ตอนที่ 23 อ๋องเหลียงสิ้นแล้ว

ต๭นที่ 23 อ๋องเหลียงสิ้นแล้ว ในตำหนักมีคนอยู่มากมาย แต่ความเงียบมากไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเลย นอกจากลมหายใจขอทุกคนที่กำลังเคร่งเครียด แต่ว่า ทุกคนพยายามจำควบคุมลมหายใจ กลัวว่าแม้เสียงเล็ดลอดเพียงน้อยนิดก็จะทำให้มีผลกับเข็ม ใจของฮองเฮาแน่นอยู่ที่อก มือสองข้างถือสร้อยมุกภาวนา ปากก็สวดบทสวดไป หมอหลวงหลิว เลือกหัวไก๋และเจิ่นเหว่ยสองจุด สองจุดนี้ช่วยบรรเทาอาการหายใจติดขัดได้ ในการลงเข็มของเขา ผ่านไปอย่างราบรื่น จุดตรงตามตำแหน่ง หมอหลวงหลิวจึงเบาใจไป ฮองเฮากับอ๋องซื่อเจิ้งยืนอยู่ที่ข้างเตียง อ๋องเหลียงหอบอีกชุด แล้วค่อยๆ ดีขึ้น ขนตากระพริบสองสามครั้ง ถึงจะไม่ได้ลืมตา แต่ทว่าอาการก็ไม่ทุเลา อ๋องเจิ้งยังคงหายใจติดขัด หมอหลวงหลิวรู้สึกกระสับกระส่าย รีบเอามือไปกดที่จุดซานจง แล้วก็ลงเข็มไปที่สุดซานจงอีกจุด ผลลัพธ์ก็ยังไม่ออก ริมฝีปากอ๋องเหลียงเริ่มเป็นม่วงคล้ำ ปากเปิดออก เพือช่วยในการหายใจ “ทำไมมันถึงไม่ได้ผล” ฮองเฮาร้องลั่น เหงื่อออกเต็มหัวเต็มหน้าผากหมอหลวงหลิว ในใจยังคงรู้สึกสงสัย ไม่ควรเป็นเช่นนี้ ตามหลักแล้วสามจุดนี้จะช่วยบรรเทาอาการของอ๋องเหลียงได้ ทำไมถึงไม่ได้ผลหล่ะ” เขาเลือกจุดฝังเข็มมากมาย เขาลงเข็มรวดเร็ว แม่นยำถึงจุดทะลุทะลวง ตอนเขาลงเข็มก็ยังรู้สึกได้ อาการวิกฤติ เขาดึงเข็มออก แล้วเลือกจุดฉานจู่กับตี่ชางฝังลงไปสองเข็ม พอได้ลงเข็มไป ปรากฏว่า อ๋องเหลียงก็เบิ่งตากว้าง อยู่สักอึดใจหนึ่ง ฮองเฮาเห็นแบบนั้น ก็นึกว่าดีขึ้นแล้ว ดีใจยกใหญ่”ลูกแม่ เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง” แต่อ๋องเหลียงเพียงแค่เบิ่งตากว้างอยู่อย่างนั้น ดูแล้วไม่รู้สึกรู้สาอะไร อ๋องซื่อเจิ้งรู้สึกว่าผิดปกติ เห็นริมฝีปากของเขาสั่น มือเท้าเกร็งสั่นไปหมด สีผิวบนหน้าเริ่มกระตุก อ๋องชื่อเจิ้งรีบร้องขึ้นมา “ ไม่ดีแล้ว มันกำเริบอีกแล้ว” ผลคือ มือเท้าของอ๋องเจิ้งเริ่มแข็งทื่อ กระตุก หัวของเขาไม่มีแรงเหมือนแต่ก่อน มีแต่แรงกระตุกไปข้างหลังมากขึ้น ๆ มีเสียงผ่านออกปากเป็นเสียงหวีดๆเบา ๆ อ๋องซื่อเจิ้งรีบร้อนนัก หยิบผ้าขนหนูข้างๆ ขึ้นมายัดเข้าไปในปาก หลังจากที่ตัวเองเห็นอ๋องเหลียงอาการกำเริบครั้งแรก เขาเคยเห็นหลีโม่เอาผ้ายัดเข้าไปในปาก เขาเลยกลับไปถามหมอ จึงรู้ว่ามันเป็นการป้องกันไม่ให้กัดลิ้นตัวเอง ด้วยเหตุนี้จึงทำให้รู้ว่า เสี้ยหลีโม่มีฝีมือการแพทย์ “พระเจ้า โอ้พระเจ้า!” ร่างของฮองเฮาอ่อนแรงไปหมด ถอดหายใจคุกเข่าลงไปกับพื้นแล้วร่ำไห้ ; “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้” หมอหลวงหลิวพยายามนวดคนตรงหน้า ให้ฟื้นขึ้นมา หมอหลวงหลิวก็ใกล้จะลมจับแล้ว หน้าผากมีเหงื่อผุดออกมาเม็ดใหญ่ สีหน้าขาวซีด