ตอนที่ 79 ฉันเอง

ตอนที่ 79 ฉันเอง หญิงคนหนึ่งที่เธอเคยเจอมาก่อน เพียงสบตาเดียวเธอก็รู้ว่าคือใครแล้ว ถึงแม้ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี แต่หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์กับปุริม และสนิทกันมากด้วย เป็นวันแรกที่เธอกับปุริมมีอะไรกัน ตอนเธอไปซื้อผ้าอนามัย ผู้หญิงที่ปุริมช่วยเขาจ่ายบิล เห็นเพ็ญนีติ์มองมองทางเขา หญิงคนนั้นโยกมือทักทายแล้วยิ้ม“เพ็ญนีติ์บังเอิญเน้อ” ผู้หญิงคนนี้เธอรู้จัก เหมือนว่าเขาจะรู้ทุกอย่างของเธอ “เพ็ญนีติ์เพื่อเธอเหรอ?”นภนต์มองไปทางหญิงคนนั้น แล้วหันกลับมามองเพ็ญนีติ์ “อืม ใช่”เพ็ญนีติ์ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะเธอคงไม่อาจบอกว่าคนนั้นเป็นเพื่อนปุริมหรอกนะ แบบนั้นเธอจะเกรงมาก เพียงแค่เพื่อนผู้หญิงก็อาจจะมีความสัมพันธ์แบบนั้น “ในเมื่อเป็นเพื่อน เธอก็ไปนั่งสักพักสิ ฉันมาดูแลเด็กเอง”นภนต์ยิ้ม ดวงตาที่สวยนั้นได้ปลอบโยนเธอเหมือนพูดออกมา ไม่อยากไป ไม่อยากไปจริงๆ แต่พอนภนต์พูดแบบนี้แล้ว เธอเลยต้องยืนขึ้นแล้วเดินไปหาเขา เธอเดินไปทางหญิงคนนั้น เธอถึงนึกได้ว่าตัวเองไม่รู้แม้แต่หญิงนั้นชื่ออะไร เพราะความเยื่อใยเกิดจากปุริมทั้งนั้น “หวัดดีฉันชื่อพนิสา เขาเรียกฉันว่าสานะ”เพ็ญนีติ์เดินเข้ามา หญิงนั้นก็ลุกขึ้นรายงานชื่อตัวเองสักแล้ว “เธอและเพ็ญภัทร์ ...” “เพ็ญภัทร์ เป็นพี่สาวฉัน หึหึ คิดไม่ถึงใช่ไหม”สายิ้ม ช่างสวยงามมากนัก แต่หน้าตาเธอกลับไม่เหมือนกันเลย “ฉันเหมือนพ่อ พี่ฉันเหมือนแม่”เหมือนเธอจะอ่านความสงสัยจากแววตาเพ็ญนีติ์ สายิ้มแล้วอธิบาย เพ็ญนีติ์หน้าแดง “ถ้าเธอไม่พูด ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอสองคนเป็นพี่น้อง”เพราะเธอและเพ็ญภัทร์ เป็นคนละแนวกัน เพ็ญภัทร์ ดูเป็นคนที่เงียบอ่อนโยน แต่สาเป็นคนร่าเริ่มทำอะไรคมเฉียบตรงๆ โลกนี้ช่างเล็กนัก แม้มาที่นี่เพื่อออกจากโลกปุริม แต่กลับไม่คิดจัมาเจอคนหนึ่งที่สนิทกับปุริม “บังเอิญสินะ ฉันไม่คิดว่าจะมาเจอเธอที่ หึหึฉันมาพักซัมเมอร์นะ”สายิ้ม แล้วเอากาแฟขึ้นจิบ พลางหันไปมองส้มและอ้อย “ฉันไม่รบกวนพวกเธอแล้ว เรียกเธอมาไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่อยากบอกเธอเรื่องหนึ่ง” “ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขา กรุณาไม่พูดแล้วนะ ถ้ามาใช่ก็เชิญค่ะ”เด็กๆยังรอเธอกลับไปอยู่เลย เธอคงไม่สามารถให้นภนต์ดูแลแทนเธอไปตลอดหรอกนะ “ฉันแค่พูดคำเดียวพูดเสร็จเธอก็ไปได้เลย”เธอยิ้มเบาๆ ใบหน้านั้นดูเศร้าขึ้นมา“เขากำลังหาเธอ หาทั่วเมืองโดลแล้ว” ใจเธอเต้นแรงขึ้นมา ปริมหาเธอ? เธอไม่เชื่อ “เธอโกหกฉัน เขาอยู่กับพี่สาวเธอ” “หึหึ เพ็ญนีติ์บางทีเธอซื่อจัง ไม่ก็แล้วแต่เธอนะ ฉันได้บอกสิ่งที่อยากบอกแล้ว ตอนนี้เธอกลับไปหาลูกได้แล้ว” สาเป็นน้องสาวเพ็ญ แล้วทำไมเขาต้องบอกเธอสิ่งนี้?