพลางสบขึ้นมา แล้วพูดขึ้นมา“เรื่องเขาและณัฏฐพลเราไม่ต้องยุ่ง เธอปล่อยให้เขาดื่มไปเถอะ”
และเป็นแบบนี้นี่เอง“เป็นเพราะอะไรกันแน่? ทำไมณัฏฐพลบอกเลิกก็ต้องเลิกเหรอ?”ทำไมผู้ชายช่างทำให้ผู้หญิงต้องเจ็บปวด?เธอช่างหงุดหงิดจริงๆ
“เรื่องตระกูลณัฏฐพลมันพูดกันง่ายฟไม่ได้ หมือนผมและคุณ ไม่ใช่หรอ?”เขาคลายควันออกมา แล้วปล่อยกลางอากาศ “เพ็ญนีติ์ ไม่ต้องสนใจเรื่องคนอื่นแล้ว แต่ผมกับคุณ คุณยังได้พิจาณาคำพูดที่ฉันบอกคุณวันนั้นไหม?”
เธอยิ้มเบาๆ อ้อมไปรอบหนึ่งก็กลับมาเป้าหมายเขา“ปุริม ฉันเป็นคนที่มีลูกแล้ว และยังเป็นลูกสาวสองคน ฉันไม่อยากเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีกับลูก ฉันไม่เป็นคนรักคนอื่น”ปีนั้นเธอเพื่อห้าหมื่นของตระกุลศาสตร์พงษ์ ตอนนี้เธอไม่เพื่ออะไรแล้ว นอกจากว่าเขาจะให้สถานะกับจริงๆกับลูกเธอ มองเขาด้วยสายตาจริงจังแล้ว เธอคิดว่าเรื่องบางอย่าเธอต้องเข้มแข็งไว้
ปุริมสูบอีกที เขามองเห็นแววตาเธอที่แฝงความเศร้าอยู่“แสดงว่าผมคิดผิด จริงๆความโลภของคุณไม่ได้น้อยกว่าหญิงคนอื่น สิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่คนของผม แต่เป็นตำแหน่งภรรยานั้น”
“ใช่แล้ว”เธอพูดออกไปแล้ว ตอนนี้เธอคิดแบบนี้จริงๆ ถ้าเป็นจริงงั้นส้มและอ้อยก็มีแด๊ดดี๊แล้ว เธอช่างอยากให้เป็นแบบนี้จริงๆ
เขาวางก้นบุหรี่ลงที่แก้วก้นบุหรี่ แล้วเอามือจับข้อมือเธอไว้แน่น จนเธอเจ็บขึ้นมา เธอทำได้แค่มองตาเขาแล้วกัดริมฝากไว้“ทำไม คุณปุริมโกรธแล้วเหรอ?ฉันไม่ใช่หญิงอย่างซื่อใสไม่โลภแบบที่คุณคิดไว้ ฉันเปลี่ยนแล้ว ฉันต้องการตำแหน่งนั้น ไม่อย่านั้นฉันไม่มีวันเดินเข้าโลกคุณแน่นอน”
เขาหายใจเข้าลึกๆ พลางติดกลิ่นสตอเยบอรี่ สายตาขาดูเย็น“เพ็ญนีติ์ เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าผมจะแต่งงานกับคุณเพื่อคุณปู่ อีกทั้งยังจะจดทะเบียนกับคุณด้วย แต่คุณกลับมาหักหลังผม ลูกสองคนนั้นเป็นของใครกันแน่?”ผลที่ออกมาคือลูกไม่ใช่ของนภนต์และไม่ใช่ของจำรูญ และตอนนี้เขายังคิดไม่ออกมาลูกเป็นของชายเลวคนไหน
มือที่จับข้อมือเธอนั้นช่างเจ็บมาก เธอสะบัดแรงๆ แรที่ไม่ทันตั้งตันนั้นเอาเธอสะบัดออกมาจากมือเขา“ฉันไม่ได้หักหลังคุณ แต่คุณเองที่นอกจากฉันแล้วยังมีผู้หญิงคนอื่นมากมาย จริงๆสรุปแล้วคุณต่างหากที่หักหลังฉัน”
“เพ็ญนีติ์คุณหมายความว่าไง คุณหมายความว่าส้มและอ้อยเป็นลูกผม?”เขาถามอย่างกะทันหัน และอบยากตบหญิงตรงหน้านี้มาก พูดมั่วก็ต้องมีหลักฐานสิ เขาไม่เคยแตะต้องร่างกายเธอมาก่อน แล้วจะมีลูกกับเธอได้ยังไง?เธอเป็นหญิงคนเดียวที่อยู่กับเขาแล้วเขาไม่เคยได้กินมาก่อน
หรือว่าเป็นเพราะความพิเศษนี้ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ เขาเลยไม่สามารถลบเธอออกจากในใจเขา
เห็นสีหน้าเขาดูหมิ่นแบบนั้น เพ็ญนีติ์เลยบอกกับตัวเองว่าบอกไปเถอะ บางทีบอกแล้วทุกอย่างอาจจะดีขึ้น บางทีปุริมอาจจะรีบลูกสองคนนั้นได้ เธอไม่อยากให้คนอื่นต้องล้อส้มและอ้อยอีก เพราะมันเป็นการทำร้ายจิตใจจริงๆ เพียงวินาทีนั้นเธอเลยพูดออกมา“ใช่ ส้มและอ้อยเป็นของของคุณ”
ปุริมยิ้มออกมา“ฮ่าๆๆ เพ็ญนีติ์ คุณช่างรู้จักเล่นมุกนัก คุณบอกมาเถอะผมกับคุณมีส้มและอ่อยได้ยังไง?”เขายักษ์คิ้วใส่เธอ เขาไม่ยอมเชื่อ ไม่ว่าจะคิดยังไง ในความทรงจำนั้นเขาก็ไม่เคยขึ้นเตียงกับเธอมาก่อน และแน่นอนนอนเตียงเดียวกันแต่ไม่ทำอะไรก็มีบางวัน และเป็นวันที่เขามรมานที่สุด จริงๆเขาก็เคยตื้นตันใจกับเธอมาก่อน
เพราะใบหน้านั้นช่างเหมือนเหลือเกิน
เพ็ญภัทร์ คงจกลับมาแล้ว เพียงแค่คิดถึงเพ็ญภัทร์ เขาก็จะเจ็บใจขึ้นมา ใบหน้าเลยเปลี่ยนทันที“เพ็ญนีติ์ คุณตั้งใจใช่ไหม ตั้งใจเดินเข้ามาโลกของผม แล้ว...”มองเธอด้วยความเกลียด “คุณและเพ็ญเป็นอะไรกันแน่?”
“เพ็ญ?เพ็ญคือใคร?”
“คุณไม่รู้?”เห็นเพ็ญนีติ์ที่ตาและใบหน้าเหมือนมาก ยิ่งมองยิ่งเหมือน บางทีเขายังรู้สึกว่าเธอก็คือเพ็ญด้วยซ้ำ
已经是最新一章了
加载中
