บทที่ 88 ความแตกต่างของเราสองคน

บ๗ที่ 88 ความแตกต่างของเราสองคน ก่อนที่เซียวโธ่จะออกไป ซูชิงก็มาพอดี เซียวโธ่พูดขึ้น：“เรื่องนั้นเจ้าจัดการแล้วใช่มั้ย？” “วางใจได้ คนในระแวกนี้ได้ซุ่มดูอยู่ ถ้าหากว่ามีคนบุกเข้ามาภายในระยะ 5 กิโลเมตร เราก็จะรู้ทันที”ซูชิงพูด “ถ้างั้นก็ดี ข้าจะออกไปซื้อของข้างนอก เจ้าคอยเฝ้าอยู่ที่นี่”เซียวโธ่พูดขึ้น แล้วก็ออกไปจูงม้า ซูชิงรีบออกไปขวางไว้ทันที“ท่านแม่ทัพ ข้าว่าท่านควรจะปลอมตัวหน่อยนะ ท่านเข้าออกเมืองหลวงแบบนี้จะสะดุดตาคนอื่นเข้า” “มันก็จริง！”เซียวโธ่เดินเข้าไปในห้อง แล้วก็เปลี่ยนเป็นชุด แถมยังติดเคราเพิ่มอีก ที่นี่เป็นที่ที่พวกเขาใช้พักผ่อน ปลูกผักปลูกหญ้า ตกปลาทำอาหาร คนแก่ที่อยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ นอกจากหาความสุขจากการทำไร่ทำนา ดังนั้นของที่เป็นของชาวไร่ชาวนาก็มีครบทุกอย่าง พอตอนกลางดึก ไข้ของซือถูเย้นก็สูงขึ้นเรื่อยๆ หลีโม่เอายาให้เขากิน แล้วก็ใช้เหล้าซาวตาวจื่อเช็ดตัวให้เขา เหล้าชนิดนี้มีฤทธิ์แรงมาก 60กว่าดีกรี หมอยาใช้ทำยาประมาน 70ดีกรี เหล้าซาวตาวจื่อใช้ในการเช็ดแผลให้สะอาดถึงจะไม่เท่ากับเหล้าตัวที่ทำยา แต่ว่าก็สามารถทำให้ไข้ลดลงได้ ทั้งสามคนเอาแต่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง หลีโม่ยุ่งมาก จนเหมือนกับมนุษย์ที่มีการพักผ่อนเลย หินปูนนั้นเป็นส่วนประกอบที่ใช้เป็นยารักษามานานมากแล้ว มีคุณสมบัติล้างพิษและห้ามเลือดได้ แต่ถ้าต้องการใช้ให้เกิดประโยชน์ ก็ต้องใช้ง่ายตามหมอบอก หลีโม่นำมาใช้เองแบบธรรมชาติ นางเอาหินปูนมาฝนจนการเป็นผง แล้วก็เอามาผสมกับแผ่นสารส้ม เพื่อให้ลดอาการอักเสบของแผล ซูชิงเห็นว่าอาการเริ่มไม่ดี ก็เลยถามขึ้น：“ทำไมถึงไม่ฝังเข็ม？” เขาคิดว่าการฝังเข็มนั้นเป็นวิชาของแพทย์ชั้นสูงที่ไม่ว่าโรคอะไรก็สามารถรักษาหายได้ หลังจากที่หลีโม่ทำแผลเสร็จเรียบร้อยก็พูดขึ้น：“การที่มีไข้สูง ทำได้แค่รอให้ใช้ลดลงหรือไม่มีไข้แล้ว ไม่อย่างงั้นร่างกายก็จะต่อต้านแล้วก็หลั่งยาออกมา การฝังเข็มก็เลยไม่สามารถใช้ได้” ช่วงกลางดึกซือถูเย้นก็เริ่มพูดละเมอ เขาพูดเยอะมาก แต่สิ่งที่หลีโม่ได้ยินชัดเจนที่สุดก็คือ“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอด？ทำไมหรือ？” เป็นเพราะไข้สูง หน้าเขาก็ยิ่งแดง หลีโม่ก็พยายามปลอบเขาอยู่ข้างๆหู ซูชิงที่ต้มยาแล้วถือเข้ามาก็ไม่สามารถป้อนเขาได้เลย หลีโม่ใช่มือวัดที่หน้าผากเขาเพื่อวัดไข้ ไข้น่าจะสูงถึง40องศาเลย ต้องรีบทำให้ไข้ลดก่อน แต่ว่าร่างกายของเขามีรอยแผล ไม่สามารถที่จะแช่น้ำร้อนได้ ยาก็ไม่สามารถป้อนได้ เอาเหล้าซาวตาวจื่อเช็ดตัวให้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร หลีโม่กังวลใจอย่างมากจึงเอาแต่เดินไปเดินมา พอซูชิงเห็นนางเป็นแบบนั้น ก็เลยถามข้นอีกครั้ง：“ใช้วิธีฝังเข็มได้หรือไม่？” ตอนที่หลีโม่ยุ่งอยู่นั้นนางเอาเข็มออกมา แล้วพยายามทำให้จิตใจสงบลงแล้วก็อ่านดู นางอ่านเพียงแค่ตัวหนังสือข้างหลัง เนื้อหาส่วนนี้บอกแค่ว่าเป็นแบบไหน นางล้วนคุ้นชินอยู่แล้ว นางค่อยๆอ่านทีละตัวทีละตัว