已经是第一章了
ตอนที่ 21 เข้าวังรอบสอง
ตนที่ 21 เข้าวังรอบสอง
หยางมามาโมโหจนเป็นลมเป็นไป อยู่ในวังมาหลายปี ได้เป็นบุคคลสำคัญมาตลอด ไม่เคยอับอายขายหน้าเช่นนี้ นางหยิบคำบัญชาของฮองเฮาออกมา แล้วตะโกนอย่างโกรธว่า “รีบเอาคำบัญชานี้ไปส่งให้เฉิงเสี้ยงของพวกเจ้า ถ้าชะลอเวลาของฮองเฮา หัวของเฉิงเสี้ยงจะตกแน่”
เสี้ยฉวนยังคงยิ้มเบา ๆ ค่อย ๆ หยิบคำบัญชาขึ้นมาพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ ดี ข้าจะเอาไปส่งให้เฉิงเสี้ยง ดูสิว่าใครจะล้มก่อนกัน... ”
เขาคลี่ออก พอเห็นตราหยกของฮองเฮา สีหน้าก็เปลี่ยนไป รีบออกคำสั่ง “ รีบ รีบปล่อยนางไป”
ผู้จับกุมรีบปล่อยหยางมามา นางเหลือบมองเสี้ยฉวนด้วยความสงสัย
เสี้ยฉวนตกใจจนหน้าสีขาว ค่อย ๆลองถาม “อยากถามว่าท่านคือ”
หยางมามากับฟันไปมา ยืดมือออกมาจับลูบหน้าตัวเองตรงที่โดนตบ พูดอย่างเยือกเย็น “ข้าคือนางกำนัลที่ติดตามฮองเฮาหยางมามา เคยมาพบกับนายหญิงแก่ของพวกเจ้าหลายรอบ จะไปเชิญนายหญิงแก่ของพวกเจ้าออกมาพบได้หรือไม่”
เสี้ยฉวนใจตกวูบ แย่แน่ ๆ นางทำร้ายคนข้างกายของฮองเฮา เกรงว่ายากจะสงบพายุนี้ลงได้
พูดจบ เขาเหลือบมอง “มามาอย่าโมโหไป ข้าน้อยจะรีบไปแจ้งนายหญิงแก่กับเฉิงเสี้ยง”
นายหญิงแก่กับเฉิงเสี้ยงเสี้ยยังอยู่ในจวน กำลังปรึกษากันอยู่
พอเห็นเสี้ยฉวนเดินข้ามาอย่างร้อนรน เฉิงเสี้ยงเสี้ยถามว่า “เจ้าไล่ไปรึยัง”
เสี้ยฉวนหน้าขาวซีดส่งกุญแจในมือออก “ท่านเฉิงเสี้ยง เกรงว่าจะเป็นนางกำนัลของฮองเฮาจริง ๆ”
หยูหยินก็พลันตกใจขึ้นมา “อะไรนะ”
“นายหญิงแก่ นางบอกว่านางคือหยางมามา ยังบอกว่ารู้จักกับท่าน” เสี้ยฉวนเผชิญความหวาดผวา
เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็ดูกุญแจดอกนั้น สีหน้าครุ่นคิดอย่างสงสัย “จะทำยังไงกันดี”
นายหญิงแก่ยังไม่ทันได้ตอบ ก็เห็นอีกคนรีบวิ่งเข้ามา “นายหญิงแก่ เฉิงเสี้ยง คุณหนูใหญ่เป็นบ้าไปแล้ว ทำให้หยูหยินล้มลงบนพื้น”
หยูหยินมืดแปดด้านถลึงตามอง “อะไรกัน พิษยังไม่ออกฤทธิ์รึ”
เป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะให้พิษแมงป่องน้อยไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็น่าจะยังยืดเวลาได้อีกหน่อย ตอนนี้พิษควรจะออกฤทธิ์ได้แล้ว
เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็ไม่รู้จะทำยังไง ถามนายหญิงแก่ “ท่านแม่ ก่อนหน้านี้ให้อ๋องซื่อเจิ้งส่งคนมา พอมาตอนนี้ฮองเฮาก็ส่งคนมา ท่านคิดว่านี้มันคือปัญหาอะไร”
นายหญิงแก่ก็มืดไปแปดด้านไม่รู้จะทำยังไง ถ้าหากว่าฮองเฮาสั่งคนมาก่อน อาจเพียงแค่ต้องการให้ประหาร
แต่อ๋องซื่อเจิ้งไม่ถูกกับฮองเฮา เหตุใดจึงชี้ไปที่นาง ยังชี้ไปถึงในวัง
“มาสิ รีบพาท่านหญิงใหญ่ขึ้นมา” หยูหยินรู้สึกว่าวันนั้นที่หลีโม่เข้าวัง จะต้องเกิดเหตุอะไรขึ้นแน่ ๆ นางไม่รู้จะทำยังไง เพราะไม่เข้าใจสถานการณ์
หน้าหลีโม่เต็มไปด้วยเลือด เริ่มแรกนางจะควบคุมหลิงหลง แต่ว่า สภาพร่างกายสู้ไม่ไหว และ ไม่สามารถใช้พลังวิญญาณมากเกินไป เพราะว่า หากกลับไปแล้วฮองเฮาส่งคนมา หลังจากที่เข้าวังจำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณ
นางอาจจำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณอีกเยอะ แต่ว่า นางไม่กล้าเสี่ยง จำเป็นต้องให้มั่นใจว่าการเข้าวังจะไม่มีความผิดพลาด
ดังนั้น สุดท้ายแล้วก็ถูกลากคนแล้วคนเล่า โดนตีเป็นแถบ ๆ เย็นเอ๋อร์ก็โดนตีอย่างหนัก หลีโม่ตอนที่ถูกจับกุมไป เย็นเอ๋อร์ก็เป็นลมตามไป
นายหญิงแก่เห็นหน้าหลีโม่เต็มไปด้วยเลือด และดูแลคนอื่นไม่ได้ ถามเสียงแข็งว่า “ พูดมา วันนี้ที่เข้าวัง ฮองเฮาพูดกับเจ้าว่าอะไร”
พอหลีโม่ได้ยินประโยคนั้น ร่างของนางก็ร่วงลงไปกับพื้น นางก็หัวเราะ หัวเราะเย้ยหยัน หัวเราะอย่างเสียดสี ทำให้เฉิงเสี้ยงเสี้ยโมโห เอาเท้าไปเหยียบไว้ที่ท้องของหลีโม่ อย่างแรง “ นังคนไร้มารยาท เจ้าหัวเราะอะไร รีบตอบมาเดี๋ยวนี้ ”
อีกด้านหนึ่งหยางมามารออย่างใจจดใจจ่อ และไม่สนใจคนใช้ที่พยายามจะขวางทางไว้ พอมาถึงลานกลาง ก็ได้เห็นเฉิงเสี้ยงเสี้ยเหยียบหลีโม่อยู่ที่พื้น นางไม่เพียงแค่ร้องตกใจ “ คุณพระ เฉิงเสี้ยง นั้นเป็นลูกสาวแท้ๆ ของท่านนะ”
ของเหลวสีแดงไหลจากหางตาของหลีโม่ นางมองผ่านม่านแดงที่ตา เห็นสีหน้าของหยางมาม่า นางจึงค่อยๆ โล่งอก รู้สึกหัวหนักมากจนล้มลงพื้น ค่อยๆ เอามือปล่อยออกจากหน้าอก ใช้วิญญาณค่อยๆ กลับคืนเข้าใจให้ได้มีพลังเพิ่งขึ้น
การกระตุ้นวิญญาณ ทำให้นางตื่นตัวและเก็บพลังงานไว้ในร่างกาย วิธีการแบบนี้ เป็นการใช้กำลังที่คาดการณ์ไว้ แต่ว่านางก็ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงเท่านี้
เฉิงเสี้ยงเสี้ยเห็นหยางมามาเข้ามา ก็ค่อย ๆ ขยับเท้า ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ยังคงเป็นนายหญิงแก่ที่เข้ามา นางลุกขึ้นยิ้มแย้มแล้วเชิญขึ้นไปข้างบน “ หยางมามา นานแล้วไม่ได้พบกัน โชคดีจริง ๆ ที่ยังมีใจจะมาพบคนแก่อย่างข้า”
หยางมามาเข้ามาข้างใจ เหลือบมองนายหญิงแก่ พูดอย่างเบา “ ไม่อาจเอื่อม ที่นี่เป็นประตูใหญ่จวนแม่ทัพไม่ใช่เข้ากันได้ง่าย ๆ จะเข้ามาก็ต้องแจ้งให้ทราบก่อน”
