บทที่ 72 การเย็บบาดแผล

บ๗ที่ 72 การเย็บบาดแผล หลีโม่ทั้งช่วยชีวิต ทั้งหันไปสั่งหมอ “ รีบเตรียมยาไป่เย้า กรอกลงไปก่อน จากนั้นค่อยเตรียมซุปกุยลู่ ใช้เลือดสดผสมตี้หวง ยกมาพร้อมกัน ” หมอลังเลเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น “ คาดว่าคงใช้ไม่ได้ผล ” “ เร็วเข้าสิ ” หลีโม่ตะคอกใส่เขา จนน้ำเสียงผิดเพี้ยนไป นางไม่อาจปล่อยให้ซือถูเย้นตายได้ ซือถูเย้นเป็นคนเดียวที่นางพึ่งอาศัยได้ อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นแบบนี้ อ๋องอานชินกระชักคอเสื้อหมอคนนั้นทันที “ ไปทำตามที่นางบอก ” “ ขอรับ ขอรับ ” หมอรีบไปทำทันที ซือถูจิ้งเห็นหลีโม่ไม่กลัวเลือดสดและบาดแผล จัดการเป็นขั้นเป็นตอน อีกทั้งยังสามารถสั่งให้หมอทำอันนั้นอันี้เป็นส่วนๆไป เมื่อเห็นสีหน้าของนางสุขุมนิ่ง ไม่รู้ว่าทำไม นางถึงรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย ซูชิงเอาดินปืนมา ไม่มาก ทั้งหมดเอามาจากปืนใหญ่ หลีโม่นำดินปืนวางบนปากแผลที่มีพิษ แล้วจุดไฟเผา หลังจากเปลวไฟดับลง เลือดบนบาดแผลก็ไม่มีตกค้างแล้ว ซูชิงก็เข้าใจทันที ปิดปากแผลแล้ว พิษที่อยู่บริเวณปากแผลก็จะไม่สามารถซึมเข้าไปได้ แม่นางคนนี้ฉลาดมาก ที่สนามรบ ถ้าได้รับบาดเจ็บก็จะใช้ไฟลนเล็กน้อย ประโยชน์ของมันคือเพื่อห้ามเลือด แต่คิดไม่ถึงว่าดินปืนมีประสิทธิภาพในการถอนพิษได้ด้วย เมื่อจัดการกับบาดแผลบนเรือนร่างเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยมาตรวจสอบบาดแผลบนใบหน้าและแขน โชคดีที่บาดแผลที่แขนไม่มีกระดูกหักหรือทำลายเส้นเอ็น แค่แผลถลอกเล็กน้อย จัดการได้ง่าย ยาไป่เย้าใช้น้ำอุ่นกรอกลงไป ปากของเขาปิดแน่นมาก แทบจะกรอกไม่เข้า หลีโม่ต้องประคองศรีษะเขาขึ้นมา แล้วให้ซูชิงง้างปากเขาออกจึงสามารถกรอกลงไปได้ ด้านนอกมีเสียงเอะอะวุ่นวายดังมาก ต่างเป็นเสียงของเหล่าบรรดาหมอสั่งพวกผู้ช่วยให้ทำงาน หลังจากยาไป่เย้าลงไปแล้ว ต้องรออีกสักพักถึงจะให้ยาซุปกุยลู่ได้ หลีโม่นั่งอยู่ข้างเตียง เริ่มใส่ผงยาห้ามเลือด ฝังเข็มไม่สามารถฝังไว้นานได้ ดังนั้นต้องใช้ผงยาห้ามเลือดบนบาดแผลไปก่อน แต่ก็ไม่สามารถถอนเข็มทั้งหมดออกได้ในคราวเดียว ต้องค่อยๆถอนออกทีละเข็มๆอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เพื่อเลี่ยงเมื่อถอนเข็มออกแล้ว ไม่ให้เลือดในร่างกายที่มีอยู่แค่นั้นไหลออกมาทางบาดแผลอีก ถึงตอนนั้นจะไม่มีวิธีห้ามอีก เลือดในร่างกายก็จะไหลจนหมดสิ้น เมื่อหมอเห็นหลีโม่เข้าใจการฝังเข็ม สายตาที่มองนางก็เปลี่ยนเป็นนับถือมากขึ้น หลังจากถอนเข็มออกหมดแล้ว ดูปริมาณเลือดที่ออกมา