หรือว่าเขาอยากแยกปุริมและเพ็ยออก เธอุกขึ้นแล้วนั่งต่อไป“ทำไมต้องบอกฉันด้วย?”คำพูดบางอย่างคุยให้รู้เรื่องดีที่สุด เผื่ตัวเองจะเดาคิดมากกไปอีกจนวุ่นวาย สายิ้ม“เพราะว่าพี่เขยฉันชื่อจิณณะ เหตุผลนี้พอไหมเอ่ย?” ใช่พี่เขยสาเป็นจิณณะ แล้วจิรณะให้เพ็ญอะไรบ้าง? ไม่ใช่ความสุขแต่เป็นการเหยียบยาม “แต่เพ็ญไม่ได้ชอบจิณณะ”ไม่รู้ว่าทำไม เพ็ญนีติ์ถึงไม่ชอบรอยยิ้มนิ่งๆของสา มันทำให้เธอไม่สบายตัว “ไม่ชอบแล้วแต่งได้ไง?ตอนเขาแต่งงานกับจิณณะก็ไม่มีใครเอามีดบีบคอบังคับเขานิ เพ็ญนีติ์ฉันว่าเธอไม่ค่อยรู้จักพี่สาวฉันดี” ใช่เธอไม่รู้จักเลยสักนิดแต่เธอจำแววตาตอเขามองปุริมเล่นไวโอลินนั้นได้ นั่นเป็นแววตาที่รักมาก“โทษนะ เรื่องนี้ที่เธอพูดไม่ได้เกี่ยวกับฉัน ฉันว่าฉันคงต้องไปแล้ว”เธอลุกเดินไป และไม่อยากพูดถึงเพ็ญภัทร์ อีก เรื่องสองพี่น้องพวกเขาไม่ได้เกี่ยวกับเธอ แต่สากลับดึงมือเธอไว้“เพ็ญนีติ์ ปุริมบาดเจ็บ” “อะไรนะ?”ใจเธอเต้นแรง แล้วรีบหันไปมอง“เธอพูดอะไรนะ?” “เขาทะเลาะกับพี่เขยฉัน แล้วบาดเจ็บ ตอนนี้เขากำลังหาเธอ”น้ำเสียงเขาได้กระตุ้นความอยากรู้เธอไปแล้ว สาถึงยอมปล่อยมือลง“เธอควรกลับไปดูเขา” “เจ็ดหนักไหม?”ในความทรงจำเธอปุริมไม่อ่อนแบบนี้ เขาแกร่งมาก คืนนั้นเขาเอาเธอจนขาอ่อน คิดๆแล้วเธอถึงกับหน้าแดง “ฉันก็ไม่เห็นนะ นิรันเป็นคนบอกฉันเองแหล่ะ เมือวานฉันพึงถึงที่นี่ ฉันเลยอกว่าโลกกลมไง ไม่คิดว่าลงมากินข้างเที่ยงพลางเจอเธอ เราช่างมีวาสนากันนะ”สาดูไม่ตื่นเต้นนะ เหมือนคำที่พูดออกไม่มีอะไรมาก และเรื่องที่ปุริมบาดเจ็บก็ไม่รุนแรง แต่กลับพูดเรื่องนี้จนเป็นเรื่องใหญ่ให้เพ็ญนีติ์ เพ็ญนีติ์ไม่ค่อยเข้าใจความคิดเขาเท่าไหร่ “เธอรู้จักฉันยังไง?”จากครั้งนั้นที่เจอในห้าง สาพลางไม่เคยอกหน้าตรงปุริมอีก แล้วสาจะรู้จักเธอยังไง? “อันนี้เธอไม่จำเป็นต้องรู้ ฉันเพียงแค่รู้สึกว่าปุริมบาดเจ็บ แต่เธอกลับพาลูกออกมามาจากเมืองดัรลแบบนี้มันไมค่อยดีเท่าไหร่” เพ็ญนีติ์นึกถึงอาการนิรันตอนเช้า เลยคิดว่าปุริมจะเอาเด็กไปเธอเลยไม่สนใจ ตอนนี้เธอถึงรู้ว่าไม่ใช่ ที่แท้เป็นปุริมบาดเจ็บนี่เอง ที่แท้เขาไม่ได้ไร้ความรู้สึกกับลูกแบบนั้น อย่างหน่อยนี่เป็นการใส่ใจ ขาดความรักไป แต่ก็มีความรักแบบคนในครอบครัวเพิ่มมา “โทรไปหาเขาเถอะ จะให้ให้เขาสบายใจ เดิมทีฉันคิดอยากแอบบอกเขาว่าเธออยู่ที่ แต่คิดๆแล้วเป้าหมายที่เธอมาที่นี่อาจจะเหมือนฉัน