ตอนที่ 16 อ๋องเหลียงเกิดอาการชัก

ต๭นที่ 16 อ๋องเหลียงเกิดอาการชัก ใบหน้าที่ขาวเผือกของหลีโม่ผุดรอยยิ้มขึ้น จ้องมองไปที่นายหญิงแก่ “มีวิธีอะไรบ้าง ข้าบุตรสาวคนโตของจวนเฉิงเสี้ยง ก็ควรเอาความฉลาดอันน้อยที่มีนี้มาสู้กับความโชคร้ายของตนเอง และความโชคร้ายนี้ก็เป็นญาติสนิทที่เป็นคนนำมันมาให้ข้า” เสี้ยโล่เย่วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เจ้าอย่าได้มาโกรธแค้นใครเลย อยู่ในจวนนี้เจ้าก็ได้รับความสะดวกสบายมาตลอดสิบหกปีแล้ว หากไม่ใช่เพราะเจ้ายกเลิกงานแต่งก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้หรอก” หลีโม่มองไปที่นางแล้วพูดว่า “ใช่หรือ สิบหกปีที่สะดวกสบายไม่ใช่พวกเจ้าสองแม่ลูกด่าทอตบตีทำร้ายข้าหรอกหรือ” นี่เป็นคำกล่าวหาที่ดูแรงมากแต่ทุกคนกลับเงียบแม้กระทั่งผู้เป็นพ่อของนางก็ได้แต่มองนางด้วยสายตาที่รังเกียจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนายหญิงแก่เลย เสี้ยโล่เยว่พูดขึ้นว่า “ไม่ได้มีใครข่มเหงเจ้ามีแต่เจ้าที่ไม่รู้จักบุญคุณท่านแม่ไม่ดีกับเจ้างั้นหรือ เจ้ากินอิ่มนอนอุ่นยังไม่พอใจอีกหรือ” “พอใจ พูดได้ดีมีบ้านแบบนี้เสี้ยหลีโม่ยอมรับชะตากรรม” หลีโม่ไม่ได้พูดถึงสิ่งอื่นใดเลย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่นางพูดออกมา นางยื่นมือมารับแก้วเหล้าจากมือของนายหญิงหลิงหลง เหล้าพิษที่ใสราวกับน้ำ นอกจากที่นางจะเรียนแพทย์แผนจีนกับอาจารย์หยางแล้ว นางยังเคยช่วยนักฆ่ามือหนึ่งระดับนานาชาติวิจัยพิษของตัวต่อพิษ ดังนั้นแค่เห็นนางก็รู้ได้เลยว่านี่คือเหล้าพิษ ฤทธิ์ของพิษร้ายแรงมาก แค่เข้าปากก็สามารถทำให้ตายได้ กำไลสะกดจิตมีความสามารถอยู่อย่างหนึ่งคือ สามารถช่วยละลายฤทธิ์ของยาพิษได้ แต่ก็ละลายได้แค่ครึ่งเดียวไม่สามารถละลายให้หายไปได้ทั้งหมด ดังนั้นหากนางดื่มเข้าไปนางก็ยังคงต้องถูกพิษ เพียงแต่ว่าไม่ถึงชีวิตแค่นั้นเอง ในวังหลวง ตั้งแต่จากที่อ๋องเหลียงล้มป่วย บวกกับที่ถูกหลีโม่ยกเลิกงานแต่ง ทำให้เขาอับอายขายหน้ามาก เขาจึงได้อยู่ในวังหลวงตลอดไม่ได้กลับไปยังตำหนักของตนเอง พักผ่อนมาสามวันอาการป่วยก็ดีขึ้น สองวันก่อนยังปวดหัวแต่หลังจากที่กินยาของหมอหลวงไปก็ค่อยๆดีขึ้นผ่านไปสามวันแล้วอาการปวดหัวก็เบาลงแล้วเพียงแต่ตอนเดินยังคงรู้สึกเวียนหัว ฮองเฮาเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีจึงได้ชวนเขาไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ เขาเดินเป๋ไปทีละก้าวทีละก้าวในสวนดอกไม้ด้วยความอารมณ์เสีย น่าอับอายยิ่งนักขนาดผู้หญิงอย่างเสี้ยหลีโม่ยังไม่ชอบเขา แค่คิดก็รู้แล้วว่าเขามันไม่มีน้ำยา “เฮ่าเอ๋อร์อย่าคิดมาก เสี้ยหลีโม่คนนี้ไม่คู่ควรกับเจ้าหรอก