ตอนที่ 34 การผ่าตัดระบายของเหลว

ต๭นที่ 34 การผ่าตัดระบายของเหลว หลีโม่ไม่อาจเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน นางเบิกตากว้างจ้องมองอ๋องเหลียง นี่เขาวิงวอนเพื่อนาง? จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า อ๋องเหลียงเป็นคนอย่างไรกัน ข่าวลือด้านนอก เขาเป็นคนเย่อหยิ่งและเห็นแก่ตัว ไม่สนใจความเป็นตายของบุคคลทั่วไป ขอเพียงคนของตนเองเบิกบาน โดยเฉพาะกับผู้หญิง สนมน้อยใหญ่ในจวนของเขา ส่วนใหญ่เข้าไปอย่างสง่า ออกมาอย่างตาขวาง ความตื่นตระหนกของนาง ซือถูเย้นมองเห็นแล้ว เรียวปากก็ผุดรอยยิ้มเสียดสีเย็นชาขึ้นมา ฮองเฮาร้องไห้ฟุบลงบนแท่นบรรทม เสียงร่ำไห้ของพระนางโทมนัส เคลือบแฝงความสิ้นหวังอย่างแรงกล้า หลีโม่นึกถึงตอนที่เข้าวังพบนางเป็นครั้งแรก นางนั่งประทับอยู่ในฐานตรงกลาง สง่าศักดิ์ เลอค่าไม่ธรรมดา ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่กล้าหือ แต่ว่า นางในบัดนี้ เป็นเพียงมารดาผู้น่าสงสารที่กำลังจะสูญเสียบุตรชายไป ภายใต้หล้า มีเพียงบทบาทเดียวเท่านั้นที่เหมือนกัน นั่นก็คือมารดา ภายใต้การบอกแนะของซือถูเย้น หยางมามาพยุงฮองเฮาเข้าไปพักผ่อนในตำหนัก คนของแผนกหมอหลวงจรลาไปครึ่งหนึ่ง ผลัดเวรกัน แต่ว่าหย้วนพ่านยังคงเฝ้าอยู่ตำแหน่งเดิม “เสี้ยหลีโม่ มานี่” ซือถูเย้นพลันเปล่งเสียงตะโกนขึ้น หลีโม่เงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในดวงตาเงียบขรึมดำสนิทของเขา หลีโม่ยันกายขึ้น เดินมายังเบื้องหน้าของซือถูเย้น “ท่านอ๋อง มีบัญชาอันใด” ซือถูเย้นเหลือบตาขึ้น ก่อนกล่าว “ตอนนี้ฝังเข็มได้หรือยัง” หลีโม่นิ่งงัน “ฝังเข็ม?” “เจ้าบอกว่า การฝังเข็มคลายเลือด ช่วยบรรเทาอาการไม่สบายของเขาได้” ซือถูเย้นกล่าวแผ่วเบา ท่าทีหลีโม่ปรีติ “ท่านอ๋องอนุญาต?” “ตอนนี้เป็นต้นไป ทำการรักษาใดๆ เจ้าเป็นหัวหน้าก็พอ หมอหลวงจนถึงหย้วนพ่าน จะต้องให้ความร่วมมือกับเจ้าอย่างเต็มที่” ตอนที่เอ่ยคำนั้น มองสำรวจใบหน้าของหย้วนพ่านอย่างเย็นเยียบ ในทรวงของหย้วนพ่านกระตุกวูบ ก้มหน้างุดไม่กล้ามองเขา หลีโม่ปรนลมหายใจเฮือกหนึ่ง แม้นว่าเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้มีสิ่งกีดขวางมากมายขนาดนั้น นางไม่ต้องตะเกียกตะกายเลยสักนิด อย่างมากก็แค่ตาย! หลีโม่ในตอนนี้ ได้ลืมเลือนเรื่องราวนอกวังไปหมดสิ้นเรียบร้อยแล้ว ลืมเลือนความตั้งใจแรกที่นางเข้าวังมารักษาอ๋องเหลียง นางแค่อยากให้ตัวเองมีชีวิตต่อไปอย่างได้ดิบได้ดี ทว่า ปัจจุบันนี้นางเปลี่ยนกลับไปเป็นหมอผู้เชี่ยวชาญสมัยใหม่คนนั้นแล้ว สิ่งที่นางต้องทำคือสละทุกอย่างเพื่อให้คนไข้ของนางมีชีวิตอยู่ต่อไป นางหมุนกายมองทางหย้วนพ่านพลางกล่าว “ไต้เท้า ข้าจะฝังเข็ม หวังว่าท่านจะช่วยเหลือข้า” หย้วนพ่านท่าทีมืดเทา ก่อนกล่าว “ขอคุณหนูโปรดบัญชา” หลีโม่หยิบกล่องเข็มออกมา