ปากก็พึมพำ “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้..........” ไต้เท้าหย้วนพ่านก็นวดให้เขา อีกมือก็เอาหมอนออกจากศีรษะอ๋องเหลียง ค่อยๆ ลูบไปที่หน้าผาก พยายามทำให้เบามือที่สุดไม่ให้ศีรษะกระทบกระเทือนมากนัก นอกจากวิธีการนี้ ก็ไม่มีวิธีการไหน ไม่กล้าที่จะลงเข็มอีก หากการฝังเข็มไปทำให้กระตุ้นขึ้นมาอีก ไม่รู้ว่าจะเกิดผลลัพธ์เป็นอย่างไร ไท่จื่ออยู่ข้างเตียง ริมฝีปากค่อยๆ เผยอขึ้นมา สายตาดูมีรอยยิ้มที่มีความสุข รีบตายไปซะเถอะ เจ้ามันเป็นคนไร้ประโยชน์ไม่ตายก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ครั้งนี้กำเริบหนักมาก สีหน้าเดิมทีของอ๋องเหลียงก็ม่วงคล้ำตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ อาการชักรุนแรงกว่าเมื่อก่อน เหมือนกับเพียงเฉียดฉิวก็จะสิ้นใจ การกำเริบครั้งนี้ เกิดขึ้นระยะเวลาไม่นานก็สงบลง แต่ว่า หลังจากที่อาการสงบลง อ๋องเหลียงก็ถลึงตาขึ้นมา มองที่อ๋องชื่อเจิ้ง แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา เปิดปากเล็กน้อยคล้ายกับว่ามีคำที่อยากจะพูด อ๋องชื่อเจิ้งปลดมือลง ส่งเสียงร้องเรียกอยู่สองที “ คือ คือ.... “ อ๋องเหลียงพยายามตั้งคอตรง หายใจเข้าหายใจออกอย่างแรง ลมหายใจมีเสียงกุกๆกักๆ ดวงตาเบิ่งกว้าง ลูกตาถลึงออกมา สีหน้าดำคล้ำ หลังจากเพียงเห็นเขาหายใจเฮือกใหญ่ ทันใดนั้นทุกอย่างก็พลันหยุดลง ดวงตาค่อยๆ ปิดลง ไม่มีลมผ่านออกจากทางปาก “ลูกแม่” ฮองเฮาร้องด้วยความเจ็บปวด โผลขึ้นมา ครวญครางร้องไห้ยกใหญ่ อ๋องชื่อเจิ้งไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าเจ็บปวดอย่างที่สุด เซถอยกลับไปสองก้าว นักรบที่ปราดเปรื่อง ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใดทำให้ต้องมายืนอยู่ตรงหน้าเตียงนี้ ไต้เท้าหย้วนพ่านจับชีพจร หลังจากนั้นสีหน้าก็ซีดขาวแล้วคุกเข่าลง “ฮองเฮา อย่าโศกเศร้าไป “ ในตำหนักนอกจากอ๋องชื่อเจิ้งกับไท่จื่อ ทุกคนต่างคุกเข่าลง ไท่จื่อแอบลอบยิ้ม แต่แสร้งทำเป็นโศกเศร้าต่อหน้าฮองเฮา ทำเป็นสะอึกสะอื้น “ท่านแม่ ให้น้องจากไปอย่างสงบเถอะ “ ฮองเฮาจะไปไหนได้ นางโผลเข้ากอดร่างของอ๋องเหลียง ร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน หลีโม่เพิ่งเข้ามาในตำหนัก ได้ยินเสียงฮองเฮาร้องไห้ ทำให้ใจนางดิ่งลง ไม่ ไม่จริง อ๋องเหลียงอย่าตานะ อ๋องเหลียงตาย นางก็ไม่มีโอกาสจะได้ตำแหน่งกับเขาไปด้วย ด้วยความใจร้อน ไม่ได้สนใจในธรรมเนียม เดินตรงเข้าไป “เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!” หยางมามารีบห้ามนางไว แต่หลีโม่ก็มุทะลุเข้าไปแล้ว เห็นอ๋องเหลียงนอนหลับตาอยู่บนเตียง สีหน้าม่วงดำคล้ำไม่ลดลง ไม่มีลมหายใจแล้ว ไท่จื่อเห็นนาง ก็มองนางด้วยสายตาโกรธแค้น