ตอนที่ 80 ค่อยยังชั่ว

ตอนที่ 80 ค่อยยังชั่ว เขาบาดเจ็บแล้ว แล้วเขาเจ็บตรงไหน?ตอนนี้เธอช่างอยากรู้เหลือเกิน “เพ็ญนีติ์ ตอนนี้คุณอยู่ไหน?ทำไมที่บ้านและโรงเรียนก็ไม่เจอพวกคุณ?” “ฉัน...”เธอไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เธอคงบอกไม่ได้ว่าเพราะเขาสั่งให้นิรันมารับลูกแล้วเธอโกรธเลยไม่อยากเจอเขา ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บแล้ว แต่เขาบาดเจ็บเพราะเพ็ญภัทร์ ใจเธอก็เจ็บ แล้วฟังเสียงเขาที่ดัง เธอพลางหงุดหงิด ไม่รู้จะเผชิญเขายังไง “บอกผมคุณอยู่ที่ไหน ผมไปรับคุณ”เสียงเขามีความซาตานข้างหูเธอ “คุณ...คุณไม่ใช่..”ไม่บาดเจ็บไม่ใช่?แล้วเธอไม่รู้จะถามยังไงเขาแล้ว? “อะไรนะ?” “ฉันไม่อยากกลับไป”ใจที่อ่อนลงบ้างก็เปลี่ยนทันทีที่นึกถึงเพ็ญภัทร์ เพียงแค่กลับไปก็ต้องเห็นเขากับเพ็ญภัทร์ อยู่ด้วยกัน เธอไม่อยากเจอภาพนั้น “ทำไมครับ?” “ไม่ทำไม ฉันอยู่ข้างนอกสบายดี ลูกๆมีความสุข ปุริมฉันพาลูกมาเที่ยวทะเล บายนะ”ไม่รอให้เขาตอบเธอก็วางสายไปแล้ว “หม่ามี๊ รีบๆสิ ชุดว่ายน้ำซื้อมาแล้ว รีบมานะ ต้องสวยแน่ๆ”เห็นเธอยังไม่วางมือถือ ส้มเลยเดินมาหาแล้วลากเธอไปว่ายน้ำ เพ็ญนีติ์เห็นว่านภนต์ได้ดูแลเด็กจนเปลี่ยนชุดแล้ว รอบเอวทั้งสองมีห่วงยางไว้ ทำให้เธอนึกถึงปลาโลมาน้อยที่ว่ายน้ำอย่างอิสระ “ส้ม หนูและอ้อยไปเล่นนะ แม่ว่ายไม่เป็นจริงๆ”เอาให้ตายเธอก็ไม่ใส่ชุดว่ายน้ำหรอก ทั้งตัวเธอตอนนี้มีรอยติดทั่ว ถ้าลูกและนภนต์เห็นเข้า เธอคงไม่ทีหน้าเจอคนอีก “หม่ามี๊ หนูและอ้อยก็ว่ายไม่เป็น เต่พ่อบุญธรรมบอกจะช่วยเรา รีบมานะ ไม่ต้องกลัว มีห่วงช่วย” ส้มพูดอย่างถูก แต่เธอไม่สามารถใส่ชุดว่ายน้ำจริงๆ“ส้มปล่อยมือนะ ไม่อย่างนั้นหม่ามี๊ไม่สนใจพวกหนูแล้ว”ว่ายไม่ได้ก็คือว่ายไม่ได้ “ฮือ...”นี่เป็นครั้งแรกที่ส้มถูกจริงจังใส่เพราะเพ็ญนีต์รีบร้อน เด็กน้อยร้องออกมาทันที น้ำตาไหลไม่หยุดเหมือนเป็นหยดน้ำทำให้เธอใจอ้อนทันที“ส้ม ไม่ร้องนะ หม่ามี๊ไม่อยากว่าย หม่ามี๊ดูหนูและอ้อยว่ายนะ” “แต่ว่า..”ฟังเสียงอ่อนโยนเธอแล้วส้มปัดน้ำตา แล้วสะอือ“แต่หม่ามี๊ไม่ว่าย หนุและอ้อยก็ไม่สนุกเลย” “ไม่สนุกยังไงคะ หนูไปลอง ต้องสนุกแน่นอน หม่ามี๊นั่งดูพวกหนูนะ”เธอวุ่นวายใจมาก ไม่มีอารมณ์ไปว่ายน้ำจริงๆ “ก็ได้ หม่ามี๊ห้ามไปนะ ต้องดูเราที่นี่” “ส้มรีบมาสิ เร็วๆ”อ้อยที่ลอยไปในน้ำทะเลไม่ได้เรื่องส้มและเพ็ญนีติ์เกิดอะไรขึ้น เพียงหันไปอ้อยเอาแต่เร่งให้หม่ามี๊ไปว่ายน้ำ “หม่ามี๊อ้อยเรียกหนูนะ งั้นไปแล้วนะ” ในทะเล นภนต์พาเด็กเล้น เขาสวมแว่นไว้ กางเกงว่ายน้ำที่สวมไว้ เผยครึ่งกายที่ถูกตักแดดจนดำ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมองนภนต์แบบนี้ พูดความจริงเห็นเขาที่ไม่ใส่สูตรแล้วดูมีเสน่ห์อีกแนว มีความเซกซี่ไปอีกแบบ สาวรอบๆต่างจ้องมองเขา แต่เขากลับไม่สนใจ สายตานั้นมีแต่ส้มและอ้อย แอ่นเธอด้วย พาส้มและอ้อยไปแล้ว บนหาดทรายเหลือแต่เธอคนเดียว ที่มองพวกเขาไว้เงียบๆ ฟังเสียงหัวเราะพวกเขาแล้วเธอเอาทรายขึ้นมากามหนึ่งแล้ววางลงไป เอาขึ้นแล้ววาง รอบๆเป้นทรายที่ละเอียดบางเทาเธอไว้ เพราแสงแดดช่างมีพิษมาก แต่ลมนั้นกลับทำเอาแสงเป็นแสงอุ่น ทำให้ทุกอย่างสดใสขึ้นมา และทำให้เธอต้องสูบลมหายใจเข้าอย่างห้ามความสดชื่อนั้นไม่ได้ เด็กๆเยชินกับน้ำทะเลแล้ว เลยไม่ได้กลัว เล่นสนุกอย่างปลาในทะเล นภนต์หมอบสองคนนั้นให้คนดูแลความปลอดภัยในน้ำ แล้เขาก็ขึ้นมา เมาแล้วทั้งตัวเต็มไปด้วยน้ำค่อยๆเดินมาทางเธอ เธออดไม่ได้แทบอยากเอาตัวฝังลงที่ทราย ทั้งๆที่เขาดีงามแบบนั้น แต่เธอกลับทิ้งความงามนี้ไป ทำให้เธอมองเขาแล้วรู้สึกใจไม่ดี “เพ็ญนีติ์ ทำไมไม่ไปว่าย เธอดูเด็กๆที่ใส่ห่วงยางก็ว่ายเป็นแล้ว” เธอฝืนยิ้มออกมา“ฉันอยากดูพวกเขาว่ายกัน” แต่พวกเขายิ่งอยากให้เธอเข้าร่วม เธอรู้สึกผิดบ้าง เพราะเธอทำไม่ได้จริงๆ“ครั้งหน้าเถอะ” “อารมณ์ไม่ดี?”นภนต์เอาผ้าเช็คร่างกายแล้วนั่งลงข้างๆเธอ กลิ่นน้ำทะเลพุ่งเข้าจมูก ทำให้เธอตัวสั่น แต่ก็หลบไปไม่ได้อีก เขาห่างเธอประมาณคนหนึ่ง แบบนี้ก็ปกติแล้ว “เปล่า”เธอพูดขึ้น มือจับปลายเสื้อขึ้นมา วันนี้อารมณ์เธอไม่ได้ดีจริงด้วยเพราะบางทีอารมณ์นั้นไม่สามารถควบคุมเองได้ เหมือเธอตอนนี้ “เธอโกหกฉัน” “เปล่าจริงๆ ฉันมีความสุข ขอบคุณที่มากับเรานะ” “แต่เธอเพียงเป็นแต่หลบเราไปไกล เพ็ญนีติ์เธอไม่สบายใจเพราะปุริมหรือเปล่า?”เขาหันมามองเธอไว้ การมองเธอไว้แบบนี้ทำให้เธอไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้แล้ว “นภนต์เธออยากพูดอะไร?”เขาไม่ชอบให้เธอยุ่งเกี่ยวกับปุริม เธอรู้เธอได้ยินเสียงสั่นของมือถือเหมือนว่ามีข้อความเข้า “ไม่มีอะไร ฉันแค่รู้สึกว่าเธอควรใช้ชีวิตตามใจเธอไป เพ็ญนีติ์ถ้าเธออยากก็ไปตามเถอะ ฉันสนับสนุนเธอ”พูดจบเขาพลางลุกขึ้นแล้วเดินไปทะเลโดยไม่รอเธอได้ตอบ ไปเล่นกับส้มและอ้อยแล้ว ช่างสงบนัก เธอได้ยินเสียงของคลื่น ได้ยินเสียงของลูกกับนภนต์ นอกจากนั้น เหมือนว่าทั้งโลกได้หยุดหมุน ฟ้าสดใสเป็นสีน้ำเงินสีทะเลใสเป็นสีน้ำเงิน ทุกอย่างมองแล้วไร้ขอบเขต เห็นเป็นใจเธอตอนนี้ที่ไม่นิ่งอย่างไม่สามารถหยุดลงได้ เวลาผ่านไปได้เร็วนัก ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่ายังตั้งตัวไม่ทัน เด็กๆเหนื่อยแล้ว ต่างนอนที่ชายหาดแล้วหาผ้าขนหนูที่เตรียนไว้มาคลุม