ตอนที่ 41 เจ้ายังต้องการจะถอนหมั้นอยู่ไหม

ต๭นที่ 41 เจ้ายังต้องการจะถอนหมั้นอยู่ไหม ซือถูเย้นฉายแววยั่วเย้าคนอื่นในแววตา “เหนื่อยไหม?” หลีโม่ตระหนักได้จึงตอบกลับไป “เหนื่อยสิ!” “เหนื่อยก็นั่งพักเถอะ เจ้าคงจะลำบากมากแล้ว” ซือถูเย้นพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่อบอุ่น หลีโม่เอียงอายเล็กน้อย ยอมรับว่าเหนื่อยจริงๆ และนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขา เมื่อก้นสัมผัสลงบนเก้าอี้ ซือถูเย้นก็เอ็ดเสียงดังขึ้นมาทันใด “ใครใช้ให้เจ้านั่งระดับเดียวกับข้า?” หลีโม่รีบยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วชำเลืองมองไปทั่วรอบทิศทาง แต่ก็ไม่มีเก้าอี้ตัวไหนที่ต่ำกว่าตัวที่เขานั่งแต่อย่างใด “นั่งพื้นสิ!”ซือถูเย้นยื่นเท้าออกมาด้านหน้าของเขาเพียงเล็กน้อย หลีโม่ด่าทอเสียงต่ำอยู่ในใจ นั้นมันระดับเท้าของเขาไม่ใช่หรือ? นางตอบกลับไปอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน “ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันไม่เหนื่อยหรอก ยืนได้เพคะ” “ไม่เหนื่อย?” ซือถูเย้นยื่นมือขึ้นไปลูบหน้าผาก “ไม่เหนื่อยก็ดี มานวดไหล่ นวดหัวให้ ข้าหน่อย “ “ท่านอ๋องไม่สบายหรือเพคะ?” ถึงแม้ว่าหลีโม่จะรู้ว่าเขาตั้งใจทำให้ตัวเองลำบากก็ตาม แต่เมื่อนึกถึงตอนที่เขาช่วยเหลือมาตลอดตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ จึงทำได้เพียงแค่ต้องอดทนต่อความขี้โวยวายอย่างไร้เหตุผลของเขาเท่านั้น “ปวดหัว!” ถึงแม้ว่าซือถูเย้นจะตั้งใจแกล้งนางก็ตาม แต่เขากลับรู้สึกปวดหัวจริงๆ อาการปวดหัวของเขากำเริบติดต่อกันมาสองปีกว่าแล้ว ทุกครั้งที่กำเริบ ก็มักจะเกิดอาการรุนแรงหนักขึ้นเรื่อย ๆและด้วยความที่สองวันนี้ก็ค่อนข้างยุ่งมาตลอด อีกทั้งวันนี้ก็ต้องตื่นเช้ามาทำธุระด้วย ช่วงบ่ายจึงเกิดความรู้สึกปวดหัวขึ้นมา หลีโม่นั้นคิดว่าเขาแกล้งทำ แต่เมื่อเห็นสีหน้าและสีปาก จึงมั่นใจได้ว่ามีอาการเลือดเกาะตัวแน่นอย่างแน่นอน หลักการวินิจฉัยและรักษาอันสำคัญของการแพทย์จีนคือปวด แสดงว่าไม่โล่งแล้วก็จะไม่ปวด ร่างกายของคนเราจะแสดงอาการเจ็บปวดออกมาทางสีหน้าสีปากและทางลิ้น หลีโม่จึงวิเคราะห์ได้ว่า ซือถูเย้นน่าจะเป็นกระดูกสันหลังอุดตันจึงทำให้เลือดไม่สามารถมาเลี้ยงสมองได้ จึงเกิดอาการปวดหัวขึ้น นางจึงถามหยางมามาขึ้นว่า “มียาขี้ผึ้งไหม?” หยางมามาจึงตอบว่า “หมอหลวงน่าจะมียาสะระแหน่ ได้ไหมเพคะ?” “ได้!” หลีโม่พูด ในวันปกติ หากหมอหลวงไม่มีธุระปะปัง ก็มักจะชื่อชอบทำของที่จำเป็นเอาไว้ใช้สอย อย่างพวกยาทา ยาขี้ผึ้งอะไรเหล่านี้เพื่อให้นางสนมในวังหลงรัก หยางมามาหยิบยาสะระแหน่มาขึ้นมา ยื่นให้กับหลีโม่ ซือถูเย้นขมวดคิ้ว “ของเหล่านี้ใช้ไม่ได้ผลหรอก ข้าเคยใช้มาแล้ว และก็ไม่ชอบกลิ่นมันด้วย” หลีโม่จึงพูดขึ้นว่า “มีประโยชน์หรือไม่มีประโยชน์ เดี๋ยวก็ได้รู้เพคะ” นางหันกลับมาพูดกับหยางมามาว่า “ข้าบดเฮียเฮียะเหลืออยู่ครึ่งคืน