บทที่ 71 อ๋องซื่อเจิ้งถูกซุ่มโจมตี

บ๗ที่ 71 อ๋องซื่อเจิ้งถูกซุ่มโจมตี ดังนั้น ซือถูจิ้งคนนี้ แม้แต่ฮองไทเฮาองค์ปัจจุบันก็ยังต้องยำเกรงนาง เพราะอดีตฮ่องเต้ในเวลานั้น ประคบประหงมน้องสาวสุดท้องคนนี้ราวกับไข่ในหินอย่างไรอย่างนั้น อีกทั้งองค์หญิงองค์นี้ยังได้รับการแต่งตั้งให้เป็นองค์หญิงเจิ้นโก๋ องค์หญิงเจิ้นโก๋มีอำนาจเหนือฮองเฮา และยังมีความอาวุโสเทียบเคียงฮองไทเฮา แน่นอนว่านี่ก็คือบุคคลที่น่าอัศจรรย์คนหนึ่ง ที่น่าอัศจรรย์ที่สุดคือ นางอายุยี่สิบกว่าแต่ยังไม่คิดจะแต่งงาน ฮองไทเฮาต้องปวดหัวเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของนาง ซือถูจิ้งดึงหลีโม่ให้นั่งลง แล้วถามนางด้วยความสนใจ “ เจ้าไม่ชอบเฮ่าเอ๋อหรอ ไม่ชอบเขาก็ไม่เป็นไรตระกูลซือถูของเรามีชายหนุ่มที่มีความสามารถมากมาย เจ้าพอใจใครข้าจะจัดการให้เอง ” หลีโม่ขยับตัวเข้าไปเล็กน้อย นี่นางกำลังลดแลกแจกแถมสินค้าอยู่หรอ “ ตอนนี้หลีโม่ยัง.... ” นางพูดยังไม่จบ ซือถูจิ้งก็ใช้เท้าเหยียบที่เก้าอี้ของนางทันที น้อมตัวไปข้างหน้า กรอกตาลอกแลกไปมาด้วยความตื่นเต้น “ เจ้าคิดว่าอาจื่อเป็นอย่างไง ” หลีโม่เงียบอาจื่อที่นางพูดถึงคงจะเป็นซือถูจื่อ อ๋องอานชิน แต่นางไม่รู้หรอว่าอ๋องอานชินเคยแอบชอบมารดาของนาง ซือถูจิ้งเห็นสีหน้าของนางก็รู้สึกว่านางคงจะไม่ชอบอาจื่อที่นางพูดถึง จึงถามต่อไปอีก “ หลานชายสี่ของข้าไหม ” ซือถูจิ้งมีสีหน้าตื่นตระหนก “ เจ้าเจ็ดไหม เจ้าชอบเจ้าเจ็ดไหม ” หลีโม่เห็นสีหน้าท่าทางของนางตื่นตระหนก จึงหลอกถามขึ้น “ เกิดอะไรขึ้นกับอ๋องซื่อเจิ้งหรือเพคะ ” ซือถูจิ้งมองนางด้วยความเมตตา “ ชอบใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่เจ้าเจ็ดเจ้าคนนั้น เขาไม่เห็นผู้หลักผู้ใหญ่ในสายตา อวดดีบ้าคลั่ง อำมหิต จิตใจโหดเหี้ยม โหดร้ายไร้หัวใจ เป็นคนเลวที่สุดในใต้ล้า เลวร้ายไปกว่าเขาไม่มีอีกแล้ว ” หลีโม่ฟังนางบรรยายดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “ ความคิดเห็นที่องค์หญิงมีต่อท่านอ๋องช่างพิเศษจริงๆ ” ซือถูจิ้งถอนหายใจ มีท่าทางหมดสนุกแล้วเอาขาลง “ เจ้าเจ็ดเป็นตัวร้าย ได้แต่หวังให้สวรรค์จัดการเขาไปให้ไวๆ ” นางเพิ่งพูดจบลง ก็เห็นอ๋องอานชินที่ออกไปแล้วกลับมา เดินเข้ามาราวกับลมพายุหมุน เขาเดินเข้ามาดึงแขนหลีโม่ด้วยสีหน้าสุขุมเคร่งเครียด “ ไปกับข้า มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเย้นเอ๋อ ” หลีโม่ใจเต้นตึกๆ “ มีเรื่องอะไรเพคะ ” “ เกรงว่าจะไม่ดีแล้ว ” น้ำเสียงของอ๋องอานชินแหบเครือ และดวงตามีสีแดง ซือถูจิ้งยื่นมือออกมาตบเข้าที่ใบหน้าของตัวเองอย่างแรง ตบจนมีเสียงเพี๊ยะๆดังขึ้น ใบหน้าที่ขาวๆก็บวมแดงขึ้นมาทันที พร้อมกับร้องไห้แล้วพูดขึ้น “ ถุย