และพูด “มีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในปอด ข้าจะเอาสิ่งแปลกปลอมออกมาก่อน ให้การหายใจของรัชทายาทอ๋องเหลียงราบรื่นขึ้น” “ขอรับ!” หย้วนพ่านช้อยตาขึ้น และกลอกวนลง เอาสิ่งแปลกปลอมออก? แม้นง่ายดายเพียงนั้น ท่านอ๋องก็คงไม่อันตรายขนาดนี้ เสี้ยหลีโม่หนอ ความบ้าบิ่นไร้รู้ของเจ้า จะทำร้ายเจ้าเองในท้ายที่สุด หลีโม่เพิ่งจะเรียนแพทย์จบออกมา ตอนที่ยังไม่ทันได้เข้าร่วมกลุ่มงานลับเฉพาะ เคยได้เป็นหมออาสาชายแดนเป็นระยะเวลานานหนึ่งปี เหตุผลที่นางไปเป็นหมออาสาชายแดน ก็เพราะรู้ว่านั่นเป็นสถานที่การแพทย์ด้อยพัฒนา ชีวิตคนด้อยค่าอย่างมาก คลอดบุตรหนึ่งคนหรือเป็นไส้ติ่งอักเสบล้วนก็คร่าชีวิตคนได้ บางครั้ง ติดเชื้อไข้สูง ก็สามารถทำให้คนตายจากไปต่อหน้าต่อตา ตอนนี้ นางเพียงต้องทำว่าตนเองกลับไปเป็นหมออาสาชายแดน ในมือยังไม่ได้มือยามากมายให้ได้ใช้นัก สิ่งเดียวที่สามารถพึ่งพาได้ ก็คือทักษะการฝังเข็มและแพทย์แผนจีน ก่อนจะฝังเข็ม นางมายังห้องยาก่อน รับยาจีนจากห้องจ่ายยา ล้วนเป็นยาจีนที่ต้านการอักเสบและต้านแบคทีเรียเป็นหลัก นางยังเปลี่ยนนิสัยการดื่มยาจีนวันละครั้งสองครั้ง เพิ่มจำนวนครั้งเป็นสี่ครั้งต่อวัน ร่วมกับการฝังเข็มระบายของเหลวของนาง หย้วนพ่านมองห้องยา ทอดถอนใจเบาๆ “คุณหนูใหญ่คิดว่าห้องๆ นี้ได้การหรือ” ห้องๆ นี้ล้วนไม่ได้มุ่งเป้าต่อโรคลมชัก หรือแม้กระทั่ง ไม่ใช่ยาที่สำหรับปอดเลย “ใช่แล้ว” หลีโม่ไม่ได้อธิบายมากความ “ทำตามในสิ่งที่ข้าบอก เร็วเข้า” หย้วนพ่านไม่มีทางเลือก มองยังซือถูเย้น หน้าของซือถูเย้นไร้การแสดงออก “มองข้าทำอันใด ข้าไม่ใช่หมอ ไปเสียสิ!” หย้วนพ่านทำได้เพียงกล่าว “ขอรับ!” เขาส่งไปสั่งยาแก่เด็กๆ ให้พวกเขาลงไปต้มกรอกยาขึ้นมา หลีโม่ลงมือด้วยตนเอง เปิดเสื้อผ้าของอ๋องเหลียง ก่อนกล่าวกับอ๋องเหลียงเสียงแผ่ว “ท่านอ๋อง ข้าจะประคองท่านพลิกกาย ข้าจะฟังแผ่นหลังของท่าน” อ๋องเหลียงพยักหน้า ไม่เอ่ยคำ สีหน้าม่วงคล้ำอย่างหนัก เขาหายใจติดๆ ขัดๆ เรียบร้อยแล้ว หมอหลวงและคนที่เฝ้าปรนนิบัติอยู่มองเห็นหลีโม่แนบหูเข้าที่แผ่นหลังแกร่งของอ๋องเหลียง ฉากนี้ไม่อาจมองได้ คนจำนวนมากต่างก็เบี่ยงหน้าออก อายเรื่อแดงลามไปถึงกกหู นี่ช่างหน้าไม่อายเสียจริง มีการรักษาโรคเช่นนี้ที่ไหนกันเล่า ใช้หูฟัง ไม่สู้เครื่องมือฟังแพทย์ แต่ถึงแม้ว่าฟังอย่างนี้ ก็สามารถได้ยินเสียงซ้อนของปอดได้ ท่าทางของหลีโม่เคร่งขรึมขึ้นหลายขนัด เวลานี้ไท่จื่อก็หวนกลับมา เห็นฉากสถานการณ์เช่นนี้ ก็กล่าวกับซือถูเย้น “ท่านอาหนอ คู่หมั้นผู้นี้ของท่านช่างผิดแผกเสียจริง” ซือถูเย้นไม่อยากต่อคำกับเขาจริงๆ เบี่ยงหน้าออก มองเพียงอ๋องเหลียง สีหน้าเคร่งขรึม ไท่จื่อเองไม่ได้รู้สึกว่าตนเองถูกเมิน จึงกล่าวต่อ “ข้ายังหวังเสียจริงว่าเสี้ยหลีโม่จะรักษาเสด็จพี่ให้หายดี