ตอนที่ 26 ตอบแทนน้ำใจ

ต๭นที่ 26 ตอบแทนน้ำใจ คนของเฉิงเสี้ยงรู้สึกกลัวฮองเฮา ซือถูเย่คิดอยากเป็นที่พักพิงให้นาง ดังนั้นถึงพูดออกมาว่านางโดนยาพิษ และอ๋องเหลียงจำเป็นต้องมีนางในการรักษา ฮองเฮาได้ยินคำที่ซือถูเย่พ่านพูด นางก็ตกใจถามว่า “ โดนยาพิษ ไปโดนได้อย่างไร ร้ายแรงไหม” ฮองเฮาไม่ได้เอาใจใส่นางอย่างจริงใจ เอาเข้าจริงๆ เรื่องนางจะตายหรือจะอยู่ฮองเฮาไม่ได้สนใจที่นางสนใจคือพิษที่โดนนั้นร้ายแรงไหม ยังทำการรักษาให้อ๋องเหลียงได้ไหม หลีโม่ก้มหน้าลงหลังฟังจบ “ทูลฮองเฮา ข้าน้อยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” เดิมทีฮองเฮาอยากจะถามมามา แต่ดูถ้าวันนี้นางคงอยากรู้สภาพของอ๋องเหลียง ดังนั้น คำถามติดอยู่ที่ปลายปากแล้วก็เงียบไป หลีโม่ยังคงอธิบายอาการของอ๋องเหลียงต่อไปให้กับข้อสงสัยของซือถูเย่“โรคลมชักเวลาอาการกำเริบจะเกิดโรคปอดอักเสบได้ง่าย เพราะว่าเวลาอาการกำเริบไม่ได้ดูแลให้ดีหรืออาจมาจากสาเหตุอื่น ทำให้มีผลต่อของเหลวในร่างกาย หรือกรดในกระเพาะเกิดการไหลย้อน เข้าไปในหลอดลมปราณ แล้วเข้าไปในปอด กลายเป็นปอดอักเสบ จะแสดงอาการออกมาว่าหายใจได้ยากลำบาก สีหน้าหมองคล้ำ สภาพเหมือนขาดออกซิเจน เวลารักษาค่อนข้างยาก นอกจากจะให้มีออกซิเจนที่เพียงพอแล้ว ยังต้องให้ปอดขับสิ่งแปลกปลอมออกมาด้วย หมอหลวงหลิวทนไม่ไหว “ที่เจ้าพูดมาทั้งหมดนี้ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน เจ้าไปเรียนตำราผีบอกที่ไหนมา” หลีโม่ตอบอย่างเบาๆ “ สิ่งที่หมอหลิวไม่รู้ไม่ได้แปลว่ามันไม่มีอยู่จริง” ไต้เท้าหย้วนพ่านได้ยินดังนั้น ก็ตะโกนหมอหลวงหลิว “ เจ้าหุบปาก แล้วไปถอยไป” หมอหลวงหลิวไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เหลือมองฮองเฮา “ ฮองเฮา สิ่งที่นางพูด ข้าน้อยไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน แม้แต่หมอในวังก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ข้าน้อยรู้สึกว่า อาจเป็นเพราะนางรักษาไม่ดีเลยทำให้อ๋องเหลียง…….” ซือถูเย่ดุขึ้นมาฉับพลัน “ตอนแรกเป็นเจ้าเองที่ลงเข็ม ทำให้อ๋องเหลียงอาการกำเริบ แค่นิดเดียวก็จะถึงชีวิต ถ้าไม่ใช่เพราะเสี้ยหลีโม่รีบเข้ามา ปานนี้อ๋องเหลียงคงตายในมือเจ้าไปแล้ว เจ้ายังจะมาพูดว่านางพุดจาไร้สาระ” หมองหลวงหลิวพูดตะกุกตะกัก ท่านอ๋อง ข้าน้อยเพียงคิดเพื่ออ๋องเหลียง” ฮองเฮาหงุดหงิดขึ้นมา “ หากว่าเจ้าคิดเพื่ออ๋องเหลียงก็หุบปากซะ” หมอหลวงหลิวถึงตอนนี้คงยากที่จะได้รับความโปรด สีหน้าเคร่งเครียดยอมถอยไปอยู่มุมนึง ไท่จือยืนมองอย่างเยือกเย็นอยู่ข้าง ๆ ถึงแม่ว่าจะไม่เชื่อเสี้ยหลีโม่ แต่ว่าจากที่เสี้ยหลีโม่พูดมาทั้งหมดนี้ ก็แสดงได้ว่าอาการของอ๋องเหลียงยังหนักหนาสาหัส เพียงแค่พลิกปลายมือก็ตายได้ สีหน้าของเขาก็ดีขึ้นมานิดนึง หลีโม่ไม่ชอบหมอหลวงหลิวเอามาก ๆ เป็นแพทย์ แต่ไม่รู้จักวางตัวให้ดี และไม่รู้จักมีใจเข้าใจคนอื่น คนแบบนี้ไม่สมควรเป็นแพทย์ ฮองเฮาถามหลีโม่ “โรคปอดอักเสบนี้ จะต้องรักษาอย่างไร” หลีโม่เก็บอาการไว้ตอบว่า “ วิธีการรักษานั้น ข้าน้อยต้องปรึกษาแนวทางกับไต้เท้าหย้วนพ่าน” หลีโม่ต้องไปทำความเข้าใจแพทย์จีนในยุคนี้ก่อนว่ามีการพัฒนาไปถึงไหน แล้วตัวยาควรใช้ตัวยาอะไร ดังนั้นจึงได้พูดออกมาว่าจะปรึกษากับไต้เท้าหย้วนพ่านก่อน ฮองเฮามองไปที่ไต้เท้าหย้วนพ่าน หย้วนพ่านโค้งตัว “ข้าน้อยยินดีจะทำงานร่วมกับคุณหนูใหญ่” ชือถูเย่ถามหลีโม่ “ อาการของอ๋องเหลียงตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ยังจะกำเริบอีกไหม ยังจะมีอะไรอันตรายไหม” หลีโม่ตอบ ทูลท่านอ๋อง สภาพของท่านอ๋อง ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนัก ปัญหาเรื่องการหายใจต้องค่อย ๆ ปรับ สมองได้รับการขาดออกซิเจนเวลานานก็ทำให้เกิดการเสียหาย แบบนี้ก็มีโอกาสที่จะเกิดอาการกำเริบได้ ข้าน้อยจะใช้ลงเข็มช่วยในการหายใจลำบากของอ๋องเหลียงก่อน แล้วค่อยรักษาเรื่องคอ” “ยังต้องลงเข็มเพื่ออาการหายใจลำบากอีกหรือ” ฮองเฮาคิ้วขมวด เมื่อสักครู่ หมอหลวงหลิวก็พูดแบบนี้ แต่สุดท้ายก็เกิดอาการกำเริบรองสอง หลีโม่ตอบตามตรง”ฮองเฮา นี่เป็นสิ่งจำเป็น” “ไม่ เจ้าลองทำวิธีการอื่น” ฮองเฮารู้สึกใจสั่น ออกคำสั่ง รักษาที่คอก่อน แล้วค่อยรักษาอาการหายใจลำบาก เจ้าเปิดใบยามา” หลีโม่ชะงักไปครู่นึง “ เกี่ยวกับยาต้มที่จะใช้รักษา อันนี้คงเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะได้แต่ก็ให้ผลช้ามาก ในลำดับขั้นตอนแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกลางคัน” ฮองเฮาโบกมือ ฮองเฮาพูดเสียแข็ง “ทำตามที่ข้าสั่ง” ไม่รู้เพราะเหตุใดหลีโม่หันไปมองซือถูเย่ ซือถูเย่มองฮองเฮาไปมา อยากจะพูด ฮองเฮาก็พูดเสียงแข็งออกมาก่อน “ ท่านอ๋องไม่ต้องพูด ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่ต้องลงเข็ม” “เจ้ากังวลใจอะไรหรือ เมื่อสักครู่นี้ไม่ใช้เพราะเสี้ยหลีโม่ใช้เข็มรักษาอ๋องเหลียงไว้หรือ” “นั่นไม่เหมือนกัน” ฮองเฮาอึกอัก ใจนึงนางก็คิดว่าเชื่อในฝีมือแพทย์ของเสี้ยหลีโม่ แต่ว่า เมื่อสักครู่อีกแค่นิดเดียวนางก็จะเสียลูกชายไปความกลัวนี้ทำให้นางไม่กล้าจะเสี่ยงอีก ชือถูเย่อยากจะพูดต่อ แต่ฮองเฮาก็หมุนตัวกลับไป “ไปเอาสร้อยพระมา ข้าอยากจะอยู่เป็นคนคอยดูแลลูกข้า ให้มันรู้ไปว่าผีห่าซาตานตนใดจะกล้าเอาเขาไป” หลีโม่คิดไม่ถึงว่าฮองเฮาจะค้านการฝังเข็ม