ตอนที่ 77 ปฏิบัติดีกว่า

ตอนที่ 77 ปฏิบัติดีกว่า เธอไม่รู้ และไม่กล้าไปคิด วันที่วุ่นวายเหลือเกิน ทุกอย่างพูดออกไปแล้ว แต่ใจเธอยังไม่สามารถนั่งลงได้ นอนเถอะ หลับแล้วดีแค่ไหน หลับแล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรอีก สามารถป่านทุกวินาทีไปอย่างสงบ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่มีความง่วงเลยสักนิด เพียงแค่อยากดื่ม เธอเดินกลับห้องตัวเอง แล้วเปิดเหล้าขาวนั้นออก เริ่มดื่มลงอย่างขมคอ ดื่มลงเรื่องๆอย่างกับดื่มน้ำเปล่า ช่างสงบจัง จู่ๆเธอรู้สึกช่างกลางดึกขึ้นมา มันทำให้คนอยากนิ่งๆนอนไม่หลับเลย เหล้าดื่มหมดแล้ว เธอนั่งหดตัวตรงหน้าต่าง ผ้าม่านที่เปิดออกครึ่งหนึ่ง มีแสงดวงจันทร์ส่องเข้ามา ตอนนี้เริ่มหนาวเย็นแล้ว หญิงสาวที่งดงามจริงนัก จิณณะยอมใจไปทรมานหญิงอ่อนโยนแบบนั้นลงได้ยังๆง หึหึ แต่นินีมีปุริม เธอช่างโชคดีจังนะ ในเรื่องราวนี้เหมือนไม่มีใครผิด มีแต่เธอที่รู้ทีหลังว่าตัวเองค่อยๆเดินเข้าโลกปุริมไปแล้ว เคยเตือนเธอมากแบบนั้นแล้ว แต่เธอก็ยังรักเขาไปอยู่ดี ช่างรักจนงี่เง่าจริงๆ ปุริมไม่มีผิด คนที่ผิดเป็นเธอ เธอสมควรที่ต้องเสียใจ นั่งอย่างเงียบๆ กลางดึกค่อยๆป่านไป แต่ละวินาทีได้เขียนความเศร้าไว้ พอนานที่ฟ้าสว่างแล้ว แสงแสบตา เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น เวลานี้ลูกก็ตื่นแล้ว แสดงว่าเธอไม่สามารถโทรมาได้อีก เธอเอามือประคองพนังแล้วลุกขึ้นมา ขาชาจนถึงลิ้นหัวใจ เธอนั่งท่านั้นมานาน ท่อนล่างมีเหนียวๆ เธอนึกถึงภาพที่เร้าร้อนกับปุริมขึ้นมา หน้าแดงก่ำทันที รีบวิ่งไปก้องน้ำเธอต้อล้างคราบทุกอย่างของเขาทิ้ง น้ำอุ่นๆค่อยๆหลายลงมา กระจกตรงหน้าเป็นตัวเองที่ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยจุดแดง ปุริมเขาทำอะไรให้เธอแน่ เธอลูบล้างไป แต่ไม่สามรถล้างคราบนั้นทิ้งได้ บางรอยก็ต้องใช้เวลาในการจางหาย “คุ๊ง”เสียงเคาะประตูให้เธอตกใจ นั่นไม่ใช่ประตูห้องเธอ แต่เป็นประตูห้องโถง “หม่ามี๊ มีคนมาแล้ว”นอกประตูมีเสียงส้มดังขึ้นมา ทำให้เธอตื่นเต้นขึ้นมา เช้าตรู่แบบนี้ก็มีคนมาหรอ ต้องเป็น...... เธอรีบเร่งอาบ แล้วเดินออกมาห้องน้ำทั้งเช็คผมไปด้วย “ส้ม อย่าเปิดประตู ไม่ต้องสนใจ”ต้องเป็นปุริมส่งคนมารับส้มและอ้อยแน่นอน แต่ตอนนี้เธอเสียใจที่บอกความจริงให้แล้ว ถ้าเขาเอาส้มและอ้อยไปแล้วจะทำยังไง? เธอไม่อยากไหที่พักเขา ไม่อยากไปเลย ที่นั่นเต็มไปด้วยเงาของเพ็ญภัทร์ และเสียงหวานอ่อนโยนของเพ็ญภัทร์ นั่นเป็นเสียงที่สามารถให้ชายเอาใจใส่ “ตุ๊ง...”