ข้าชักอยากเห็นท่านอาแต่งภรรยาคนนี้กลับไปจนอดใจรอไม่ไหวเสียแล้ว” ไม่มีใครตอบสนอง เขากลับนั่งลงบนเก้าอี้ มือสองข้างขัดกันอยู่พนักพิง ศีรษะหนุนบนฝ่ามือ ใช้สายตาสบประมาทมองยังหลีโม่ หลีโม่ฝังเข็มเข้าไปบริเวณเยื้อหุ้มหัวใจ ก่อนเริ่มต้นฝังเข็ม กล่องเข็มมีเข็มยาวสิบสองแท่ง ฝังลงไปทั้งหมด มีรูปร่างเป็นแถวยาวเรียงกัน จากนั้น นางหันหน้าไปกล่าวกับหย้วนพ่าน “ไต้เท้า แผนกหมอหลวงมีว่านชิงเฮาหรือไม่” “มี ชิงเฮาฉี ล้วนเป็นของชั้นดี” “รบกวนท่านสั่งคนไปรับมาด้วย และฝนให้เป็นผง ยิ่งละเอียดยิ่งดี” “ฝนให้เป็นผง ไฉนต้องทำเช่นนี้” หย้วนพ่านไม่เข้าใจ ว่านชิงเฮาเพียงแต่ใช้ในการถ่ายพยาธิ ส่วนใหญ่จะใช้เผา การบดเป็นผงเช่นนี้ มีประโยชน์อันใดเล่า “ฝังเข็ม เข็มเป็นเพียงหนึ่งในขั้นตอนเท่านั้น ยังต้องใช้การฝังอีก” หลีโม่อธิบายอย่างเรียบง่าย “ฝัง?” การฝังนี้อันที่จริงผลลัพธ์ไม่มากนัก” หย้วนพ่านอดเอ่ยถึงสิ่งที่เขารู้ไม่ได้ ประเด็นหลักคือไม่อยากให้หลีโม่ทรมานมากเกินไป “ผลจะมากหรือไม่ อีกประเดี๋ยวก็รู้” หย้วนพ่านเห็นนางดื้นรั้นเช่นนี้ จึงทำได้เพียงต้องหันหน้าไปสั่งให้คนรับมา หลังจากที่ฝังเข็มลงตรงจุดปอดแล้ว หลีโม่ก็ฝังลงตรงโหกทรวงอก การลงเข็มครั้งนี้ ฝังลงอย่างลึกมาก การเลือกจุดฝังนั้นสุ่มเดาเป็นอย่างยิ่ง นิ้วทั้งสองแตะลง ปลายเข็มก็เสียบเข้าไปอย่างมั่นคง การฝังเข็มลงบนกลางโหกทรวงอก ทำให้อ๋องเหลียงมุ่นหัวคิ้ว สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แทบจะโกยลมไม่เข้า หย้วนพ่านกล่าวลนลาน “ไม่ได้ จุดฝังเข็มผิดแล้ว” หลีโม่ไม่สนใจเขา ฝังเข็มลงไปเป็นแนว หลังจากรวบรวมเข็มแล้ว หลีโม่ก็ให้หย้วนพ่านช่วยพยุงอ๋องเหลียงขึ้น และลงเข็มบนท้ายทอย หมอหลวงเห็นสถานการณ์ ก็ส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ การฝังเข็มบนท้ายทอยจะต้องระมัดระวังเป็นอย่างมากเชียว หากมีข้อผิดพลาดประการใด คนผู้นี้ก็ลุกไม่ขึ้นอีกเลย หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว หลีโม่ก็หยิบเข็มแท่งที่ยาวที่สุดออกมา บีบเอาไว้เบาๆ สูดลมหายใจเข้าสึกๆ ซือถูเย้นลุกขึ้นมา นึกถามว่านางจะทำอันใด แต่นึกขึ้นได้ว่าเคยพูดก่อนหน้านี้ นางจะตัดสินใจทำสิ่งใดล้วนได้ทั้งนั้น คำที่จ่ออยู่ที่ปาก ก็กลืนกลับลงไป ทำเพียงมองหลีโม่ด้วยท่าทีตึงเครียด หลีโม่เงยหน้าขึ้น เลียเรียวปากเล็กน้อย ก่อนจะอธิบาย “เข็มนี้ จะระบายของเหลว เอาของเหลวสะสมที่อยู่ในปอดของรัชทายาทดูดออกมา” ซือถูเย้นพยักหน้า “อืม!” อันที่จริงหลีโม่ตึงเครียด เนื่องจากนี่เป็นเพียงเข็มแท่งเดียว มิใช่สายสวนระบาย จะใช้เข็มนี้ระบายของเหลวสะสมในปอดไหลออก จำเป็นต้องมีความช่วยเหลือจากกำไลสะกดจิต แต่ว่าแรงสูบนั้นจะต้องควบคุมเป็นอย่างดี หนักเกินไปจะทำร้ายหัวใจ เบาเกินไปก็ระบายออกมาไม่ได้