ตอนที่ 73 ตัวคนเดียว

ตอนที่ 73 ตัวคนเดียว “ไม่ต้องครับ”เขาจอดรถลง เพราะถึงที่พักเธอแล้ว เธอเปิดประตูแล้วเดินลงไป เธอเดินไปที่ห้องอย่างเร็ว แต่กลับไม่รู้ว่าชายหนุ่มยังจ้องเธออยู่ นานกว่าจะหันกลับมา เพ็ญนีติ์ร้องไห้ไปหนักๆ ลูกไม่อยู่บ้าน เธอร้องอย่างกระหนั่น และไม่รู้ว่าตัวเองเห็นอะไร แต่เพียงแค่อยากร้องไห้ เหมือนว่าความเศร้าที่เก็บมาหลายปีนี้ได้ระบายออกมา หลายปีที่เธอดูแลเลี่ยงลูกคนเดียวข่างลำบากมากแค่ไหน แต่สุดท้ายนั้นสิ่งที่ลูกต้องการนั้นเธอกลับให้ไม่ได้ พอดูว่าลูกๆจะกลับมาแล้ว เธอเลยเริ่มหยุด“น้าฝน เธอไปรับเด็กนะ ฉันมาทำกับข้าว” “เพ็ญนีติ์เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?จะให้บอกคุณนภนต์ไหม?” เพ็ยนีติ์ยิ้ม “ไม่มีอะไร ฉันเพียงแค่นึกถึงอดีตแล้วรุ้สึกเศร้าเฉยๆ” “เพ็ญนีติ์คิดให้กว้างนะ คุณนภนต์จะกลับมาแล้ว เมื่อวานยังโทรมาอยู่เลย” “โอ้ย ฉันนึกอะไรขึ้นมาได้แล้ว ก่อนเขาจะไปเขาบอกให้ฉันไปเยี่ยมแม่ บอกว่าแม่ป่วยดูสิฉันลืมเลย อีกสองสามวันต้องหาเวลาไปเยี่ยมแล้ว”นภนต์ไม่เคยพูดโกหก เขาบอกว่าปัทมาป่วย ก็ต้องป่วยแล้วจริงๆ แต่เธอลืมไปแล้ว “เพ็ญนีอย่ากดดันตัวเองมากนะ แต่ละคนมีความโชคดีเขา เธอดูเธอสิช่วยนี้ผอมลงเยอะมากสีหน้าก็ไม่ดีด้วย” “อืม ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้นอนดี คืนนี้จะกลับมาเช้าหน่อย จะได้ไม่เป็นแบบนี้อีก” “ก็จริงค่ะ พรุ่งนี้ฉันซื้อซีกโครงหมู่มาให้เด็กๆกินเสริมบ้าง” น้าฝนไปแล้ว เพ็ยนีติ์ตอนนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองขาดน้าฝนไม่ได้ มีน้าฝนอยู่เธอถึงสามารถวางใจแล้วมรทำเรื่องของเธอและสามารถทำงานได้ด้วย กินข้าวเสร็จเธอก็ไปอาโน่ ตอนนี้เธอจะเสียเวลาไปอีกไม่ได้แล้ว ก่อนที่ปุริมยังไม่ตกลง เธอก็ต้องพึ่งสองมือตัวเองมาเลี้ยงเด็กสองคนนี้ “คุณผู้ชายต้องการไวน์แดงไหมค้า?” “ครับ มาหนึ่ง...” “โอ้ยคุณค้าX`O ดีแค่ไหนกัน ไวน์แดงไม่เห็นมีอะไรเลย เอาเอสโอนะ”เพ็ญนีติ์พึ่งะเชียร์ออกไปได้ กุหลายพลางมาขวางหน้าเธอ แล้วทำตาหวานให้ชายนคนั้นต้องมองไปทางเขาทันที เพ็ยนีติ์ขมวดคิ้ว แล้วเดินไปหาลูกค้าอื่น กุหลาบคงจะแย่งแบบนี้ตลอดไม่ไหวมั้ง