ตอนที่ 29 ไท่เฮา

ต๭นที่ 29 ไท่เฮา หลีโม่ทำเสร็จทั้งหมด อ๋องเหลียงยังไม่ฟื้นขึ้นมา หายใจก็ถี่เร็ว และอาการหอบจากช่องอกก็เหมือนก่อนหน้านี้ จากสายตาที่มองเห็นได้ อ๋องเหลียงดูไม่มีอะไรดีขึ้น จนกระทั่งหมอหลวงสังเกตได้ ว่าอาการหายใจลำบากนั้น การจัดกระดูกคอให้เข้าที่ไม่ได้ทำให้อาการหนักขึ้น ตอนที่หมองหลวงกำลังสงสัย ฮองเฮาก็จ้องมองหลีโม่ด้วยสายตาเย็นชา หลีโม่นั่งยอง ๆ อยู่ข้างเก้าอี้ ตรวจดูขาที่ได้รับบาดเจ็บของอ๋องเหลียงอย่างนิ่งๆ และยังตรวจดูอาการเจ็บเก่า ๆ ของอ๋องเหลียง หางตานางเห็นฮองเฮา สายตาเยือกเย็นที่มองมาที่นางรู้สึกได้ นางแอบลอบถอนหายใจ เพียงแค่สามารถรักษาภายนอกที่จะมีปัจจัยที่มีผลกระทบ เพียงใช้ใจในการมองนางทำเรื่องต่างๆ ก็จะดี นางกำลังต้มยาออกมาส่ง นี่เห็นยาที่หมอลวงให้หลีโม่ ใช้ในการสลายพิษ หลีโม่ไม่กังวลแต่อย่างใดรีบกินเข้าไป ตอนนางอาบน้ำนางลงเข็มกับตนเอง เก็บกำลังไว้เล็กน้อย แต่ตอนนี้เหมือนกำกลังจะหายไปหมดแล้ว นางเหนื่อยเกินไป ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บและพิษทำให้นางต้องใช้พลังทั้งหมดที่มีตั้งสติในการทำงาน ในความเป็นจริงแล้วก็ไม่มีแรงจะไปคิดเรื่องรักษา จากที่ดูเบื้องต้น ขาของอ๋องเหลียงกระดูกหัก แต่เป็นเพราะจัดเข้าที่ไม่ได้ กระดูกเลยเชื่อมต่อผิดตำแหน่งทำให้ไปทับเส้นประสาท ดังนั้นเลยเดินไม่ได้ นางใช้มือจับไปที่ส่วนกระดูกที่โตจากรอยกระดูกหัก ตามจากรอยต่อนี้ นางสามารถรู้สึกได้ว่าปกติแล้วอ๋องเหลียงต้องทนทุกข์ต่อความเจ็บปวดเช่นไร ความเจ็บปวดจากกระดูกงอกน้อยคนจะเข้าใจถึงความเจ็บปวด ต้องเป็นคนที่ประสบการณ์เท่านั้นถึงจะรู้ได้ ความเจ็บปวดที่ห้ามไม่ได้นี้ อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาเป็นคนอารมณ์ดุร้าย ไท่จื่อก็อดรนทนไม่ได้ พูดเสียงดังใส่หลีโม่ “เจ้าพูดว่าน้องข้าจะฟื้นขึ้นมา ตอนนี้เวลาก็ผ่านมานานแล้ว ทำไมยังไม่ฟื้น แต่ดูอาการจะยิ่งหนักขึ้น” คำถามของไท่จื่อ เปิดความกดดันที่อยู่อย่างสงบ ฮองเฮาก็นั่งไม่อยู่ จ้องมองนาง “เขาจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่” หลีโม่ตอบ “ทูลฮองเฮา อาการหลังจากการกำเริบใหญ่ของแต่ละคนจะฟื้นตัวไม่เหมือนกัน แต่ว่าโดยปกติแล้วจะหลังจากนั้นสองชั่วโมง ได้โปรดขอให้ฮองเฮารออีกสักหน่อย ไท่จื่อพูดเสียงเย็น ” กล้าเอาอารมณ์พวกขามาล้อเล่นในมือ เดี๋ยวก็ให้ย้ายไปนู่น เดี๋ยวก็ให้ย้ายมานี่ ไม่มีอะไรดีขึ้น แล้วก็ไม่ฟื้น รอถึงตอนนี้ไม่มีอะไรขยับสักอย่าง “ ชือถูเย่เปิดปากพูดเบา ๆ “รออีกสักหน่อยเถอะ คนก็ย้ายมาแล้ว พูดมากไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร” ไท่จือถอนหายใจ “ไม่ใช่ว่าข้าจะสงสัยใจการตัดสินใจของท่านลุง