ตอนที่ 36 ความลนลานของจวนรัฐ

ต๭นที่ 36 ความลนลานของจวนรัฐ จวนรัฐ! ตั้งแต่ส่งหลีโม่เข้าวัง เสี้ยเฉิงเสี้ยงก็บัญชาให้คนไปสืบข่าวความเคลื่อนไหวในวังเป็นเนืองนิจ หลานสาวของฮูหยินเฒ่า คือหมุยเฟยในวังหลวง ฮูหยินเฒ่าเองก็บัญชาให้คนไปเข้าเฝ้าพระนางหมุยเฟย ให้พระนางหมุยเฟยหาคนไปสืบข่าว คนที่เข้าไปสืบข่าวออกมาจากวัง รายงานแก่ฮูหยินเฒ่าและเสี้ยเฉิงเสี้ยง “พระนางหมุยเฟยกล่าวว่า อ๋องเหลียงกำเริบโรคในวัง หมอหลวงทั้งหมดต่างเข้าไป หลังจากที่คุณหนูใหญ่ถูกคัดเลือกเข้าวังแล้ว ก็อยู่ในวังตะวันออกเรื่อยมา จากนั้นไม่รู้ว่าเหตุใดจึงไปที่ตำหนักยืนยาวได้ ไทเฮาและกุ้ยไท่เฟยเองก็ไปอยู่ที่นั่น ไทเฮายังโกรธกริ้วต่อคุณหนูใหญ่อย่างยิ่ง ทรงตรัสว่าจะขับคุณหนูใหญ่ไปห้องเย็น สุดท้ายก็ไม่ได้ไล่ ได้ยินว่าอ๋องซื่อเจิ้งขอร้องเอาไว้” ฮูหยินเฒ่าได้ยินรายงาน ก็เอ่ยถามด้วยความงงงวยอย่างห้ามไม่ได้ “อ๋องเหลียงป่วยหนัก? สถานการณ์เป็นอย่างไรแล้ว” “พระนางหมุยเฟยได้ยินหมอหลวงหลิวพูด สถานการณ์ไม่ดี เกรงว่าจะไม่รอดแล้ว” ฮูหยินเฒ่ามุ่นคิ้วอย่างห้ามไม่ได้ เคร่งขรึมลงเล็กน้อย มองยังเสี้ยเฉิงเสี้ยงพลางกล่าว “อ๋องเหลียงท่านนี้ไฉนจึงป่วยหนักในเวลาเช่นนี้ได้ อ๋องเหลียงป่วยหนักแล้วจะให้เจ้าคนด้อยค่านั่นเข้าวังไปทำการใดกันเล่า” หลิงหลงฮูหยินที่อยู่ด้านข้างได้ยินเข้า จึงกล่าว “ท่านแม่ ท่านคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ที่ฮองเฮาจะรู้สึกว่าอ๋องเหลียงยังมิทันแต่งงาน ก็จะจากไปเช่นนี้แล้ว มันช่างไม่ยุติธรรมต่ออ๋องเหลียงเลย จากนั้นก็นึกอยากให้เสี้ยหลีโม่อยู่จนเสร็จงานศพของอ๋องเหลียง จากนั้นก็ฝังเสี้ยหลีโม่ทั้งเป็นตกตามกันไป” ฮูหยินเฒ่าพยักหน้า “เจ้าพูดเช่นนี้ก็มีหลักการ ถึงอย่างไรอ๋องเหลียงก็เป็นท่านอ๋องของราชวงศ์นี้ จะตายจากไปทั้งที่ยังไม่แต่งงานได้อย่างไร มิแปลกใจ อ๋องซื่อเจิ้งและฮองเฮาล้วนตระเตรียมแบ่งคนมารับนาง” เสี้ยเฉิงเสี้ยงกลับคิดถึงข้อกังขา “แต่ว่าเหตุใดอ๋องเหลียงจึงป่วยหนัก ก่อนหน้าถึงแม้เขาจะพิการ แต่ว่าร่างกายก็ไม่เลว โรคกำเริบกะทันหันอย่างนี้ จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการยกเลิองานแต่งหรือไม่ ก็ต่อให้เจ้าคนด้อยค่านั้นถูกฝังทั้งเป็น ฮองเฮาเองก็ไม่อาจปล่อยพวกเราไปง่ายแน่” สีหน้าของฮูหยินเฒ่าซีดขาว กล่าวอย่างเคร่งเครียด “ไม่ผิด ดังนั้น พวกเราต้องคว้าโอกาสเรื่องงานแต่งของหว่านเอ๋อร์และไท่จื่อโดยเร็ว ขอเพียงพวกเรากลายเป็นญาติของฮองเฮา ฮองเฮาจึงจะกรุณาต่อพวกเรา” หลิงหลงฮูหยินกล่าวแนะนำ “ไม่เช่นนั้นก็ พวกเราไปขอร้องต่อพระนางหมุยเฟย ได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ของพระนางหมุยเฟยกับฮองเฮาไม่เลวเลย ให้พระนางหมุยเฟยแพร่ข่าว บอกว่าเรื่องการถอนงานแต่ง ล้วนเป็นเพราะหลี่ซื่อก่อความวุ่นวาย เช่นนี้ต่อให้ฮองเฮาโกรธเคือง ก็อาจโกรธเคืองได้แต่หลี่ซื่อ” ดวงตาเสี้ยเฉิงเสี้ยงดุดัน “นี่ย่อมเป็นสิ่งที่ควรพูดเป็นธรรมดา แต่ว่าพวกเราต้องเตรียมสองมือให้พร้อม วันพรุ่งเจ้าไปเรียนเชิญนัดหมายไท่จื่อมา จัดฉากให้หว่านเอ๋อร์กับเขาดิ้นไม่หลุด เช่นนี้ เรื่องงานแต่งก็จะได้มีจุดหมายแล้ว” “ใช่!” หลิงหลงฮูหยินรับคำ ในดวงตาผุดความปรีติขึ้น นี่ช่างดีเหลือเกิน นางจะกลายเป็นแม่ยายของรัชทายาทไทจื่อคนปัจจุบันในไม่ช้าแล้ว พอหลี่ซื่อนั่นตาย ตนเองก็สามารถกลายเป็นฮูหยินเฉิงเสี้ยงได้อย่างราบรื่นเกริกไกร และเป็นแม่ยายของไท่จื่อปัจจุบัน ชิดเชื้อกับฮองเฮาเข้าไปอีก จากนี้ไปจะมีบคนผู้ใดกล้าเหยียดหยามนาง? คิดถึงตรงนี้ นางก็แทบอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ฮูหยินเฒ่าสำรวจมองนางเบาๆ แวบหนึ่ง “เลินเล่อ เจ้าหนอ ควรจะจัดแจงอุปนิสัยให้มาดมั่นเสียบ้าง บัดนี้ยังไม่อาจรับประกันได้ว่าเสี้ยหลีโม่จะถูกฝังทั้งเป็น เรื่องราวภายในวัง แปรเปลี่ยนได้ตลอด พวกเรายังต้องตระเตรียมแผนการอื่นๆ ให้ดี” ฮูหยินเฒ่าผ่านประสบการณ์กรรโชกมามากมาย รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น แต่ว่าดูอย่างผิวเผิน เสี้ยหลีโม่ไม่มีที่ให้กลับตัวแล้ว แม้นนางตายไปสักคน สามารถรักษาความสงบของจวนรัฐได้ นางตายไปร้อยครั้งก็ล้วนไม่น่าเวทนา หลิงหลงฮูหยินชักเก็บท่าที “เจ้าค่ะ เข้าใจแล้ว” ต่อหน้านางนอบน้อม ทว่าในอกกลับไม่พอใจต่อฮูหยินเฒ่ามากมาย นึกอยากยึดอำนาจของนาง วันหน้าตนเองได้เป็นฮูหยิน เป็นแม่ยายของไท่จื่อแล้ว