เพียงแค่เธอไม่ว่างเปล่ากลับบ้านทุกคืนก็พอ เธอเชียร์ไปอย่างสุดๆ และไม่รู้ว่าพูดไปกี่ร้อยรอบแล้ว แต่เธอไม่ได้ถือสา เพียงแค่ได้เงินมา ก็ดีกว่าอะไร และทีนี้มือถือก็ดังขึ้นมา “เพ็ญนีติ์ เสาร์นี้มีนัดนะ บอกจะไปสวนสนุกกัน ฉันเลี้ยง เจอกันนะ”ญภาโทรมา เธอยังคงเป็นมิตรที่ดีแบบนี้ “ญภาพากองพลมาด้วยสิเรื่องครั้งที่แล้วฉันยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย” “ไม่เอาแล้ว ฉันกับเขาเลิกกันแล้วจริงๆ เพ็ยนีติ์เจอกันค่อยคุยนะ” “ได้”เหมือนเจออะไรขึ้นมา ญภาพูดแล้ววางสายไป “เพ็ญนีติ์ ปุริมมาแล้ว เธอจะไปทักทายไปม?”พึ่งเอามืดถึงขึ้นมา เจ๊ก็มาหาเธอทันที สายตาเจ๊นั้นมองไปทางมุมหนึ่งของอาโน่ ปุริมมาแล้วจริงๆ คนเดียว โดดเดี่ยว ค่อยๆเดินไปตรงหน้าเขา เธอรู้กลัวใครว่าเขาลำบากแค่ไหน จริงๆเธอก็ไม่ต่างจากเขาหรอก เพียงแต่ว่า เธอรู้จักเก็บแค่นั้น และเขาตอนนี้เหมือนไม่มีอาการจะเก็บซ้อนเลย “ปุริม จะดื่มอะไรคะ?” “ขาว สิ่งที่คุณเชียรืแบบนั้นผมไม่ชอบดื่ม เหมือนเป็นน้ำหวาน ไปเอาขาวสดมาให้ผม”เขาชี้ไปที่คัดเตอร์ เหมือนว่าเมามาบ้างแล้ว ชัดเจนว่าเขาได้ดื่มก่อนมาที่นี่ เก็บเข้าไปในห้อง เพ็ญนีติ์ไม่อยากเห็นปุริมในสภาพนี้ “อันนี้ของฉันแรงทีหลังนะ ดื่มนี้เถอะ เมื่อก่อนคุณยังชอบ้ลย” “ฮ่าๆๆ ก็ได้ แต่คุณต้องดื่มกับผมด้วย” เห็นเขาตกลง เธอรีบไปเอาแก้วมา ตอนเดินไปทางเขา เพ็ญนีติ์พลางนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ นั่นเป็นเรื่องทีเกินขึ้นมนปีนั้นก็คือวันนี้และคืนนี้ เขาดื่มเป็นเพื่อนเธอ แต่สุดท้ายเขาเมาแล้วเขาก็เอาเธอเลย และวันนี้ เขาเมาอีกแล้ว นี่เป็นวันที่สำคัญมาก เทแก้วหนึ่งแล้ววางตรงหน้าเขา“ให้” มือเรยงยาวนั้นจับแก้วไวน์ขึ้นมา“เพ็ญนีติ์cheers！”เขาพูดแล้วเอาแก้วมาชน เธอหมดแก้วก็ไง่หล่ะสิ เพียงแค่จิบไปนิดเดียว แล้วมองเขาที่ดื่มจนหมดแก้วเลยทีเดียว แก้วต่อๆกัน เขาไม่มีวี่แววจะหยุดลง “ปุริม คุณมีความในใจอะไรหรือเปบ่าฒสามารถบอกฉันได้ไหม?”ตอนผู้หญิงไม่สบายใจ ต้องหาคนหนึ่งระบายถึงจะดีขึ้น แต่ผู้ชายคนไม่ต่างกันมากหรอกนะ เพราะว่าการเก็บไว้ในใจก็คงลำบากมาก “ชน...”