ถุย ข้าขอถอนคำพูดเมื่อกี้ ” หลีโม่ขาอ่อน ในหัวมีเสียงวิ้งดังขึ้น และลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มองเพียงแค่อ๋องอานชิน “ เร็วเข้า รีบพาหม่อมฉันไปเร็ว ” นางไม่รู้ว่าตัวเองร้อนร้นขนาดไหน อาจเป็นเพราะรู้ว่าซือถูเย้นคือคนเดียวที่นางพึ่งพาได้ หากว่าซือถูเย้นเป็นอะไรไป นางก็จะโชคร้ายไปตามด้วย ทั้งสามคนมาถึงเรือนหลังใหญ่ในเมืองหลวงอย่างรีบร้อน ที่นี่ไม่ใช่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง ที่หน้าประตูเขียนไว้ว่า “ จวนแม่ทัพใหญ่ ” หน้าประตูมีทหารเฝ้ายามอยู่มากมาย ทางเข้าฝืนไฟดับมิด ประตูใหญ่ปิดอยู่ เมื่ออ๋องอานชินและหลีโม่มาถึงประตูถึงเปิดออก และปิดเข้าอย่างรวดเร็ว หลีโม่สังเกตเห็น บนกำแพงภายในจวนมีนักธนูรออยู่เพียบ ด้วยสีหน้าเคร่งครึมเตรียมพร้อมรออยู่ หลีโม่รู้เลยว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆ หัวใจเต้นรัวตึกๆ มือเท้าเย็น เกือบครึ่งร่างของซือถูจิ้งมุดบังอยู่ที่ตัวอ๋องอานชิน ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงเดินทุลักทุเล ปากเจี๊ยวจ๊าวๆพูด “ ข้าขอถอนคำพูดที่ข้าพูดไปเมื่อกี้ สวรรค์เป็นพยาน ข้าซือถูจิ้งเป็นคนปากร้าย แต่ใจข้าไม่ได้คิดแบบนั้น ข้าถอนคืน ข้าขอถอนคืน เจ้าเจ็ดดีขึ้นมาเร็วๆนะ ” หลีโม่มองนางด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย เห็นสีหน้าของนางซีดขาว ไม่มีสีหน้าที่ดูสดใสร่างเริงเหมือนตอนที่อยู่ตำหนักเมื่อครู่เลย ตื่นกลัวเป็นอย่างมาก น้ำเสียงของนางขุ่นเครือปนร้องไห้ พูดเร็วและร้อนร้น เอาแต่พูดประโยคนั้นกลับไปกลับมา อ๋องอานชินโอบไหล่นางไว้ และไม่พูดอะไร ราวกับว่ากอดนางเดิน มาถึงเรือนเดี่ยวหลังหนึ่งในจวน ภายในเรือนจุดโคมไฟสว่างขึ้น ที่หน้าประตูมีคนเฝ้าสิบกว่าคนถือดาบยาวเฝ้าอยู่ เพียงแค่ลมพัดโชยมา กลิ่นคาวของเลือดก็พัดกระจายคลุ้งออกไปในอากาศ ประตูใหญ่เปิดออก มีคนถือน้ำออกมา หลีโม่เห็นน้ำในชามนั้นเป็นสีแดง มีกลิ่นคาวเลือดค่อนข้างแรง อ๋องอานชินและหลีโม่รีบเข้าไปทันที แต่ต้องพบกับหลายศพที่ใช้ผ้าขาวปิดไว้อยู่ และผ้าสีขาวก็เปื้อนไปด้วยรอยเลือดเรียงรายกันอยู่ในห้องโถง เดินลึกเข้าไปอีก ภายในห้องวางเรียงรายไปด้วยเตียงที่ทำขึ้นชั่วคราว บนเตียงทุกเตียงต่างมีคนเจ็บนอนอยู่ หนึ่งในนั้นก็คือจื่นเฉิง มีหมอสิบกว่าคนที่กำลังวุ่นวายกันอยู่ สวมใส่ชุดสีเดียวน่าจะเป็นหมอของร้านยาฮู่ยหมิน หลีโม่ตกใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ภัยพิบัติครั้งใหญ่หรอ ทำไมต้องส่งคนกลับมาที่นี่ด้วย ผ้าม่านเปิดออก มีชายสวมชุดนักรบสีดำร่างกายกำยำคนหนึ่งเดินออกมา เห็นอ๋องอานชินมาก็ขนวดคิ้วและถามด้วยความเคารพ “ ท่านอ๋องมาแล้ว พาท่านหมอเซี่ยมาแล้วหรือขอรับ ” อ๋องอานชินพลักหลีโม่เล็กน้อย แล้วถามขึ้น “ ซูชิง เขาเป็นอย่างไรบ้าง ” คนที่ได้ชื่อว่าซูชิงมองหลีโม่ แล้วเอ่ยขึ้น “ เข้าไปข้างในแล้วค่อยคุยกัน ” ทั้งสามคนเข้าไปข้างใน บนพื้นหินอ่อนสีขาวเต็มไปด้วยรอยเลือด คงเป็นตอนที่ส่งมาเลือดไหลไม่หยุด ไหลมาเป็นทางจนถึงเตียง ซือถูจิ้งนั่งลงกับพื้น “ โอ้สวรรค์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ” มีหมอกำลังจัดการบาดแผลให้ซือถูเย้นอยู่ข้างเตียง หลีโม่รีบเดินไปอย่างไม่ลังเล เมื่อเห็นสีหน้าของเขา หลีโม่ก็รู้เลยว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี เขาเสียเลือดไปมาก อย่าว่าแต่สีหน้าเลย แม้แต่ริมฝีปากก็กลายเป็นสีขาวไปแล้ว เสื้อผ้าถูกย้อมเต็มไปด้วยสีแดง บนใบหน้าก็มีเลือด แต่ว่าหลีโม่สามารถแยกแยะได้อย่างรวดเร็วว่าตรงไหนเป็นเลือดของเขา และตรงไหนเป็นเลือดของคนอื่น หมอจัดการบาดแผลบริเวณหน้าอก แต่ไม่ได้ถอดเสื้อออก ตัดออกเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น “ กรรไกร ” หลีโม่ฝืนใจไม่กลัวพูดเอ่ยขึ้น ซูชิงรีบยื่นกรรไกรส่งให้นางทันที หลีโม่ดึงเสื้อขึ้นอย่างระมัดระวัง เริ่มตัดจากด้านข้างอก แขนเสื้อ จนไปถึงกางเกง บาดแผลสิบสองแผล หนึ่งในแผลที่ใหญ่ลึกที่สุดคือบาดแผลจากคมดาบที่บริเวณหน้าอก จากอกด้านซ้ายยาวไปจนถึงช่องท้องด้านขวาล่าง รอยบาดแผลเป็นรอยเรียบคือแผลที่เกิดจากคมดาบ “ จะใช้ผงยาห้ามเลือดไม่ได้ ช้าเกินไป ห้ามไม่อยู่ ” โชคดีที่พกกระเป๋าเข็มติดตัวไว้ด้วย หลีโม่รีบฝังเข็มที่จุดฝังเข็มใหญ่หกจุดทันที ใช้วิธีการฝังเข็มห้ามเลือด ขาขวามีรอยบาดแผลหนึ่ง ที่บาดแผลมีสีดำปรากฎออกมา นี่มันเป็นอาการติดยาพิษ หลีโม่พูดด้วยความนิ่ง “ มียาถอนพิษไหมคะ ถ้าไม่มีก็เอาดินปืนมา ” “ ดินปืน? ” ท่านหมอเอ่ยขึ้น “ ท่านจะเอาดินปืนไปทำอะไรหรือขอรับ ” “ บาดแผลมีพิษ ใช้ดินปืนสามารถห้ามพิษไม่ให้เข้าสู่ร่างกายได้อย่างรวดเร็ว ” หลีโม่ไม่มีเวลาจะอธิบายให้เขาฟังว่าในดินปืนมี กำมะถันปนอยู่ด้วย สามารถลดความรุนแรงของพิษได้อย่างมีประสิทธิภาพ “ เวลานี้จะไปหาดินปืนได้ที่ไหน ” ซูชิงขมวดคิ้ว อ๋องอานชินเอ่ยขึ้น “ ปีนใหญ่ มีปืนใหญ่ไหม ” “ หม่อมฉันออกไปถามดู ” ซูชิงหันหลังวิ่งออกไป น้ำอุ่นชามแล้วชามเล่าถูกยกเข้ามา หลีโม่ทำแผลอยู่อย่างไม่หยุด ภายในใจกังวลเป็นอย่างมาก ลมหายใจของเขาแผ่วเบา สิ่งที่บ่งบอกว่ามีชีวิตอยู่นั่นก็คือลมหายใจที่แผ่วเบานั้นกับหัวใจที่แทบจะไม่เต้น สูญเสียเลือดจำนวนมาก เวลานี้สิ่งที่ต้องทำคือการให้เลือด แต่ว่า ไม่มีวิธีใดที่จะทำได้ ทำได้แค่เพียงใช้วิธีการฝังเข็ม ไม่ให้เลือดไหลเวียน จากนั้นหลังจากจัดการกับบาดแผลเรียบร้อยแล้ว ค่อยฝังเข็มไขกระดูก กระตุ้นให้ไขกระดูกสร้างเลือดเร็วๆ