已经是第一章了
ตอนที่ 68 พาเธอกลับบ้าน
ตอนที่ 68 พาเธอกลับบ้าน
แต่พึ่งออกมาจากห้อง เพ็ญนีติ์พลางสะบัดมือเขาออก “อย่าแตะต้องฉัน”สกปรก เลมและปุริมเป็นคนแบบเดียวกัน นอกจากสกปรกแล้ว มือี่เขาและปากยังเคยแตะต้องกุหลาบไม่ใช่เหรอ?
“เพ็ญนีติ์ ต้องแต่ตอนนี้ไป คุณอยู่กับฉันไปดีดี ห้ามาที่นี่อีก”ปุริมจริงจังมาก เหมือนจะเกิดเรื่องใหญ่
“เพื่ออะไร?”
“ลูกชายนายกระทรวงมาหัดไทยคุณยังกล้าตบ เมื่อกี้ถ้าใช่ณัฏฐพล แม้แต่ผมเองยังไม่กล้าเอาคุณออกมารู้ไหม”
แพ็ญนีติ์อึ้งแล้ว เธอไม่คิดเลยว่าเลมจะเป็นลูกคนมีอำนาจแบบนั้น แสดงว่า เธอเดือดร้อนผิดคนแล้ว และวินาทีนั้นเธอไม่กล้าดิ้นรนจึงไปกับปุริม แต่ไปสักพักเธอก็หยุดแล้วพุดกับปุริมขึ้นมา“เป็นเพราะสถานะเขา คุณเลบอกว่าส้มและอ้อยเป็นลูกคุณ เพื่อให้เขาตายใจใช่ไหม?”เดิมทีคิดว่าเขาเอาส้มและอ้อยเป็นลูกเขาจริงๆ แต่ตอนนี้เธอถึงรู้ว่าไม่ใช่แบบนั้น
ปุริมมองเธอไว้ ค่อยๆขมวดคิ้วแน่นขึ้น แล้วยื่นมือไปจับหน้าผากเธอ“เพ็ญนีติ์ คุณไข้ขึ้นหรือเปล่า? ทำไมเอาแต่บอกว่าส้มและอ้อยเป็นลูกผม?คุณบอกมาผมและคุณเคยขึ้นเตียงตอนไหน?”
พูดอธิบายเข้าใจไม่ได้ คืนนั้นเขาเมา เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองได้เอาเธอไปแล้ว
เธอหลบตาลง แล้วพูดเบาๆ“เปล่า ส้มและอ้อยไม่ลูกเธอ ไปเถอะ ฉันไปกับคุณ ”
ไม่ว่ายังไง เธอก็เดือดร้อนเลมไปจริงๆ การเป็นแม่คนหนึ่งเธอไม่สามารถเป็นอะไรขึ้นมาได้ ไม่อย่างนั้นส้มและอ่อยจะไม่มีคนดูแล เธอช่างซวยจริง และไม่ได้ซวยปกติด้วย
ได้ยินเสียงเธอฟังเศร้า อย่างกับว่าส้มและอ้อยเป็นลูกของเขา ปุริมเลยพูดขึ้นมา“เดี๋ยวค่อยคุยในรถ”
เมือเดินมาถึงห้องโถง เพ็ญนีติ์ถึงรู้ว่าในนี้แทบไม่มีคนเลย ช่างแปลก ปกติอาโน่มีคนเต็มเลยนิ“คนหล่ะ?”
“เมื่อกี๊มีเรื่องเลยไปหมดแล้ว ไปเถอะ อย่าสนใจเรื่องคนอื่นเลย”
ปุริมเดินเร็วมาก เพ็ยนีติ์รีบเดินตามเขาไป“เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้นคะ?แล้วกุหลาบหล่ะ?”
ปุริมเปลี่ยนสีหน้าทันที แล้วพูดขึ้นมา“ส่งโรงแล้ว”
“อ๊า?เกิดไรขึ้นคะ?”เพ็ญนีติ์ตกใจ เมื่อกี้ทั้งๆที่ยังเห็นปุริมและเธอจูบกันเร้าร้อน แต่ทำไมตอนนี้กลับเป็นแบบนั้นไป กุหลายถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้ว? แล้วปุริมที่เป็นผู้ชายทำไมไม่ไปโรงพยาบาลด้วย?
“เขาสมควรแล้ว”พ๔ดอย่างเรียบเย็น ปุริมดึงเพ็ญนีติ์ขึ้นรถ ณัฏฐพลไล่ตมมา เห็นรถบีเอมเท่ที่จอดข้างรถทหาร และมีหญิงคนหนึ่งนอนหลับไป ไม่ใช่ใครแต่เป็นญภา
เธอดึงเสื้อปุริม“ไหนบอกญภากับเขาเลิกแล้ว ทำไมเขายังปรากฏอีก?”
