ตอนที่ 67 ให้เธอขายการยิ้ม

ตอนที่ 67 ให้เธอขายการยิ้ม เพ็ญนีติ์อึ้ง จากนั้นรีบถอยหลังจนกว่าตัวไปแนบติดพนังได้ ตอนที่เธอเข้ามาก็กลัวว่าจะมีคนชอบ เลย เลยยืนรองให้ชายต่างเลือกเสร็จแล้วเดินเข้าไป แต่ไม่คิดว่ายังคงทำให้ชายหนุ่มต้องจับมอง “ทำไม ไม่ยอมหรอ?”หุ่นนั้นยิ้มร้ายๆ แล้วลุกเดินมาหาเพ็ญนีติ์ เธออยากหลบ แต่วินาทีนั้นเขาเดินมาตรงหน้าเธอแล้ว“หน้าดีนะ แต่ถ้ายิ้มเป็นก็คงจะดีกว่า ”เขาจับคางเธอให้เชิดขึ้นมา“ไหนยิ้มให้ฉันหน่อยสิ” เธอเคยขายการยิ้มสักที่ไหนหล่ะ? เมื่อนึกถึงส้มและอ้อยแล้ว เธอพลางเจ็บใจขึ้นมา เธอรู้สึกกลับมาอาโน่เป็นสิ่งที่ผิดแต่ตอนนี้ตะออกไปห้องนี้คงยากแล้ว เธอถูกชายหนุ่มรุมไว้ตรงกลาง บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นชายหนุ่มที่ให้คนอยากอ้วก เธอรีบขมวดคิ้วทันที “เอาเงินใช่ไหม?”ชายนั้นยิ้ม แล้วเอากระเป๋าออกมา พลางเอาแบงค์ออกมาเป็นปึกแล้วยัดไปที่คอเสื้อเธอ“เพียงแค่ยิ้มทีหนึ่ง แค่นี้พอไหม?” “ว้า ประธานแซมช่างหล่อจัง”หญิงที่โซฟาเริ่มโฮขึ้น เพียงแค่ยิ้มทีหนึ่งมีได้เป็นหลายพันหยวนแล้ว พวกเขาต่างตาแดงอยากได้ เพ็ญนีติ์เม้มปาก แต่กลับยิ้มไม่ออก เธอก้มลงวางไวน์ในมือไปที่พื้น จากนั้นเก็บเงินนั้นขึ้นมา เดิมทีเธออยากเอาเงินฟัดหน้าชายหนุ่มกลับ แต่สติบอกเธอว่าถาเธอทำแบบนี้เธอจะทำให้อาโน่เสียงาน แม้แต่เจ็บเองก็คงจะโดนไล่ออก“ขอโทษค่ะคุณเลม ฉันเป็นแค่คนเชียร์ค่ะ ข้างนอกยังมีลูกค้า ฉันต้องไปแล้วค่ะ” ความหมายเธอชัดเจนมาก เธอเป็นแค่คนเชียร์ ตายนั้นกลับยิ้มขึ้นมา“ คิดว่าเชียร์เดือนนี้เธอมาให้ฉันเอง แบบนี้คงได้แล้วสินะ?” เพ็ญนีติ์ตกใจ คนมีเงินก็ช่างมีเงินจริงๆนะ อะไรก็ซื้อด้วยเงิน ถ้ำม่ใช้เงินของเธอแล้งเธรับมาก็สกปรกแล้ว“ขอบคุณค่ะคุณเลม แบบนี้ไม่ดี คุณดื่มไม่หมด” “ฮ่าๆๆ ฉันเลี้ยงคนทั้งหมดที่นี่ เป็นไงครับ?” “ปั๊กๆๆๆ...”เสียงผู้หญิงตบมือดังขึ้น เพราะถูกความท้าของเลมเอาจนดีใจ เพ็ญนีติ์หน้าแดงขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว แต่เลมยังคงยืนตรงหน้าไม่ไป ท่ามกลางความรีบร้อนนั้น เธอจึงพูดขึ้นมาเบาๆ“คุณเลม ฉันเป็นลูกของแม่สองคนแล้ว เชิญคุณให้ฉันไปค่ะ ฉันจะเลิกงานแล้ว” “ ยิ้ม ยิ้มแล้วก็จะให้เธอออกไป”เลมยิ้มร้ายๆ พูดไปด้วย และเอาเงินยัดคอเสื้อเธอด้วย“ผู้หญิงต้องยิ้มถึงจะถูกใจผู้ชายนครับ” ความรู้สึกขยะแขยง ทำให้เพ็ญนีติ์เม้มปาก แล้วเอามือดันชายออกอย่างไม่คิดอะไร เขาเป็นอะไรหรอ เทียบสัตย์เดรฉานยังไม่ได้เลย “ปั๊ด”ช่างตรงมากนัก เสียงที่แรงดังนั้นเอาจนเธอเองก็อึ้ง เธอตบลูกค้าไปแล้ว เลมรีบเอามือปิดแก้มนั้นไว้ ครั้งนี้ของเธอทีแรงกว่าครั้งที่ตบปุริมอีก แต่วินาทีนี้ มุมปากเลมก็มีเลือดไหลออกมาแล้ว “อ๊าก ตีคนแล้ว ออกเลือดแล้ว” หญิงบนโซฟาร้องขึ้นมาอย่างตกใจ หรือเป็นเพราะพวกเธอเองก็ไม่คิดว่าเพ็ญนีติ์จะตบลูกค้าด้วยแหล่ะ แต่เธอตบไปแล้ว พี่เจ็ดคนนั้นรีบลุกขึ้นมา“เลม นายเป็นอะไรไหม?”