รบกวนหยางมามาช่วยใช้กระดาษน้ำมันช่วยม้วนไว้ให้ข้าหน่อย ขอแน่นๆนะ” ซือถูเย้นกำลังจะพูดออกมา นิ้วมือของหลีโม่ก็ร่วงลงมาระหว่างคิ้วพอดี จากนั้นก็แยกออก แล้วทำท่านวดอยู่ตรงขมับของเขา ความรู้สึกสบายเริ่มกระจายตัวออกมาจากศีรษะคำว่า “ไม่”ของ ซือถูเย้นจึงได้กลืนหายเข้าไปในลำคอทันที “ออกแรงอีกนิด” ซือถูเย้นออกคำสั่ง หลีโม่จึงพูดอธิบายว่า “ตรงขมับไม่ควรออกแรงเยอะเพคะ อย่าเพิ่งรีบร้อน เดี๋ยวท่านจะปวดนะเพคะ “เจ้านิกล้าหยิ่งยโสมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ “ ซือถูเย้นพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยน่าฟังนัก แต่กลับหลับตาลงเสพสุขอย่างช้าๆ ตั้งแต่หลีโม่เข้าวังมา ก็มักจะคิดสอยห้อยคล้อยตามคนอื่นอยู่ตลอด ตอนนี้จึงไม่สามารถพูดได้ว่าไม่เกรงกลัว แต่สำหรับต่ออ๋องซื่อเจิ้งนั้นกลับสามารถผ่อนปรนลงได้ ดังนั้น นางจึงใช้คำพูดของฮองไทเฮาที่ว่า “ไม่ควรซักถามหมอของท่านนะเพคะ” ซือถูเย้นกระซิบพูดเบาๆ “เสด็จแม่ชมเจ้าเพียงแค่สองสามประโยคไม่ใช่หรือ ? ก็หลงระเริงได้อย่างภาคภูมิใจเสียแล้ว” หลีโม่ไม่เอื้อนเอ๋ยคำใดออกมา นอกจากใช้นิ้ววนรอบ ๆหน้าผาก ออกแรงกดลงหลายครั้ง คลึงนวดไปจนถึงกระดูกคอด้านหลัง จากนั้นก็ดึงปกเสื้อออก แต่แล้วกลับเห็นรอยแผลตั้งแต่คอไปจนถึงกระดูกหัวไหล่ข้างขวาของเขา รอยแผลนี้เป็นสีเข้มลึก คาดว่าน่าจะเพิ่งได้รับบาดเจ็บได้ไม่นาน ปากแผลลึกไปจนถึงกระดูก ดูจากลักษณะแล้ว น่าจะถูกดาบฟันมา รอบ ๆบาดแผลเป็นสีดำ คิดว่าดาบนั้นน่าจะอาบยาพิษไว้ หลังจากที่ถูกกำจัดพิษออกไป ผิวหนังรอบ ๆบาดแผลจึงหลงเหลือทิ้งไว้แค่เพียงรอยดำเท่านั้น นิ้วมือของนางจึงหยุดลง แล้วล้วงไปหยิบยาสะระแหน่ขึ้นมาทา แล้วใช้นิ้วเริ่มนวดอีกครั้ง บนคอมีต่อมน้ำเหลืองอยู่สองเส้น ต่อมน้ำเหลืองของเขาอุดตันอย่างร้ายแรงมาก แล้วเริ่มปูนปูขึ้นมาเล็กน้อย มิน่าล่ะเขาถึงได้ปวดหัว หลีโม่ใช้นิ้วกดลงไปบนต่อมน้ำเหลืองของเขา และเริ่มดันไปตั้งแต่หลังหูไปจนสุดตำแหน่งคอ นางเพิ่งออกแรงได้ไม่นานซือถูเย้นก็ส่งเสียงตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ “เจ้าเบามือลงหน่อย” หลีโม่พูดปลอบโยนอย่างเบาๆ “อดทนหน่อยเพคะ ต่อมน้ำเหลืองของท่านอ๋องอุดตันร้ายแรงมาก ถ้าไม่ดันออก ก็จะเจ็บปวดไปเรื่อย ๆเพคะ” น้ำเสียงอันอ่อนโยนของหลีโม่ปะปนมาพร้อมกับความปลอบโยน นี่คือคำพูดในการปลอบใจคนไข้ แต่เมื่อซือถูเย้นได้ยิน กลับเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้น ความรู้สึกประหลาดนี้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดขึ้นมากระทันหัน และก็อดที่จะดุด่าไม่ได้ ฮองเฮาที่นั่งอยู่กับลี่งกุ้ยไท่เฟยอยู่ไม่ไกลนัก เมื่อเห็นภาพนี้ นางก็ยิ้มออกมา “ดูเจ้าหนุ่มน้อยสิ ดีมาก ใช่ไหม?” ลี่งกุ้ยไท่เฟยมองตามไป แต่ในแววตากลับฉายแววเกลียดชังออกมา มีเพียงฮองเฮาเท่านั้นที่พูดแบบนี้ นางเองก็ไม่อยากโต้แย้ง ก่อนพูดขึ้นอย่างปากไม่ตรงกับใจว่า“วิชาแพทย์ของนางเก่งมากเพคะ” “ใช่ หย้วนพ่านและหมอหลวงบอกว่าไม่สามารถช่วยฮ้าวเอ๋อได้ แต่แล้วคืนหนึ่ง นางก็สามารถทำให้ฮ้าวเอ๋อฟื้นขึ้นมาได้ เห็นทีแล้วนางน่าจะเป็นผู้สืบทอดของเวินยี่จริงๆ” “เกรงว่าจะไม่ใช่เพคะ “ ลี่งกุ้ยไท่เฟยพูดขึ้นเรียบๆว่า “อยู่แต่ในวัง ตำหนักเชียนจินแห่งนี้ไม่ก้าวข้ามประตูออกมา จะเป็นผู้สืบทอดของเวินยี่ได้ยังไงกัน ? น้องสาวไม่ได้มีความเห็นอะไรเกี่ยวกับเสี้ยหลีโม่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แค่เพียงคิดว่านางเป็นผู้สืบทอดของเวินยี่นางก็ไม่มีความสุขแล้ว คุณสมบัติก็ไม่ได้ มีเพียงวิชาทางการแพทย์จะไปมีประโยชน์อะไรกัน? ฮองเฮาโบกมือไปมา “ไม่ เจ้ามีอคติเกินไป มีลูกสะใภ้ที่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดเช่นนี้ เจ้ายังไม่พอใจอะไรอีกละ?” เมื่อลี่งกุ้ยไท่เฟยได้ยินคำว่าลูกสะใภ้ กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็กระตุกขึ้นมา ดวงตาที่มองไปยังหลีโม่ ฉายแววดุร้ายราวกับธนู แทบจะแทงลงไปในตัวของหลีโม่อย่างไรอย่างนั้น ดวงตาทั้งสองที่แกร่งกล้า ทำให้หลีโม่เองก็สัมผัสได้ ถึงนางไม่เห็นก็รู้ว่าเป็นลี่งกุ้ยไท่เฟย ตั้งแต่เข้าวังมา คนที่มองนางด้วยสายตาโหดร้ายเช่นนี้ นอกจากไท่จื่อแล้วก็มีเพียงแค่ลี่งกุ้ยไท่เฟยเท่านั้น แต่ไท่จื่อไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงมีเพียงแค่ลี่งกุ้ยไท่เฟยคนเดียวเท่านั้น “มีสมาธิหน่อย！”ซือถูเย้นรู้ว่านางกำลังว่อกแว่กตั้งแต่ใช้นิ้วกดลงไปแล้ว เมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็เห็นว่าลี่งกุ้ยไท่เฟยกำลังจ้องเขม็งมาพอดี เขาค่อย ๆหลับตาลงช้า ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบว่า “เจ้าสนแต่เพียงว่าตัวเองทำดีแล้วก็พอ เรื่องคนอื่นไม่ต้องไปเสียเวลาสนใจหรอก” หลีโม่รู้ว่าเขาหมายถึงสิ่งใด แค่กลับไม่กล้าพูดถึงเรื่องแต่งงานออกมา ทำได้เพียงแค่ตอบเบาๆไปว่า “เพคะ！” ซือถูเย้นจึงพูดขึ้นอีกครั้งว่า “พ่อของเจ้าให้คนมาถามเรื่องของเจ้าตอนอยู่ในวัง แววตาของหลีโม่เย็นชาทันใด นิ้วมือหยุดนิ่งไปชั่วคราว แต่ไม่นานก็กดนวดต่อไปอรกครั้ง “ต่อไปท่านอ๋องไม่สามารถก้มหัวนานได้นะเพคะ และออกกำลังที่เน้นคอและศีรษะอย่างเหมาะสม หากดูแลส่วนที่หักได้ ก็จะสามารถออกไปยิงธนูได้เพคะ” ซือถูเอ๋อคลี่ยิ้มออกมา ดี แข็งแรงมาก อดทนได้ดีมาก ฉลาดมาก หากเป็นคนธรรมทั่วไป คงจะพูดเรื่องของ เฉิงเสี้ยงเสี้ยกับเขาไปนานแล้ว เพื่อเอาชนะผู้ที่สนับสนุน อีกทั้ง นางก็รู้ว่า เมื่อช่วยอ๋องเหลียงกลับมาได้ นางจะสามารถยื่นข้อเสนอใดๆก็ได้ ภายในสิ่งที่เหมาะสม ก็จะได้รับการสนับสนุนจากราชวงศ์ แต่นางไม่พูดอะไรออกมาทั้งนั้น เพียงแต่นางยังดื้อรั้นปิดปากเงียบไม่พูดอะไรออกมา แต่นางก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังซ่อนเร้นแต่อย่างใด “เสี้ยหลีโม่！” ซือถูเย้นตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันใด “หากเจ้าถูกบังคับให้แต่งงานกับ ข้า เจ้าจะเสียใจภายหลังหรือไหม?”