ตอนที่ 24 ช่วยอ๋องเหลียงให้ฟื้นคืน

ต๭นที่ 24 ช่วยอ๋องเหลียงให้ฟื้นคืน ซือถูเย้นเอาความหวังทุกอย่างไปฝากไว้ที่หลีโม่ ในวินาทีนั้น จากที่ไม่เชื่อเรื่องหมอผี ก็แอบสาบานอย่างเงียบ ๆ ถ้าหากว่าหลีโม่ช่วยชีวิตอ๋องเหลียงได้ เขาจะขอนางแต่งเป็นภรรยา หลีโม่ในสมองรู้สึกเวียนศีรษะขึ้นมา เลือดที่ออกที่หัวผสมกับเหงื่อไหลไปตกที่ร่างกาย ที่หน้าของอ๋องเหลียง คนที่ตามนางมาอย่างหยางมามา ก็รีบเอาผ้าเช็ดหน้ามาคอยซับเลือดซับเหงื่อให้หลีโม่ หลังจากเช็ดเสร็จก็รู้สึกว่าการกระทำของตัวเองออกแนวจะประหลาด เลยพูดไปว่า “ เพื่อไม่ให้ร่างกายอ๋องเหลียงเลอะเทอะ” โชคดีที่คนที่อยู่ตรงนั้นใช้แรงทั้งหมดไปกับร่างของอ๋องเหลียง แม้กระทั่งฮองเฮาก็ไม่ห้ามการกระทำของนาง นางก็ค่อย ๆ ถอยออกไป กระตุ้นไปห้าครั้ง หลีโม่ก็มึน ๆ งงๆ เดินลงจากเตียง เกาะของเตียง ถอนเข็มออกจากจุดฝังเข็ม หลังจากนั้นคุกเข่าลงอีกครั้งเพื่อเป่าปาก ในที่สุด ก็ได้ยินเสียเฮือกจากอ๋องเหลียง แล้วก็ค่อย ๆลืมตาขึ้น ทุกใจตื่นตระหนกตกใจ มีความรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ฮองเฮาร้องไห้เสียงดัง โผล่เข้าไปข้างหน้า “ ลูกแม่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง “ อ๋องเหลียงยังรู้สึกมึนงง จ้องมองฮองเฮาสักครู่ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้ง แต่หลีโม่ที่อยู่รู้สึกหัวหมุนติ้วยื่นไม่อยู่ ในที่สุดแขนขาก็อ่อนแรงลง ภาพข้างหน้ามืดสนิท รู้สึกว่าโลกหมุน แล้วก็ล้มตัวลง ซือถูเย้นที่อยู่ด้านหลังนางอุ้มนางไว้ ในเวลาที่ได้อุ้มนางนั้น สติก็ดึงให้คิดว่ารู้สึกผิดเล็กน้อย นางตัวเบาจนแทบจะไร้น้ำหนัก หน้าผากมีเลือดและเหงื่อไหล อารมณ์สับสนเป็นพัลวันเรียกหมอหลิว “รีบมาห้ามเลือดให้นาง” หลีโม่ถูกแบกไป อยู่ที่ห้องรักษาด้านนอกของฮองเฮา ไต้เท้าหย้วนพ่านก่อนหน้า เพื่อวินิจฉัยอ๋องเหลียง จับชีพจรเพื่อดูจับอยู่นาน ฮองเฮามองเขาด้วยความเครียด “เกิดอะไรขึ้น” ไต้เท้าหย้วนพ่านกลับไป​ ทูลฮองเฮา องค์ชายชีพจรยังไม่เข้าที่ สภาพร่างกายยังไม่ดีมาก แต่ว่า การมีชีวิตกลับมา อย่างไรก็ถือว่าดีอยู่มาก และยัง......” “และยังอะไรหรือ” ฮองเฮารีบร้อนถามขึ้นมา อย่างโมโห “พูดให้มันเข้าใจง่าย ๆ หน่อย อย่ามาอึก ๆ อัก ๆ เรื่องมันเป็นอย่างทุกวันนี้มันยังจะมีอะไรอีก” ไต้เท้าหย้วนพ่านก้มศีรษะลงต่ำ “ ยังคงต้องถามแม่นางเสี้ยอีกครั้ง” ตอนนั้นเองไท่จื่อก็โมโหขึ้นมา” พวกเจ้าแต่ละคนเป็นหมอข้าวรึไง เป็นหมอหลวง รักษาอะไรกันแบบนี้ แล้วยังต้องไปถามผู้หญิงอีก