โดยปกติท่านลุงก็เป็นคนฉลาดมาตลอด ทำไมครั้งนี้ถึงยอมให้คนดึงจมูกได้” ซือถูเย่มองไท่จื่อ สายตาเย็นชากว่าปกติ “ถ้าเจ้ายังคิดว่าข้าฉลาด ก็หุบปากเจ้าลงซะ เพียงแค่รอก็พอ” น้อยครั้งที่ชือถูเย่จะพูดจากับไท่จื่อด้วยน้ำเสียงแบบนี้ แต่เดิมที่ก็ไม่ชอบอยู่มากแล้ว สีหน้าท่าที่ทั้งหมดเหมือนจะเกรงใจ แต่ว่าตอนนี้เห็นสีหน้าฮองเฮา จะพูดอะไรก็พูดไม่ออก เห็นได้ถึงผลกระทบที่รับมาจากอารมณ์ของเขาแน่นอน หลีโม่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา นางพยายามจะไม่คิดถึงผลที่จะกระทบ แต่ยากที่จะทำได้ ในที่นี้ทั้งหมดเป็นคนมียศศักดิ์ ไม่ว่าใครก็สั่งให้นางตายได้ทั้งนั้น ในเวลาสถานการณ์ยากลำบากแบบนี้ ได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้นมา “ไท่เฮาเสด็จ ลิ่งกุ้ยไท่เฟยเสด็จ! “ ฮองเฮากระวีกระวาดลุกขึ้น รีบออกไปต้อนรับ ตอนนี้ทุกคนคุกเข่าลงหมด หลีโม่ก็คุกเข่าด้วย นางเงยหน้าเล็กน้อย เห็นคนสองคนแต่งชุดเต็มยศเดินเข้ามา หน้าของคนทั้งสองคล้ายคลึงกัน หลีโม่วิเคราะห์จากแวดล้อม คนที่เดินอยู่ข้างหน้าด้านซ้ายคือไท่เฮา ขนคิ้วนางค่อนข้างเรียบสวย เพียงแค่ตรงหัวยกขึ้น สีหน้าดูเป็นกังวล และอีกข้างคนที่ยืนอยู่ด้านขวาคือลิ่งกุ้ยไท่เฟย เพียงแค่มองขึ้นไป ก็เห็นได้ถึงความเป็นผู้ดีทุกระเบียบนิ้ว ผิวบนใบหน้าดูหย่อนคล้อยกว่าไท่เฮา มีริ้วรอยล่องลึก สีหน้าดูวิตก พอมองไปแล้วดูเด่นกว่าไท่เฮา “ข้าน้อยคารวะไท่เฮา คารวะกุ้ยไท่เฟย! “ ฮองเฮาคำนับตามธรรมเนียม ไท่เฮาหัวคิ้วชนกัน “หลายชายอาการหนักขนาดนี้ ทำไมไม่มีไปแจ้งให้ข้าทราบ” ฮองเฮาอธิบาย”ท่านแม่โปรดอภัย ข้าน้อยเกรงว่าจะทำให้ท่านตกใจ เกรงว่าท่านจะเป็นห่วง” “เรื่องหนักหนาขนาดนี้ จะไม่ให้ข้าไม่เป็นห่วงได้อย่างไร “ไท่เฮาเดินเข้าไปด้วยความรีบร้อน ขึ้นมาที่บันได ก็เห็นหลีโม่คุกเข่าอยู่ เปิดม่านเข้าไป เห็นร่างหลานชายที่ไม่มีแรง ไท่เฮาก็น้ำตาไหลริน “อยู่ดีๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ เมื่อสักครู่ได้ยินนางกำนัลมาแจ้ง ว่าเข้าตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ สรุปแล้วเป็นโรคอะไรกันแน่” ไต้เท้าหย้วนพ่านเดินขึ้นมาข้างหน้า “ทูลไท่เฮา ท่านอ๋องเหลียง เป็นโรคลมชัก!” ไท่เฮาพิโรธขึ้นมายกใหญ่” พูดไร้สาระ เขาเป็นหลานของฮองเต้ จะเป็นโรคอย่างนี้ได้อย่างไร ใครวินิจฉัยผิดรึเปล่า” ไต้เท้าหย้วนพ่านเห็นฮองเฮาพิโรธ ก็รีบคุกเข่า” ไท่เฮาโปรดอภัย ข้าน้อยเป็นหนึ่งในหมอหลวงที่วินิจฉัย เป็นโรคลมชักแน่นอน” ลิ่งกุ้ยไท่เฟยยังคงเดินด้วยสีหน้านิ่งเรียบเข้าไป มองไปรอบ ๆ ที่หนึ่ง พูดเรียบๆ ว่า “ใครคือเสี้ยหลีโม่” หลีโม่ตะกุกตะกัก คุกเข่าลงตอบ “ทูลกุ้ยไท่เฟย ข้าน้อยคือเสี้ยหลีโม่!” ดูแล้ว เหมือนว่าจะมีคนเอานางไปพูดไม่ดีต่อหน้าไท่เฮาและลิ่งกุ้ยไท่เฟย ใครกันที่เป็นคนทำอย่างนี้ หลีโม่ยังคงมีความทรงจำอยู่บ้าง ถึงรับรู้ได้ว่าลิ่งกุ้ยไท่เฟยเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดอ๋องซือเจิ้ง อยู่ที่ตำหนักอ๋องซือเจิ้ง และลิ่งกุ้ยไท่เฟยก็เป็นพี่น้องแท้ๆ ของไทเฮา สองพี่น้องเป็นภรรยาของฮ่องเต้องค์ก่อน ไท่เฮาหลายปีมานี้ไม่ค่อยยุ่งเรื่องต่าง ๆ เรื่องในวังทั้งหมดยกให้เป็นหน้าที่ของฮองเฮา ดังนั้น ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะเจอฮองเฮาเป็นใหญ่ จุดประสงค์ที่พวกเขามาเพื่อมาดูนาง อย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ลิ่งกุ้ยไท่เฟยเสียหนัก “เงยหน้าขึ้นมาพูด” หลีโม่ตอบรับค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา เพียงมองก็เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยส่งมา สีหน้าเคร่งเครียด หัวคิ้วขนกันจนเป็นรอยแยกของผิว และไม่ใช่เป็นเพราะคิ้วที่ทำให้เกิด แต่หลายปีมานี้เหน็ดเหนื่อยทำให้ขยับคิ้วแล้วเป็นแบบนี้ หลีโม่รู้สึกว่า นางพยายามจะแย่งตำแหน่งไท่เฮาอย่างสมบูรณ์ ไท่เฮาสีหน้านิ่งเรียบ ยืนอยู่ข้าง ๆ นางให้ดูเหมือนเมตตากรุณา “เจ้าใช่ไหมที่ให้เคลื่อนย้ายอ๋องเหลียงมาที่นี่ “ กุ้ยไท่เฟยถามขึ้นมาอีกครั้ง หลีโม่ตอบ “ ทูลกุ้ยไท่เฟย เป็นเจตนาหม่อมฉันเองเพค่ะ” กุ้ยไท่เฟยพูดเสียงเรียบ “เป็นเจตนาของเจ้าเองหรือ เจตนาของเจ้าถึงกับทำให้ฮองเฮาอยู่ไม่นิ่ง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร” ฮองเฮารีบตอบคำถาม”กุ้ยไท่เฟย ข้าน้อยไม่เห็นด้วย แต่ท่านอ๋องก็ยังพยายาม” ท่าทีของฮองเฮาไม่ดีเอามาก ๆ ความหมายที่พูดออกมา จะพูดว่าลูกชายของเจ้าจะคิดจะพูดทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องได้รับความยินยอมจากฮองเฮา ชือถูเย่สีหน้าเย็นชา “ ท่านแม่ เป็นเจตนาของลูก” กุ้ยไท่เฟยมองด้วยความผิดหวังเต็ม ๆ “ เจตนาของเจ้า เจ้านี่ช่างไร้สาระจริง ๆ “ ชือถูกเย่พูด “ลูกเชื่อใจเสี้ยหลีโม่” “ เชื่อใจนางหรือ กุ้ยไท่เฟยหัวเราะอย่างหยุดไม่ได้ขึ้นมา” หมอหลวงก็เห็นด้วยที่เคลื่อนย้ายมารึ คนป่วยจะให้มานอนตากลมทุกทิศทุกท่างได้อย่างไร ลมก็แรงขนาดนี้ คนปกติโดนลมยังป่วย แล้วนับประสาอะไรกับคนที่ป่วยอยู่แล้ว” หลีโม่ฟังจากท่าทาง ก็รู้ได้ทันทีว่าความสัมพันธ์แม่ลูกไม่ค่อยสู้ดีนัก หยุดไม่ได้ที่จะปวดหัวจี๊ด ความสัมพันธ์ของคนในวังนี้ ความจริงนั้นวุ่นวายมากเลย เห็นแม่แท้ๆ ไม่ค่อยชอบลูกตัวเอง เห็นพี่น้องจะฆ่ากันให้ตาย ความสัมพันธ์ในวังนั้นหยั่งลึกกว่าจวนเฉิงเสี้ยง -โปรดติดตามตอนต่อไป 24/11/2019-