เลมที่อายุห่อยกว่าเขานั้นเขาทำเหมือนเลมเป็นบรรภาพบุรุษ เพ็ญนีติ์ใจวุ่นวายอย่างไม่นิ่ง เธอไม่รู้จักคนพวกนี้ ถึงแม้คนอื่นเรียกเขาว่าเลม แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาทำอะไร เพียงแค่รู้สึกว่าจากการเคารพจากคนรอบๆแล้วเขาน่าจะเป็นคนไม่ธรรมดา “หึๆไม่เป็นไร สาวคนนี้ฉันชอบ” พี่เจ็ดที่ฟังเขาพูดแบบนั้นแล้ว รีบหันไปพูดกับเพ็ยนีติ์ “เธอชื่ออะไร?” เม้มปากแล้วเธอไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ “บอกมาเถอะ ฉันไม่กินเธอหรอก ไม่อย่างนั้นฉันถามคนอื่นก็มีค่าเท่ากัน”เลมมองเธอแล้วยิ้ม สายตานั้นเหมือนเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักนั้น เธอคิดว่าเขาจะตอบกลับเธอด้วยความไม้แข็ง แต่ไม่เลย กริยาเขาเอาเธอวุ่นวายอย่างรุนแรง การยิ้มแบบร้ายๆนั้นทำให้เธอรู้สึกอึดอัด “เพ็ญนิต์”เธอพูดเบาๆ เพราะคนในร้านนี้ต่างเรียกเธอแบบนี้ “เพ็ญนีติ์ ชื่อที่เพราะจังเลย ไม่แย่ ฉันชอบ”และระหว่างที่เพ็ญนีติ์คิดว่าเขาจะไม่รุนแรงกับเธอนั้น เลมกลับอ้อมมือมาอบเอวเธอไว้ แล้วพลิกอีกท่าทางหนึ่งแล้วกอดเธอไปที่โซฟา “ปล่อยฉัน..”การก้านเสียงวีไอพีนั้นช่างดีมาก เพ็ยนีติ์รีบร้องออกมาอย่างตกใจ แต่หญิงสาวชายกวกนั้นยังคงมองเธอแล้วยิ้ม ปล่อยให้เลมทำต่อไป“อ๊าก ปล่อยฉัน” ไม่คิดว่าเลมยังจะทำแบบนี้ อบเธอให้นั่งที่ตักเขา จากนั้นอบคอเธอไว้ พลางยื่นหน้าไปใกล้เธอ เธอดิ้นรน แล้วใช้แรงดันชายตรงหน้าออก แต่เขายังอบไว้เหมือนเป็นก้อนหินที่ไม่ขยับ ใจร้อนแล้ว วุ่นวายแล้ว น้ำตาเริ่มไหลรินลง แต่ชายคนนั้นกลับมองหน้าเธอด้วยรอยยิ้ม เพ็ญนีติ์หลับตาลงอย่างเจ็บปวด เธอกลัวเหลือเกิน และตอนที่เธอคิดว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว “ปั๊ง”เสียงประตูถูกถีบออก และมีเสียงผู้ชายตะคอกลงมา “เพ็ญนีติ์ คุณออกมาเดี๋ยวนี้นะ” เขากับกุหลาบไป...แล้วไม่ใช่? ทั้งๆที่กอดกันจูบกันอย่างเร้าร้อนแบบนั้นแล้ว แล้วทำไมตอนนี้ถึงปรากฏขึ้นมาได้? เพ็ยนีติ์สมองว่างเปล่า จนลืมลงมาจากตักเลมแล้ว เธอยังคงนั่งไว้ แต่ท่านั้นเมื่อคนเห็นแล้วช่างเป็นอะไรที่ครุมเครือกันมาก บรรยากาศเหมือนมีความอาฆาต วินาทีนั้นผู้ชายหน้าประตูเดินเข้ามาโซฟาอย่างเย็นกริบ สายตาแข็งในการจ้องเลมไว้“ปล่อยเขา” “เนื่องอะไร?”เลมขมวดคิ้วแน่น อาการเยาะเย้ย “เนื่องจากที่เขาเป็นผู้หญิงของฉัน”ท่ามความมืดนั้นปุริมเงียบไปสองวินาทีแล้วตะคอกออกมา “หึๆๆ ปุริม เธอโกหกก็ไม่ผ่านสมองก่อนเหรอ?