บทที่ 75 อาการไม่คงที่

บ๗ที่ 75 อาการไม่คงที่ ก่อนที่จะทิ่มลง นางทำการฝังเข็มลงที่จุดเฟิงเหมิน เฟ้ยซู ต้าจุย เทาเต้าจุดใหญ่เหล่านี้ก่อน กระตุ้นจุดพวกนี้ที่สำคัญบนหลัง ฝังเข็มเข้าที่ไขสันหลัง จะใช้เข็มอ่อนแบบนี้ไม่ได้ โชคดีที่นางไม่ได้เอาไขสันหลังออกมา เพียงแค่กระตุ้นมัน ดังนั้น ต้องอาศัยพลังกำไลสะกดจิตจากเข็มนำพาให้เข้าไปกระตุ้น นางสามารถควบคุมพลังกำไลสะกดจิตจากปุ่มกดให้กลายเป็นพลังที่มีชีวิต ไปกระตุ้นช่วยเสริมการเผาผลาญ เร่งการสร้างและแบ่งเซลล์ใหม่ แต่ว่า ผลลัพธ์ของวิธีนี้ เทียบกับการให้เลือดแล้ว เทียบไม่ติดเลย เวลานี้สิ่งเดียวที่ช่วยได้ ก็คือจิตตานุภาพของเขาเอง เมื่อก่อนตอนเป็นหมอในหน่วยรบพิเศษ เคยมีคนหนึ่ง ได้รับบาดที่ป่าฝนเขตร้อน ก็สูญเสียเลือดไปมากเหมือนกัน ไม่สามารถส่งกลับไปสถานพยาบาลได้ ในกระเป๋ายาของนางเหลือยาปฏิชีวนะเพียงแค่ไม่กี่เม็ด นางคิดว่าทหารรบพิเศษคนนี้ไม่รอดแน่นอน แต่ว่า เขาอาศัยจิตตานุภาพที่แข็งแกร่ง เลยมีชีวิตรอดมาได้ ที่หายากที่สุดคือ ไม่มีผลกระทบหลังการรักษา นางจำชื่อคนนั้นได้ ชื่อหูจิ่นหมิง คนคนนี้ไม่ใช่ทหารพิเศษ นางได้รับคำสั่งให้ไปสนับสนุนเขา แต่ขณะที่ผ่านชนเผ่าหนึ่ง ถูกปล้นยาไปจนหมด เหลือแค่ยาปฏิชีวนะไม่กี่เม็ดที่ซ่อนไว้ในกล่อง แต่ว่า เขาจะมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งเหมือนหูจิ่นหมิงไหม เข็มยาวทิ่มลงไป นางใช้กำไลกดปลายเข็ม เตรียมจะปล่อยพลังงาน นางระวังมาก แม้แต่หายใจก็ไม่กล้ารีบ กลัวว่าถ้าไม่ระวังน้ำหนักมือ จะนำไปสู่ผลที่ตามมาอย่างร้ายแรงได้ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเห็นนางสีหน้าจริงจังมาก ไม่กล้าส่งเสียง แทบจะกลั้นหายใจ รอนางถอนเข็มอยู่อย่างเงียบๆ แต่ว่า นางถอนเข็มออกเร็วมาก เข็มอ่อนเกินไป ไม่สามารถแทงทะลุไขกระดูกได้ อีกทั้งไม่สามารถใช้พลังมากเกินไป ในระดับนี้ นางไม่สามารถควบคุมได้ เห็นนางถอนเข็มออก อ๋องอานชินจึงถามขึ้นด้วยความระมัดระวัง “ เป็นอย่างไรบ้าง ” หลีโม่ครุ่นคิดเล็กน้อย จึงเอ่ยขึ้น “ มีเข็มที่ยาวและใหญ่กว่านี้อีกหน่อยไหม ” ซือถูจิ้งเอ่ย “ ต้องการยาวแค่ไหน ” หลีโม่เทียบกับนิ้วเล็กน้อย “ ยาวประมาณนี้ ” “ เข็มที่เย็บพื้นรองเท้าแบบนั้นได้ไหม ” ซือถูจิ้งรู้ว่าเข็มเย็บพื้นรองเท้ายาวและหนากว่าเข็มร้อยดอกไม้ทั่วไป “ เอามาให้ข้าดูหน่อยได้ไหม ” หลีโม่ถามขึ้น “ เจ้าไม่เคยเห็นเข็มเย็บพื้นรองเท้าหรอ ” เซียวโธ่มองนางเล็กน้อย มีความสงสัยขึ้นมา ลูกสาวผู้ดี อยู่บ้านส่วนมากก็ร้อยมาลัย จับผีเสื้อ ฟังจากคำพูดนาง เหมือนไม่เคยเห็นเข็มเย็บพื้นรองเท้ามาก่อน หลีโม่เอ่ย “ จำไม่ได้แล้ว ” ถึงแม้จะสงสัย แต่เซียวโธ่ก็ยังสั่งให้คนไปเอาเข็มเย็บพื้นรองเท้ามา