已经是第一章了
บทที่ 74 เข้าใจผิด
บ๗ที่ 74 เข้าใจผิด
เซียวเห็นนาเงียบอยู่ตลอดเวลา ขนาดพูดกระแทกแดกดันก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม ในใจร้อนรนบวกกับความกังวล ทั้งยังไม่เชื่อใจนางเพิ่มเข้าไป ไม่สนใจว่าอ๋องอานชินยังอยู่ รีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างจับไปที่ไหล่ของหลีโม่ เขย่าพร้อมพูดด้วยความโกรธ “ เจ้าพูดอะไรหน่อยสิ เขาเป็นอย่างไรบ้าง ”
เขาเป็นนายพล ปกติพละกำลังก็ต่างจากคนอื่นอยู่แล้ว หลีโม่ที่อ่อนแรงเหน็ดเหนื่อยอยู่แล้ว ถูกเขาเขย่าแรงขนาดนี้ ก็หน้ามืดเป็นลมหมดสติไปทันที
เซียวโธ่ตกใจ รีบประคองนางไว้ทันที
อ๋องอานชินเดินเข้าไป เอ่ยด้วยความไม่พอใจ “ เซียวโธ่ เจ้าไปพาลโกรธนางทำไม ถ้านางมีวิธี จะมัวมานั่งอยู่เฉยๆแบบนี้ทำไม ที่ทำได้นางก็ได้ทำไปจนหมดแล้ว ”
ซือถูจิ้งเห็นเซียวโธ่หุนหันพลันแล่นอย่างนี้ ทำเอาหลีโม่เป็นลมหมดสติไป ก็โกรธขึ้นมาเช่นกัน จึงพลักเซียวโธ่หนึ่งครั้ง “ เจ้าคนไม่มีหัวคิด ถ้าเก่งนักเจ้าก็รักษาเองสิ รังแกผู้หญิงเป็นผู้ชายภาษาอะไร ”
นางแย่งหลีโม่มาจากอ้อมแขนเซียวโธ่ อยากจะอุ้มออกไป แต่ว่าแรงไม่พอ “ ตุบ ” เสียงดังขึ้น หลีโม่ล้มกองลงที่พื้น ความโกรธบนใบหน้านางก็หายไป จึงพูดขึ้นด้วยความเสียหน้า “ พวกเจ้าอุ้มสิ ”
หลีโม่ที่ตกลงกับพื้นกลับได้สติขึ้นมา นางค่อยๆขดตัวขยับลุกขึ้น ปีนกลับขึ้นไปบนเก้าอี้ ก็ยังรู้สึกเวียนหัวอยู่ จึงเอาหัวฟุบลงที่โต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ อีกครึ่งชั่วโมง ข้าจะฟังเข็มให้เขา ข้าขอพักก่อนสักนิด ”
น้ำเสียงนางเหนื่อยล้าอ่อนแรง คือหมดแรงเหน็ดเหนื่อยจริงๆ
ตั้งแต่หน่วยรบพิเศษถูกผู้บัญชาการฆ่าตาย มาจนถึงทะลุมิติมาที่จวนเฉิงเสี้ยง บังคับแต่งงาน ถูกตี ถูกวางยาพิษ ถูกข่มเหง ความทุกข์ลำบากทั้งหมดที่พบเจอตั้งแต่เข้าวังมา ทั้งหมดเกิดขึ้นในแค่ไม่กี่วันมานี้ นางเริ่มต้นมาจากคนมั่งคั่งที่อ่อนแอไม่มีอำนาจค่อยๆลุกขึ้นมา แม้กระทั่งการบังคับตัวเองให้เป็นเหมือนหมาตัวหนึ่งที่คอยดมกลิ่นหาโอกาสทุกซอกทุกมุม แต่ว่า สิ่งที่ได้กลับมาก็คือเสี้ยฮ่าวหรานตายเพราะนาง และเพิ่งจะได้คนพึ่งพามา ก็กลับตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง ที่สำคัญที่สุดคือ นี่ไม่ใช่จุดจบ เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ภายในจวนเฉิงเสี้ยงยังมีเล่ย์เหลี่ยมกลอุบายอีกมากมายที่รอนางอยู่ เพียงแค่ไม่ระวัง นางและหลี่ซื่อต้องตายด้วยน้ำมือของพวกเขา อีกอย่าง ตายอย่างน่าอนาถอย่างแน่นอน
ต่อให้มีจิตใจที่แข็งเกร่งแค่ไหน มาเจอกับปัญหาที่ไม่มีทางออกเช่นนี้ ต่างก็ถอดใจด้วยกันทั้งนั้น
อีกอย่าง นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแค่เสียคนพึ่งพาคนหนึ่งไป หรือว่าเพราะการตายของเสี้ยฮ่าวหรานมีผลกระทบต่อนาง ทำให้จิตใจของนางสับสนกระวนกระวายอ่อนแอ
