บทที่ 87 หลบอยู่นอกเมือง

บ๗ที่ 87 หลบอยู่นอกเมือง ใบหน้ามีแต่ความเจ็บปวด ร่างกายก็มี ตอนที่กระโดดลงไปในเหวนั้น ถึงแม้ว่านางจะตกลงไปในพื้นที่ราบอันแรก แต่ว่านางหลบไม่พ้นเลยกลิ้งไปมาจนถึงอีกที่หนึ่งนางถึงสามารถหยุดนิ่งได้ แล้วนางก็รีบไปหลบอยู่ใต้หินที่โผล่ออกมา รอจนทหารสองคนนั้นกลับไป นางถึงโผล่หน้าออกมา โชคดีหน่อยที่ตรงนั้นมีแสงสว่างมากพอ นางถึงสามารถแก้เชือกออกได้ แล้วก็รอให้เซียวโธ่มาช่วย “เจ็บมั้ย？”เขาถามขึ้นเสียงแหบพร่า พร้อมกับสีหน้าที่ดูเศร้าสลด สายตาที่ดูโศกเศร้าคู่นั้นหันมาจ้องมองนาง หลีโม่ส่ายหัวเบาๆ“ไม่เจ็บ！”ที่จริงก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรจริงๆ นางเคยอยู่ในกลุ่มสายลับมา จะมาเจ็บอะไรกับแค่แผลภายนอกแค่นี้？ มือของซือถูเย้นค่อยๆเลื่อนลงมาที่คอของนางที่เป็นรอยแผลค่อนข้างใหญ่ แล้วชี้ไปที่ท้องที่เย็นมาก และก็ค่อยๆสั่น เขาพยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีถึงสามารถยกมือขึ้นมาได้ หลีโม่กุมมือเขาเอาไว้ แล้วก็ค่อยๆวางลง：“ท่านอ๋องฟื้นขึ้นมาได้ก็ดีมากแล้ว หลายคนที่เป็นกังวลกับอาการป่วยของท่าน” ซือถูเย้นยิ้มอ่อนที่มุมปาก แต่ว่าสายตากลับแฝงความเศร้าใจอยู่“หลายคนเป็นห่วงข้างั้นหรือ？” เขาพูดราวกับว่ากำลังถาม แต่ก็ปนเสียดสีอยู่บ้าง หลีโม่เงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย เห็นเขาค่อยๆหลับตาลงก็เลยไม่ถามอะไร แล้วก็ยื่นมือออกไปวัดไข้ดู เขายังมีอาการตัวร้อนอยู่ “ข้ายังต้องทำความสะอาดรอยแผลให้ท่านอีก ท่านอดทนหน่อยนะ”หลีโม่พูดแล้วก็พลางถอดเสื้อออกให้เขา ซือถูเย้นก็พลันลืมตาขึ้น “สองวันนี้มีคนทำให้เจ้าลำบากหรือไม่？” หลีโม่ชะงักไปครู่นึง แล้วพลันเงยหน้าขึ้นมา：“ไม่มีหรอก” ซือถูเย้นพูดขึ้น：“แล้วบาดแผลตามร่างกายของเจ้ามาจากไหน？” “ข้าโดนหมากัดแล้วก็ล้ม！” “.....” เซียวโธ่ยกถาดข้าวเข้ามา พอเห็นซือถูเย้นฟื้นแล้ว เขาก็รีบเอาถาดข้าวไปวางที่โต๊ะทันที แล้วตรงอิ่งเข้ามา“ฟื้นแล้วหรือ？” เขาเองแทบจะไม่อยากเชื่อ ตอนที่เขาพาตัวซือถูเย้นมานั้น ร่างกายของเขาเย็นเฉียบเหมือนกับคนที่ตายไปแล้วจริงๆ วันนี้ได้เจอกับเสี้ยหลีโม่ นางบอกว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาตัวเขาออกมา เอาไว้ในตำหนักไม่ได้ เขาหาที่พักที่ปลอดภัยก่อนที่เขาจะเข้าไปในเมือง แล้วก็ตามหาคนของตัวเองที่พอจะไว้ใจได้ จากนั้นก็ไปตีสนิทกับทหารที่เฝ้าซือถูเย้นไว้ แล้วพอเหตุการณ์ในตำหนักเริ่มชุลมุน เขาก็พาซือถูเย้นออกมาทันที “ข้าฆ่าไม่ตาย เจ้าคงจะผิดหวังใช่หรือไม่？“ เซียวโธ่พยักหน้า“ที่จริงก็ผิดหวังนิดหน่อย แต่ว่าเพียงแค่ผิดหวังที่เจ้าแค่ถูกเหลียงไถ้ฝู้ทำร้ายแค่เจ็บหนักเท่านั้น！“ หลีโม่ชะงักไป เหลียงไถ้ฝู้งั้นหรือ？ไม่ใช่อ๋องเหลียงหรือ？