ดูเถอะเลี้ยงพวกเจ้าไว้ในวัง สิ้นเปลืองเงินทอง แบบนี้ส่งออกนอกวังไปให้หมด” ไต้เท้าหย้วนพ่านรีบคุกเข่าลง ด้วยความเกรงกลัว “โปรดอภัยด้วยไท่จื่อ อ๋องเหลียงอยู่ในจุดวิกฤติเต็มที ไม่ว่าจะยอมรับหรือไม่ยอมรับคุณหนูใหญ่ก็เป็นคนช่วยชีวิตอ๋องเหลียงไว้ หลังจากอาการกำเริบหนัก ท่านอ๋องเหลียงจะมีโรคแทรกซ้อนอะไรเกิดขึ้นก็ยังมิทราบได้ และก็ไม่ทราบว่าเมื่อสักครู่นี้คุณหนูใหญ่ใช้วิธีไหนในการรักษาท่านอ๋องให้ดีขึ้นมาได้ ดังนั้น นางจะรู้สภาพของท่านอ๋องเหลียงได้ดีที่สุด การถามนางจึงเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ “อะไรคือช่วยไม่ช่วย เดิมที่ชีวิตอ๋องเหลียงไม่ควรขาด เป็นเพราะพวกเจ้าเป็นหมอข้าวที่ทำให้เขาตาย” ในใจไท่จื่อเกิดความโกรธค้าน เดิมที่คิดว่ากำจัดพวกนี้ไปก็เป็นแค่พวกหมอข้าวไร้ความหมาย ไม่คิดว่าพวกเขาจะช่วยให้ชีวิตฟื้นคืนมาได้ ถ้าหากว่าให้พวกเขารอดพ้นไปได้ เขาก็จะตามฆ่าคนพวกนี้อยู่ดี อ๋องซื่อเจิ้งฟังไต้เท้าหย้วนพ่านพูดอย่างนี้ ก็พูดว่า” สั่งให้คนออกไปดูว่าเสี้ยหลีโม่เป็นอย่างไรบ้าง ถ้าหากว่านางอาการดีขึ้นให้พานางมารักษาอ๋องเหลียงต่อ เจ้าคอยเฝ้าดูอยู่ที่นี่ ป้องกันอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับอ๋องเหลียง” “ พ่ะย่ะค่ะ “ ไต้เท้าหย้วนพ่านรับคำ เหลือบไปมองหน้าสีขาวซีดของหมอหลิว “รีบ ๆ ออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก” หมอหลวงหลิวขาสั่น ขาอ่อนไม่มีแรงที่จะขยับเดินได้ อ๋องชื่อเจิ้งมองเข้าด้วยสายตาเฉียบคม “ พอแล้ว เจ้าอยู่เฝ้าที่นี่ไป ข้าจะไปดูด้วยตัวเอง” ฮองเฮานั่งอยู่ที่ข้างเตียง คอยดูแลอ๋องเหลียงอย่างระมัดระวัง หยิบเอาผ้าเช็ดหน้ามาคอยเช็ดหน้าให้ เอาคราบเลือดคราบเหงื่อที่หลีโม่ทำหยดไว้ออกให้สะอาด หลังจากนั้นก็นึกได้ให้เรียกไท่จื่อเข้ามา เจ้าเข้ามาคุยกับน้องหน่อย ให้น้องได้รู้ว่าทุกคนเป็นห่วง รอให้เขาดีขึ้น” ไท่จื่อไม่ได้เต็มใจนักแต่ก็มายืนอยู่ข้างเตียง ฮองเฮาลาเขามา “ เจ้านั่งลง” พอไท่จื่อก้นนั่งลงที่ข้างเตียง ก็ถอนหายใจมองอ๋องหวัง “ท่านแม่ น้องชายตอนนี้ยังคงเป็นหมดสติอยู่ พูดอะไรไปก็คงไม่ได้ยิน” ฮองเฮาหันกลับไปมองไต้เท้าหย้วนพ่าน “เขาดีขึ้นมาหน่อยแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เป็นอะไรแล้วหรอ” ไต้เท้าหย้วนพ่านสีหน้าเข้ม “ทูลฮองเฮา ถึงแม้ว่าท่านอ๋องจะดีขึ้นมาแล้ว แต่สภาพอาการก็ยังเป็นที่น่าเป็นห่วง” ไต้เท้าหย้วนพ่าน พูด “ข้าน้อยมีความรู้แต่จนปัญญา” ไหล่ของฮองเฮาตกลง