เห็นท่าทางนางเป็นเช่นนี้ เซียวโธ่รู้สึกตัวเองน่ารังเกลียดที่สุด ปกติผู้หญิงอ่อนแออยู่แล้ว ลำบากนิดหน่อยก็ทนไม่ไหวแล้ว
เซียวโธ่ไม่ค่อยรู้จักหลีโม่เท่าไรนัก รู้เพียงแค่ว่านางเป็นลูกสาวที่เกิดจากเมียหลวงของเฉิงเสี้ยงเสี้ย เคยยกเลิกงานแต่งกับอ๋องเหลียง เหตุการณ์ต่อจากนั้นเพราะว่าเขามัวแต่ยุ่งเรื่องอื่น จึงไม่ค่อยได้สนใจ แค่เคยได้ยินซือถูเย้นพูดถึง จากนั้นเสี้ยหลีโม่คนนี้ที่ยกเลิกงานแต่งกับอ๋องเหลียงก็ได้ช่วยชีวิตอ๋องเหลียงเอาไว้
ซือถูจิ้งเห็นหลีโม่ฟุบอยู่สักพักแล้วยังไม่ตื่น ก็รู้ว่านางเหนื่อยล้า เกิดสงสารขึ้นมาเล็กน้อย จึงสั่งให้คนเอาไปเอาน้ำอุ่นมาไว้ให้นางล้างหน้า
หลีโม่ได้ยินที่เขาสั่ง จึงเงยหัวขึ้นแล้วพูด “ เอาน้ำเย็น น้ำบ่อดีที่สุด ”
นางจำเป็นต้องรักษาการตื่นตัว น้ำบ่อเป็นน้ำเย็น สามารถทำให้นางตื่นตัวอยู่ตลอดได้
“ ได้ น้ำบ่อ ” ซือถูจิ้งถามต่ออีก “ ยังต้องการอะไรอีกไหม ”
หลีโม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “ เหล้าแอลกอฮอล์สูง เตาไฟ ”
เข็มที่ยาวที่สุดของนาง หลังจากที่ซื้อมาจากมือหมอก็ยังไม่ได้ฆ่าเชื้อ เพราะนางคิดว่าคงไม่ได้ใช้เข็มยาวเล่มนี้ แต่ว่า ตอนนี้จำเป็นต้องใช้แล้ว
เซียวโธ่กลับคิดว่านางต้องการดื่มเหล้า โมโหขึ้น “ ห้ามเอาเหล้ามา ”
อ๋องอานชินเอ่ยขึ้นด้วยความนิ่ง “ พอแล้ว เจ้าหุบปากไป ””
สองมือซือถูจิ้งกอดอก กระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้มองลงมาดูเซียวโธ่ “ ข้าขอเตือนเจ้า ถ้าเจ้ายังกล้าพูดไม่ได้ดีใส่หลีโม่อีก ข้าจะตัดลิ้นเจ้าออกมา ”
เซียวโธ่กลัวองค์หญิงใหญ่เป็นอย่างมาก นางไม่เคยสิ่งใดบนโลกนี้ ไม่ทำตามมีเหตุผลไม่ทำตามกฎ ถ้ามีเรื่องขึ้นมาจริงๆจะทำให้เจ้าปวดหัวเอาได้
เขามองหลีโม่เล็กน้อย “ ได้ ข้าจะคอยดู เจ้าจะทำอะไรต่อไปอีก จะให้เตรียมอะไรให้เจ้ากินสักหน่อยไหม ”
หลีโม่หิวแน่ล่ะ ข้าวเย็นยังไม่ได้กินก็ออกมา จนถึงตอนนี้ เมื่อก่อนไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน นางก็ต้องกิน แต่ว่า ตอนนี้แม้รู้ว่าตัวเองต้องการพละกำลัง แต่กลับไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย
“ ไปเตรียมให้นางด้วย ” ซือถูจิ้งพูดสั่งคนใช้
คนใช้รับคำสั่งแล้วออกไป
อาหารทำเสร็จแล้วส่งเข้ามา หลีโม่เห็นก็รู้สึกว่าเป็นอาหารที่น่าอร่อย นึกขึ้นได้ว่ามาที่สมัยโบราณไม่กี่วันนี้ เวลาที่นางกินข้าวต่างก็อยู่ข้างเตียงคนไข้ แทบไม่เคยกินอาหารที่ปกติเลยแม้แต่มื้อเดียว
“ กินสิ หรือว่ายังไม่ถูกปากหรอ ” เซียวโธ่มองหลีโม่ ในใจร้อนรนเป็นที่สุด ท่านอ๋องนอนรอความตายอยู่บนเตียงตรงนั้น นางกลับ ต้องการอันนั้นต้องการอันนี้ ราวกับว่าเป็นแขกอย่างไรอย่างนั้น