ไม่จำเป็นต้องรองรับอารมณ์ของนาง แต่กลับกันเป็นให้นางรองรับแทน ผู้รายงานสาวเท้าลนลานเข้ามา พลางกล่าวรายงาน “ฮูหยินเฒ่า เฉิงเสี้ยง วันนี้มามาคนนั้นมาอีกแล้ว” ฮูหยินเฒ่าหยัดกายขึ้นอย่างลุกลน “รีบ เรียนเชิญเข้ามา” เสี้ยเฉิงเสี้ยงเอ่ยถามอย่างกังขา “หยางมามาคนนี้มาทำอะไรอีก” ฮูหยินเฒ่ากล่าว “ไม่รู้ ต้อนรับอย่างลุ่มลึกก็พอ” หลิงหลงฮูหยินกล่าวถาม “ไม่น่าจะมามอบบัญชาหรอกกระมัง เผื่อพระนางฮองเฮาจะเอาผิดกับจวนรัฐของพวกเราจริงๆ” “หุบปากเน่าๆ ของเจ้าซะ!” ฮุหยินเฒ่าปรายตามองนางแวบหนึ่งอย่างดุดัน “รู้แต่พูดจาเหลวไหล” หลิงหลงฮูหยินเห็นว่านางเคืองขุ่น ทำได้เพียงเงียบงำ ยืนอยู่ด้านข้างอย่างระแวดระวัง ผู้รายงานเดินนำหยางมามาเข้ามา ฮูหยินเฒ่ายิ้มพลางเดินเข้าไปต้อนรับ “มามา วันนี้ท่านกับจวนรัฐช่างมีวาสนาต่อกันจริงๆ วันหนึ่งมาสองครั้ง ครั้งนี้ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องทานอาหารค่ำเสียก่อนจึงจะให้ท่านกลับไปได้” หยางมามากล่าวพลางยิ้ม “ขอบคุณความประสงค์ดีของฮูหยินเฒ่า ทานอาหารนั้นไม่สำคัญแล้ว ข้าน้อยมาครั้งนี้แค่มาส่งต่อบัญชา ยังต้องกลับวังอย่างเร่งด่วน” “ส่งต่อบัญชา?” พระนางฮองเฮาให้ท่านมาหรือ” แววตาของฮูหยินเฒ่าทอประกาย บนใบหน้ายังคงเคลือบแฝงรอยยิ้ม “นั่งลงก่อนเถิดดื่มน้ำชาสักหน่อยแล้วค่อยๆ พูด” หยางมามาก้าวเข้ามาข้างหน้า หยุดยังเบื้องหน้าเสี้ยเฉิงเสี้ยง “ข้าน้อยเฝ้าเฉิงเสี้ยง” เสี้ยเฉิงเสี้ยงกล่าว “มามาเป็นคนข้างกายของฮองเฮา มิต้องทำความเคารพแล้ว” หยางมามากล่าวอย่างเถรตรง “แม้นจะเป็นคนข้างกายของพระนางฮองเฮา แต่ก็เป็นเพียงข้ารับใช้ เฉิงเสี้ยงเป็นถึงขุนนางอันเป็นสันหลังของราชวงศ์แห่งนี้ ตำแหน่งสูงศักดิ์ ข้าน้อยไม่อาจสูญสิ้นการทำความเคารพได้” ฮูหยินเห็นว่านางมีอากัปกิริยาเช่นนี้ รู้ว่านางไม่ไว้หน้า จึงหัวเราะแข๋งทื่อออกมา พลางกล่าว “ไม่ทราบว่าพระนางฮองเฮามีบัญชาอันใดเล่า” หยางมามามองยังฮูเหยินเฒ่า ก่อนกล่าว “เป็นเช่นนี้ พระนางฮองเฮาให้ข้าน้อยออกมาเก็บอาภรณ์สองสามชุดให้แก่คุณหนูใหญ่ พระนางฮองเฮาโปรดปรานคุณหนูใหญ่ อยากให้นางพำนักอยู่ในวังสักสองสามวัน” “โอ้?” ฮูหยินเฒ่าสบตากับเสี้ยเฉิงเสี้ยงแวบหนึ่ง