เขาไม่ได้สนใจคำถามเธอ เพียงดื่มจนหมดแก้วต่อๆกัน นี่ต้องเป็นวันที่สำคัญแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เหมือนหลายปีก่อนของวันนี้ที่ดื่มให้เมาเละ วันนี้คงเกี่ยวข้องกับเพ็ญภัทร์ สิ เธอยังจำคืนนั้นได้ที่เขาจับมือเธอไว้แล้วเรียกเพ็ญไม่หยุด เธอคิดว่าเขาเรียกเธอ แต่กลับไม่คิดว่าเป็นแค่ฝัน คนที่เขาเรียกไม่ใช่ชื่อเธอ“เพ็ญภัทร์ รู้คุณดื่มแบบนี้แล้วเขาต้องเป็นห่วงแน่เลย”เธอหลอกถามขึ้นมาอย่างอ่อนโยน อภัยความสงสัยเธอนะ เธออยากรู้เรื่องที่เขาเสียการควบคุมแล้วเอาเธอเพราะอะไร “เพ็ญภัทร์ ?ฮ่าๆๆ เพ็ญนีติ์คุณไหม?”เขาหยุดสักพัก แล้วเออออกมา จากนั้นพลางมองคนรอบข้าง แล้วดึงเธอขึ้นมา “ไป ไปห้องวีไอพีกับฉัน ที่นี่เสียงดังเกิน”มือข้างหนึ่งอบเอวเธอไว้ อีกข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ เขาเดินเซไปมา ทำให้เพ็ญนีต์ต้องประคองเธอไว้ แล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าไปห้องวีไอพี พอประตุถูกปิดลง เมื่อเสียงดรตรีหายไปในพริบตา เพ็ญนีติ์ก็โล่งอกได้ แล้วประคองให้เขานั่งมที่โซฟาพิงอย่างสบาย“ปุริม คุณพักผ่อนก่อนนะ ฉันไปเอาชาให้คุณ ”เขาจะดื่มไปต่อไม่ได้แล้ว เดี๋ยวจะลำบากขึ้นมา ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อยมือ แรงนั้นทำเอาเพ็ยนีติ์ล้มไปที่ตัวเขา กลิ่นแอลกอฮอร์กพุ่งพล่านเข้ามา วินาทีนั้นเพ็ญนีติ์กอึ้งไปเลย แต่มือที่วางเอวเธอนั้นแน่นขึ้นมา มือนั้นสั่นแล้ววางมือลงที่หน้าเธออย่างสั่น“เหมือนเพ็ญจริงๆ” เขาเรียกเพ็ญอีกแล้ว แต่เธอไม่ใช่ นิ้วมือเขาวางตรงหน้าเธอ “เพ็ญ?คุณรู้ไหม?วันนี้เป็นวานแต่งเพ็ญ” เพ็ญ เพ็ญภัทร์ เขาช่างรู้แบ่งแยกได้ดีมาก เพ็ญภัทร์ แต่งงาน นั้นก็คือจิณณะ ที่แท้เป็นวันที่เขาเสียเพ็ญภัทร์ ไป ไม่แปลกที่ทุกปีของวันนี้เขาจะดื่มจนเละ “ฉะนั้นแล้ว ทุกปีของวันนี้ คุณก็จะเจ็บปวด ใช่ไหม?” “ฮือ ใช่ครับ เพ็ญ ให้ผมจูบคุณได้ไหม?”มือเขาวางที่ริมฝีปากเธอ คำว่า“เพ็ญ”ทำให้เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว้าเขาเรียกใครกันแน่ เธอถอนหายใจ“ไม่ดี” “ทำไมครับ?”