สีหน้าซูบซีดคล้ายแก่ขึ้นไปสิบกว่าปี มือของนางสั่นลูกไปที่หน้าของอ๋องเหลียง น้ำตาที่แห้งไปก็เปียกชื้นอีกครั้ง แสร้งทำเป็นเงยหน้าขึ้นอย่างมั่นคง ทำให้ทุกคนที่มองอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ หลังจากที่หมอหลิวกำลังรักษาหลีโม่ นางก็ฟื้นขึ้นมา แต่สภาพร่างกายยังอ่อนแอ และยังเวียนศีรษะอยู่มาก หลังจากนางลืมตาขึ้นมาดู มองไปเห็น รูปนกอินทรีย์จิกแมงป๋อง ทำให้นางตกใจ นึกขึ้นมาได้ อ๋องซื่อเจิ้งพูดขึ้นเสียเบา” นอนซะ” คำพูดง่าย ๆ สองคำ เป็นคำที่หนักแน่นและสง่างาม “ขอบพระท่านอ๋อง “ เสียงของหลีโม่อ่อนล้าและแหบเบา คล้ายกับเค้นเสียงจะพูดออกมาอย่างไม่ชัดเจน อ๋องซื่อเจิ้งกับซือถูเย่มองไปที่หมอหลิว ถามว่า “สภาพนางเป็นอย่างไรบ้าง” หมอหลิวกำลังเปิดใบยา ได้ยินที่อ๋องซื่อเจิ้งถาม ก็รีบหยุดพู่กันมาตอบ “ ทูลท่านอ๋อง คุณหนูใหญ่ถูกพิษ และยังถูกลงโทษมา ไหนจะยังสภาพร่างกายเดิมที่ทรุดโทรม กลัวหนาว ยังคงทนไหวจนเพิ่งมาหมดสติไป ถือว่าประหลาดยิ่งนัก” ซือถูเย่นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนางอยู่ในวังถูกดอกคำฝอย กลับไปที่จวนก็ไม่ได้ใช้ชีวิตสุขสบายนัก แต่ทว่า เขายกคิ้วขึ้น “เจ้าพูดว่านางถูกพิษหรือ” “ถูกแล้ว ท่านอ๋อง โดนพิษแน่ ๆ เป็นพิษรุนแรง ถึงแม้ว่าปริมาณจะไม่มาก แต่ทว่าสามารถทำร้ายอวัยภายในได้ โชคดีที่คุณหนูใหญ่มีความรู้เรื่องการฝังเข็ม จึงสงบพิษไว้ได้ ถ้าไม่สงบไว้ ป่านฉะนี้ คงจะครึ่งเป็นครึ่งตายก็ว่าได้” ซือถูเย่จ้องมองหลีโม่อย่างพิจารณา “ใครเป็นคนวางยาพิษนาง” หลีโม่เงียบไปครู่นึง ก็เห็นว่าอ๋องซื่อเจิ้งเป็นคนฉลาด ทำไมจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนวางยาพิษนาง แต่ทว่าเขาถามออกมาแบบนี้ ก็แสดงว่าเขามีใจออกหน้าช่วยนาง แน่นอนว่า เพราะเห็นแกนางที่ช่วยชีวิตอ๋องเหลียงไว้ หลีโม่อยากจะพูด แต่นางรู้ว่าไม่ควรจะรีบร้อน โดยเฉพาะ ไม่อยากให้อ๋องชือเจิ้งรู้สึกว่าอยากได้ข้อแลกเปลี่ยนจึงช่วยชีวิตอ๋องเหลียงไว้ เกรงว่า ในใจอ๋องเหลียงจะรู้ว่านางคิดเช่นไร นางก็ไม่ควรจะเอ๋ยอย่างนั้น ยิ่งตำแหน่งฐานันดรสูง ยิ่งไม่อยากปฏิสัมพันธ์กับคนที่คิดวางแผนล่วงหน้า ดังนั้น หลีโม่ถามด้วยเสียงเบา “ ทูลท่านอ๋อง ข้าไม่รู้ว่าตัวเองโดนพิษได้อย่างไร “ ซือถูเย่ยกคิ้ว “ไม่รู้หรือ” “ ใช่ ข้าไม่รู้” ซือถูเย่จ้องมองนาง มองไปสักพักถึงย้อนไปถามหมอหลิว “อีกนานเท่าไหร่นางถึงจะลุกไหว” หมอหลิวยังไม่ทันได้ตอบ หลีโม่ก็พยุงตัวขึ้นมา ยืนโอนเอนไปมา “ข้าไม่เป็นอะไรมาก ข้าขอตัวไปดูอ๋องเหลียงก่อน”