ตอนที่ 74 ความอบอุ่นของใคร

ตอนที่ 74 ความอบอุ่นของใคร กอดคอแล้วให้นั่งลงมา “เพ็ญนีติ์ ตอนนี้คุณคงพูดได้แล้วสินะ” มือกุมปากไว้ เธอกระแอมเบาๆ เพื่อนแก้ความตื่นเต้นในใจ แล้วจึงพูดขึ้นไม่รีบไม่ร้อน“ปุริม ไม่ว่าคุณจะยอมรับหรือไม่รับก็ตาม ส้มและอ้อยก็คือลูกของคุณ ฉันไม่อยากให้พวกเขาต้องลำบากอีกแล้ว” “เป็นไปได้ไง?”ปุริมส่ายหัวเบาๆ ทั้งหน้าแลดูไม่เชื่อ“เพ็ญนีติ์ ในเมื่อคุณเอาแต่บอกว่าส้มและอ้อยเป็นลูกผม งั้นคุณก็บอกมาสิครับ ผมกับคุณได้ทำกันปีไหนเดือนไหนวันไหน?” เขาไม่เชื่อ และเขาก็ยังไม่เชื่อจริงด้วย เหมือนว่าเธอเป็นคนหลอกลวงคนหนึ่ง แต่ก็เสียใจที่เขาจำคืนนั้นไม่ได้เลยจริงๆ ฉะนั้นเขาจะเชื่อว่าเป็นลูกเขายังไง ชายหญิงที่ไม่เคยมีเพศสัมพันธ์กันมันไม่สามารถมีลูกได้หรอก แต่คำถามที่ตรงของขั้นทำเอาเธอลำบากขึ้นมา และแล้วเธอก็ไม่มีหนทางให้ถอยแล้ว “ปุริม คุณยังจำวันเกิดส้มและอ้อยได้ไหม?” ปุริมส่ายหัวยังงง “ผมแค่จำได้ว่าวันเกิดพวกเขาไม่ได้ห่างจากวูลฟ์มาก”แต่เป็นวันไหนเขาจำไม่ได้จริงๆ เพราะคิดว่าเป็นที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกัน เขาเลยไม่ได้ตั้งใจไม่จำ เพ็ญนีติ์จับมือเขาขึ้นมา แล้วเขียนเลขนั้นลงไปในฝามือ ปีนั้น เดือนนั้น และวันที่นั้น วันนั้นเป็นที่เธอคลอดส้มและอ้อยออกมาอย่างลำบาก วันนั้นเธอเหมือนผ่านความตายมาแล้ว ผู้หญิงคลอดลกช่างไม่ตายอะไรกับการตายมาก เหมือนวันนี้ที่คิดขึ้นมา เธอยังคงกลัว ถ้าเธอผู้เป็นแม่เป็นอะไรขึ้นมา แล้วลูกจะไม่มีที่พึ่งอีกเลย แต่ยังดีที่มีนภนต์คอยดูแล แม้แต่ตอนที่เธอคลอดเดือแรกเขาก็เริ่มดูแลเธอแล้ว วันนั้นเป็นวันที่ปุริโยนเช็คใส่เธออย่างเจ็บปวดนัก ก็เพราะว่าคำพูดเขาและเช็คใบนั้นถึงทำให้เธอต้องแน่วแน่จะย้ายโรงพยาบาลตอนพึ่งทำผ่าคลอด เพราะชนิศาเธอเลยเคยเจ็บปวดนัก แต่พอถึงตอนจบทุกอย่างกลับเป็นการเข้าใจผิด ที่แท้ชนิศาไม่ใช้ผู้หญิงของเขา และลูกที่ชนิศาคลอดลงมาก็มาใช่ของเขาด้วย วูลฟ์ได้เติบโตแล้วในตอนนี้ เรื่องมากมายต้อแงเจอกับตาเองถึงจะรู้ความเป็นจริง ปุริมที่ดื่มเมาไปนั้นไม่ได้มีสติมาก เธอมองตาเขาไว้ แล้วพูดเบาๆ“คุณลองคิดดูนะ ตามวันเกิดของลูกคุณก็สามารถรู้เวลาที่ฉันท้องแล้ว” ปุริมถึงได้คิดขึ้นมา และไม่นานมาก เขาก็จ้องไว้ตาโต“เพ็ญนีติ์ เป็นคืนนั้นหบายปีก่อนประมาณใกล้สองสามวันนี้ใช่ไหม?” เพ็ญนีติ์ยิ้ม ปุริมได้รู้เข้าใจสักทีแล้ว“ใช่ ทุกปีของวันนั้น และเป็นวันที่ฉันกับคุณดื่มในคืนนั้น คุณดื่มไปมาก แล้ว...” สีหน้าปุริมเปลี่ยนไป “แล้วยังไงครับ?”วันนั้นเป็นวันแต่งงานของเพ็ญภัทร์ เพ็ญนีติ์บอกว่าจะดื่ม เขาเลยดื่มเป็นเพื่อนเธอ จริงๆนั้นวันนั้นอารมณ์เขาไม่ดีมาก เขามากกว่าที่อยากดื่ม และสุดท้ายเขาดื่มเละ “แล้วคุณก็ดึงฉันเรียกชื่อฉันว่าเพ็ญ จากนั้นก็...ก็...”