งั้นนางก็เข้าใจอ๋องเหลียงผิดแล้ว..... ได้ คนไม่รู้คือคนไม่ผิด นางอภัยให้ตัวเอง ซือถูเย้นพูดขึ้นเบาๆ：“ถ้าเดินทางในความมืดมากๆ ยังไงก็จะต้องเจอผี ต้องโทษข้าที่มองข้ามเขา“ ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ เขาดูแปลกๆ เซียวโธ่สัมผัสไม่ได้ แต่ว่านางสัมผัสได้ รอยแผลของยังคงอักเสบอยู่ ยาทาครั้งก่อนนางล้างออกจนหมดแล้ว โชคดีที่หลีโม่เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดออกก่อนแล้วนิดหน่อย แล้วก็ทายาล้างแผล เอาผิดออก หลีโม่ก็เริ่มทายาลงไปที่แผลอีกครั้ง ยาชนิดนี้ละเอียดมาก พอดมเข้าไปแล้วจะได้กลิ่นของโสม และน่าจะเป็นยาที่ผสมกันกับโสมที่สามารถรักษาได้ดีมาก แต่ว่าไม่ใช่ยาที่ใช้สำหรับทาแผล แต่เป็นยาที่เอาไว้กินมากกว่า “เจ้ากำลังทำอะไร？กินข้าวก่อนค่อยทำ“เซียวโธ่เห็นนางเอาแต่นั่งล้างผ้าเช็ดหน้าอยู่จึงเดินเข้ามาหา หลีโม่พลันพูดขึ้น：“ยาชนิดเป็นยาที่ข้าเช็ดออกมาจากรอยแผลของท่านอ๋อง ข้าสงสัยว่า ยาชนิดทำให้รอยแผลของท่านอ๋องยิ่งอักเสบมากขึ้น“ เซียวโธ่พูดขึ้นอย่างตกใจ“นั่นมันยาที่นักพรตเถาเด๋อใช้กับท่านอ๋องใช่มั้ย？“ “เถาเด๋อ？“พอซือถูเย้นได้ยินชื่อเขา ก็พลันลืมตาข้นมามองเซียวโธ่ เซียวโธ่พูดขึ้น：“ตอนที่ท่านหมดสติอยู่ ไท่เฟยได้เรียกนักพรตคนนึงมารักษาอาการบาดเจ็บให้ท่าน แล้วก็ใช้ยาชนิดนี้ทาลงบนแผลของท่าน หลังจากนั้นอาการของท่านก็ทรุดลงเรื่อยๆ “ หลีโม่พูด：“ที่จริงอาการของท่านก็ยิ่งไม่ค่อยดี แล้วยิ่งมาใช้ยาตัวนี้ทาลงไปที่แผล ผ่านไปแค่สองชั่วยามรอยแผลก็จะยิ่งอักเสบและพองขึ้น ดังนั้นข้าคิดว่ายาชนิดนี้น่าจะมีพิษ“ “เถาเด๋อ！“ซือถูเย้นพูดชื่อเขาขึ้นมาอีกครั้ง”คนของวัดเต๋าฝูเต๋อใช่มั้ย？“ “ใช่ เจ้ารู้จักหรือ？“เซียวโธ่มองเขาอย่างสงสัย”หลังจากนั้นข้าก็ไปสืบค้นประวัติของเขา แล้วพบว่าเขาคลุกคลีกับกุ้ยไท่เฟยอย่างมาก คนผู้นี้ไม่ใช่คนดี ครั้งนี้ไท่เฟยน่าจะโดนเขาล่อลวงอย่างแน่นอน“ ซือถูเย้นพูดยังไม่จบ สีหน้าของเขาก็ดูเคร่งเครียดขึ้นมาทันที หลีโม่ก็เอาแต่สนใจยานั่นไม่ได้หันมามองเขา แต่ว่าเซียวโธ่มองหน้าเขา แล้วเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปจึงถามขึ้น：“เป็นอะไรหรือ？เจ็บแผลหรือ？“ ซือถูเย้นถอนหายใจออกมา แล้วก็สูดลมหายใจเข้า หลังจากนั้นก็นั่งสงบสติลง：“ไม่เป็นไร ข้าแค่ง่วงนิดหน่อย” “เจ้านอนเถอะ ข้าจะไปต้มยาให้เจ้า กลับมาข้าจะเรียกเจ้ามากิน”เซียวโธ่พูด ตอนแรกนึกว่าเขาจะหัวเราะออกมาเพราะตัวเองเป็นถึงแม่ทัพแต่ดันได้มาเป็นพ่อครัว แต่เขากลับค่อยๆหลับตาลง รอยยิ้มสักนิดก็ไม่มีเลย “ดูแล้วคงจะง่วงจริงๆ”เซียวโธ่เห็นแบบนั้น ก็พลันเดินเบาๆออกมาพร้อมกับถาดอาหาร แล้วก็พูดกับหลีโม่：“เราออกไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ” หลีโม่ถือเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเดินไปที่ห้องครัว แล้วก็ทิ้งเข้าไปในเตาไฟที่ลุกอยู่ทันที หลังจากล้างมืออย่างสะอาดแล้ว นางถึงได้เดินมากินข้าว “เจ้าทิ้งผ้าเช็ดหน้าหรือ？