หลีโม่พิจารณาแล้ว เห็นว่าเหมาะสมมาก จึงเริ่มทำการฆ่าเชื้อและฝังเข็มอีกรอบ ฝังเข็มครั้งนี้ ค่อนข้างราบรื่น ตอนที่แทงเข้าไปในไขกระดูก ตัวของซือถูเย้นกระตุกหนึ่งที จากนั้นก็มีการชักกระตุกอยู่สักพัก เซียวโธ่ตกใจ “ เกิดอะไรขึ้น ” “ เจ็บ ” หลีโม่ตอบ “ อย่าพูด ท่านแค่ประคองเขาไว้ก็พอ อย่ารบกวนข้า ” เซียวโธ่เลยไม่กล้าพูดอีก ประคองซือถูเย้นไว้อย่างเงียบๆ ผ่านไปสักพัก หลีโม่ถอนเข็มออก นางใช้นิ้วมือถูบริเวณที่ฝังเข็มเบาๆ พลักดันเลือดให้กลับเข้าไป ซูชิงก็กลับไปเอาโสมที่ตำหนักโหวมาแล้ว หลีโม่รีบสั่งให้คนบดโสมเป็นฝุ่นผงให้เขาดื่ม หมอร้านยาฮุ่ยหมินแนะนำให้เอาโสมไปต้มเป็นยา แต่หลีโม่ยืนกรานให้บดเป็นผง บดเป็นผงค่อนข้างเร็ว เซียวโธ่ออกไปแค่ครู่เดียว ก็ถือผงที่บดเข้ามา หลีโม่เห็นนิ้วมือของเขามีผงโสม กลับทำให้นางมีความรู้สึกแปลกๆ เขาใช้นิ้วมือบดโสมอันนี้ให้เป็นผุยผง หลังจากเอาผงโสมผสมน้ำแล้ว จึงเอาให้เขาดื่ม ขั้นตอนสุดท้ายได้ทำไปแล้ว หลีโม่หันมองทุกคน “ สิ่งที่ข้าทำได้ข้าได้ทำไปหมดแล้ว ตอนนี้ทำได้แค่ดูจิตตานุภาพของตัวเขาเองแล้ว ” คำพูดนี้ ทำให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์แห่งความกลัว หมอร้านยาฮุ่ยหมินเดินเข้าไปตรวจชีพจร หลังจากตรวจเสร็จ ก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง “ สถานการณ์ไม่สู้ดี ชีพจรอ่อนลงเรื่อยๆ ” ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ซือถูจิ้งแอบหันหลังไปเช็ดน้ำตา อ๋องอานชินและเซียวโธ่มีสีหน้าเคร่งเครียด แต่ซูชิงกลับกระทีบเท้า พูดอย่างเสียงดัง “ หากว่าท่านอ๋องเป็นอะไรไป ข้าซูชิงต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ก็ต้องทำให้เจ้าสุนัขจิ้งจอกแก่ตัวนั้นไม่ตายดีแน่ ” เซียวโธ่พูดด้วยความนิ่ง “ ซูชิง ใจเย็นๆหน่อย ” ซูชิงพูดด้วยความโมโห “ ใจเย็นไม่ได้ ตั้งแต่ต้นจนจบต่างก็เป็นแผนการทั้งนั้น ทำไมพวกเราถึงดูไม่ออกนะ เข้าไปติดกับดักเอาได้แบบโง่ๆ ” อ๋องอานชินเอ่ยด้วยความนิ่งๆ “ มาพูดตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เจ้าออกไปสงบสติอารมณ์ก่อน จะมีผลกระทบต่อคนอื่นเอาได้ ” ซูชิงมองซือถูจิ้งที่อยู่บนเตียงเล็กน้อย แล้วเดินออกไปตามคำบอกด้วยสีหน้าเสียใจ หลีโม่เขียนใบสั่งยาส่งให้หมอ “ ไปจัดยาตามใบสั่งยานี้เถอะ ” หมออ่านดูแล้ว เห็นว่ามีแต่พวกยาประเภทหวงเหลียน หยู๋ซิงฉ่าว หมู่ตานผีและอื่นๆ แทบไม่ยารักษาภายนอกเลย แม้แต่เหลียนซานชีก็ไม่มี อดสงสัยไม่ได้จึงถามขึ้น “ ใบสั่งยานี้ไม่มีปัญหาใช่ไหมขอรับ อย่างน้อยต้องใช้ซานชีสักหน่อยไหม ” “ ซานชีไว้ใช้ต่างหาก ซานชีไม่จำเป็นต้องเขี้ยว บดเป็นผงแล้วใช้เลยก็ได้ ยาพวกนี้ต้านเชื้อแบคทีเรียและการอักเสบ ตอนนี้สิ่งที่พวกเราต้องทำคือ ป้องกันไม่ให้แผลติดเชื้อ จำให้มีไข้สูงและภาวะโลหิตเป็นพิษ ” “ ห๊า ” หมอไม่สามารถยอมรับทฤษฎีนี้ได้สักเท่าไรนัก แม้ว่าแผลภายนอกสามารถเพิ่มยาพวกนี้ได้ แต่ก็ไม่ควรใช้พวกนี้เป็นหลัก “ ไปเถอะ ” หลีโม่พูดด้วยความเหนื่อยล้า หมอมองไปที่อ๋องอานชิน “ ท่านอ๋อง เกรงว่ายาเหล่านี้จะมีปัญหาพะย่ะค่ะ ” อ๋องอานชินเชื่อมั่นหลีโม่อย่างไม่ลังเล แค่ใช้ดุลยพินิจเล็กน้อย แล้วถามขึ้น “ สั่งยาเหล่านี้ตั้งใจจะทำอะไรหรือ ตามที่บอก ยาเหล่านี้ไม่ใช่ยารักษาภายนอกโดยเฉพาะ ” หลีโม่ตอบ “ แผลภายนอกบาดเจ็บหนัก แต่ไม่ได้ถูกจุดสำคัญ ที่หนักที่สุดคือการสูญเสียเลือดจำนวนมาก และที่ข้าพูดไปเมื่อกี้ว่ากลัวติดเชื้อ แผลภายนอกเย็บเสร็จแล้ว ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร ” เซียวโธ่ที่ไม่ค่อยจะเชื่อหลีโม่มาตลอด แต่เมื่อได้ยินนางพูดแบบนี้ เขากลับเชื่อขึ้นมา ดึงใบสั่งยามาทันที “ ขอรับ จะจัดยาตามใบสั่งยานี้ ” อ๋องอานชินเห็นหลีโม่เหนื่อยมาก จึงเอ่ยขึ้น “ เจ้ากลับไปพักก่อน พรุ่งนี้เช้าเจ้าไปที่ตำหนักอ๋องเหลียงก่อน แล้วข้าค่อยไปรับเจ้าที่นั่น ” หลีโม่ส่ายหน้า “ คืนนี้หม่อมฉันไม่กลับ ไม่รู้ว่าเขาจะผ่านคืนนี้ไปได้ไหม ก็ยังไม่รู้ หม่อมฉันไปไม่ได้ ” สีหน้าเซียวโธ่เปลี่ยนขึ้นมาทันที “ แล้วเมื่อครู่ที่เจ้ารักษาตั้งมากมาย ต่างไม่มีประโยชน์อย่างนั้นหรอ ” “ มีประโยชน์ แต่ว่า ข้าไม่ใช่เทพเทวดา ” หลีโม่ค่อยๆนั่งลงที่ข้างเตียง มองคนนั้นที่แทบจะไม่มีลมหายใจ มันบีบหัวใจมาเป็นระยะๆ ทรมานจนไม่รู้จะพูดอย่างไร ในยุคสมัยนี้ ซือถูเย้นไม่ใช่คนที่นางให้ความสำคัญ แต่ว่า อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนที่คิดวางแผนทำร้ายนาง คนแบบนี้ นางหวังให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ อ๋องอานชินถาม “ แล้วตอนนี้เจ้าสามารถทำอะไรได้ ” หลีโม่ส่ายหน้า “ ทำอะไรไม่ได้ ” อ๋องอานชินพูดกับซือถูจิ้ง “ ท่านน้า พานางกลับไปแล้วเฝ้าจนนางนอนหลับ ” ซือถูจิ้งเอ่ย “ ได้ พวกเจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่ มีเหตุการณ์ฉุกเฉินอะไรเกิดขึ้น ให้รีบไปบอกพวกเรา ” หลีโม่กะว่าจะไม่กลับ แต่ว่าทั้งถูกซือถูจิ้งบังคับลากไป และอีกทั้งอย่างหนึ่ง นางก็อยากกลับไปเอากระเป๋ายาและไปอ่านตำราเทคนิคทางเข็มทองคำด้วย กลับมาถึงจวนเฉิงเสี้ยง ที่จริงก็เป็นเวลาใกล้ฟ้าส่างแล้ว ต่อให้หลีโม่พักผ่อน ก็พักได้แค่หนึ่งชั่วยามเท่านั้น เด็กหนุ่มน้อยเปิดประตูออก เห็นหลีโม่กับหญิงที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ คุณหนูใหญ่รีบกลับห้องเร็ว อย่าให้ใครมาเห็นว่าท่านไม่กลับมาทั้งคืน ชุ่ยยุ่นกูกูเพิ่งเดินผ่านไป ”