ตอนที่นางตรวจร่างกายเมื่อครู่ก็ยังใช้เข็ม ทำไมเพียงแค่จะใช้เข็มในการรักษาการหายใจที่ลำบากนี้ ฮองเฮาถึงได้คัดค้านนัก” “ให้ต้องเสี่ยงก็จะไม่เสี่ยงกับการฝังเข็ม” ฮองเฮาพูดเสียงนิ่ง หลีโม่รู้ว่ามีอารมณ์กรุ่นๆ อยู่ หายใจลึกแล้วสะกดไว้ นางพูดกับไต้เท้าหย้วนพ่าน “ไต้เท้า เรามาคุยกันเกี่ยวกับวิธีการรักษาได้ไหม” “ ดี!” ไต้เท้าหย้วนพ่านก็รู้ว่านางต้องการจะรักษาเหตุของโรคก่อน เขาจึงหันไปมองที่อ๋องซือเจิ้ง “ท่านอ๋อง คงต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่างก่อน หากท่านคิดว่ามันพอจะเป็นไปได้ อยากรบกวนให้ท่านช่วยคุยกับฮองเฮา” ไต้เท้าหย้วนพ่านเรียกหาชือถูเย่ เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยง เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าวิธีการที่เสี้ยหลีโม่จะใช้ในการรักษานั้นจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น ดังนั้นถึงเรียกอ๋องชือเจิ้งให้เป็นพยาน พยานในการพูดถึงความคิดของหลีโม่ ซือถูเย่ไม่รู้ว่าไต้เท้าหย้วนพ่านมีจุดประสงค์อะไร แต่ว่าเขาก็อยากจะรู้และเข้าใจถึงสภาพของอ๋องเหลียง ก็เลยทำตาม ไท่จื่อก็อยากจะเห็นตอนต่อไป แต่ว่าฮองเฮาเรียกห้ามเขาไป เย่เอ๋อร์ เจ้ามาช่วยแม่สวดมนต์ให้น้องชายเจ้า ให้พระคุ้มครองปลอดภัย” เขาทำได้เพียง “ ได้ ท่านแม่! “ คุ้มครอง ไม่ เขาคงมีแต่จะสาปแช่ง รีบให้เขาตายไว ๆ หลีโม่กับชือถูเย่และไต้เท้าหย้วนพ่านสามคนอยู่นอกตำหนัก ซือถูเย่เห็นสีหน้าหลีโม่ขาวซีดมาก เวลาเดินก็ไม่มีแรง คิดว่านางน่าจะยังไม่ได้กินข้าว เลยสั่งให้หยางมามา “ เจ้าไปเตรียมของว่างให้คุณหนูใหญ่” หลีโม่มองเขาด้วยความรู้สึกของคุณ ทรมานมาทั้งวัน นางหิวแล้วจริง ๆ ไหนจะพิษบาดแผลอีก ทำให้ร่างกายไม่มีแรงแล้ว ซือถูเย่รับรู้จากนางได้ทางสายตา พูดเบา ๆ “ข้าแค่กลัวว่าจะเป็นลมไปทำให้สะดุดต่อการรักษา” หลีโม่ก็รู้อยู่แล้ว แต่ว่าเวลาที่ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากแล้วมีคนช่วยเหลือก็รู้สึกอบอุ่น นางไม่สนว่ามันจะเป็นเพราะเหตุผลอะไร สรุปคือใช้ความรู้สึกมากกว่าต้องมานั่งคิด นางพูดเสียงค่อย “ขอบคุณท่านอ๋อง” ได้รับน้ำเพียงถ้วยเวลาที่ยากลำบาก หมั่นโถ่หนึ่งชิ้น ข้าวหนึ่งชาม ก็ถือว่าเป็นพระคุณมาก หยางมามาเลือกของว่างมาจำนวนหนึ่ง หลีโม่กินอยากรวดเร็วไปหลายชิ้น แล้วก็ดื่มชาตามลงไป ในท้องถึงรู้สึกได้ถึงความอิ่ม หยางมามาเป็นคนพานางเข้าวังมา ก็รู้ว่าที่จวนของนางก็มีปัญหาเกิดขึ้น ยิ่งเห็นว่านางช่วยอ๋องเหลียงจนฟื้นก็รู้สึกทึ่งในตัวหลีโม่ เห็นนางกินจนวางมือ ก็พูดว่า “ กินอีกหน่อย กินเยอะๆจะได้มีแรง” -โปรดติดตามตอนต่อไป 20/11/2019-