ตรวจสอบแล้วเจออะไรมั้ย？”เซียวโธ่ถามขึ้น “ตีสุ่ยเหลียน เป็นพืชชนิดนึง ที่มีพิษ”หลีโม่ไม่ได้พูดรายละเอียดมาก ตาว่าสีหน้าของนางดูเปลี่ยนไป ตอนแรกนางแค่สงสัยว่านักพรตคนนั้นใช้พวกแร่ธาตุต่างๆมาปรุงยา แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นตีสุ่ยเหลียน ตีสุ่ยเหลียนเป็นพืชที่มีพิษ ถ้าพิษเบาหน่อยก็จะทำให้แผลพุพอง แต่ถ้าอาการหนักก็อาจจะถึงแก่ชีวิตได้ ซือถูเย้นได้รับพิษนี้เข้าไปตอนที่บาดเจ็บหนัก แล้วใช้ตีสุ่ยเหลียนมาทาแผล ก็จะยิ่งทำให้รอยแผลอักเสบพองขึ้น และถ้าเข้าไปผสมกับเลือดก็จะยิ่งอันตรายถึงชีวิต เถาเด๋อไม่กล้าทำแบบนี้อย่างแน่นอน ถ้าหากว่าเขาต้องการความเชื่อใจจากไท่เฟย เขาก็น่าจะใช้แค่ยาบางชนิดเท่านั้น ที่มีพิษแต่ไม่อันตรายถึงชีวิตแบบนี้ เพราะว่าเขาไม่กล้าทำ คนที่กล้าคิดร้ายกับอ๋องซื่อเจิ้งนั้น สมองคงไม่มีความคิดอะไร？ ต้องมีคนคอยชักนำเขา！ หลีโม่ไม่ได้คาดเดาว่าเป็นใคร เพราะว่าในใจของนางก็มีคนที่สงสัยอยู่ แต่ก็ยังไม่กล้ามั่นใจ เพราะมันช่างดูเหลวไหลและเป็นไปไม่ได้มาก เพราะความหิวโหยมากเกินไป แต่กลับกินไม่ลง นางก็เลยกินไม่กี่คำ แล้วก็พลันหยุดลง เซียวโธ่เห็นนางไม่กินแล้วก็นั่งนิ่งๆ พลันถามขึ้น：“ท่านอ๋องต้องดีขึ้นอย่างแน่นอนใช่มั้ย？” หลีโม่เงยหน้าขึ้นมามองเขา “ปัญหาเสียเลือดมากของเขาที่จริงก็ถือว่าคงที่แล้ว แต่ว่ารอยแผลนั้นค่อนข้างรุนแรง และวันนี้เขาก็มีไข้สูง ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้เจ้า เจ้าช่วยไปซื้อยามาให้ข้าหน่อย” “หนักขนาดนั้นเลยหรือ？”เดิมทีเซียวโธ่คิดว่าเขาฟื้นขึ้นมาแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าจะยังไม่พ้นขีดอันตรายอยู่อีก “สองวัน แผลของเขาก็เริ่มมีหนองขึ้นมา ข้าต้องรักษาหนองให้เขา เพื่อไม่ให้เกิดการติดเชื้อ และรอยแผลก็ยังต้องทำความสะอาดอีก” นางไม่ได้พูดออกมาว่าอาการหนักหรือไม่หนัก ในใจของนางที่จริงก็ยังไม่แน่ใจมาก เพราะว่าตอนนี้นางไม่มียาน้ำที่จะเอามากำจัดพิษ นางเพียงแค่ใช้ยาทาไปก่อนพลางๆ หลังจากที่นางเขียนใบสั่งยาให้เซียวโธ่แล้ว เซียวโธ่จึงรับมาแล้วดูนิดหน่อย“หินปูน ต้นจิ๋นอินฮวา สมุนไพร โสม ยาขาว ใบหัวใจ บัวเลือง.... แล้วเหล้าซาวตาวจื่อสามสิบจิน เจ้าเอามาทำอะไร？” “ดื่ม！” หลีโม่ยังเขียนอะไรบางอย่าง แต่ครั้งนี้นางไม่ได้เขียน แต่กำลังวาด นางวาดมีดสองสามแบบ และเห็นได้ชัดว่าหนาบาง นางต้องเอามาทำแผลให้เขา จำเป็นต้องได้ใช้มีด หน้าที่นี้มอบให้กับเซียวโธ่น่าจะถูกต้องที่สุด แม่ทัพก็ต้องเป็นคนที่สามารถหาอุปกรณ์แบบนี้ได้ดีอย่างแน่นอน