บ้านที่ไม่กลิ่นก็ต้องถูกคนเคาะแบบนี้ ส้มไม่ดื้อ เขาบอกน้าฝนแลอ้อยไปว่าห้ามเปิดประตู เสียงนั้นทำให้เพ็ญนีติ์ตื่นเต้นขึ้นมา หยุดลงได้ไหม? เธอไม่อยากเปิดจริงๆ ไม่อยากเจอคนด้านนอก และไม่อยากรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้น เธอกากเป็นนอกกระจอกเทศจริงๆ ผมแห้งแล้ว เธอเปิดหน้าต่างออกลมพัดขึ้นมาอย่างน้ำ ช่างเป็นวิวที่สวย แต่ใจเธอนั้นกลับหนาแน่นขึ้น “หม่ามี๊ คนนั้นไปแล้ว รีบออกมาเถอะ หรือหม่ามี๊เปิดประตู หนูอ้อยคิดถึงหม่ามี๊แล้ว” เธอถือผ้าขนหนูแล้วปิดประตูออกมา ส้มและอ้อยกอดขาเธอไว้“หม่ามี๊ เมื่อกี๊เป็นคนอะไรค้า?” “เดินผิดแล้วมั้ง ไม่ต้องสนใจนะ มาหม่าม๊ำอาหารเช้าให้” เธอเดินเข้าห้องครัว เพียงอยากทำกับข้างให้ลูก กำลังจะเริ่มส้มและอ้อยก็ตะกนขึ้นมา“หม่ามี๊ หน้าต่างมีคน” ใจเต้นตุ๊บต๊าบ นี่ไม่ใช่ชั้นแรกนะ ยังมีคนหกล้าปีนหน้าต่างด้วยเหรอ? รีบวางของในมือลง แล้วพุ่งออกไป เห็นนอกหน้าต่างมีคนจริงๆด้วย นิรันเคาะหน้าต่างแสดงให้เธอเปิด จริงๆถ้าเธอไม่เปิดนิรันก็มีวิธี โจรหรือไง เธอไม่เปิดประตู พวกเขาก็จะเข้ามา เอามือถือโทรให้นิรัน แล้วพูดขึ้น“ปุริมให้เธอมารับส้มและอ้อยไปใช่ไหม?” “คุณเพ็ญนีติ์ ส้มและอ้อยเป็นเลือดเนื้อคุณปุริมจริงด้วย งั้นก็ต้องไปพักที่บ้านคุณปุริมสิครับ”นิรันพูดอย่างมีเหตุมีผล “ปุริมให้เธอมาใช่ไหม?”ถามขึ้นมาเย็นๆ ในใจไม่สบายเลยสักนิด ตั้งแต่ส้มและอ้อยเกิดมาเขาเคยช่วยอะไรเธอทำอะไรเพื่อลูกบ้าง ไม่เคยทำอะไรเลย แต่ตอนนี้เขาบอกจะมาเอาลูกไป แล้วเขาคิดว่าเอเป็นตัวอะไร? “คุณเพ็ญนีติ์ครับ ไม่ยอมเหรอคับ?”น้ำเสียงนิรันแปลกๆ เพราะคิดว่าเธอพูดออกมาแล้วก็คืออยากเกะติดตระกูลปุริม และพวกเธอก็สามารถเป็นหนึ่งของตระกูลแล้ว “ใช่ ฉันไม่ยอม เชิญเธอกลับไปค่ะ”เบื่อ ลำคานมาก ทั้งๆที่เขารู้ส้มแอยเป็นลูกเขา แต่ตอนนี้เขาก็ไม่มาอยู่ข้างส้มและอ้อย แม้แต่มารับยังนิรันทำแทน การเป็นพ่อก็สามารให้คนมาทำหน้าที่แทนใช่ไหม? เธอกดวางสาบไป ส้มและอ้อยเงยหน้ามองเธอ เหมือนกำลังถามว่า เกิดอะไรขึ้นคะหม่ามี๊ ใช่เกิดขึ้นแล้ว ปุริมรู้พวกเธอเป็นลูกเขาแล้ว แต่เธอไม่อยากให้เขาเอาส้มและอ้อยไป เธอก้มตัวลง“อยากไปเที่ยวไหม?” อ้อยกริบตา“หม่ามี๊ หม่ามี๊หมายความว่าจะพาเราไปเที่ยวเหรอ?” “อืม อยากไปไหม?” “ว้าว อยากไปค่ะหม่ามี๊ เราไปวันไหนค้า?หนุอยากไปตอนนี้เลย” เธอชี้ไปที่หน้าผากอ้อย“รีบร้อน หม่ามี๊จัดแพรนก่อน เสร็จแล้วก็เริ่มเดินทาง”จริงๆเธออยากออกจากเมืองดรัลตอนนี้เลย แบบนั้นแล้วปุริมจะหาเธอไม่เจออีก ตัวคนเดียวดีแค่ไหน ตอนนี้เธอพยายามสร้างโอกาสให้ปุริมและเพ็ญภัทร์ ได้อยู่ด้วยกัน เธอไม่ให้ลูกไปยุ่งความสัมพันธ์พวกเขาแน่นอน ถึงแม้เดินเข้าโบกเขาไม่ได้ งั้นก็ค่อยๆเดินออกไปซะ “หม่ามี๊รีบไปแพรนสิค้า รีบๆเลย หนูไม่กินข้าวเช้าแล้ว”ส้มดันเธอ แล้วอยากใกล้เธอแพรนเสร็จตอนนี้เลย ปฏิบัติดีที่สุด จะได้หนีออกจากชวิตปุริม นี่เรียกการว่าไม่ได้อยู่ในแผน เธอคิดอะไรขึ้นมาได้“เราไปภูเขาโดลดีไหม?”