บทที่ 76 เทคนิคทางเข็มทองคำ

บ๗ที่ 76 เทคนิคทางเข็มทองคำ ความหวังดีของคนเปิดประตู กลับถูกซือถูจิ้งเข้าใจผิด นางเดินเข้าไป แล้วพูดด้วยความเย็นชา “ ทำไมหรอ ไม่กลับทั้งคืนเป็นความผิดอะไรที่ใหญ่มากไหม ” หลีโม่ดึงนางไว้ แล้วเอ่ยเบาๆขึ้น “ เขาหวังดี อย่าเข้าใจผิด ” ซือถูจิ้งมองนางด้วยความประหลาดใจ “ เจ้ากลับบ้านของตัวเอง จำเป็นต้องหลบๆซ่อนๆอย่างนี้ด้วยหรอ ” หลีโม่พูด “ ไม่ได้หลบซ่อน แค่ไม่อยากทะเลาะ ข้าเหนื่อยแล้ว ” พูดจบ ก็ดึงนางเดินไป ตอนแรกกะจะไม่ให้ซือถูจิ้งเข้าไป แต่เมื่อตอนอยู่บนรถม้านางพูดไม่หยุดว่าอ๋องอานชินให้นางเฝ้าหลีโม่เข้านอน นางจำเป็นต้องทำตาม ทั้งสองเพิ่งเดินตามทางเดินกลับ ก็ได้ยินเสียงแหลมเหน็บแนมดังขึ้น “ คุณหนูใหญ่ตื่นเช้าจังเลยนะเจ้าคะ หรือว่าไม่ได้กลับมาทั้งคืนล่ะ ” หลีโม่แอบบ่นด่าเล็กน้อย จะให้เวลาอ่านหนังสือหน่อยไม่ได้หรือไง ซือถูจิ้งหันกลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง เห็นหญิงวัยกลางคนในมือถือดอกบัวที่เพิ่งจะเก็บมา บนดอกบัวยังมีน้ำค้างติดอยู่ คิดว่าคงเป็นคนรับใช้ในจวน นางจึงพูดขึ้น “ คุณหนูใหญ่จะไปไหน เจ้าจำเป็นต้องถามด้วยหรอ ” ชุ่ยยุ่นกูกูมองสังเกตซือถูจิ้ง นางไม่เคยเห็นจิ้งจิ้ง แน่นอนไม่รู้ว่านางคือองค์หญิงองค์ปัจจุบันที่อำนาจชื่อเสียง เห็นเสื้อผ้าที่นางสวมใส่ไม่ค่อยจะดูเป็นผู้ดีเท่าไหร่ ก็คิดว่าเป็นแค่ลูกสาวของคนธรรมดาทั่วไป อีกทั้งเห็นว่าจิ้งจิ้งมีหน้าตาท่าทางที่ไม่เหมือนผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย ยิ่งคิดว่านางไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไรแน่นอน นางจึงไม่สนใจจิ้งจิ้ง จ้องมองแค่หลีโม่แล้วพูดขึ้น “ คุณหนูใหญ่จะคบหากับใคร ระวังฐานะของตัวเองไว้ก็ดี อย่าให้ใครพาเหลวไหลได้ ไม่กลับมาทั้งคืน ถ้ามีคนนอกรู้เข้าไม่ใช่เรื่องดีเลยเจ้าค่ะ ” หลีโม่ยังไม่ได้ตอบอะไร แต่จิ้งจิ้งก็ไม่พอใจขึ้นมา “ มันเกี่ยวอะไรกับเจ้า ไสหัวไป อย่ามาขวางทางอยู่ตรงนี้ ควรกลับไปรับใช้ก็ไปรับใช้ ” ชุ่ยยุ่นกูกูหน้าตก “ เด็กมาจากไหนไม่รับการสั่งสอนขนาดนี้ ที่นี่จวนเฉิงเสี้ยงเป็นที่ที่เจ้ามาทำอวดดีได้หรอ ” หลีโม่มองดูสนามรบที่ไฟกำลังลุกโชน ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ ซือถูเย้นจะเป็นหรือตายยังไม่รู้ นางต้องการคนสักคน ที่สามารถกดนายหญิงแก่ได้ชั่วคราว ครั้งนี้ทำให้เป็นเรื่องขึ้นมาก็ดี จะทำให้ฝ่ายนั้นกลัวซะบ้าง ให้เวลานางได้ผ่อนเบาลงบ้างสักหน่อย ดังนั้น นางพูดกับจิ้งงจิ้ง “ นางเป็นกูกูข้างกายของนายหญิงแก่ ฐานะในจวนไม่ใช่แค่คนรับใช้ธรรมดา ” เป็นกูกูข้างกายของนายหญิงแก่ ยังไงก็เป็นคนใช้อยู่ดี แต่เพราะได้รับการยกระดับจากนายหญิงแก่ จึงสูงกว่าคนใช้ หลีโม่พูดดังนี้ ซือถูจิ้งก็พูดขึ้นด้วยความตกใจ “ ยังไงก็เป็นคนใช้ ” สิ่งที่ชุ่ยยุ่นกูกูเกลียดที่สุดคือการที่มีคนพูดว่านางเป็นทาสรับใช้ เพราะหลายปีที่ผ่านมานางได้รับยกฐานะจากนายหญิงแก่ ในจวนก็ถือว่าเป็นเจ้าบ้านไปแล้วครึ่งตัว ตอนนี้หลีโม่กลับพูดต่อหน้าคนอื่นว่านางเป็นคนใช้ เป็นการเหยียดหยามไม่ไว้หน้าถึงที่สุด ทำให้นางทนไม่ได้เลยจริงๆ นางเดินหน้าขึ้นไปแล้วพูด “ คุณหนูใหญ่ ท่านไม่กลับทั้งคืน ยังพาคนหยิ่งยโสโอหังแบบนี้กลับจวนมาต่อว่าต่อขานอีก เรื่องนี้ข้าจะต้องเรียนให้นายหญิงแก่ได้รับทราบ ” คำพูดนางคำขู่อย่างมาก ถ้าหากคนที่เจ้าพากลับมาด้วย ไม่ใช่คนที่หยิ่งยโสอวดดีและไม่ต่อว่าต่อขาน นางไม่บอกนายหญิงแก่ก็ได้ หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง ก็คือซือถูจิ้งต้องขอโทษนาง จิ้งจิ้งเป็นคนพูดตรงไปตรงมา ส่วนใหญ่นางจะฟังไม่ออกว่าคำพูดเหล่านี้มีนัยแฝงอยู่ แต่ครั้งนี้กลับฟังเข้าใจ นางเคร่งขรึมขึ้นมา “ หมายความว่า จวนเฉิงเสี้ยงเป็นอย่างนี้ตลอดอย่างนั้นหรอ คนใช้สามารถเล่นหัวเจ้านายได้อย่างนั้นสิ ” “ เจ้า.....” สีหน้าชุ่ยยุ่นกูกูเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดหมู “ คนใช้หรือไม่คนใช้อะไรกัน ในจวนเฉิงเสี้ยงเจ้ากับคนใช้อาศัยร่วมกัน ไม่แบ่งชนชั้นอะไรทั้งนั้น ” “ ไม่แบ่งชนชั้นก็สามารถสบประมาทเจ้านายได้ตามใจชอบหรอ ” จิ้งจิ้งหันไปมองหลีโม่ แล้วถาม “ นางรังแกเจ้าแบบนี้มาตลอดหรอ ” สำหรับเรื่องราวของหลีโม่ จิ้งจิ้งไม่ค่อยรู้มากนัก หรือพูดอีกอย่างคือ นางไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวเรื่องซุบซิบนินทา และไม่สนใจด้วย หลีโม่ตอบด้วยความนิ่ง “ นางเป็นคนข้างกายของนายหญิงแก่ ” จิ้งจิ้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ อย่างไรก็ยังเป็นคนใช้ เจ้ารีบไปรายงานนายหญิงแก่ของพวกเจ้า ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน ว่านางจะทำอะไร ยอมปล่อยให้คนใช้รังแกเจ้านาย นายหญิงแก่คนนี้ไม่รู้จักรักษาภูมิฐานของบ้านเอาซะเลย ” พูดจบลง ก็ดึงหลีโม่เดินจากไป ที่จริง กลับจวนมาแค่สองชั่วโมง เวลาก็ไม่มากพออยู่แล้ว แต่หลีโม่ก็ยังใช้เวลาตรงนี้ ให้องค์หญิงกับนายหญิงแก่สู้รบปรบมือกันก่อน อย่างน้อย ก็ให้นายหญิงแก่ได้ล่วงเกินองค์หญิง วิธีการให้ทุกข์แก่ท่านทุกนั้นถึงตัว เป็นเรื่องแรกที่นางเรียนรู้หลังจากมาที่จวนเฉิงเสี้ยง จิ้งจิ้งทั้งเดินทั้งบ่นไป “ จวนเฉิงเสี้ยงของพวกเจ้านี่อย่างไงกัน อย่างน้อยเจ้าก็เป็นคุณหนูใหญ่ของบ้าน คนใช้ไม่เพียงแต่ไม่เคารพเจ้าไม่พอ ยังกล้ามาข่มขู่เจ้าอีก ถ้าเป็นข้า นางต้องได้เห็นดีเป็นแน่ ” หลีโม่หัวเราะ ในดวงตาเผยสายตาเย็นชาออกมา “ องค์หญิงอย่าโกรธไป รอให้หม่อมฉันมีเวลาว่าง พวกนางจะได้เห็นดีแน่นอนเพคะ ” ตอนนี้ นางมีเรื่องถาโถมเข้ามามากมายจริงๆ จิ้งจิ้งได้ดังนี้แล้ว มองนางเล็กน้อย “ เจ้าคือคนที่ทำการใหญ่ จัดการกับมดปลวกพวกนี้ ต้องมีคนช่วยออกหน้าให้เจ้า ” คำพูดพวกนี้ของนางคลุมเครือ แต่หลีโม่ก้เข้าใจความหมายของนาง ในตอนแรกตั้งใจจะหลอกใช้นาง ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจ ผู้หญิงที่ตรงไปตรงมาแบบนี้ ไม่ควรเข้ามาปนเปื้อนเล่ห์เหลี่ยมเพทุบายต่อสู้กัน นางไม่ควรดึงคนมากมายเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย นี่คือเรื่องราวการต่อสู้ของนางกับเสี้ยหลีโม่และจวนเฉิงเสี้ยง นางควรต้องลงสนามด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน ควรแก้แค้นก็ต้องแก้แค้น กลับมาถึงเสี้ยจื้อลาน หลีโม่บอกว่าจะไปเคารพท่านแม่ก่อน ให้หยางมามาดูแลต้อบรับซือถูจิ้ง หลี่ซื่อไม่ได้นอนทั้งคืน รอคอยข่าวหลีโม่ตลอด หลีโม่ไม่กลับมา นางก็ไม่วางใจ เมื่อเห็นนางกลับมา นางก็รีบลุกขึ้นมาถามทันที “ เป็นอย่างไรบ้าง อ๋องซื่อเจิ้งยอมช่วยไหม ” หลีโม่พูด “ ไม่ใช่เขาไม่ยอม แต่มีเรื่องเกิดขึ้นกับเขา ได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่านแม่เจ้าคะ เทคนิคทางเข็มทองคำเล่มนั้นอยู่ไหน ” หลี่ซื่อตกใจเล็กน้อย “ เกิดอะไรขึ้นกับอ๋องซื่อเจิ้ง ” นางเดินไปที่ชั้นวางหนังสือหยิบเอาเทคนิคทางเข็มทองคำออกมา ยื่นให้หลีโม่ “ หนักมากไหม ” หลีโม่พูดเสียงต่ำ “ หนักมากเจ้าค่ะ ” นางเล่าเหตุการณ์เบื้องต้นทั้งหมดให้หลี่ซื่อฟัง หลี่ซื่อฟังแล้วก็ค่อนข้างเป็นทุกข์ใจ แต่ว่า ไม่ใช่เพราะนางเป็นห่วงหลีโม่จะสูญเสียคนพึ่งพาไป นางแค่จะพูดว่า “ ตั้งแต่อ๋องซื่อเจิ้งรับอำนาจมา พลักดันการปกครองใหม่อย่างมาก อีกทั้งยังยกเว้นภาษีบางส่วนไป ท่านทำเพื่อประชาชนอย่างจริงใจ ถ้าหากไม่ฟื้นขึ้นมาจริงๆ จะเป็นการสูญเสียของประเทศ และเป็นการสูญเสียของประชาชน ” หลีโม่ฟังเหล่านี้ จึงมองนางด้วยความประหลาดใจ แต่ไหนแต่ไรมา ผู้คนต่างพากันพูดว่าหลี่ซื่อเป็นผู้หญิงที่ฉลาดคนหนึ่ง ชื่อเสียงโด่งดัง แต่สำหรับนางเมื่อก่อนเรื่องราวของฟ้าหลังฝน นางไม่รู้เลยจริงๆ มักรู้สึกว่าพูดเกินความจริง อีกทั้งเวลาที่สองสองแม่ลูกอยู่ด้วยกันก็ไม่เยอะเลยจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่ในเล่ห์เหลี่ยมแผนการตลอดมา นางไม่เคยได้สัมผัสจิตใจข้างในของหลี่ซื่อเลย ตอนนี้ได้ยินนางพูดแบบนี้ จู่ๆก็รู้สึกว่าหมากเกมนี้ของหลี่ซื่อจะร้ายกาจกว่าที่นางคิด ผู้หญิงคนหนึ่ง เลือกสามีผิด ถูกสามีวางแผนใส่ร้าย หรือแม้แต่ทำให้ลูกสาวตาย นางไม่โกรธไม่โทษตัวเอง หรือว่าเสียสติ แต่กลับเป็นห่วงประชาชนตาดำๆ ความใจกว้างและอดกลั้นนี้ แม้แต่ฮ่องเฮาองค์ปัจจุบันก็เทียบไม่ได้อย่างไรอย่างนั้นเลย หลีโม่มัวแต่ตกอยู่ในภวังค์ความคิด ไม่ทันได้สนใจว่าหลีโม่สังเกตนางอยู่ ทันใดนั้น นางก็รีบเดินไปที่ชั้นหนังสือ หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้นหนังสือ นางรีบเปิดดูหนังสือแล้วพูดกับหลีโม่ “ เจ้ามาดูบันทึกอันนี้สิ ”