已经是第一章了
ตอนที่ 28 อาบน้ำ
ตนที่ 28 อาบน้ำ
อ๋องเหลียงถูกส่งไปที่ตำหนักชางเชิง ตอนที่ถูกส่งไป ฮองเฮาเรียกหาหลีโม่
นางจ้องดูหลีโม่ สีหน้าเคร่งเครียด “ ข้าไม่รู้ว่าในใจเจ้าคิดอะไร คิดจะทำอะไร ถึงได้ให้ท่านอ๋องมาพูดเช่นนี้ ให้เขาต้องตัดสินใจเด็ดขาด ข้าไม่เห็นด้วย แต่อำนาจของอ๋องชือเจิ้งตัดสินใจ ข้าเลยต้องทำตาม ถ้าหากว่าอ๋องเหลียงออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้แล้วเกิดอะไรขึ้น ข้าจะมาคิดบัญชีกับหัวเจ้า”
หลีโม่คิดไม่ถึงว่าอ๋องชือเจิ้งจะออกคำสั่งเสียงแข็งเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าอำนาจอยู่ในมือนางมากกว่าฮองเฮา ในขณะเดียวกันก็ทำผิดต่อฮองเฮาด้วย นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีนัก
ตัวเองจะต้องระวังตัวให้ดี มิเช่นนั้น ก็อย่างนั้นก็ไม่อาจรักษาหัวตัวเองไว้ได้ ยังกล่าวอีก
นางเงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮองเฮา “ฮองเฮา ข้อน้องไม่ได้มีความคิดอะไรในใจหรือความเห็นแก่ตัว ด้วยใจที่เป็นแพทย์ ทุกคนเหมือนกันหมด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงข้าน้อยที่เป็นหมอหญิงธรรมดาจะได้มารักษาผู้สูงศักดิ์อย่างอ๋องเหลียง ข้าน้อยเพียงดูตามอาการของคนไข้ว่าต้องใช้วิธีไหนในการรักษา ไม่เช่นนั้น ข้าน้อยคงไม่ต้องให้อยู่ในความเสี่ยงมากอย่างนี้ ฮองเฮาได้โปรดเข้าใจข้าน้อย ข้าน้อยจะใช้ความรู้ทางการแพทย์ทั้งหมดที่เรียนมาในการรักษาอ๋องเหลียง”
ฮองเฮาจ้องมองนางอยู่นาน ถึงจะพูดออกมาอย่างเย็นชา “หมอหลวงพูดกับข้าว่า สภาพของอ๋องเหลียงไม่ควรเคลื่อนย้าย ยิ่งไม่ควรออกไปโดนลมข้างนอก แต่ว่าเจ้าก็ยังทำ และพยายามให้อ๋องชือเจิ้งเชื่อและสนับสนุน ให้เข้าตัดสินใจ ให้ข้าไม่มีอำนาจที่จะไปคัดค้านได้ เพียงเพราะว่าฮ่องเต้บัญชามา เขาเป็นคนตำแหน่งสูงสุดในวังฝ่ายหลัง ทำการตัดสินใจอะไรก็ได้ เจ้าเป็นคนฉลาด ต้องมีการช่างน้ำหนักในใจอยู่แล้ว หากเจ้ามีใจเห็นแก่ตัวเลือกเข้าข้างอ๋องชือเจิ้งเพื่อมาทำร้ายอ๋องเหลียง ข้าจะไม่สนอะไรทั้งนั้นยังไงก็ต้องเอาหัวเจ้าย้ายบ้าน”
ประโยคสุดท้ายนี้ เป็นการข่มขู่ได้อย่างหนักแน่น หลีโม่เป็นคนรู้ว่าต้องทำอย่างไรให้อ๋องซือเจิ้งบีบบังคับให้เคลื่อนย้ายอ๋องเหลียงไปที่ตำหนักชางเชิง เดิมทีนางก็ไม่เชื่ออ๋องชือเจิ้ง วันนี้เห็นอ๋องชือเจิ้งเด็ดขาดด้วยตัวเอง ก็ยิ่งทำให้นางประหลาดใจ
ดังนั้นฉันจึงเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่ไว้วางใจ ไปกระทั่งไม่ไว้ใจตนเอง
หลีโม่รู้ดีว่าจะเอาอะไรมาประกันก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงก็ต้องพูดความจริงไป ดังนั้น นางกล่าว “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”
ฮองเฮามองหน้านางอย่างกินเลือดกินเนื้อ ไม่อดกลั้นอะไรทั้งนั้นพูดว่า “ เห็นแก่เจ้าที่ต้องดูอ๋องเหลียง ข้าจะให้คนพาเจ้าไปอาบน้ำหวีผมไป เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยออกไป”