ก็มีอะไรกันขึ้นมา หน้าแดงก่ำ เพ็ญนีติ์พูดทุกอย่างออกมาแล้ว นาทีที่พูดออกมาเธอรู้สึกโล่งออกมาก ที่แท้ความลับที่เก็บในใจช่างหักใจแน่นแบบนี้ ตอนนี้เธอออกมาได้แล้ว ปุริมนึกถึงคราบเลือดบนผ้าปูตอนนั้นขึ้นทันที“งั้นวันนั้นคุณไม่ได้เป็นเมน ใช่ไหมครับ?” เธอเม้มปากแล้วพยักหน้า วินาทีนั้นปุริมอึ้งแล้วมองเพ็ญนีติ์ไปสิบวินาทีไห้ถึงจะดึงสติกลับ “เพ็ญนีติ์ในเมื่อคุณโกหกผมมาหลายปีแล้ว ผมให้นิรันไปสืบสถานะของพ่อส้มและอ้อย แต่ไม่คิด ไม่คิดว่าที่แท้นั้น...เป็น...”เขาพูดต่อไปไม่ได้แล้ว เอาเหล้าขึ้นมาดื่มแล้วดื่มลงไปราวว่าเป็นน้ำ เขาพึ่งมาตีความแล้วรู้ทุกอย่าง ช่างไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ความรู้สึกนั้นทำให้ทั้งตัวปุริมร้อนแรงขึ้นมา เขาไม่เคยคิดว่าส้มและอ้อยเป็นลูกตัวเอง ตอนนี้คิดดีดีแล้ววันเกิดต่างๆก็เข้าเหตุผลเพราะเวลานั้นเป็นเวลาที่เขาไม่มีวันลืม เขามองหญิงตรงหน้าอย่างตั้งใจ ปุริมกัดฟันไว้แน่น อยากกลืนทั้งคนเธอเลยมากนัก“ทำไมไม่บอกผม?”ตกใจกับคำเตือนของเพ็ญนีติ์ ตอนนี้เขายังไม่สามารถเรียบเรียบปรับตัวมาได้ ช่งไม่น่าเชื่อจริงๆ เพราะว่าเขาไม่มีความทรงจำแม้แต่นิดเดียว “ฉัน...”เพ็ญนีติ์เยชินกับการกัดริมฝีปาก “ฉันไม่อยากเพราะเรื่องนี้ต้องลำบากคุณ ให้คุณต้องรับผิดชอบ เพราะคืนนั้นคุณเมา” “คุณเลยจะหลบหนีผมไปแบบนี้?”ปุริมหน้าเขียวช้ำ เรื่องใหญ่โตแบบนี้เธอกลับไม่บอกเขา อีกทั้งเก็บซ้อนได้ดีมาก ส้มและอ้อยเป็นลูกของเขา แต่เขากลับไม่รู้อะไรเลย เหมือนเป็นการฝันอยู่ “ต่อมา...ต่อมาฉันได้บอกคุณว่าฉันท้อง แต่คุณบอก...คุณบอก...”เขาบอกว่าเธอจะเอาการท้องมาเกะติดเขา ทำให้เธอไม่กล้าพูดว่าเป็นลูกเขา ตอนนั้นทุกอย่างที่เธอทำก็เพื่อปู่ วินาทีนั้นปุริมหน้าเปลี่ยนสีไวยิ่งกว่าซาลาเมนเดอร์ เห็นเธอกัดปากครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วปิดลง แล้วนึกคิดทุกอย่างที่เขาเคยให้เธอ มือเขาพลางจับเธอขึ้นมาทันที แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดแน่นๆ“ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้?ทำไม?”คำพูดที่ซ้ำๆ เขาไม่รู้จะใช้คำพูดอะไรมาอธิบายความรูสึกตัวเองตอนนี้ ส้มและอ้อยเป็นลูกชองเธอ ไม่แปลกที่ครั้งแรกเขาเจอเด็กๆก็ชอบไปเลย ใบหน้านั้นช่างเหมือน... ใช่ ไม่เพียงแค่เหมือนเพ็ญนีติ์ เหมือนเพ็ญภัทร์ เพ็ญภัทร์ กลับมาแล้ว เขาและเพ็ญภัทร์ ไม่มีความหวังกันอีก มือที่จับเพ็ยนีติ์แน่นขึ้นมา จนเพ็ยนีติ์ต้องขมวดคิ้ว นานจนเธอรับความเจ็บนั้นไม่ได้“ปุริม ...คุณ...คุณทำฉันจนเจ็บมาก...” แต่ปุริมไม่มีการตอบสนองใดๆ ยังกอดกอดเธอไว้แน่นแบบนั้น เธอลองพูดด้วยน้ำเสียงดังกว่านั้น“ปุริม...คุณปล่อยฉัน ฉันเจ็บ” “อ๊าก...”