บทที่ 79 ไท่เฟยทรงทราบแล้ว

บ๗ที่ 79 ไท่เฟยทรงทราบแล้ว สถานการณ์อ๋องเหลียงทางนั้นคงที่แล้ว อีกทั้งยังมีหมอคอยอยู่ข้างๆ ดังนั้นหลีโม่แค่ไปฝังเข็มและสั่งยาก็พอแล้ว แต่ว่าหลีโม่ได้มีความคิดเห็นเกี่ยวกับตัวอ๋องเหลียงแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ได้ยินเซียวโธ่พูดเกี่ยวกับที่เท้าหนอนบ่อนไส้มีตัวอักษรคำว่าเหลียง นางคาดเดาว่าเป็นนักฆ่าที่อ๋องเหลียงส่งไปลอบฆ่าซือถูเย้น อารมณ์ความรู้สึกนี้ กลับไม่ได้แสดงออกมา แต่ว่าเหมือนอ๋องเหลียงจะรู้สึกได้ ตอนที่นางกำลังจะไป จึงถามนางด้วยความสงสัย “ เสี้ยหลีโม่ เจ้าเป็นอะไรไป ” หลีโม่มองเขา ดวงตาของเขาบริสุทธิ์เรียบง่าย ดูท่าทางแล้วคงไม่ใช่คนใช้เล่ห์เหลี่ยมเป็นประจำ แต่ว่าคำว่าเหลียงคำนี้ จะอธิบายอย่างไร นางเอ่ยขึ้นเบาๆ “ ไม่เป็นไรเพคะ ก็แค่เหนื่อยนิดหน่อย ” อ๋องเหลียงเอ่ยขึ้น “ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ” จิ้งจิ้งที่นั่งอยู่ข้างเตียง พูด “ เจ้าหลายชายใหญ่ รีบหายเร็วๆพวกเราจะได้ไปล่าสัตว์กัน ” “ ใช่แล้ว ” อ๋องเหลียงมองนางด้วยรอยยิ้ม “ เรียกเสด็จลุงไปด้วย ” “ แน่นอนอยู่แล้ว ” หน้าตาจิ้งจิ้งค่อนข้างโศกเศร้า “ พวกเราไปก่อนนะ ยังมีธุระต่อ ” อ๋องเหลียงไม่ใช่คนโง่ จิ้งจิ้งกับหลีโม่อยู่ด้วยกัน สีหน้าของทั้งสองคนต่างหมองเศร้า อีกอย่างรอบดวงตาของทั้งสองก็ดำมาก นี่แสดงให้เห็นว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน แต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันได้ หลังจากที่สองคนไปแล้ว อ๋องเหลียงเรียกคนสนิทมา “ ไปสืบมาว่าที่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ” “ พะย่ะค่ะ ” คนสนิทรับคำสั่งแล้วเดินออกไป กลับมาถึงจวนแม่ทัพใหญ่ หลีโม่ถูกดึงตัวเข้าไปอย่างวดเร็ว ซือถูเย้นมีอาการชักเกิดขึ้น อีกทั้งยังชักรุนแรงมาก หลีโม่รีบวิ่งเข้าไป แตะที่หน้าผากร้อนของเขา ในใจของนางก็จมลง เรื่องที่กังวลได้เกิดขึ้นแล้ว ติดเชื้อ ไข้ขึ้นสูง หลีโม่ตรวจสอบบาดแผลเล็กน้อย พบว่าบาดแผลแดงเป็นอย่างมาก นี่ไม่ควรจะเป็นแบบนี้ จากที่นางออกไปทำการรักษาที่ตำหนักอ๋องเหลียง และกลับมาที่นี่อีกครั้ง เป็นเวลาสองชั่วยามสี่ชั่วโมง ต่อให้จะติดเชื้อ ก็ควรจะออกอาการขึ้นมาตอนนี้ “ เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร พวกท่านเอายาอะไรใส่ให้เขา ” หลีโม่ถามหมอร้านยาฮุ่ยหมินด้วยความโมโห มีร่องรอยการใส่ยาที่ขอบบาดแผล ต้องมีคนทำอะไรลงไปแน่ๆ “ หุบปาก ” น้ำเสียงที่มีอำนาจดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของหลีโม่ หลีโม่ตกใจ ค่อยๆหันกลับมามอง เป็นลื่งกุ้ยไท่เฟย บนใบหน้าที่มีอำนาจของแอบแฝงด้วยความโกรธเล็กน้อย จ้องมองหลีโม่ มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งสวมใส่ชุดลาตินยืนอยู่ข้างหลังนาง มีหนวดเลขแปด เกล้าผมขึ้นแต่งตัวเป็นนักบวช แต่กลับไม่ได้ใส่ชุดนักบวช “ กุ้ยไท่เฟย ” หลีโม่ถวายความเคารพ แต่ในใจกลับมีเสียงตึกๆดังขึ้น กุ้ยไท่เฟยมีอคติกับนางมาตลอด ตอนนี้เกรงว่านางคงไม่ยอมให้นางรักษาซือถูเย้นแน่ อ๋องอานชินเดินขึ้นมาข้างหน้าเอ่ยขึ้น “ เสด็จแม่ลิ่ง ก่อนหน้านี้ก็เป็นหลีโม่ที่ช่วยรักษาเย้นเอ๋อ นางจัดการได้ดีมาก บาดแผลก็ได้ทำการเย็บเข้าแล้ว ยาผงนี้ที่ท่านใช้ เหมือนจะทำให้เย้นเอ๋อเป็นหนักมากขึ้นกว่าเดิม ” คนที่ท่าทางเหมือนนักบวชเอ่ย “ ท่านอ๋อง นี่เป็นการตอบสนองที่ธรรมดา คือการกำจัดพิษจากกระดูก ” “ ไม่ใช่ว่าข้าสงสัยเจ้า นี่เป็นแค่บาดแผลภายนอก จะมีพิษในกระดูกได้อย่างไร ” อ๋องอานชินขมวดคิ้วพูด นักบวชพูด “ ท่านอ๋อง ท่านก็เป็นคนหนึ่งที่ออกรบมาเนิ่นนาน หรือว่าจะไม่รู้ว่าหลังจากได้รับบาดเจ็บ ลมเย็นจะพัดเข้าตามบาดแผลเข้าสู่ร่างกาย เจาะเข้าไปในกระดูก การสะสมความเย็น จะกลายเป็นพิษกระดูก ผงยานี้เป็นยารักษาศักดิ์สิทธิ์ที่หม่อมฉันค้นคว้ามานานหลายปี กำจัดพิษจากกระดูกไปก่อน จากนั้นค่อยส่งเสริมการไหลเวียนโลหิต สมานแผล ไม่เกินสามวัน ท่านอ๋องก็จะสามารถลุกจากเตียงได้ ” หลีโม่รู้สึกแค่ว่าเป็นการเหลวไหลสิ้นดี ลมเย็นพิษกระดูกอะไรกัน นี่มันเหลวไหลไร้สาระ แต่ว่ากุ้ยไท่เฟยจ้องมองนางอยู่ตลอด นางไม่สามารถพูดอะไรได้ ทำได้แค่ใช้ดวงตาคู่นี้มองขอร้องอ๋องอานชิน อ๋องอานชินก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี เพราะเขาก็ไม่รู้วิชาการแพทย์ ทำได้แค่มองไปที่เซียวโธ่ เซียวโธ่มองไปที่นักบวช “ แต่ว่าอาการของท่านอ๋องเมื่อครู่ค่อนข้างอันตราย ชักกระตุกไปทั้งตัว อีกทั้งตอนนี้ยังมีไข้ขึ้นสูงอีกด้วย ” “ นั่นเป็นแค่ชั่วคราว ท่านดูตอนนี้สิมีการชักกระตุกไหม เพียงแค่ปรุงยา ก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว ” นักบวชพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม หลีโม่อดไม่ได้ที่จะพูด “ อาการชักเป็นไข้สูงน่ากลัว ข้าไม่รู้ว่าผงยานี้คืออะไร แต่ว่านี่นำพาการติดเชื้อ จะใช้ไม่ได้ ” นักบวชเงยหน้าขึ้นมองหลีโม่ “ เจ้าเด็กผู้หญิงตัวน้อยจะไปเข้าใจอะไร ผงยานี่ที่ข้าใช้เป็นเฉพาะใช้บาดแผลภายนอก ข้าดูแผลที่เจ้าเย็บแล้ว เจ้าทำแบบนี้ไม่ใช่ไม่ได้ แต่ว่า เจ้าเคยคิดไหมว่า ถ้าหากว่าท่านอ๋องไม่สามารถทนความเจ็บปวดจากการเย็บได้ หากหมดลมหายใจไป ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก ” กุ้ยไท่เฟยได้ฟังดังนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนทันที สั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ มีใครอยู่บ้าง เอาตัวเสี้ยหลีโม่ออกไป ไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ห้ามให้นางเข้ามาในจวนแม่ทัพแม้แต่ก้าวเดียว ” เซียวโธ่ได้ยินดังนี้ ก็หัวเราะไม่ออก ที่นี่คือจวนแม่ทัพของเขา แต่ว่า กุ้ยไท่เฟยกลับใช้ที่นี่เป็นตำหนักท่านอ๋อง หลีโม่ได้ฟังทฤษฎีนี้ของนักบวชแล้ว น่าขันสิ้นดี กุ้ยไท่เฟยทำไมถึงได้หาหมอชาวบ้านแบบนี้มาได้ แม้แต่หมอของร้านยาฮุ่ยหมินก็ยังสู้ไม่ได้ หากซือถูเย้นถูกเขาทรมานแบบนี้ต่อไป เกรงว่าจะทนต่อไปอีกไม่ได้จริงๆ แต่ว่าตอนนี้จะสู้กับกุ้ยไท่เฟยแบบตรงๆไม่ได้ ก่อนที่องครักษ์จะมาไล่นางออกไป นางรีบส่งสายตาให้ซือถูจิ้งอย่างรวดเร็ว ซือถูจิ้งเข้าใจ มายืนอยู่ข้างหลีโม่ “ ใครกล้าแตะต้องนาง ” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ “ จิ้งจิ้ง หลบไป ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ” “ เสี้ยหลีโม่เป็นเพื่อนของข้า ข้าเป็นคนพานางมา จะให้พวกเจ้ามาไล่นางไปได้หรอ นางไม่ร่วมรักษาก็ได้ แต่ว่าต้องอยู่ด้วย ” ซือถูจิ้งท่าทางเบ่งข้อ สีหน้ากุ้ยไท่เฟยนิ่งลง “ เหลวไหล ผู้หญิงคนหนึ่งจะอยู่ที่นี่กีดขวางไปทำไม เจ้าก็เหมือนกัน กลับไปเสียเถอะ แล้วข้าก็จะพาเย้นเอ๋อกลับตำหนักทีหลัง ” “ ไม่ได้ ” หลีโม่รีบเอ่ยขึ้น “ ตอนนี้จะเคลื่อนย้ายเขาไม่ได้ ถ้าเกิดบาดแผลฉีกขาด...... ” “ เจ้าหุบปากไปซะ ” กุ้ยไท่เฟยเสียงแข็งออกคำสั่งใส่หลีโม่ “ อย่าคิดว่ามีองค์คอยปกป้องเจ้า ข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้ ” ถ้าเป็นชาติก่อน หลีโม่จะต้องเอาตัวยายผู้หญิงแก่คนนี้โยนออกไปเป็นแน่ แต่ว่าที่สังคมที่แบ่งแยกชนชั้นชัดเจนนี้ นางเป็นแค่คนชนชั้นล่างสุด แทบจะไม่มีสิทธิ์พูด ความรู้สึกนี้ ทำให้หลีโม่ท้อแท้มาก พูดแล้ว นางก็มาดึงหลีโม่ด้วยตัวเอง ต้องการจะผลักหลีโม่ออกไป ซือถูจิ้งจึงทำได้แค่เดินตามออกไป “ พอได้แล้ว พอได้แล้ว เจ้าปล่อยนาง นางไม่ได้จะทำร้ายเจ้าเจ็ดสักหน่อย เจ้าจะตื่นเต้นไปทำไม ” กุ้ยไท่เฟยเหอะขึ้นมาครั้งหนึ่ง “ ข้าจะเฝ้าอยู่ที่นี่ จนกว่าจะย้ายกลับไปตำหนักท่านอ๋อง มีข้าอยู่ที่นี่ อย่าหวังว่านางจะเข้ามาได้ ” พูดจบ ก็เดินเข้าไปอย่างเฉยเมย หลี่โม้ร้อนรนเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ “ พระนางมาได้อย่างไร ” ซูชิงเดินตามทางเดินมาจากข้างหน้า เอ่ยขึ้นด้วยความหดหู่ “ เพราะฮูหยินจื่นเฉิงเห็นจื่นเฉิงนานแล้วไม่กลับมา ก็เลยไปหาที่ตำหนักท่านอ๋อง กุ้ยไท่เฟยเลยส่งคนไปสืบ บังเอิญฮูหยินของหมอเจิ้งร้านยาฮุ่ยหมินนั่งเป็นแขกอยู่ในตำหนัก บอกว่าหมอเจิ้งถูกเรียกไปที่จวนแม่ทัพอย่างเร่งด่วน กุ้ยไท่เฟยเลยเดาออกจึงรีบมาทันที ” ตอนแรกที่ส่งมาตัวมาที่จวนแม่ทัพ ก็เพื่อเลี่ยงไม่ให้ข่าวแพร่กระจายออกไป และไม่อยากให้กุ้ยไท่เฟยต้องเป็นกังวลด้วย คิดไม่ถึงด้วยความบังเอิญ กลับทำให้นางทรงทราบเรื่องขึ้นมา “ แล้วคนบาดเจ็บที่อยู่ตรงนี้ล่ะ ” หลีโม่สังเหตเห็นว่าคนบาดเจ็บทั้งหมดถูกย้ายไปแล้ว คนบาดเจ็บบางส่วนที่ค่อนข้างดีขึ้นต่างก็ไม่สามารถทำการย้ายได้ “ ย้ายออกไปแล้ว ไท่เฟยออกคำสั่ง ไม่ให้ใครรบกวนการรักษาของท่านอ๋อง ดังนั้นทั้งหมดต่างก็เลยถูกย้ายไปที่ห้องอื่นแล้ว ” ซูชิงเช็ดมือเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยความเศร้าใจ “ ข้าเพิ่งกลับมาจากสวนด้านข้างทางโน้น อาต๋าใกล้จะไม่ไหวแล้ว ข้าไม่สามารถอยู่ที่นั่น มองดูพี่น้องของตัวเองจากไปได้ ”