ตอนที่ 45 โทษของหลี่ซื่อ

ต๭นที่ 45 โทษของหลี่ซื่อ หมุยเฟยพาเฉิงเสี้ยงเสี้ยและหลิงหลงฮูหยินเข้ามาในตำหนัก หมุยเฟยซอยเท้าเล็กๆเข้าไป คุกเข่าลงบนพื้น “หม่อมฉันน้อมทักทายฮองไทเฮาเพคะ ขอให้ฮองไทเฮามีสุขอายุยืน สุขภาพดีทั้งกายและใจนะเพคะ” หลังจากที่หมุยเฟยทำความเคารพเสร็จสิ้น เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็พาหลิงหลงฮูหยินเดินขึ้นไปข้างหน้า “หม่อมฉันพาฮูหยินเข้าวังมาน้อมทักทายฮองไทเฮาพะยะคะ ขอให้ฮองไทเฮามีสุขอายุยืน สุขภาพดีทั้งกายและใจนะพะยะคะ” ฮองไทเฮาหรี่ตาลง “เฉิงเสี้ยงมาแล้วหรือ? ลุกขึ้นเถอะ” ในขณะที่เฉิงเสี้ยงเสี้ยกำลังคุกเข่าอยู่นั้น เขาก็ได้ร่ำไห้ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว “หม่อมฉันไม่กล้าพะยะคะ หม่อมฉันมีความผิดพะยะคะ！” ฮองไทเฮาประหลาดใจทันใด “เกิดอะไรขึ้น? เจ้าร้องไห้ทำไมกัน?” หลิงหลงฮูหยินหมอบคลานลงไป ด้วยน้ำตาที่อาบไปทั่วทั้งใบหน้าเช่นกัน “ฮองไทเฮาผู้มีจิตใจสะอาด วันนี้ข้าน้อยเองก็ตามสามีมารับโทษเช่นกันเพคะ” ฮองไทเฮาส่งเสียงอ่าออกมา ก่อนจะถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “รับโทษแบบไหนกัน?” เฉิงเสี้ยงเสี้ยที่มีน้ำมูกน้ำตาไหลออกมาเต็มใบหน้า ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแห่งความเสียใจว่า “ฮองไทเฮา เรื่องที่ลูกสาวของหม่อมฉันเสี้ยหลีโม่ถอนหมั้นอ๋องเหลียงพะยะคะ หม่อมฉันไม่ทราบจริงๆว่าลูกสาวของหม่อมฉันจะกล้าทำเรื่องเช่นนั้น ก่อนแต่งงาน หม่อมฉันได้ถามนางแล้ว นางเองก็ตอบว่ายินยอม หม่อมฉันจึงกล้าจัดงานแต่งงานขึ้นมา ไม่มีใครทรงทราบว่านางจะกล้าถอนหมั้นก่อนที่เกี้ยวเจ้าสาวจะมาถึงวัง อีกทั้งยังพูดจาสามหาวไร้สาระอีกพะยะคะ หลังจากที่ทำการตรวจสอบความจริงแล้ว จึงรู้ว่าเป็นความคิดของมารดาหลี่ซื่อผู้ให้กำเนิดของนาง หลี่ซื่อเกิดความรู้สึกอิจฉาพะยะคะ อิจฉาที่หลิงหลงให้กำเนิดลูกชายและลูกสาวแก่หม่อมฉัน นางเองไม่มีลูกชาย นางจึงได้สั่งสอนให้หลีโม่มาแก้แค้นหลิงหลงและหม่อมฉันพะยะคะ หม่อมฉันสมควรได้รับโทษ หม่อมฉันดูและคนในครอบครัวไม่ดีพอ จึงทำให้อ๋องเหลียงเตี้ยนเซี่ยทรงเสียเกียรติ ทำให้เตี้ยนเซี่ยต้องอับอายขายขี้หน้า หม่อมฉันสมควรตายเพื่อชดใช้ความผิดพะยะคะ！” ฮองไทเฮาตื่นตระหนกตกใจ “เรื่องที่ถอนหมั้นนี้ ได้เป็นข่าวอื้อฉาวที่โจษจันไปทั่วทั้งเมืองแล้ว ทำไมหลี่ซื่อผู้นั้นถึงได้ก่อความวุ่นวายมากขนาดนี้? ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนนางเป็นหญิงสาวที่มีความสามารถโดดเด่นมาโดยตลอด แต่เมื่อเห็นว่านางไม่มีคุณธรรมเช่นนี้ งั้นคำกล่าวนี้ก็ไม่ผิดอย่างแน่นอน” ฮองไทเฮาทำการคิดไตร่ตรองตัดสินเรื่องเมื่อวันนั้นในใจของนาง เพียงแต่ว่า เรื่องที่นางยังสงสัยก็ได้ผ่านไปหลายวันแล้ว ฮองเฮาก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่ถามแต่อย่างใด แล้วทำไมพวกเขาถึงกล้าเข้ามารับโทษถึงในวังกัน? นางนิ่งไปสักครู่ ก่อนถามขึ้นว่า “จริงสิ อ๋องเหลียงเคยกล่าวกับอายเจียไว้ว่า ภรรยาแต่งคือเสี้ยโล่เยว่คุณหนูคนที่สองของจวนเฉิงเสี้ยง ต่อมาทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นเสี้ยหลีโม่ละ? หลังจากที่เปลี่ยนเป็นเสี้ยหลีโม่ หลี่ซื่อยินยอมหรือไหม?” หลิงหลงฮูหยินร้องไห้พลางพูดขึ้นว่า “รายงานฮองไทเฮา ตอนอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยงฮูหยินไม่เคยเห็นข้าน้อยอยู่ในสายตาตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ข้าน้อยอดทนมาโดยตลอด แต่นางก็ยังไม่พอใจ คิดแต่จะไล่ข้าน้อยออกไป จึงทำให้นำไปสู่เรื่องของการถอนหมั้นในครั้งนี้เพคะ ในตอนนั้นหลีโม่ได้ขอร้องพวกเราไว้ ว่านางอยากแต่งงานกับอ๋องเหลียง นางถวิลหาอ๋องเหลียงมานานแล้ว จึงให้เสี้ยโล่เยว่ยกการแต่งงานครั้งนี้ให้กับนาง นางรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองนั้นยินยอมพร้อมใจ แต่สุดท้ายกลับถูกบังคับให้พูดกับอ๋อเหลียง ข้าน้อยไม่โทษหลีโม่หรอกเพคะ นางเป็นแค่เด็ก ถูกใช้ประโยชน์จากแม่ของนางเท่านั้นเพคะ” หลังจากที่ฮองไทเฮาได้ยิน ก็เงียบไปทันใด จากนั้นก็มองไปทางหมุยเฟย “เรื่องของจวนเฉิงเสี้ยง เจ้ารู้หรือไม่?” หมุยเฟยเดินขึ้นหน้าพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา ให้ซุนกงกงออกไป ส่วนตัวเองนั้นก็เสิร์ฟน้ำชาให้กับฮองไทเฮา “ฮองไทเฮาเพคะ เรื่องของจวนเฉิงเสี้ยงหม่อมฉันเองก็รู้มาไม่มากเท่าไหร่เพคะ อีกทั้งท่านทั้งสองจากจวนเฉิงเสี้ยงก็น่าเชื่อถือเพคะ ถึงจะเข้าวังมาน้อมทักทายหม่อมฉันเป็นครั้งคราวก็ตาม หลังจากที่เรื่องแต่งงานได้ถูกตัดสิน หลีโม่ก็เข้ามา ในตอนนั้นหม่อมฉันเองก็ถามความสมัครใจแล้วว่านางยินยอมแต่งงานกับอ๋องเหลียงหรือไม่ นางก็ตอบว่ายินยอมเพคะ” ฮองไทเฮามองไปทางนาง ด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ว่าแต่ เรื่องการถอนหมั้นเป็นความคิดของหลีโม่และหลี่ซื่อสองคนเท่านั้นใช่หรือไหม? ทำไมนางถึงได้ทำเช่นนี้?” หมุยเฟยยกน้ำชาขึ้นเสิร์ฟ จากนั้นก็ถอดถอนใจออกมา “ไทเฮาไม่ทรงทราบทั้งหมดเพคะ หลี่ซื่อผู้นั้นมีความสามารถที่โดดเด่น หยิ่งยโสโอหัง คิดว่าตัวเองคือคนของแดนสุขาวดี ใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่สกปรกโสมม เมื่อก่อนนางมักจะดูหมิ่นหลิงหลง เพราะหลิงหลงเป็นแม่หม้าย แต่งงานไปแล้วครั้งหนึ่ง จึงได้คิดดูดถูกดูแคลนมาตลอด ต่อมาหลิงหลงวาดรูป แสดงผลงานได้ดีกว่านาง ก็เริ่มใช้อำนาจของฮูหยินมารังแกหลิงหลง หลิงหลงต้องอดทนมาตลอด แล้วสาบานว่าจะไม่สร้างงานศิลปะอีก สาเหตุนี้จึงทำให้นางหยุดพักไปได้สองสามวัน เพียงแต่ต่อมา หลิงหลงได้ตั้งครรภ์ลูกแฝด มีลูกก่อนนาง จวนเฉิงเสี้ยงนี้จึงถูกปกคลุมไปด้วยความอิจฉาริษยาของนาง มีแต่เรื่องวุ่นวายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ในระหว่างนี้ นิสัยของนางก็ค่อยๆเปลี่ยนผันไปทุกวัน จนกลายเป็นแปลกประหลาดมากขึ้น แขกที่มาที่บ้าน นางก็ชอบพูดพล่ามเรื่องไม่ดีของหลิงหลงให้กับผู้อื่น ทุกคนแถวนั้นก็ต่างรู้เรื่องนี้ แต่ครั้งนี้ นางระแวดระวังมาก เพื่อจะได้แก้แค้นเฉิงเสี้ยงและหลิงหลงเพคะ” เมื่อฮองไทเฮาได้ยินคำพูดของหมุยเฟย จึงได้ยิ้มออกมาบางๆ “เรื่องของหลี่ซื่อผู้นี้ที่ออกมาจากปากของพวกเจ้า เป็นเรื่องที่ยกโทษไม่ได้จริงๆ” เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดขึ้นด้วยความเสียใจว่า “หม่อมฉันมีคุณธรรมบารมีไม่มากพอ มีพรสวรรค์แต่อกตัญญู ได้ภรรยาไม่ดี” ฮองไทเฮามองไปทางเขา “งั้น พวกเจ้าเข้าวังมาครั้งนี้ ก็เพื่อต้องการยอมรับโทษหรือว่าอย่างไรกัน? เมื่อ เฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ยิน ก็ไม่แน่ใจกับทัศนคติของฮองไทเฮาไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางหมุยเฟยหมุยเฟยจึงอาสารับหน้าที่พูดแทนว่า “หากทำผิดก็ว่าไปตามผิด ฮองไทเฮาทรงลงโทษตามแต่ประสงค์ พวกเขาต้องยอมรับ” เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดขึ้นพร้อมกับโน้มตัว “หม่อมฉันน้อมรับโทษจากฮองไทเฮาพะยะคะ！” ฮองไทเฮากลับไม่เข้าใจ “ไม่รีบร้อนลงโทษก็ใช่ว่าจะไม่ลงโทษหรอกนะ หากมีความผิดจริง ย่อมต้องโดนลงโทษอยู่แล้ว อายเจียไม่เข้าใจ เจ้าบอกว่าหลี่ซื่อผู้นี้ต้องการแก้แค้นเฉิงเสี้ยงและหลิงหลงฮูหยิน งั้นนางไม่รู้เรื่องการถอนหมั้นในตอนนี้หรอกหรือ ถึงได้พาลูกสาวของนางเข้ามาในวัง?” หมุยเฟยถอดถอนใจออกมาก่อนพูดขึ้นว่า “ทำไมนางจะไม่รู้ละเพคะ? จริงๆแล้วหลีโม่เองก็น่าสงสารมากนะเพคะ ถึงจะบอกว่าหลี่ซื่อเป็นผู้ให้กำเนิดก็เถอะ แต่หลี่ซื่อก็มักจะลงไม้ลงมือกับนางอยู่บ่อยครั้ง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นนางเป็นลูกสาวมาก่อนด้วยซ้ำ หากไทเฮาไม่เชื่อ ก็สั่งให้คนไปตรวจร่างกายของหลีโม่ก็ได้นะเพคะ บนตัวของนางมีแต่รอยแผลฟกช้ำ มากมาย ทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของหลี่ซื่อ เมื่อก่อนหม่อมฉันเคยบอกว่านิสัยของหลี่ซื่อค่อยๆแปรเปลี่ยนไป ดังนั้นนางจึงย่อมรู้อย่างเต็มอกเรื่องที่ให้หลีโม่ถอนหมั้น เพคะ และทำให้หลีโม่ต้องเหนื่อย แต่เพื่อดึงหน้าของจวนเฉิงเสี้ยงไว้ นางจึงไม่ใส่ใจ” ถึงแม้ว่าฮองไทเฮาจะเข้าใจเรื่องนี้บ้างแล้วก็ตาม แต่เมื่อพูดถึงหลี่ซื่อ นางไม่รู้ นางเริ่มคิดว่าหมุยเฟยเพียงแค่ช่วยเฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินว่าบนตัวของเสี้ยหลีโม่มีบาดแผลด้วย จึงคิดว่าเรื่องนี้ต้องไม่ใช่เรื่องโกหกอย่างแน่นอน อาจเป็นไปได้ว่า หลี่ซื่อผู้นั้นคิดจะใช้ประโยชน์จากลูกสาวที่ตัวเองให้กำเนิดมาจริงๆ? นางกวักมือเรียกซุนกงกง “หลี่ซือผู้นั้น เจ้ารู้จักไหม?” ซุนกงกงจึงตอบกลับไปว่า “รายงานฮองไทเฮาเพคะ หลี่ซือเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในบ้าน แทบจะไม่ออกมาให้พบเห็นเลยเพคะ คนด้านนอกต่างรู้ว่านางนิสัยเช่นนี้ เพียงแต่ว่า เมื่อก่อนนางเป็นผู้ที่มีความสามารถโดดเด่นจริงๆเพคะ มีคนไล่ตามจีบนางมากมาย” “เรื่องนี้อายเจียรู้ เด็กหนุ่มคนรองที่แสนโง่เขลาผู้นั้นที่ไม่ยอมแต่งงาน เพื่อเก็บไว้ให้นางอย่างนั้นหรือ?”ฮองไทเฮาพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ ฮองไทเฮาไม่พอใจหลี่ซื่อเป็นอย่างมาก นางไม่แปลกใจเลยที่หลี่ซื่อผู้นั้น จะมีพี่รองผู้นั้นลุ่มหลงรักใคร่มาก เขาพบหลี่ซือวัย 13 ปี ในตอนที่เขาอายุ 16 ปี นางป่าวประกาศว่านางจะไม่แต่งงาน ตอนนั้นทุกคนต่างคิดว่าเขามีนิสัยเหมือนเด็กเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่า เขาไม่ยอมแต่งงานเพื่อหลี่ซื่อ เมื่อเฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ยินฮองไทเฮา สีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด ตลอดชีวิตนี้ของเขาเรื่องที่เขาถือสามากที่สุด ก็คือหลี่ซื่อที่เป็นภรรยาของเขา แต่ว่า ด้านนอกประตู มีผู้ตามจีบนางอย่างบ้าคลั่งมาโดยตลอด เขาไล่จีบหลี่ซื่อ ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ แต่หลังจากที่หลี่ซื่อเข้ามาอยู่ในบ้าน ก็ดูเหมือนไม่ใช่หญิงสาวที่มีความสามารถโดดเด่นที่มีชื่อเสียงคนนั้นอีกต่อไป จึงทำให้เขาผิดหวังเป็นอย่างมาก