ในดวงตาล้วนมีแววพิศวงเล็กน้อย “จริงหรือ ให้นางพักอยู่ในวัง เช่นนี้ไม่งามหรอกกระมัง” อาจเป็นไปได้ว่าไม่ฝังทั้งเป็นแล้ว? เช่นนั้นให้นางอาศัยอยู่ในวังทำการใด พักอยู่ไม่กี่วันจะได้การเสียที่ไหน เจ้าคนชั้นต่ำนั่นบัดนี้แปรเป็นแข็งข้อปานนี้ จะต้องพูดถ้อยคำไม่ดีต่อฮองเฮาไม่น้อยแน่ หยางมามาปั้นหน้า “นี่จะเป็นเท็จได้หรือ จวนรัฐทำใจปล่อยนางไปไม่ได้ใช่หรือไม่ อันที่จริง คุณหนูใหญ่ฉลาดเป็นกรดเช่นนี้ จะต้องมุกน้ำงามในกำมือของเฉิงเสี้ยง จะทำใจปล่อยไปได้อย่างไรกัน เอาเถิด แม้นทำใจปล่อยให้คุณหนูใหญ่นอนในวังไม่ได้จริงๆ เช่นนั้นข้าน้อยจะกลับแล้ว” หลิงหลงฮูหยินฉุดหยางมามาเอาไว้ กล่าวด้วยใบหน้ายะแย้ม “มามาโปรดอย่าไป มิใช่ทำใจไม่ได้ นี่เป็นเรื่องดีที่วิงวอนไม่ได้เชียว ข้าเป็นมารดาเพียงแต่กังวลใจ ในบ้านพวกเราหลีโม่ออกไปข้างนอกน้อยครั้งนัก ไม่รู้เรื่องพิธีรีตอง เกรงว่าจะขัดข้องพระนางฮองเฮา” หยางมามากล่าวเบาๆ “นี่พวกเจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป พระนางฮองเฮาโปรดปรานคุณหนูใหญ่ตั้งไม่รู้เท่าไร ใช่แล้ว พระนางฮองเฮายังตรัสอีกว่า คนในวังนั้นเกรงว่าคุณหนูใหญ่จะใช้งานไม่ค่อยสะดวกใจ จึงให้สาวใช้ที่คอยปรนนิบัตินางตามเข้าวังไปด้วย” “เย็นเอ๋อร์?” สีหน้าหลิงหลงฮูหยินค่อยๆ ขรึมลงเล็กน้อย วันนี้ตอนที่หยางมามามา เสี้ยหลีโม่แอบส่งสัญญาณให้นางปล่อยเย็นเอ๋อร์ต่อหน้าหยางมามา แต่ว่าหลังจากที่เสี้ยหลีโม่เข้าวังแล้ว นางก็สั่งให้คนไปโบยเย็นเอ๋อร์อีกยกใหญ่ ตอนนี้เด็กคนนั้นยังถูกขังอยู่ในห้องมืด ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย หยางมามาเห็นสีหน้าของหลิงหลงฮูหยิน ก็รู้ว่าพวกเขายังไม่ได้ปล่อยเด็กสาวคนนั้น นางมุ่นคิ้ว พลางกล่าว “ไม่ผิด เป็นเด็กสาวคนนั้น พระนางฮองเฮากำชับให้นางเข้าวัง” ฮูหยินเฒ่าไม่รู้ว่าหลิงหลงฮูหยินลงมือกับเย็นเอ๋อร์อีกครั้งแล้ว พลางนึกว่าถึงแม้นางจะถูกลงทัณฑ์ แต่ว่าอยากเข้าวังก็ย่อมได้ มีสาวใช้บ้านใดบ้างที่จะไม่ถูกเฆี่ยนตี ดังนั้น นางจึงกล่าวบัญชา “มาสิ นำตัวเย็นเอ๋อร์ขึ้นมา เก็บอาภรณ์ของคุณหนูใหญ่สักสองสามชุดจากนั้นก็ให้หยางมามาพาเข้าวังไป”