ข้าจะหาบุตรสาวของตระกูลที่สูงส่งมาแต่งกับเจ้าเอง” “เสด็จแม่” อ๋องเหลียงก้มมองต่ำแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “อย่าได้หาอีกเลยไม่ว่าใครข้าก็ไม่แต่งทั้งนั้น” ฮองเฮารู้สึกโกรธเสี้ยหลีโม่ยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะนางยกเลิกงานแต่ง ลูกชายของนางก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้หรอก นางเสียดายที่ไม่ได้ฆ่าเสี้ยหลีโม่ แต่ยกนางให้ซือถูเย้นก็เป็นเรื่องที่ดี ซือถูเย้นที่เลวทรามก็คงจะจัดการนางเอง และคำพูดไร้สาระที่นางพูดในวันนั้นที่เกี่ยวกับการฝังเข็ม หลังจากที่เกิดเรื่องนางก็ไปคุยกับหมอหลวงมาการฝังเข็มนี้มีน้อยคนนักที่จะมีฝีมือสูงส่ง ขนาดหมอหลวงที่สามารถฝังเข็มได้ก็มีไม่มาก ส่วนที่นางพูดว่า สามารถทำได้ แต่ก็ไม่ทั้งหมด นั่นมันแย่มาก ฮองเฮาโกรธจนกัดริมฝีปากแน่เมื่อนึกถึงตอนที่เกือบจะเชื่อเสี้ยหลีโม่ “เพื่อผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเพียงคนเดียวเจ้าต้องเป็นถึงขนาดนี้เลยหรือ” องค์ราชทายาทเดินออกมาจากทางเดินหินเล็กๆ อ๋องเหลียงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้ามาทำไมยังดูเรื่องที่น่าอับอายของข้าไม่พอหรือยังไง” องค์ราชทายาทพูดขึ้นว่า “เสด็จพี่ ไม่ใช่ว่าข้าว่าเจ้า ผู้หญิงอย่างเสี้ยหลีโม่ ยกให้ข้าฟรีๆข้ายังไม่เอาเลย เจ้ายังต้องมาเสียใจเพราะนางอีกมันคุ้มหรือ ผู้หญิงดีๆในใต้หล้ามีมากมาย เลือกมาสักคนก็ยังดีกว่านางอีก” อ๋องเหลียงโกรธจนคิ้วขมวดเข้าหากัน “ข้าบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าเสียใจเพราะนาง” องค์ราชทายาทพูดอย่างไม่ไว้หน้าขึ้น “เจ้าหลบอยู่ในวังหลวงตลอดไม่ออกไปข้างนอก ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่กล้าเผชิญหน้ากับมันหรือ ถูกคนยกเลิกงานแต่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นางมันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เจ้าอย่าได้เอาความผิดของนางมาลงโทษตัวเองเลย” อ๋องเหลียงจ้องมองเขาแล้วพูดเสียงแข็งว่า “ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลย ระหว่างเจ้ากับเสี้ยโล่เยว่มีอะไรกันใช่ไหม เฉิงเสี้ยงเสี้ยเจ้าจิ้งจอกเฒ่านั่นเดิมจะยกเสี้ยโล่เยว่ให้ข้า แต่เขามาหาข้าบอกว่า เสี้ยหลีโม่แอบชอบข้ามานานแล้ว และนางยังเป็นบุตรสาวคนโตอีก ข้าถึงได้ยอมตอลงเปลี่ยนตัว แต่พอมาคิดดูดีๆเป็นเจ้าหรือเปล่าที่อยู่หลังเรื่องนี้ เจ้ากับเสี้ยโล่เยว่แอบวางแผนแล้วบีบบังคับให้เสี้ยหลีโม่แต่งกับข้า ข้าถึงได้อับอายขายหน้าขนาดนี้ต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ” องค์ราชทายาทถูกเขาพูดเปิดโปงทำให้เขาโกรธจนเห็นได้ชัด “มีเรื่องลับลมคมในอะไรกัน ระหว่างข้ากับเสี้ยโล่เย่วเราสองคนไม่ค่อยสนิทกันอยู่แล้ว เคยเจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้ง เจ้ายังเชื่อคำพูดของเสี้ยหลีโม่งั้นหรือ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เจ้าอับอาย เจ้ากลับไม่โกรธนางแต่ยังช่วยพูดแก้ต่างให้นางอีก เจ้าพอการขานะไม่ได้พิการทางสมอง ทำไมโง่อย่างนี้” “พอได้แล้ว” ฮองเฮาพูดด้วยความโกรธออกมา ชีวิตของนางทำไมโชคร้ายแบบนี้ เป็นถึงฮองเฮาแม่ของแผ่นดินให้กำเนิดองค์ชายสองพระองค์ ได้รับความรักจากฮ่องเต้ ผู้คนต่างอิจฉา แต่ใครเลยจะรู้ว่านางทุกข์ใจแค่ไหน พวกเขาสองพี่น้อง ไม่ถูกกันมาตั้งแต่เล็ก อยู่ด้วยกันก็มีแต่ทะเลาะกัน เรื่องในวันนี้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นฮองเฮาล้วนรู้เรื่องดีอยู่แก่ใจ แต่นางแค่ไม่อยากสืบสาวเอาความ เพราะนั่นก็ลูกนี่ก็ลูก องค์ราชทายาทเห็นฮองเฮาโกรธจึงได้พูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ท่านอย่าได้รักเอาอกเอาใจเขาให้มากนักมิเช่นนั้นเขาอาจจะกลายเป็นคนที่ไร้ความสามารถได้” พูดจบเขาก็เดินจากไปอย่างไม่ไยดี อ๋องเหลียงโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จนทำให้เขารู้สึกหน้ามืดรีบเอามือไปจับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ มือเท้าสั่นไปหมด “เฮ่าเอ๋อร์เป็นอะไรไป” ฮองเฮาเห็นเขาดูท่าไม่ค่อยดี สีหน้าเปลี่ยนไปทันทีแล้วรีบพูดขึ้นว่า “ เย่เอ๋อร์รีบไปตามหมอหลวงมาเร็ว” องค์ราชทายาทหันกลับมามองเห็นอ๋องเหลียงล้มลงไปกับพื้นแล้ว แขนขากระตุกชัก เขาขมวดคิ้วแล้วสถบ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำว่า “ทำไมไม่ตายๆไปซะ” ยืนดูอยู่ข้างๆอย่างไม่ไยดีครู่หนึ่ง เห็นนางกำนัลและเหล่าขันทีก็วิ่งกรูกันเข้ามาช่วยกัน เขาถึงได้ สถบและสั่งออกมาอย่างรังเกียจว่า “ไปตามหมอหลวงมา” ตอนที่หมอหลวงมาถึงอ๋องเหลียงก็อาการสาหัสแล้ว เหล่านางกำนัลและขันทีที่อยู่ตรงนั้นก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับอาการชักของเขาอย่างไรดี ถึงแม้ว่าฮองเฮาจะสั่งให้ขันทีเอามือเข้าไปในปากของอ๋องเหลียงกันไว้ไม่ให้เขากัดลิ้นตัวเอง แต่เพราะว่าเหตุการณ์วุ่นวายเกินไปทำให้ลืมคำพูดที่วันนั้นหลีโม่พูดเอาไว้ว่าสั่งคนจับแขนและขาของอ๋องเหลียงจะส่งผลทำให้กระดูกหัก และให้รีบเอาของที่อยู่ในปากออกให้หมด เพราะอาจเข้าไปติดหลอดลมทำให้หายใจไม่ได้ และอาจจะเกิดภาวะกระดูกหักที่คอได้ด้วย หมอหลวงเห็นอ๋องเหลียงกำลังพะงาบๆขนาดหายใจยังลำบาก ริมฝีปากดำคล้ำหมด รีบเข้าไปช่วย ถึงจะช่วยได้แต่อาการก็คงสาหัสเป็นแน่ อ๋องเหลียงถูกย้ายไปไว้ที่ตำหนักของฮองเฮา เพราะไม่ได้ตรวจกระดูกที่คอส่งผลให้อาการหนักเข้าไปอีกเพราะมีผลกับการหายใจ “ฮองเฮาอาการของอ๋องเหลียงสาหัสยิ่งนัก” หมอหลวงพูดด้วยอาการปากสั่นแล้วชะงักไม่กล้าพูดต่อ