“ขอบพระทัยฮองเฮา!” หลีโม่โค้งคำนับ
หยางมามาพานางไปด้วยตัวเอง แน่นอนว่าคงใช้อ่างอาบน้ำของฮองเฮาไม่ได้ แต่หยางมามาพานางไปที่ห้องอาบน้ำของนางเอง ที่มีมามาไม่กี่คนที่ใช้ด้วยกัน
หลีโม่ลองวัดอุณหภูมิน้ำดู น้ำอุ่นค่อนข้างร้อน แต่บาดแผลของนางรู้สึกเจ็บ แต่การได้ทำความสะอาดแบบนี้สำหรับนางทำให้สบายใจขึ้นมาได้ ร่างกายที่เหนียวเหนอะหนะก็ค่อยคลายลง เปลี่ยนเป็นความสบายอย่างเอาอะไรมาเปรียบไม่ได้
นางใช้เข็มทิ่มตัวเองไปสองเข็ม จับตัวเองไว้สักพักหนึ่ง
หยางมามาไปเอาชุดมาให้นางเปลี่ยน เป็นชุดที่นางในเข้ามาถวายตัวใส่มา ร่างของหลีโม่ค่อนข้างผอม ใส่ไปแล้วเอวก็ยังหลวมมีพื้นที่ว่าง ใบหน้าที่เปื้อนเลือดหลังจากได้ล้างให้เรียบร้อย ก็เผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวสวยเนียนนุ่ม หยางมามาทาแป้งฝุ่นบาง ๆ บนหน้าที่ขาวและริมฝีปากที่แห้ง ทำให้คนทั้งคนเปลี่ยนไปไปมาก
หยางมามาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “สาวน้อยคนนี้สวยจริง ๆ เข้าวังมาสองครั้งก็มีแต่บาดแผลทั้งตัว เป็นคุณหนูใหญ่ที่ทั้งโทรมและสกปรก ทำไมถึงเป็นเช่นนี้......อั้ย”
นางลอบถอนหายใจ แสดงให้เห็นได้ชัดว่ารู้ว่าอะไรควรไม่ควร รู้ว่าตัวเองไม่ควรที่จะไปวิจารณ์ในบ้านข้าราชการใหญ่ เพียงแต่แค่อดไม่ไหว เลยพูดสักหน่อย
หลีโม่ฟังแล้วรู้สึกได้ถึงความเอ็นดู นางพูดยิ้ม ๆ เล็กน้อย “ ยังดีที่มีหยางมามาเอ็นดู ก็ถือว่ามีบุญแล้ว “
หยางมามามองไปในดวงตานาง “ได้ความเอ็นดูจากนางกำลังไม่มีประโยชน์ ต้องได้ความเอ็นดูจากฮองเฮาถึงจะดี แต่จะได้รับความเอ็นดูจากฮองเฮานั้น ต้องรักษาอ๋องเหลียงได้ เรื่องที่หมอหลวงทำไม่ได้ เจ้าจะทำได้ไหม”
หยางมามาไม่ได้แค่ถามเฉย ๆแต่อยากรู้ นางหวังว่าเสี้ยหลีโม่จะรักษาอ๋องเหลียงได้
หลีโม่พูดเสียงค่อย “มามาวางใจได้ ข้าจะทำให้ดีที่สุด”
มามาพูดเสียงค่อย “ อยู่ในวังนี้ แค่ทำดีที่สุดอาจไม่มีประโยชน์ วิธีการก็ไม่มีประโยชน์ สำคัญสุดที่ผลลัพธ์ หากผลลัพธ์ไม่เป็นไปตามที่คนคาดหวัง ถึงแม้ว่าเจ้าจะขยันมาแค่ไหนพยายามมากเท่าไหร่ก็ไม่มีใครสน”
หลีโม่พูดเสียงค่อย “ ขอบคุณหยางมามาที่สั่งสอน”
หยางมามาอยากพูดอีก แต่ว่า พอลิ้นถึงปลายปาก ก็รีบกลืนลงไป คำบางคำก็พูดตอนนี้ไม่ได้
หลีโม่เห็นสีหน้าของหยางมามาผ่านกระจกเหล็ก ในใจนางรู้ดี ในความจริงแล้วทุกคนไม่มีใครเชื่อใจนาง แม้แต่อ๋องชือเจิ้งก็ไม่มี เป็นเพราะเขารู้ว่าหมอหลวงไม่มีทางอื่น ถึงได้ยอมนาง
หลีโม่ไม่ได้รู้สึกว่าโดนกดดัน นางปล่อยวางทุกอย่าง ให้สภาพจิตใจเหมือนหมอนที่พร้อมรักษาอ๋องเหลียง
คงมีแค่อย่างนี้ ถึงทำให้เป็นการเตรียมพร้อมที่ดีที่สุด
ไม่สามารถที่จะเช็ดผมทั้งหมดให้แห้งได้ บางส่วนยังคงชื้นอยู่ เพราะว่าเวลาค่อนข้างรีบเร่ง หยางมามาจึงช่วยนางทำผมเก็บขึ้นไปแบบหลวมๆ ให้ผมค่อยๆ แห้งไปเอง