ถ้าหาว่านางมาเร็วกว่านี้ก้าวนึง ก็จะได้ตายไปพร้อมกับคนไร้ประโยชน์นี้ทีเดียว น่าเสียดายจริงๆ! หลีโม่ยังคงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เห็นข้างหน้าทั้งหมด อ๋องเหลียงตายแล้วจริงหรือ ไม่ ตายไม่ได้ ต้องรักษาอ๋องเหลียงให้หาย นางถึงจะมีโอกาสได้รับตำแหน่งกับเขา นางรีบรวบรวมสติให้นิ่ง ปรากฏว่าเห็นอ๋องเหลียงสีหน้าผิดปกติ เลยเดินไปข้างหน้า แล้วก็ได้ยินเสียงของไท่จื่อสั่ง “เรียกคนมาจับเสี้ยหลีโม่ไป” หลีโม่ยังคงก้าวไปข้างหน้า อีกมือก็วางลงที่ฮองเฮา นางทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าหากว่าอ๋องเหลียงไม่มีคนช่วยจริง ๆ แผนของนางที่วางไว้ก็จะเป็นไปอย่างสมบูรณ์ “เจ้าคิดจะทำอะไร ห้ามแตะต้องลูกชายข้า “ ฮองเฮาตวาดอย่างโกรธเคือง ในหัวของหลีโม่ดังวิ้ง ๆ ยังคงมีพิษตกอยู่ในร่างกายและประสาทของนาง นางพยายามจะคืบคลานไปบนเตียง จับไปที่หัวใจของอ๋องเหลียง หันมาพูดกับฮองเฮา “ยังมีทางช่วย” ฮองเฮาชะงักไป ถอยหลังไปสองก้าว ยืนอย่างสงบอยู่ข้างอ๋องซื่อเจิ้ง มองหลีโม่ด้วยความไม่ค่อยเชื่อ อ๋องซื่อเจิ้งมองเห็นความหวัง แต่อีกสักพักก็รู้สึกว่าความหวังนั้นริบหรี่จนแทบไม่เหลือ คนตายไปแล้ว นางจะยังทำอะไรได้อีกหรอ หลีโม่เห็นว่าไม่มีคนพยายามห้ามนางแล้ว นางพยายามปั๊มหัวใจ อ๋องเหลียงไม่ใช่ว่าตายไปแล้ว แต่แค่ตกใจหนัก อีกทั้งสภาพก็ดูสาหัส นางปั๊มหัวใจไป เป่าปากไป ผู้หญิงคนนึงที่พยายามทำเรื่องเหล่านี้ก็ทำให้ผู้คนต่างตกใน ทุกคนมองเป็นตาเดียวกัน ไท่จื่อยิ้มด้วยความเยือกเย็น “นี่มันวิธีช่วยคนที่ไหน” เห็นอยู่ชัด ๆ ว่ากำลังเล่นขายของ ให้กับคนที่ไม่มีทางสู้ “ พูดจบ เขาเห็นอ๋องซื่อเจิ้ง ซือถูเย้น หัวเราะและยิ้มอย่างดูถูก ท่านลุง เคยได้ยินท่านแม่พูดว่าทำแหวนแต่งงานให้กับพวกเจ้า เพื่อจะได้เป็นสะใภ้ฮองเต้ มันช่างวิเศษจริง ๆ “ ซือถูเย้นเอียงคอไปค้อนหนึ่งที สีหน้าอึดอัดซ่อนอยู่ แต่ไม่พูดอะไรสักประโยค แล้วก็หันกลับมาดูหลีโม่ ใช้คนเป่าปากกับปั๊มหัวใจไม่ได้ช่วยอะไร หลีโม่สูดหายใจลึก เช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก หยิบเข็มที่พกออกมาจากกระเป๋า ฝังลงไปที่กลางตัว แล้วก็ฝังไปที่เส้นลมปราณที่คอและใกล้เส้นสมองใหญ่ หลีกเลี่ยงการกระตุ้นเส้นประสาทที่อาจก่อให้เกิดการทำร้ายได้ หลังจากนั้น นางก็งอนิ้วมือ กดลงไปที่หัวใจ หมุนไปให้เกิดพลังงาน หนึ่งที สองที สามที........ ร่างกายของอ๋องเหลียงก็ตอบสนองกลับมา แล้วก็สงบไป แล้วก็ตอบสนองกลับไปกลับมาหลายที ในสถานที่นั้นไม่มีใครส่งเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาเลย แม้กระทั่งเสียงลมหายใจก็ยังถูกสะกดไว้ ฮองเฮากระสับกระส่ายจนยืนไม่ติดที่ ต้องให้นางกำนัลคอยประคอง -โปรดติดตามตอนต่อไป 16/11/2019-