เธอร้องให้เขาตื่น เขาวางมือลงทันที แล้วดึงสติกลับ พลางมองหญิงตรงหน้าไว้ มีวินาทีหนึ่งที่เขาไม่รู้จะเผชิญหน้าเธอยังไง แต่ต่อมาเขาเลยรู้สึกว่าตัวเองต้องสั่งสอนสิ่งนี้ให้เธอ“เพ็ญนีติ์ คุณควรบอกความจริงให้ผมก่อนแล้ว คุณปล่อยให้ผมสืบอีกทั้งกรุ๊ปเลือดของจำรูญและนภนต์ผมยังหาวิธีรู้ได้ และผลกลับไม่เหมือนของส้มและอ้อย” “ฉันบอกไปแล้ว ตอนที่ปู่เสียชีวิตฉันก็บอกแล้ว คุณไม่เชื่อเอง”เธอก้มหน้า เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก แต่คำนี้จริงเพราะตอนนั้นปุริมเชื่อเธอเอง “เรื่องคืนนั้นคุณควรบอกผมในวันถัดไป คุณไม่รู้ว่า ผมยัง...ผมยัง...ผมยังคิดว่ามีคนทารุณคุณถึงมีส้มและอ้อยได้”เด็กช่างเหมือนเหลือเกิน ไม่มีใครสามารถเดาออกได้ว่าแด๊ดดี๊พวกเขาเป็นใคร ตอนนี้รู้แล้วเขาช่างอยากสั่งสอนเธอหน่อย เขาในตอนนี้ทั้งตกใจและดีใจ เรื่องของลูกกับเขาเหมือนเป็นความฝันที่ไม่เป็นจริว “เพ็ญนีติ์ คุณจริงๆเลย”เขาตะคอกออกมา แต่พอเห็นเธอที่ยังมีความแน่วแน่เขาก็ดึงวางมืออบเอวเธอไว้ ริมฝีปากนั้นพุ่งเข้ามา ไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธเลย ช่างนุ่มนวล ริมฝีปากทั้งสองคนประคบกันไว้ เพ็ญนีติ์ไม่คิดแล้ว เธอรีบร้อน เธอลืมหลบชายคนนี้ไปแล้ว การจูบนั้นทั้งซาตานและความสุข เหมือนเป็นฝันที่ได้พุ่งเข้ามาหุ้มโลกเธอไว้ แม้แต่อากาศหายใจก็ไม่มีแล้ว เธอมองไม่เห็นอะไร แม้แต่กลิ่นในตัวเขาก็ค่อยๆปนไปกับความเร้าร้อนนั้นไป เขาดุดเดือดเร้าร้อนเธอไว้ ทั้งลิ้นก็กลืนลงไปยาวๆ ระหว่างที่เธอและเขาแนบกันไว้ พลางมีความรู้สึกที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยทำให้เธอไม่สามารถคุมตัวในการจูบของเขา... ต่างคนต่างไม่รู้ว่าใครทำอะไรไป ทุกอย่างนี้เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา บรรยากาศในอาโน่ที่มีแสงไฟสลัวดูเหมือนเป็นฝัน เขาเหมือไม่ค่อยมีสติ และเหมือนตื่นสติมาก “เพ็ญนีติ์...”เขาพูดออกมาเบาๆเสียงนั้นไม่ค่อยชัดตามการจูบของเขา มันเข้มต่ำ ปลายลิ้นเขาเตะไปที่...ของเอกลิ่นนุ่มหอมในตัวเขานั้นเข้าปากเธอไป ความทรงจำคืนนั้นเป็นความทรงจำที่เจ็บ และหลังการเจ็บนั้นยังมีความรู้สึกที่แปลก “ปุริม..”เธอเรียกเบาๆ การจูบยังดุดเดือดต่อไปเขาช่างชอบความหวานเธอนี่มาก เพราะนั่นไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ไม่เหมือนกันแน่นอน บอกความจริงคือ เธอยังใสบริสุทธิ์ ซื่อใสจนไม่รู้จะตอบการจูบเขายังไง ปลายลิ้นนั้นมีความหอมกล่อมของเธอ เหมือนเป็นดอกไม้ที่หอมเข้ากระดูด เขารู้สึกถึงลูกกระเดือดเขาที่คลื่นไม่หยุด เพียงแค่จูบครั้งนี้ ทั้งตัวของก็ได้บ่งบอกว่าเขาอยากได้เธอ ไม่มีเหตุผล เพียงแค่ต้องการเอา เหมือนว่าเขาจะเอาเพ็ญภัทร์ แต่เหมือนไม่ใช้ แต่สุดท้ายก็จุดที่ไม่ใช่เพราะอะไรเขาก็ไม่ทราบเหมือนกัน เพียงแค่วินาทีนั้น เขาอยากเอาเธอ เธอเหมือนดอกไม้ที่บานตอนเช้าตรู่ ชั่งสดชื่นจนได้กลิ่นนั้น ทำให้คนต้องสูบดมอย่างห้ามไม่ได้ เพ็ญนีติ์ฝามือออกเหงื่อ เหงื่อบังๆนั้นทำให้หัวใจดวงนั้นของเธอตื่น