พูดจบ ก็มองไปที่เสี้ยฉวนทีหนึ่ง มองด้วยสายตาที่เย็นเฉียบ
เสี้ยฉวนกลัวจนก้มหน้าลงกับพื้น ไม่พูดไม่จา
เพียงหยูหยินได้เห็น “หมายความว่าอะไร ยังไม่รีบทำความเคารพหยางมามาอีกหรอ”
พูดจบ นางก็พูดเสียงแข็ง “เสี้ยฉวน เกิดอะไรขึ้น”
เสี้ยฉวนพอได้ยินก็รีบคุกเข่าลง “นายหญิงแก่โปรดอภัย หยางมามาโปรดอภัย ข้าน้อยโง่เขลา ขาน้อยมีตาหามีแววไม่ นึกคิดว่าเป็นคนของไป๋มู่
หยางมามาโบกมือ “พอแล้ว ข้าไม่คิดเอาโทษพวกเจ้า ที่ฮองเฮาให้ข้าน้อยออกมา เพื่อที่จะมาพาเสี้ยหลีโม่เข้าวัง”
นางมองดูสภาพของเสี้ยหลีโม่ในตอนนี้ หัวคิ้วก็ชนกัน “ นี่มันเกิดอะไรขึ้น อยู่ดี ๆ ทำไมเลือดออกทั้งหน้า สภาพเป็นแบบนี้ จะเข้าเฝ้าฮองเฮาได้อย่างไร”
หยูหยินดูหยางมามาไม่มีให้เกียรติเลยสักนิด ในใจรู้สึกขัดใจ นางลากหยางมามา เอาใบเงินยัดใส่ในกระเป๋านาง “อย่าถือเลยนะ อย่าถือเลยนะ ไม่รู้ว่าที่ฮองเฮาอยากให้นางเข้าวัง มีเรื่องอะไรหรือ”
หยางมามารู้ตัวทันที รีบวางใบเงิน น้ำเสียนุ่มนวลลงนิดนึง “ฮองเฮาให้นำนางไป แน่นอนว่าต้องมีเรื่องส่วนตัว”
นางย่อตัวลงถามหลีโม่ “เจ้าสามารถอดทนที่จะเข้าวังได้ไหม”
หลีโม่ปาดเลือดที่อยู่บนหน้า ” ตอบหยางมามา ข้าไปได้”
“อืม ดี รถม้าก็เตรียมรอเจ้าอยู่ที่ปากประตู “ หยางมามาพูด
หลีโม่พยายามจะลุกขึ้นยืน หยางมามายืนมือไปประคองนางไว้ หลีโม่พูดเสียงต่ำ “ขอบคุณมามา”
หยางมามาห่างจากนางพอที่จะเห็นบาดแผลบนศีรษะที่หน้าของนาง แม้อยู่ในวังจะเห็นเรื่องรันทดมามาก แต่ก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไร เพราะคนที่นางจะลงมือทั้งหมดคือญาติสนิทของนาง
ดังนั้น ที่หยางมามามาพยุงไว ท้ายที่สุดแล้วก็เพียงจับนางให้อยู่หมัด “ไปกันเถอะ”
หลีโม่รีบพูด “รอสักครู่”
นางหันกลับมามองนายหญิงแก่ ”นายหญิงแก่ สาวใช้ของหลานเย็นเอ๋อร์ที่คอยรับใช้มาเป็นลมล้มไป ขอท่านย่าได้โปรดส่งนางกลับไปพักผ่อน หลายจะขอบคุณอย่างหาที่สุดไม่ได้
นายหญิงแก่ตอบเบา “ ไปเถอะ ย่าจะให้คนคอยดูแลเอง”
“ขอบคุณนายหญิงแก่ “ แบบนี้หลีโม่ก็เบาใจ พร้อมให้หยางมามาประคองออกไป
พอเดินมาถึงประตู หยางมามามองหลีโม่ด้วยความประหลาด แค่จะดูแลตัวนางเองยังดูแลไม่ได้ ยังมีใจไปดูแลสาวใช้
หยางมามาเป็นสาวรับใช้ข้างกาย ตอนเป็นสาวนั้นขี้กลัว กว่าจะมีที่ยืนอย่างทุกวันนี้ได้ ทำให้เป็นที่ยอมรับของเหล่าของคนทั่วไป มักไม่ค่อยได้รับเกียรติ ดังนั้น นางจึงมองหลีโม่ด้วยทัศนคติที่เปลี่ยนไป
已经是最新一章了
加载中