มาถึงตำหนักชางเชิง หายใจเข้าออกลึก ๆ มองดูทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า หลีโม่รู้ว่าที่ตัวเองตัดสินใจนั้นไม่ผิด
ตำหนักชางเชิงไม่มีนางสนมอาศัยอยู่ เพราะว่าที่นี่ค่อนข้างจะไกล เป็นที่กันดาร ตลอดทางซ้ายมือที่เดินไปจนถึงตำหนักชางเชิงเป็นทะเลสาบ รอบทะเลสาบเป็นหลิว หลังต้นหลิวเป็นต้นไทร เป็นต้นไทรเรียงรายเป็นแผ่นขนาดใหญ่ ไปตลอดแนวทะเลสาบไปจนถึงตำหนักชางเชิง
อ๋องเหลียงอยู่ในศาลาต้นไทร ศาลาทั้งสี่ด้านแขวนม่านบาง ๆ โต๊ะเก้าอี้ที่อยู่ในศาลาโดนเคลื่อนย้ายออกไปหมด มีเก้าอี้ยาวมาวางและมีอ๋องเหลียงนอนอยู่บนนั้น
กระถางนอกศาลาก็ถูกย้ายออก มีเก้าอี้ว่าง ๆวางอยู่ ฮองเฮาก็นั่งอยู่ด้วย ในมือถือชาหนึ่งใบดูมีเรื่องในใจ
สีหน้าไท่จือไม่พอใจนั่งอยู่ข้าง ๆ ฮองเฮา พอเห็นหลีโม่เดินมา เขาเงยหน้าขึ้น สายตามึนงงเล็กน้อย เขาเคยเจอเสี้ยหลีโม่อยู่หลายครั้ง ก่อนหน้านี้เจอนางนอกจวนเฉิงเสี้ยง สวยก็ดูสวย แต่ก็ไม่ค่อยจะร่าเริง มาจากครอบครัวเล็ก ๆ วันนั้นที่แต่งงานก็ดูคมเกินไป แต่วันนี้พอมอง ๆ ดูแล้ว สีหน้าเรียบ ๆ ปัดแป้งฝุ่นบาง ๆ สวยกว่าเสี้ยหว่านเอ๋อร์ไปสามเท่า
อ๋องซือเจิ้งสั่งคนเบื่องล่างให้ไปทำงาน พอเห็นเงาคนเยื้องย่างเข้ามา เขาเงยหน้าขึ้น เห็นหลีโม่ที่ไปแปลงโฉมอาบน้ำแต่งตัวมาก็แสดงสีหน้าตกใจ เพียงแค่มองแว๊บๆ ก็หันกลับไปสั่งงานต่อ
ไต้เท้าหย้วนพ่านและหมอหลวงที่ยืนอยู่ด้านข้าง แต่ไม่เห็นเงาหมอหลวงหลิวแล้ว เห็นแบบนี้แล้วโดนจับไปโบกแล้วส่งออกไปแล้ว
เบื่องหน้าของหลีโม่คือฮองเฮาและไท่จื่อ ฮองเฮาเงยหน้ามามองนางด้วยหางตา “ ตอนนี้ต้องทำยังไงต่อ”
หลีโม่ตอบ “ ทูลฮองเฮา วันนี้จะจัดคอของอ๋องเหลียงให้เข้าที่ ประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็จะฟื้นขึ้นมาดังนั้นต้องจัดให้เรียบร้อยก่อน ป้องกันการขยับเขยื้อนที่ผิดท่าจะได้รับบาดเจ็บอีก”
“ เจ้าไปทำเถอะ ต้องการอะไรก็มาบอกข้าก็พอ! “ ฮองเฮาไม่คัดค้านเหมือนก่อน เห็นได้ว่าคงจะไปคิดทบทวนมาแล้ว รู้สึกได้ว่าหลีโม่คนที่อยู่ตรงหน้าที่พึ่งพาได้
การจะจัดคอให้เข้าที่ จำเป็นต้องใช้เชือกและกระดานไม้แผ่นเล็ก ๆ ของเหล่านี้หลีโม่ทำด้วยต้นเอง วัดจากขนาดคอของอ๋องเหลียงแล้วจัดการทำเรียบร้อย หลังจากนั้นก็เริ่มจัดกระดูกขาที่หักให้เข้าที่
นางไม่ได้ใส่ยา แม้แต่ยาน้ำก็ไม่ได้แช่ ข้อนี้ทำให้ไต้เท้าหย้วนพ่านคัดค้าน เขาเชื่อว่าการจัดตำแหน่งที่บาดเจ็บให้เข้าที่นั้น จำเป็นต้องใส่ยาเข้าไปก่อน
หลีโม่ไม่รู้ว่ายาน้ำของเขาใช้ส่วนผสมอะไรบ้าง โดยเฉพาะคอ ถ้าหาว่ามีกลิ่นแรงเกินไปก็จะทำให้เกิดการกระตุ้นได้ ทำให้กระทบต่อระบบการหายใจ
หลังจากที่เอาเข้าที่เรียบร้อย นางใช้รมยา รมยาช่วยเปิดรูขุมขน รักษาผิวหนังทั้งภายนอกภายใน ในความจริงแล้วในเวลานี้ไม่จำเป็นต้องใส่ยา
已经是最新一章了
加载中