เขากระพริบตาอย่างรอคอย แต่เหมือนว่ามองเธอจนมองทะลุไปถึงใจเขา “เพราะว่าคุณไม่รักกัน คุณรักเพ็ญภัทร์ ” “หึหึ แต่แต่งงานกับจิณณะเขาเป็นคนเลือกเอง แต่ฉันกลับไม่มีสิทธิ์โทษเขาเลย เพ็ญ ฉันโง่มากเลยใช่ไหม?” เขาโง่จริงด้วย โง่จนเธออยากชกเขาเลยด้วยซ้ำ แต่มองเขาแล้วก็เจ็บปวด เธอเลยพูดขึ้น“ไม่มี นี่มันปกติ”พูดออกมาอย่างฝืนใจ แม้แต่ตัวเองก็ท้อตัวเองแล้ว จริงๆเธอก็บอกตัวเองโง่บ่อยๆ “เพ็ญ คุณดีจัง ให้ผมจูบคุณนะ”เขาพูดแล้วก้มลงใกล้เธอ กลิ่นเขาทำให้เธอต้องหลบ แต่มือเขากลับจับลังหัวเธอไว้ ทำให้เธอต้องรับจูบเธอมา คำว่าเพ็ญนีติ์ ทำให้เธอเต้นแรง เธอเคยนึกถึงคำพูดเขาว่าสถานะอ้อยและส้มนั้นตามใจเธอ ถ้าเขามีเยอะจริงๆ เพียงแค่นิดเดียว งั้นเธอจะเล่าเรื่องทั้งหมดในคืนนั้นให้เขา ถึงแม้จะเกรง แต่ก็ดีกว่าให้ลูกต้องเจ็บปวด เธอดันเขาออก “ปุริม ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” “เบาๆ ไม่พูดนะ ให้ผมจูบคุณ”นั่นเป็นพูดสุดท้ายที่เธอพูดก่อนริมฝีปากเขาจะพุ่งมา จากนั้นริมฝีปาดเขาก็แนบติดกันแล้ว ช่างนุ่มและร้อนมาก เธอดิ้นรน เธอไม่อยากเป็นตัวแทนเพ็ญภัทร์ ถึงแม้เขาเรียกเธอเพ็ญ ถึงเป็นเธอก็ไม่ได้ มือน้อยนั้นจับโต๊ะกลางไว้ จู่ๆมือพลางไปโดนเหล้าที่เย็น เธอเอาเหล้าขึ้นมาแล้วลาดใส่หัวเขาอย่างไม่ลังเล เพียงแค่อยากให้เขาตื่น ไม่เป็นตัวแทน ตายก็ไม่เป็น ผมนั้นค่อยๆลื่นไหลลงมาตามผมหอมๆของเธอ ความเย็นนั้นทำให้เขาต้องตื่น จากนั้นก็ปล่อยเธอออก“เพ็ญนีติ์ ทำไมเอาเหล้าลาดผม”เขารู้ตัวแล้วตื่นขึ้นมา ปากสั่นแล้วมองเธอไว้ บรรยากาศนั้นมีความโมโหขึ้นมา เพ็ญนีติ์ลุกขึ้นมา แล้วเอามือเสยผม เธอยืนไปตรงหน้าเขา แล้วมองเขาไว้จากนั้นพุดออกมาทีละคำ“ฉันคือเพ็ญนีติ์ ไม่ใช่เพ็ญภัทร์ ยิ่งไม่ใช่เพ็ญ ปุริม ฉันไม่อยากเป็นตัวแทนใครอีกแล้ว และมีเรื่องหนึ่งฉันว่าควรต้องบอกคุณจริงๆแล้ว” เห็นเธอจริงจังแบบนั้น ปุริมจึงสอบถามขึ้นมา“เรื่องอะไรที่ต้องบอกผม?คุณรีบพูดมา” เธอเอาทิชชู่ยื่นให้เขา“คุณเช็คก่อนแล้วฉันจะบอกคุณ”ไม่อย่างนั้นเห็นสภาพเขาโทรมแบบนี้ ทำให้แธอรู้สึกผิดที่เอาเหล้าลาดหัวเขา จากนั้นเขาก็เช๊คหน้าที่โทรมนั้นขึ้นมา แล้วทิ้งทิชชู่ไปที่ทั้งขนาด มือนั้นเรียวขาวสวย ตอนนี้เขาคงจะตื่นแล้วจริงๆ