นั่นเป็นที่ท่องเที่ยวดังของเมืองดรัล คนที่เรียนมหาลัยดรัลจะไปที่นั่นทุกปีโดยเฉพาะนักศึกษาที่จบการศึกษา แต่ตอนนั้นเธอท้องเลยไม่ได้ไป ตอนนี้เธออยากพาลูกไปเล่นสักครั้ง “เอาสิ เอาสิ หม่ามี๊ดีที่สุด”คนหนึ่งดึงแขนเธอไว้คนละข้าง ดีใจเป็นที่สุด อดไม่ได้จะเดินทางตอนนี้ “ปล่อยนะ ไม่อย่างนั้นไม่พาไปแล้ว” “ก็ได้ แล้วเดินทางเมื่อไหร่ค้า?”มือน้อยทั้งสองข้างปล่อยทันที เธอคิดเงินตัวเองที่มีก็พอใช้ครึ่งเดือน พอไปเที่ยวครั้งนี้แม้แต่การกินยังเป็นปัญหา แต่เมื่อนึกถึงหน้านิรันและปุริมแล้ว เธอกัดฟัน แล้วพูดกับลูกขึ้น“ไปเก็บของตอนนี้นะ เราไปตอนนี้เลย” “โอเย้ หม่ามี๊เยี่ยมที่สุด” “เพ็ญนีติ์ นิรันเป็นอะไร?”เห็นเด็กดีใจแบบนี้ น้าฝนเลยเข้ามาถาม “เปล่า..เปล่านะค้า น้าฝน..เธอดู...ฉัน...”มนมือเธอไม่มีเงินแล้ว ตอนแรกเธออยากพาน้าฝนไปด้วย แต่ก็คงไม่ได้แล้ว “เธอพาเด็กๆไปเลยนะ ฉันเฝ้าบ้าน”น้าฝนยิ้มยิ้ม“เพียงแต่ว่า ถ้าพวกเขามาห่เธอแบะลูกอีกแล้วฉันจะตอบยังไงค้า?” “อย่าบอกว่าฉันไปไหนเด็ดขาดนะ บอกว่าเราออกไปที่ไกล” “ได้ค่ะ งั้นพวกเธอไปเลย” และไม่ได้เอาอะไร เพียงแค่ไปเที่ยว เอาเงินไปพอและชุดที่พอเปลี่ยนก็พอ และกล้องด้วย เพียงแค่กระเป๋าเดินทางตัวเดียวก็จัดการเรียบร้อย นี่เป็นความสบายของฤดูร้อน เสื้อผ้าบางๆ ไม่เปลืองพื้นที่ ส้มและอ้อยกระโดดออกมาแล้วไปลิฟทันที “ส้ม เดี๋ยวนะ” “หม่ามี๊เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?”เด็กน้อยหันกลับมา คิดว่าเพ็ญนีติ์ไม่อยากไปแล้ว แววตาเต็มไปด้วยความกังวล “ไม่ใช่ เราเดินบันได”เธอไปเร็วแบบนี้ นิรันต้องรู้ว่าเธอจะแอบออกไป เดินประตูหลังดีกว่า ตอนที่มาดุบ้านเจ้าของได้บอกแล้วว่าที่นี่มีทางหนี้ไฟแบบนี้ก็ไม่ต้องเจอหน้านิรัน ไม่ได้ระแวงอะไร เพียงแค่ขี้เกียจเจอคนที่เกี่ยวข้องกับปุริม ค่อยๆเดินออกมา เมื่อนึกถึงว่าจะหลบปุริมไปแบบนี้อารมณ์เธอพบางดีขึ้นมา “หม่ามี๊...” “เบาๆ”เธอเปิดประตู แล้วระวังมาก ดีที่สุดด้านนอกอย่ามีคนของปุริมอีกนะ เธอไม่อยากไปบ้านเขา ที่นั่นไม่มีปู่แล้วทุกอย่างก็ไร้ความหมาย นั่นเป็นบ้านที่เหมือนร้างนัก เธอไม่ยากเข้าไปเลย พอเปิดประตูออก ข้างนอกไม่มีคน เอากระเป๋าเดินทางว้ามือทั้งสองข้างถือสองถุง เด็กสองผู้ใหญ่หนึ่งพลางออกมาจากที่พักเงียบๆ เดินภายใต้แสงนั้นเป็นความรู้สึกที่ดีนัก “หม่ามี๊อ้วนที่โรงเรียนบอกแล้ว รถที่ไปภูเขาโดลมีมากมาย รอที่หน้าปากซอยก็มีรถผ่านแล้ว”เธอชี้ไปตรงหน้า ส้มพูดอย่างคาดหวัง “อืม เราไปรอที่นั่น”ไม่ต้องไปป้ายรถเมย์ก็ดีจะได้ไม่ต้องให้ปุริมรู้ว่าพวกเขาออกไปแล้ว