ตอนที่ 20 ตีคนของฮองเฮา

ต๭นที่ 20 ตีคนของฮองเฮา และในเวลานั้นเองจิ่นเฉิงองครักษ์ของอ๋องซื่อเจิ้งก็มาถึงและขอพบเสี้ยหลีโม่ เฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ยินว่าคนของอ๋องซื่อเจิ้งมาหาจึงได้ออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ไต้เท้าเฉิงเสี้ยงท่านอ๋องสั่งให้ข้ามารับเสี้ยหลีโม่เข้าวัง” จิ่นเฉิงพูด เฉิงเสี้ยงเสี้ยตกใจแล้วถามขึ้นว่า “ท่านอ๋องเรียกนางเข้าวังหรือ ไม่รู้ว่าเข้าวังไปด้วยเรื่องอะไร” จิ่นเฉิงพูดขึ้นว่า “ข้าได้รับคำสั่งให้มารับนาง ด้วยสาเหตุอะไรนั้นข้าเองก็ไม่รู้” เฉิงเสี้ยงเสี้ยทำสีหน้าเสียดายแล้วพูดขึ้นว่า “แต่นางป่วยหนักกะทันหันตอนนี้นอนไม่ฟื้นอยู่บนเตียง เกรงว่าจะเข้าวังไม่ได้ รบกวนท่านกลับไปทูลท่านอ๋องตามนี้” “ป่วยหนักกะทันหันงั้นหรือ” ในใจคิดว่าไม่ดีแล้ว หากเฉิงเสี้ยงเสี้ยชิงลงมือก่อนล่ะ “ใช่แล้ว หมอบอกเกรงว่านางจะไม่รอดแล้ว” เฉิงเสี้ยงเสี้ยทำสีหน้าเศร้าสลดเสียใจ จิ่นเฉิงรุ้ว่านี่คือคำแก้ตัวจึงได้พูดขึ้นว่า “ขอข้าเข้าไปดูคุณหนูใหญ่หน่อยได้หรือไม่” “ไม่งามมั้ง” เฉิงเสี้ยงเสี้ยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่ “นางป่วยหนักนอนอยู่ในห้องผู้ชายเข้าไปคงไม่งามจะเสียชื่อเสียงเอาได้” ชื่อเสียงหรอ จิ่นเฉิงหัวเราะเยาะในใจ วันนี้เสี้ยหลีโม่ยังมีชื่อเสียงอะไรอีก ยกเลิกงานแต่งต่อหน้าผู้คนมากมาย ตอนนี้กลายเป็นคนดังของเมืองหลวงไปแล้ว กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขัดใจอ๋องเหลียงกับฮองเฮายังจะมีใครกล้าเข้าใกล้อีก “เฉิงเสี้ยงโปรดเข้าใจข้าเองก็ทำตามคำสั่ง ต้องเจอตัวคุณหนูใหญ่ให้ได้ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้จะไปทูลท่านอ๋องอย่างไรดี” จิ่นเฉิงพูด หากเสี้ยหลีโม่มีอันเป็นไปงั้นอ๋องเหลียงก็คงไม่รอดแน่ จิ่นเฉิงรู้ดีถึงความสัมพันธ์ของท่านอ๋องกับอ๋องเหลียง ดังนั้นไม่เห็นตัวเสี้ยหลีโม่เขาจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นต่อให้เป็นศพก็ต้องได้เห็นศพ เฉิงเสี้ยงเสี้ยรู้สึกหมดความอดทนแล้ว ทำไมเจ้าคนนี้ตอแยไม่เลิกเลย เขาเป็นถึงเฉิงเสี้ยงแล้วมาต้อนรับเขาด้วยตนเองเป็นการให้เกียรติเขามากแล้วแต่ยังมาตอแยแบบนี้ไม่เลิกอีก “เจ้ากลับไปเถอะ พรุ่งนี้เจอท่านอ๋องข้าจะบอกเขาเอง” เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดจบก็หมุนตัวกลับ จิ่นเฉิงตกตะลึงแล้วพูดขึ้นว่า “เฉิงเสี้ยงวันนี้ข้าไม่ได้เจอคุณหนูข้าก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น หากนางป่วยหนักจริงข้าจะบอกท่านอ๋องให้เชิญหมอหลวงมาดูอาการให้” เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดว่า “จิ่นเฉิงเจ้าอย่าได้ล้ำเส้นเกินไปหมอบอกนางอยู่ได้อีกไม่นาน