เขาจะเป็นผู้หญิงเธอได้ยังไง?” “ใช่ก็คือใช่”มือที่เรียวยาววางตรงไหล่เลม แล้ว้แรงกดแน่น ใบหน้าเลมเปลี่ยนสีทันที ความเจ็บนั้นทำให้เขาต้องรีบปล่อยมือจากเอวเพ็ยนีติ์ เพ็ญนีติ์เมื่อร่างกายโล่งลง พลางมีมือใหญ่ลากเธอ จากนั้นแรงที่หนักนั้นทำให้เธอเข้าอ้อมกอดชายอีกคน ครั้งนี้ช่างเหมือนเป็นอัศจรรย์ ใจเธอไม่ได้ตกกลัวอีก แต่กลับรู้สึกปลอดภัย ที่แม้ความรู้สึกเธอนั้นชื่อใจปุริมมาก “แต่ฉันไม่เชื่อ ปุริมถ้าเขาเป็นผู้หญิงขอแงเธอ แล้วทำไมต้องมาเป็นเด็กเชียร์ นี่มันไม่มีเหตุผลไหม?ถ้าเป็นผู้หญิงของฉันที่ฉันต้องการ ร่างเขาฉันให้ตัวเองแตะต้องเพียงคนเดียว ไม่ให้เขามาเป็นของส่วนรวมในที่แบบนี้หรอก”เลมหน้าเข้ม เกลียดจนอยากแย่งเพ็ญนีติ์กลับมา แต่เมื่อมองมือปุริมแล้วเขาไม่ได้ทำ ช่างแปลกเดิมที่คิดว่าปุริมไม่ยุ่งสาวที่แบบนี้ แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่แล้ว ความใหญ่ของปุริมเขายุ่งไม่ได้ “เลม นายไม่รู้สึกว่าเขาพิเศษเหรอ?ผู้หญิงคนนี้ใครก็เลี้ยงไม่ได้ เขาเองก็ไม่ให้ใครเลี้ยง แต่หญิงคนนี้คลอดลูกของฉันไปสองคนก็ถือว่าเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันเลยต้องพาเขาออกไป”ปุริมพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ แต่คำพูดนี้ก็ถือว่าได้ไว้หน้าเลมไปแล้ว “ปั๊กๆๆ...”เลมปรกมือ“เยี่ยม ไม่คิดว่าปุริมคนใหญ่จะชอบผู้หญิงแบบนี้ แต่เมื่อกี้เขาตบฉันไปทีหนึ่ง เธอคิดจะคืนฉันยังไง?”รอยยิ้มที่แฝงความอาฆาต ทำเอาเพ็ยนีติ์ตกกลัว วันนี้เธอคงเดือดร้อนบุคลสำคัญแล้วสินะ “เพียงแค่ตบไปทีหนึ่งไม่ใช่? ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เดี๋ยววันอื่น ฉันเป็นเจ้าภาพ เลี้ยงพวกนายดื่มเอง เพียงแค่ยิ้มก็ไม่มีเค้นแล้ว ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อกันแล้ว”นอกประตูมีคนอีกคนหนึ่ง คนนี้ไม่ใช่ใครแต่เธอณัฏฐพล เขาที่ไม่ได้สวมชุดทหารดูมีเสน่ห์อีกแนวหนึ่ง และได้ดึงดุดสาวๆไปแล้ว เขาเทียบกับปุริมแล้วมีความน่าลุ่มหลงที่ต่างกันอย่างพูดไม่ถูก มักจะทำให้คนต้องมองแล้วตาห่างไม่ได้ “คุณพล เธอพูดง่าย แต่เป็นแบบนั้นก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ลั้นฉันก็สามารถตบคุณแล้วเลี้ยงคุณดื่มได้สิครับ?”เลมพูดด้วยใบหน้าแย่นัก เพ็ญนีติ์อึ้งแล้ว เพียงรู้แค่ณัฏฐพลเป็นนายของทหาร แต่ไม่คิดว่าเขาที่อายุยังหนุ่มกลับมียศใหญ่แบบนี้ ที่เป็นกองพลแล้ว งั้นต่อไปก็ต้องเป็นยศที่สูงมากสุดแล้วสิ “เลมนี่ไม่ได้อยู่ในค่าย ฉันก็ไม่ได้สวมชุดทางการ ฉะนั้นเราเป็นคนแบบเดียวกัน อย่าสวมหมวกสูงให้ฉัน ถ้านายอยากจริงๆ ตอนนี้ก็สามารถจัดให้ได้นะ” “ไม่กล้าครับๆ” “คุณเลมเกรงใจแล้ว ในเมื่อไม่กล้าก็คือให้หน้า วันอื่นฉันและปุริมเลี้ยงนะ”พูดจบเขาสะกิดแขนปุริม แล้วปุริมก็พาเพ็ญนีติ์ออกมา ปุริมไม่ได้พูดอะไร ดึงมือเธอแล้วไปที่ห้องวีไอพี เหมือนว่ากลัวณัฏฐพลเป็นผีที่จะวิ่งตามมา