ถึงแม้จะเป็นการหลบฉันก็จะช่วยเก็บความลับแทนเอ เธอห้ามบอกว่ามาเจอฉันนะ และอย่าบอกว่าเอรู้เรื่องเขาบาดเจ็บ ผุริมคนนั้นต้องการหน้ามาก” “ขอบคุณ ฉันรู้แล้ว”เธอเดาความหมายสาไม่ออก ตอนนี้เธอเพียงอยากหนี หนีหญิงคนีนี้ไปไกลๆ เธอยังจำสายตาครั้งนั้นที่เธอเขามองปุริม นั่นเป็นสายตาที่รัก ในเมื่อรักแล้วทำไมต้องดันเธอไปให้ปุริม? เธอไม่เชื่อไม่เชื่อจริงๆ ตอนี้เรื่องที่อยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธอไม่กล้าเชื่อ เธอรีบกลับไปข้างลูก แล้วนั่งลงอย่างหายใจแรง สมองนั้นมีแต่เรื่อที่ปุริมบาดเจ็บ “เพ็ญนีติ์สีหน้าเธอไม่ค่อยดี เกิดอะไรขึ้น?”นภนต์ถามอย่างเป็นห่วง “เปล่า..ไม่มีอะไร”เธอตอบอย่างระวัง เผชิญกับแววตานภนต์แล้วเธอรู้สึกตัวเองเป็นนักโทษที่โกหกเขา นภนต์ไม่ได้ถามเธออีก เพียงพูดขึ้น“แล้วทำไมไม่ชวนเพื่อนมากินข้าวด้วยกัน?เขาตัวคนเดีวยคงจะเหงา?” “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้สนิทมาก เมื่อก่อนอยู่โรงเรียนไม่ได้คุยอไรกันอยู่แล้ว”เธอยิ้มอย่างเกรง “รีบกินเถอะ เธอดูสิเอาแต่งตักอาหารให้เด็ก แต่ตัวเองกลับไม่กินอะไร”ถึงแม้เธอจะออกไปได้สักพัก แต่เรื่องบนโต๊ะเธอเพียงแค่มองก็รู้แล้ว นภนต์ไม่ได้พูดอะไร เพียงยื่นตะเกียบให้เธอ“รีบกินเถอะจะเย็นแล้ว”แอร์ในร้านเปิดเย็นมาก ตอนเอาเข้าปากอาหารก็เย็นพอดี และพวกเขากินเสร็จเร็วมาก เด็กๆเอาแต่เร่งจะไปเล่นน้ำทะเล เพ็ญนีติ์เอาแต่ลังเลว่าจะโทรหาปุริมไหม บางทีสาพูดถูก เขาตามหาเธอไปทั่ว เธอหลบไว้ไม่เจอคน มันไม่ดีเพราะปุริมจะเป็นห่วง โทรเถอะ แต่โทรไปแล้วเธอจะพูดอะไรหล่ะ? “หม่ามี๊ดูชุดนี้สวยไหม?”นภนต์ได้พาเด็กๆไปดูชุดว่ายน้ำและห่วงยางแล้ว การเตรียมทุกอย่างก็เพื่อว่ายน้ำ แต่เธอไม่มีใจไปว่ายน้ำหรอก เพียงตอบไปนิ่งๆ“อืม สวย” “งั้นหนูและส้มยังต้องเหมือนกันไหม?” “ได้ เอาเหมือนกันเลย”เสื้อผ้าลูกสองคนนี้เหมือนกันทุกชุด พวกเขาที่ใส่อะไรเหมือนกันทุกอย่าง ดั่งเป็นเงาซึ่งกันและกัน แต่ก็น่ารักมาก เร็วมากที่เลือกชุดว่ายน้ำเสร็จและห่วงยาง เด็กๆดีใจรีบดึงนภนต์ไปหาดทราย เพ็ญนีติ์เลยบอกขึ้น“นภนต์ ฉันอยากคุยสายแป๊บ” “ไปเถอะ ลูกฉันดูแลให้”นภนต์ยิ้มและไม่ได้สงสัยว่าเธอจะโทรหาใคร โทรเถอะ เธอลบชื่อปุริมจากตัวบล็อก ถ้าเธอไม่ได้บล็อกเบอร์เขา สายเขาก็โทรเข้ามานานแล้ว และแล้วพอลบออก มือถือเธอพลางดังขึ้นมา พอมองเบอร์แล้วใจเธอเต้นแรง เธอค่อยๆยื่นมือลง เหมือนการับสายนั้นจะเป็นการระเบิด “เพ็ญนีติ์ใช่คุณไหม?” “ฉันเองปุริม” เสียงนั้นสั่น ได้ยินเสียงเขาแล้วใจเธอกลับวุ่นวาย จนได้ยินเสียงเต้นเร็ว เธอไม่รู้จะพูดยังไงกับเขา เพียงแค่รออย่างเงียบๆ รอเขาพูดก่อน