ขอเจ้าจงเข้าใจหัวอกผู้เป็นพ่อด้วยอย่าได้รบกวนนางเลย” “หมอบอกว่านางป่วยหนัก งั้นข้าบอกจะให้หมอหลวงมาดูอาการของนาง เฉิงเสี้ยงท่านเป็นพ่อก็ควรจะดีใจสิ ทำไมต้องเข้าใจไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อด้วย ข้าไม่เข้าใจจริงๆ” จิ่นเฉิงพูด เขาติดตามอ๋องซื่อเจิ้งมานานเห็นโลกมามาก เจอคนมาเยอะ แต่ก็น้อยนักที่จะเจอกับคนที่พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ มันช่างน่าโมโหนัก ดังนั้นจิ่นเฉิงจึงรู้สึกโกรธไม่น้อย โดยเฉพาะเสี้ยหลีโม่พระชายาในอนาคตของอ๋องซื่อเจิ้ง ถึงท่านอ๋องจะไม่ชอบแต่ก็ต้องรอให้เขาจัดการเอง “เกิดอะไรขึ้นเอะอะเสียงดังกันทำไม” นายหญิงแก่ถือไม้เท้าเดินออกมาจากในห้องด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม เมื่อครู่มีบ่าวมาบอกว่าคนของท่านอ๋องมาขอพบเสี้ยหลีโม่ นางก็รู้สึกว่าไม่ดีแล้ว นั่งอยู่ในห้องฟังพอจิ่นเฉิงบังอาจแบบนี้นางจึงต้องออกมาจัดการ จิ่นเฉิงรู้ถึงความร้ายกาจของนายหญิงแก่คนนี้เขาจึงได้คำนับ “นายหญิงแก่” “จิ่นเฉิงหรือ” นายหญิงแก่นั่งที่เก้าอี้ แล้วมองมาที่เขา “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร” “เรียนนายหญิงแก่ข้าคือองครักษ์ของอ๋องซื่อเจิ้ง” จิ่นเฉิงตอบ “องครักษ์” นายหญิงแก่พูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ “งั้นก็เป็นแค่บ่าวไพร่น่ะสิ ทำไมไม่คำนับข้าอย่างบ่าวไพร่เขาทำกันล่ะ” สีหน้าของจิ่นเฉิงไม่ได้เปลี่ยนแต่อย่างใด “เรียนนายหญิงแก่ข้าคือองครักษ์ระดับสามที่ฮ่องเต้แต่งตั้งเองไม่ใช่บ่าวไพร่จึงไม่จำเป็นต้องคำนับอย่างบ่าวไพร่” “หรือ” นายหญิงแก่สีหน้าเย็นชาทันที “ที่แท้ก็มียศนี่เองถึงว่าทำไมพูดจาโอหังนักไม่เห็นหัวเฉิงเสี้ยงเลย ไม่รู้เรื่องก็คงคิดว่าเจ้าเป็นอ๋องซื่อเจิ้งเอง” จิ่นเฉิงไม่ได้โกรธอะไรและยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่ถ่อมตนว่า “หากข้าพูดอะไรผิดตรงไหนก็ขอให้นายหญิงแก่อภัยให้ด้วย แต่ขอให้นายหญิงแก่อนุญาตให้ข้าไปเจอคุณหนูใหญ่หน่อย ข้ากลับไปจะได้กลับไปทูลท่านอ๋องถูก” นายหญิงแก่สถบออกมาแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าอายุก็ยังน้อยไม่ได้มีหูตึงทำไมฟังภาษาคนไม่เข้าใจ คนเขาไม่สะดวกจะพบเจ้า เจ้ากลับไปทูลอ๋องซื่อเจิ้งหากมีอะไรขึ้นข้าจะรับผิดชอบเอง” พูดจบนางก็สั่งว่า “เสี้ยฉวนส่งแขก” เสี้ยฉวนเดินเข้ามาจากทางประตูสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดกับจิ่นเฉิงว่า “องครักษ์จิ่นเฉิงเชิญ” จิ่นเฉิงคิดเสี้ยหลีโม่คงต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ แต่ก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่จึงได้ยอมกลับแต่โดยดี “ได้หาเป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะกลับไปทูลท่านอ๋องตามจริง” พูดจบเขาก็เดินออกไป