และกินขนมที่นภนต์เตรียมไว้ให้อย่างมีความสุข ฟังพวกเขาพูกอย่างไม่หยุด เพ็ญนีติ์เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่สบายใจ เธอที่เป็นแม่ยังไม่ได้ดูแลลูกให้ดีเลย “พั่ว”เลย์ถูกยัดเข้าปากเธอ“หม่ามี๊กินหน่อยนะ อร่อยมาก” เธอกินไปเคี้ยวไป แต่สมองนั้นยังคิดถึงแต่ปุริมไม่สามรรถทำอะไรลงไปได้ “หม่ามี๊เราอยากฝังหม่ามี๊ได้ไหม?” “อ้อยไม่ต้องฝังหม่ามี๊ ฝังพ่อบุญธรรมเถอะ” “ก็ได้ห้ามขยับนะ”เด็กๆมีการเรียบแบบที่หนักและการฝังคนในทรายไม่ได้ยาก เพียงแค่มองคนรอบๆที่ทำกันต่างเป็นกันแล้ว ขุดหลุมให้ใหญ่ แล้วส้มก็พูดขึ้น“พ่อบุญธรรม รีบนอนลงไป” นภนต์รีบนั่งลงอย่างเชื่อฟัง มือเล็กทั้งสองรีบเอาทรายมาแปะตัวเขา ค่อยๆกองเป็นไปที่ตัวนภนต์ ข้าหูมีแต่เสียงเด็กๆ เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าตัวเองพามาที่นี่ได้ถูกที่ “หมามี๊ก็มาด้วยสิ” เพ็ญนีตติ์เลยต้องร่วมเล่นด้วย คงจะไม่ร่วมแม้แต่สิ่งนี้นะ “แฉ๊ก”ไม่ไกลนั้นมีคนถ่ายรูป แล้วเสียงกับแฟ๊กทำให้เพ็ญนีติ์ต้องเงยหน้าพลางเห็นแนฝรั่ง เธอเกรงแล้ว พลางใช้ภาษาอังกฤษพูดกับเขา“ห้ามถ่ายรูปนะค้า” “Why？ครอบครัวที่มีความสุขมากแบบนี้”คนเฒ่านั้นพูดอย่างอิจฉา เพ็ญนีติ์หน้าแดงขึ้น นภนต์ไม่ใช่คนอะไรของเธอเลย แต่ต่อหน้านภนต์เธอก็ไม่อยากพูด เพียงแค่ลุกขึ้นเพราะไม่อยากให้ฝรั่งคนนั้นถ่าย นั่นจะทำให้เธอเกรง “โป๊ง”หัวไปชนกับอะไรเหมือนเป็นหัวที่แข็ง แต่ก็เหมือนเป็นคาง กลิ่นนั้นช่างคุ้นเคยมาก เหมือนกลิ่นของเหงื่อเธอกับชายหนุ่ม “ปุริม...”เธอรีบหันไปมองเธอเพียงแค่รู้สึกปุริมอยู่ที่นี่ และเมื่อไปนั้นเป็นเขาจริงด้วย เธอขยี้ตา“ปุริมใช่คุณจริงไหม?”เร็วเกินไปแล้ว เขายิ้มขึ้นมา รอยยิ้มใบหน้าแสนสดใส“ผมเอง” เธอจ้องมองเขาตั้งแต่หัวจรวดเท้า เขาบาดเจ็บจริงๆบนหัวยังพันผ้าพันแผลไว้ ขายังใส่เฝือก“คุณ คุณรู้ฉันอยู่ที่นี่ได้ไง?” เขาหันไปมองเด็กสองคนที่ไม่รู้จะเรียกเขายังไง“หึหึ ผมดมกลิ่นของเด็กๆเลยมาถึงที่นี่”พูดแล้วเขาพลางกระพริบตาให้นภนต์ที่นอนอยู่ในทราย จากนั้นย่อตัวลง“นายครับ ลูกๆเป็นของฉัน ฉันจะพาพวกเขาไปได้ไหม?” “แล้วเพ็ญนีติ์หล่ะ?”นภนต์สะบัดทรายในตัวออก แล้วนั่งขึ้น ทั้งตัวที่เป็นทรายแลดูเซกซี่นัก เพ็ญนีติ์เพียงนึกถึงคำนี้ “พาไปด้วย ได้ไหม?” เขาปัดทราย“ไม่แย่ เพ็ญนีติ์ บริษัทฉันยังมีธุระ เธอกับลูกค่อยๆเล่นกับคุณปุริมไปนะ ฉันไปก่อนแล้ว” คางหล่นไปที่พื้น เพ็ญนีติ์ถคงดึงสติกลับ “นภนต์เธอพูดอะไร?” นภนต์แบบหูไปข้างเธอ“ฉันรู้ตั้งแต่นั่งที่ชายหาดใจเธอก็คิดถึงอีกคนแล้ว เขามาแล้ว งั้นฉันก็ไปดีกว่า”ยิ้มที่ดูปล่อยนัก เขาจะไปแล้วจริงหรอ