โชคดีที่ไม่เลือดไหลซึมออกมา เมื่อเห็นว่าผงยาห้ามเลือดออกฤทธิ์แล้ว นางจึงเริ่มทำแผลถลอกบริเวณผิวหนัง อากาศร้อน ขณะที่ทำแผลต้องใช้ยาฆ่าเชื้อ เปลี่ยนยาก็ต้องรวดเร็ว ไม่อย่างนั้นจะติดเชื้อเอาได้ง่ายๆ นางไม่พันแผลที่บริเวณบาดแผลใหญ่ อีกสักพักนางยังจะต้องเย็บแผล บาดแผลทั้งใหญ่และทั้งยาว ถ้าไม่เย็บจะต้องมีผลที่ตามมาร้ายแรงไปกว่านี้แน่นอนหรือไม่ก็บาดแผลอาจจะติดเชื้อเอาได้ ทักษะในการทำแผลของนางชำนาญมาก แม้แต่หมอของร้านยาฮุ่ยหมินได้เห็นแล้วยังต้องแอบประหลาดใจ อย่างน้อยก็ต้องเป็นหมอที่เคยทำแผลมานานหลายสิบปีถึงจะทำได้เช่นนี้ แต่ว่าแม่สาวน้อยคนนี้ดูแล้วก็น่าจะอายุเพียงแค่สิบห้าปี โดยเฉพาะกระบวนการฝังเข็มห้ามเลือดฆ่าเชื้อ ทำเสร็จได้ในเฮือกเดียว เผชิญหน้ากับคนบาดเจ็บหนักขนาดนั้น นางไม่มีสีหน้าที่หวาดกลัวหรือกังวลเผยออกมาเลย อีกทั้งเพราะว่าคนคนนั้นเป็นอ๋องซื่อเจิ้ง ยิ่งต้องระมัดระวังตั้งแต่ต้นจนจบ ซูชิงเห็นแล้วก็อดที่จะแอบตกใจไม่ได้ ได้เห็นดังนี้แล้วนางก็เหมาะสมที่จะถูกเรียกว่าหมอ หมอที่แท้จริงก็ควรต้องเป็นแบบนี้ อ๋องอานชินยืนอยู่ตรงนั้นตลอด เขาไม่ได้ดูวิธีการจัดการบาดแผลของหลีโม่ เขาเอาแต่จ้องมองซือถูเย้น ราวกับว่านับลมหายใจของเขาว่าจะสามารถหายใจออกมาได้ไหม บางครั้งหายใจออกมานาน จนไม่สูดหายใจเข้าไปอีก สีหน้าของอ๋องอานชินก็ยิ่งเคร่งเครียดเข้าไปอีก เมื่อมีลมหายใจสูดเข้า เขาก็จะโล่งอกลงไปบ้าง เป็นแบบนี้กลับไปกลับมาอยู่เรื่อยๆ เป็นการทรมานคนจริงๆ หลังจากที่ทุกคนเห็นนางทำแผลเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นเสร็จแล้ว ก็วางมือลง หมอจึงเอ่ยถามขึ้น “ ไม่ทำแผลที่เหลืออยู่แล้วหรือขอรับ ” หลีโม่ส่ายหน้า “ บาดแผลที่ใหญ่พวกนั้นต้องรอก่อน ข้าต้องเย็บแผลสักหน่อย ” หมอคิดว่าตัวเองฟังผิด “ อะไรนะ เย็บสักหน่อย จะเย็บอะไรหรือขอรับ ” หลีโม่กำลังพิจารณาว่าจะใช้เส้นด้ายอะไร ไม่ได้ตอบคำถามองพวกเขา เส้นด้ายฝ้ายธรรมดา น่าจะไม่สามารถทนต่อแรงฉีกขาดของบาดแผลได้ นางครุ่นคิดอยู่สักครู่ แล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อถามอ๋องอานชิน แต่กลับเห็นว่าทุกคนกำลังมองนางอยู่อย่างโง่ๆ ราวกับว่ากำลังรอคำตอบจากนาง และนี่นางเพิ่งจะนึกขึ้นคำถามของหมอขึ้นมาได้ จึงพูดอธิบายขึ้น “ การเย็บจะสามารถช่วยให้บาดแผลหายเร็วขึ้น ป้องกันไม่ให้เลือดไหลออกมาอีกครั้ง ลดโอกาสการติดเชื้อ อย่างเช่น มีบาดแผลหนึ่ง ถ้าไม่เย็บ มันจะใช้เวลาสิบวันถึงจะหาย แต่ถ้าเย็บแผลก็จะใช้เวลาเพียงแค่สี่วัน สามารถช่วยการหายของบาดแผลได้เป็นอย่างมาก อีกทั้งยังสามารถเลี่ยงที่แผลจะฉีกเปิดออกอีกครั้ง ” นางคิดเข้าใจบางอย่าง ต่อให้เย็บแผลไว้แล้วก็อาจจะฉีกขาดได้ เฮ้อ นางพยายามลำดับความคิดของตัวเอง ก็พบว่าตัวเองมีท่าทางจริงจังต่ออาชีพของตัวเองอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจปกปิดความกลัวในหัวใจไว้ได้ นางกลัวว่าเขาจะตาย ตายในมือของนาง เมื่อความคิดวุ่นวาย ใจก็กระวนกระวายตาม ขณะที่นางพูด น้ำเสียงได้สั่นเครือแล้วเล็กน้อย “ มีด้ายอะไรที่ทนทานไหมคะ ” ซูชิงถามด้วยความสงสัย “ จะเย็บที่บาดแผลจริงๆหรือขอรับ ” หลีโม่พยักหน้าแบบส่งๆ “ ใช่แล้ว ” นางไม่อยากอธิบายอะไร คำพูดพวกนั้นที่พูดออกมาแต่ละประโยค ยิ่งทำให้นางหวั่นใจ บาดเจ็บหนักขาดนี้ ต่อให้เป็นยุคปัจจุบัน มีหมอมียาหรือเครื่องมือที่ก้าวหน้า ก็อาจจะไม่สามารถช่วยชีวิตไว้ได้ ความพยายามในตอนนี้ของนาง ความหวังแม้แต่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็มองไม่เห็น นางไม่กล้าสบตาพวกเขา หรือทุกคนที่อยู่ที่นี่อาจคิดว่านางจะช่วยได้ วิธีการจัดการบาดแผลที่คล่องแคล่วดั่งสายน้ำพวกนั้น พวกเขาต่างก็เห็นความหวัง แต่ว่าหลีโม่ฟังเสียงเต้นหัวใจของเขา เปิดเปลือกตาดูตาของเขา ความหวังก็ค่อยๆลดลงๆ นางทำได้แค่การปฐมพยายาลเบื้องต้น ห้ามเลือดเย็บแผลทำแผล แต่กลับทำได้เพียงแค่มองดูชีวิตของเขาค่อยๆหายไปทีละน้อยๆ ทุกคนที่อยู่ตรงต่างเงียบไปสักพัก จากนั้นอ๋องอานชินจึงเอ่ยขึ้นเบาๆ “ ใช้เส้นไหม ” หลีโม่พยักหน้า “ ได้เพคะ ” การเย็บแผลในสมัยโบราณก็มี แต่ว่าหลีโม่ไม่รู้ว่าที่นี่กลับไม่มีการเย็บแผล เห็นได้ว่าการแพทย์ของที่ล้าหลังขนาดไหน ตอนที่เรียนแพทย์แผนจีนในยุคปัจจุบัน นางก็รู้แล้วว่าการเย็บแผลเริ่มปรากฎขึ้นครั้งแรกในสมัยราชวงศ์จินก็มีบันทึกการเย็บแผลอย่างง่ายไว้ ใช้น้ำเกลือฆ่าเชื้อเป็นต้น ในหนังสือประวัติแพทย์ก็มีบันทึกไว้อย่างละเอียด ถึงแม้ว่าการเย็บแผลจะไม่ได้รับการยอมรับในวงกว้าง แต่ว่าในฐานะหมอ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เคยได้ยินมาก่อน เมื่อก่อนจะใช้เส้นใยต้นหม่อนเย็บ หรือไม่ก็เส้นลินิน เส้นไหมใช้ในบางครั้ง แต่ว่าหลีโม่มีแนวโน้มที่จะใช้เส้นไหม บิดงอได้ง่าย ไปเอาเส้นไหมมา หลีโม่สั่งให้คนไปเข็มเย็บผ้าที่ใหญ่สุดมา เห็นเครื่องมือแพทย์เหล่านี้ ทำให้ในใจหลีโม่รู้สึกว่าหมดหนทาง แม้ว่านางจะมีกำไลสะกดจิต แต่ว่าไม่อาจใช้ได้กับการบาดเจ็บหนักขนาดนี้ แทบจะใช้ไม่ได้ผลเลยแม้แต่นิเดียว สิ่งเดียวที่ใช้ได้ ก็คือเข็มกับยา ขั้นตอนการเย็บแผลนั้นช้ายาวนานและยากลำบาก แม้แต่ผู้ช่วยนางสักคนก็ไม่มี แม้แต่การใช้ผ้าฝ้ายเช็ดเลือดก็ต้องทำเอง