“นั่นเป็นภารกิจของตระกุลเขา เลิกเป็นความคิดของแม่เขา ไม่ได้เกี่ยวกับเขา”
“อ้อ”เป็นแบบนี้นี่เอง เป็นเพราะแม่ณัฏฐพลญภาเลยต้องเลิกอย่างเจ็บปวด และไม่คิดว่าจะดื่มเมาแบบนี้ แต่ความเสียใจนั้นก็ต้องรักษาจากใจก่อน ใช้เหล้าช่วยไม่ได้หรอก
“เด็กน้อย ลัดเข็มครับ”ปุริมเร่งขึ้น แล้วแล่นรถออกไป ด้านหลังเขามีรถณัฏฐพลที่แล่นตามมา
ค่อยๆออกจากอาโน่ แต่เลมคนนั้นไม่ได้ตามออกมา เหมือนว่าณัฏฐพลจะเคลียให้แล้ว
คนที่เป็นสถานะแนวเดียวกันถึงจะเคลียกันง่าย
พึ่งมาอาโน่ได้คืนแรก กลับมีเรื่องวุ่นงายเกิดขึ้นมากมาย
เพ็ยนีติ์ยั่งในรถอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ปุริมขับไปตามเป้าหมายของเขา คำพูดของเขาถูก ตอนนี้มีแต่เขาที่ทำให้เธอสามารถอยู่อย่างปลอดภัย
รดค่อยๆช้าลง ตรงหน้าประตูค่อยๆเปิดออก และช่างคุ้นตามาก
ช่างไม่กล้าคิดว่าเขาจะพาเธอกลับมาที่
และที่นี่เองที่เขาทำให้เธอมีส้มและอ้อยแล้ว
มองรถที่ค่อยๆแล่นเข้าไป เพ็ยนีติ์ได้ยินเสียงหายของตัวเองที่เต้นแรง และเร็วมาก
รถถูกจอดที่โรงจอดรถ ปุริมจูงมือเธอดึงขึ้นบันได
เพ็ญนีติ์คำเต็มท้องที่อยากถามเขา ว่าอาโน่เกิดอะไรขึ้น?แล้วทำไมกุหลาบถึงถูกส่งไปโรงพยาบาล?
และไม่รู้ว่าทำไม เมื่อมองสีหน้าปุริมที่เข้มนั้นเธอกลับถามไม่ออก
กลางดึกที่นี่เงียบสงบ เหมือนบ้านที่ติดๆนั้นไม่มีใครเลยสักคน
เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่จ้องเลขลิฟ์ตที่ลื่นขึ้นไป เธอไม่แม้แต่กระพริบตา จรสุดท้ายลิฟมาถึงชั้นสุดท้าย ชายหนุ่มดึงมือเธอออกมา แล้วเปิดประตูออก จากนั้นเขาเปิดไฟ “ห้องคุณอยู่ตรงนั้น ผมไปอาบน้ำก่อนครับ เดี๋ยวก็ออกมา”พูดจบเขากลางไปที่ห้องตัวเอง
เพ็ญนีติ์ยืนหน้าประตู จากนั้นจ้องห้องที่เธอเคยอยู่ในหลายปีก่อน
แต่พอมองแล้วเธอก็อึ้งจริงๆ นานมากที่ไม่มีการขยับใดๆ
ทุกอย่างนั้นยังคุ้นเคย
ร้องท้องแตะที่ชั้นวางร้องเท้าเป็นร้องเท้าที่เธอเคยใส่
โต๊ะกลางตัวนั้นเธอเป็นคนซื้อด้วยซ้ำ
วินาทีนั้นเธอเหมือนเวลาได้ย้อนไปในหลายปีก่อน เหมือนว่าเธอไม่เคยออกไปก่อน
ปุริม ทำไมคุณยังเก็บของเธอไว้จนทุกวันนี้?
หรือว่าที่นี่ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมา?
เธอยังจำได้ครั้งนั้นบนโซฟาเธอเห็นของที่ไม่ควรเห็น เป็นไปไม่ได้ เขาจะพาผู้หญิงคนอื่นกลับมาไก้ยังไง?
ประตูห้องเขาไม่ได้ปิดไว้ เสียงน้ำไหลดังออกมา เขาช่างเร่งรีบไปห้องอาบน้ำจริงนัก
อาจเป็นเสียงน้ำที่ทำให้เธอตั้งสติได้ แล้วค่อยๆเดินไปที่ห้องตัวเอง ให้ตายสิ เธออึ้งอีกแล้ว ผ้าปู ผ้าห่มยังเป็นชุดเก่าที่เธอใช้
แปรงแก้วในห้องน้ำอย่างเป็นของเธอไม่เปลี่ยน วางไปหลายปีนี้ยังสะอาดไม่มีฝุ่น
เพ็ญนีติ์คัดจมูกขึ้นมาทันที เธอจำครั้งแรกที่เขาพาเธอมาที่นี่ เขาบอกกับเธอว่า “เป็นผู้หญิงของผมนะครับ”
คืนนั้นเพราะเขาช่วยเธอจากญาณินท์มา เพราะเขาบอกจะช่วยเธอจัดการเรื่องตระกุลศาสตร์พงษ์ เธอเลยตกลงไป
เมื่อนึกถึงนี่แล้ว ทุกอย่างพุ่งมาอยู่ตรงหน้า
ในตู้เสื้อผ้านั้นยังมีเสื้อผ้าเธออยู่ แต่ละชุดนั้นได้แขว้นไว้ดีๆ
ตอนที่ปิดตู้ไปเธออดจะวิ่งออกห้องแล้วเปิดประตูปุริไม่ได้ เห็นหนุ่มนั้นเปลือยครึ่งหายแล้วเดินออกมรจากห้องน้ำ ผมยังมีหยดน้ำ เพียงแต่ผ้าขนหนูตัวเดียวก็ทำให้เธอหน้าแดงแล้ว...
เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว เธอพลางนึกถึงสองคำ“เซกซี่”
เธอออึ้งแล้วยืนจนลืมพูด เพียงได้แต่จ้องชายหนุ่มไว้อย่างอึ้งไป
“เพ็ญนีติ์ คิดได้แล้ว?”
“อ๊าก..”เหมือนเมื่อกี้เขาพูดอะไรไป แต่เธอกลับไม่ได้ยินชัดเจน
ผู้ชายเดินเข้ามาอย่างงัวเงีย ระยะใกล้เธอมากขึ้น แล้วเสียงแหบนั้นพลางดังขึ้นมา“คิดได้แล้ว?คุณจะตกลงแล้วใช่ไหม?”
“อะไรคะ?”เพ็ญนีติ์ยังคิดไม่ทัน
มือทั้งสองข้างที่บังเปียกน้ำค่อยๆกางออก แล้วกังเธอไว้ที่แคบ“เป็นผู้หญิงของผมครับ”เมื่อพูดจบ สายตาเขานั้นไม่สามารถเก็บซ้อนความต้องการได้ มือข้างหนึ่งจับคางเธอไว้ แล้วเชิดหน้าเธอขึ้นมา ให้เธอสบตาเขาไว้“ไม่อย่างนั้นคุณจะวิ่งเข้ามาที่ห้องผมรีบร้อนแบบนี้ทำไม?”
จูบนี้เอาเธอหน้าแดง แล้วปากนั้นแห้งทันที“ฉัน...ฉันเพียงแค่สงสัย..ทำไมของการจัดวางต่างๆยังเหมือนเดิม?”
“นี่มีปัญหาอะไรเหรอครับ?”ปุริมยักษ์คิ้ว ไม่รู้สึกว่าแปลกเลยสักนิด สายตานั้นจ้องริมฝีปากเธอไม่ห่าง ความรู้สึกที่โดนกุหลาบกระนั้นพุ่งพล่านขึ้นมา เพียงแค่ไม่ใช่ผลจากยา แต่เป็นความต้องการทีมาจากหญิงคนหนึ่งอย่างแท้ ของเอามาไม่ได้ยิ่งเป็นของที่ดี ร่างกายเขาถึงจะมีความรู้สึกแบบนั้นกับเพ็ญนีติ์
“ทำไมยังเก็บของฉันไหว?”ถามเขาอย่างแปลกขึ้น เธอช่างรู้สึกที่นี่แปลกๆ
เขาก้มหน้าลง ทั้งสองคนใกล้แนบชิดมาก กลิ่นของเขาพุ่งพล่านเข้าจมูกขอเธอ ทำให้เธออึ้งทันที เธอเอามือดันเขาออก “อย่าใกล้ฉันมากขนาดนี้”
เขายิ้มเบาๆ แล้วปล่อยมือลง จากนั้นหันเดินไปที่ห้องแล้วพูดกับเธอด้วย“ง่ายมากครับ เพราะผมไม่มาที่นี่นามากแล้ว”
นานมากแล้ว นานแค่ไหน?เออยากถมเขาจัง แต่เห็นเขาเปื่อยกายแบบนี้แล้วเธอจึงกลืนคำลงไป เธอตามเขามาที่นี่ก็เพราะเลม เธอกัดริมฝีปากไว้ แล้วพูดขึ้นมา“ส้มและอ้อยจะเป็นไรไหม?”
“สิ่งนี้ผมไม่ตัดออกครับ”ปุริมเอาเสื้อจากตู้ออกมา แล้วคลุมตัวๆไว้ ผ้าขนหนูที่พันไว้รอบเอวนั้นลื่นลง เมือเห็นเขาจะหันกลับมาแล้ว เพ็ญนีติ์รีบหันไป
“ปุริม คุณสวมเสื้อผ้าให้ดีได้ไหม?”
“เพ็ญนีติ์ คุณเอาแต่ยืนที่หน้าประตูแล้วจะให้ผมเปลี่ยนผ้ายังไง?”
“อ๊าก...”เธอกี๊ดออกมา แล้ววิ่งไปก้องโถง“ฉันรอคุณที่ห้องโถง”
เขาเอาชุดว่ายน้ำแล้วคลุม แต่กลับเห็นแผ่นอกที่แน่นฟิต และขาที่เรียวยาว ทำให้คนต้อวอดมองไม่ได้ว่าสิ่งที่ซ้อนไว้ใต้ผ้านั้นจะร่าลุ่มหลงแค่ไหน
已经是最新一章了
加载中