นายหญิงแก่มองเขาเดินจากไปด้วยสีหน้าที่โมโหพร้อมกับพูดว่า “องครักษ์เล็กๆแค่คนหนึ่งกล้ามาโอหังในจวนตระกูลเสี้ย นี่สินะที่ว่านายเป็นเช่นไรบ่าวก็เป็นเช่นนั้น” คำพูดนี้ตั้งใจให้จิ่นเฉิงได้ยิน เพราะอยากให้เขาโกรธหลังจากที่ได้ยินนายหญิงว่าพูดว่าอำนาจของซือถูเย้นด้อยกว่าอำนาจของเฉิงเสี้ยง จิ่นเฉิงยิ้มแต่ไม่พูดอะไรออกมาเขาก้าวเท้าใหญ่ๆเดินจากไป เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดด้วยความกังวลว่า “ท่านแม่พูดแบบนั้นออกไปเกรงว่าวันหน้าอ๋องซื่อเจิ้งจะเอาความเราได้” “เอาความอะไร” นายหญิงแก่ขมวดคิ้วแล้วพูดต่อว่า “เจ้าขี้ขลาดแบบนี้จะสำเร็จงานใหญ่ได้อย่างไรกัน เสี้ยหลีโม่ถูกยาพิษ หากให้เขาเจอนางเกรงว่าจะเป็นศพไปแล้ว บอกเขาเสี้ยหลีโม่ป่วยหนักพรุ่งนี้ก็ปล่อยข่าวว่านางตายแล้วแค่นี้เรื่องก็จบ” “แต่ว่าซือถูเย้นส่งคนมารับนางเข้าวังด้วยเรื่องอะไรกัน” เฉิงเสี้ยงเสี้ยถามด้วยความสงสัย “จะเรื่องอะไรอีกล่ะใช้สมองของเจ้าคิดสักนิดซือถูเย้นกับฮองเฮาไม่ถูกกัน ฮองเฮาอยากให้เสี้ยหลีโม่ตาย อ๋องซื่อเจิ้งจะให้เป็นแบบนั้นหรือไง แน่นอนว่าเขาต้องเข้ามายุ่ง เพื่อไม่ให้ฮองเฮาได้อยู่สบายไงล่ะ” นายหญิงแก่พึ่งจะพูดจบก็เห็นเสี้ยฉวนที่เดินไปส่งจิ่นเฉิงรีบเดินเข้ามา “นายหญิงแก่ เฉิงเสี้ยง ด้านนอกมีหญิงแก่คนหนึ่งมาบอกว่าเป็นคนของฮองเฮา บอกฮองเฮาให้คุณหนูใหญ่เข้าวัง” นายหญิงแก่แสะยิ้ม “ดูแล้วอ๋องซื่อเจิ้งคนนี้ไม่ธรรมดา จิ่นเฉิงพึ่งจะเดินจากไป ก็มีคนมาบอกว่าเป็นคนของฮองเฮามารับนางเข้าวัง เขากับฮองเฮาไม่ถูกกัน พวกเราจะต้องยืนอยู่ข้างฮองเฮา ทำให้ฮองเฮารู้ว่าพวกเราอยู่ข้างนาง” เฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ยินแบบนั้นก็สั่งว่า “ไม่ว่าจะใครที่ไหนตีให้มันออกไป” “ขอรับ” เสี้ยฉวนรับคำแล้วเดินออกไป หยางมามาคนใกล้ตัวของฮองเฮาถือราชโองการยืนรออยู่ด้านนอกจวน สีหน้าโกรธจัด นางถือราชโองการของฮองเฮามา พ่อบ้านนั่นไม่ยอมให้นางเข้าจวนแล้วยังจะให้นางรออยู่นอกจวนอีก จวนเฉิงเสี้ยงสูงส่งมาจากไหน รออยู่ครู่หนึ่งก็เห็นเสี้ยฉวนเดินออกมานางพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันว่า “จะต้องบอกอะไรกันอีกนานแค่ไหนนี่คือราชโองการเร่งด่วนของฮองเฮาให้เสียหลีโม่เข้าวังไปเข้าเฝ้า” เสี้ยฉวนยิ้มอย่างเลือดเย็นแล้วพูดขึ้นว่า “ใช่หรือ หากเป็นราชโองการของฮองเฮาก็ต้องทำตามแต่หากแอบอ้างราชโองการของฮองเฮาก็จะไม่ปล่อยไว้แน่” พูดจบก็มีบ่าวสองคนมาจับตัวหยางมามาเอาไว้ หยางมามาโกรธจึงได้พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าจะกฎบหรือไงกัน” เสี้ยฉวนตบไปที่หน้าของหยางมามาแล้วพูดขึ้นว่า “หญิงแก่ยังเจ้าอย่าได้มาแอบอ้างราชโองการของฮองเฮาแล้วบอกตวเองเป็นมามาอยู่ข้างกายฮองเฮา เจ้าอยากตายหรือไงห๊ะ”