เหล้าโซจูถูกส่งมาให้ หลีโม่หยิบของสำคัญออกมาเดินไปที่เปลวไฟ แล้วใช้เข็มยาวลนไฟอยู่สักพัก แล้วทิ้งแช่ลงไปในเหล้าโซจู
นางนั่งลง แล้วหยิบหมั่นโถวขึ้นมาอันหนึ่ง กัดกินทีละคำๆพยายามฝืนกลืนลงไป
กินหมดอันหนึ่ง ก็เอาอีกอันมากิน เหมือนกับทำหน้าที่เสร็จสิ้นอย่างไรนั้น กินหมั่นโถวสามอันในจานจนหมด แต่กับข้าวกลับไม่แตะต้องเลยแม้แต่นิดเดียว
น้ำบ่อถูเทไว้ในอ่างล้างหน้า นางเดินไปใช้สองมือจุ่มลงไปในน้ำ แขนเสื้อเปียกนิดหน่อย นางจึงพับขึ้น เผยให้เห็นข้อมือออกมา
เซียวโธ่มองตามไปด้วยความร้อนใจ เกิดมีสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย
ข้อมือนั้นที่ควรจะขาวเนียน เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นมากมาย มีทั้งรอยใหม่รอยเก่า บางรอยยังคงแดงอยู่ บางรอยก็ตกสะเก็ดแล้ว
ความร้อนใจและกระวนกระวายของเขาเมื่อสักครู่ เวลานี้ได้สงบลงจนหมดสิ้น
สายตาที่มองหลีโม่ ก็เปลี่ยนไปมาก
แขนเสื้อไม่ได้พับขึ้นสูงมากนัก แต่ดูออกได้ว่ารอยแผลเป็นนี้ยาวขึ้นไปยาวแขน และไม่รู้ว่านางประสบพบเจออะไรมาบ้าง ถึงได้เป็นเช่นนี้ได้
เพราะรอยแผลเป็นที่แขนของนาง เขามองดูนางที่ล้างหน้าแล้ว บนหน้าผากก็มีรอยแผลเหมือนกัน ดูแล้วน่าจะเป็นแผลใหม่ เพียงแต่เมื่อครู่ผมหน้าม้าได้ปิดบังเอาไว้ เลยมองไม่ให้ แต่ตอนนี้ผมเปียกจับตัวกัน รอยแผลบางส่วนจึงโผล่ออกมาให้เห็น
ซือถูจิ้งกับอ๋องอานชินก็มองเห็นเช่นกัน มีความโกรธในดวงตาของอ๋องอานชิน เสี้ยหลีโม่เจอกับอะไรมา 阿语ก็เจอกับสิ่งนั้นเช่นกัน ที่จวนเฉิงเสี้ยงพวกนางแม่ลูกมีชะตาชีวิตที่เหมือนกัน
เซียวโธ่เป็นคนที่แบ่งแยกบุญคุณความแค้นชัดเจน นึกขึ้นได้ที่เมื่อกี้พูดไม่ดีใส่นาง จึงเดินเข้าไป “ เสี้ยหลีโม่ ข้าขอถอนคำพูดที่พูดไปเมื่อครู่ รอยบาดแผลที่แขนของเจ้า ไม่เป็นไรใช่ไหม ”
หลีโม่เงยหน้าขึ้นมองเซียวโธ่ ล้างหน้าแล้ว นางก็สดชื่นขึ้นเป็นกอง เหตุการณ์ฉุกเฉินวุ่ยวายเมื่อสักครู่ได้สงบลงแล้วเล็กน้อย นางรู้ว่าการที่ไม่พูดไม่ตอบอะไรเลยเมื่อกี้ ทำให้คนหวาดระแรงเป็นอย่างมาก ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ต่างเป็นห่วงคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นอย่างถึงที่สุด
โดยเฉพาะเซียว ที่มีอุปนิสัยนายทหารแบบนี้ แม้จะฉุนเฉียวง่าย แต่เป็นคนตรงไม่มีแผนการในใจ กลับเข้ากันได้ดีกว่า
นางเอ่ยขึ้น “ ข้าไม่เป็นไร ”
หลีโม่เดินไป เห็นแขนเสื้อที่ใหญ่กว้างไว้อย่างดี แล้วเอาเหล้าโซจูเทลงมือล้างให้สะอาด
นางเดินไปถึงเตียง มองใบหน้าที่ซีดขาวนั้น ค่อยๆรวบรวมความกล้าและความตั้งใจขึ้นในใจ ขณะที่นางหันกลับมองเซียวโธ่ ในดวงตามีความมุ่งมั่นเพิ่มขึ้น “ แม่ทัพใหญ่ ท่านอ๋อง ข้าต้องการให้พวกท่านช่วยข้าขยับตัวเขา หันหลังมาหาข้า ”
เซียวโธ่และอ๋องอานชินเห็นสายตาของนาง ทั้งสองมองตากันเล็กน้อย ไม่พูดอะไร จึงเดินเข้าไปทำตามที่นางบอก
已经是最新一章了
加载中