แต่กลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย การฝังเข็มนั้น ก็ได้อธิบายไว้อย่างละเอียดแล้ว ดูจากการวิเคราะห์ของการฝังเข็มแล้วนั้น หลีโม่ก็ได้แต่ยกย่องอย่างมาก หลังสือเล่มนี้ถ้าหากว่าอยู่ในยุคปัจจุบัน ก็ยังเป็นตำราที่วิเศษของทางการแพทย์ แน่นอนว่ายิ่งอยู่ที่นี โดยเฉพาะที่เป็นยุคโบราณล้าสมัยแบบนี้ด้วยก็ยิ่งดูอัศจรรย์อย่างมาก หลีโม่เก็บหนังสือเข้าไว้ แล้วก็พลันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว“ไม่ใช้วิธีฝังเข็ม แต่ใช่วิธีรักษาแบบธรรมดา ข้าจะไปต้มยาอีกครั้ง แล้วก็เพิ่มตัวยาเข้าไปอีก หลังจากที่ป้อนยาเสร็จก็ให้ดื่มน้ำอุ่นตาม” เซียวโธ่ทำตามวิธีที่นางอก แล้วก็ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำวางที่หน้าผากเขา แล้วก็คอยเปลี่ยนออก ในบ้านหลังนี้ก็มีบ่อน้ำพอดี น้ำในบ่อก็เย็น ก็เลยมีประโยชน์อย่างมาก ทั้งสามคนต่างก็พากันยุ่งอย่างมาก เพื่อที่จะทำให้ไข้ของซือถูเย้นลดลง เซียวโธ่กับซูชิงถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจในเรื่องการแพทย์ แต่ว่าพวกเขาก็รู้ว่าถ้าหากว่าไข้ขึ้นสูงแบบนี้ ก็จะยิ่งอันตราย ดังนั้นไม่ว่าหลีโม่จะสั่งให้เขาทำอะไร พวกเขาก็ยอมทำทุกอย่าง และก็ทำได้ดีด้วย ในเมื่อไม่สามารถใช้ช้อนป้อนยาเขาได้ หลีโม่ก็เลยใช้วิธีเอาปากป้อน แล้วก็ป้อนเข้าไปในปากเขาอย่างอ่อนโยน ค่อยปล่อยเข้าไปในซอกฟัน เพราะถ้าหากว่าใช้แรงเปิดปากเขา อาจจะเกิดการขัดคืนแล้วโดนกัดเอาได้เพราะว่าเขาเองก็ไม่รู้สึกตัว ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดไข้ก็ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ พอได้ยินว่าไข้ลดแล้ว ซูชิงกับเซียวโธ่ก็ต่างพากันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ หลีโม่เห็นพวกเขาสองคนเหนื่อยกันมามากแล้ว ก็เลยพูดขึ้น：“ตอนนี้เหตุการณ์ก็คงที่แล้ว พวกเจ้ากลับไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้เรายังต้องมีเรื่องให้ทำต่อ” เซียวโธ่พูดขึ้น：“ไม่ ข้าว่าเจ้าควรจะไปพักผ่อน ข้าจะคอยเฝ้าอยู่ที่นี่เอง” เพราะเซียวโธ่เห็นนางเหนื่อยมากจริงๆ ไม่กี่วันมานี้ก็ไม่เห็นนางที่จะได้อยู่เป็นสุขเลย หลีโม่ส่ายหน้า“ไม่ได้ ข้ายังต้องรอดูอาการอักสักพัก พวกเราไม่ควรที่จะมาเหนื่อยพร้อมกันทั้งสามคน พวกเจ้าไปพักกันก่อน แล้วหลังจากนี้หนึ่งชั่วยามค่อยมาเปลี่ยนกันดูแล ถ้าทำแบบนี้ พวกเราสามคนก็จะได้พักผ่อนกันทั้งหมด” “งั้นก็ได้”เซียวโธ่และซูชิงก็พลันเดินออกไป ทั้งสองคนเดินออกไปแล้วก็พลางคุยกันเรื่องสลับเวรมาเฝ้า หลังจากที่พวกเขาสองคนออกไปแล้ว หลีโม่ก็วัดไข้ให้เขาอีกรอบนึง และไข้ก็เริ่มลดลงไปแล้วจริงๆ และก็เริ่มมีคลื้นๆออกมา น่าจะเป็นเหงื่อ ถ้าเหงื่อออกแบบนี้แสดงว่าอาการเริ่มดีขึ้น และกำลังฟื้นฟูร่างกาย หลีโม่พลันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วก็นั่งลงข้างเตียง มองใบหน้าที่ดูหล่อเหลาของเขา ใบหน้าที่เริ่มมีหนวดขึ้นบางๆ แต่ไม่ได้ชัดเจนมาก แต่กลับทำให้เขาดูมีเสน่ห์ความเป็นชายเพิ่มขึ้น หลีโม่บิดน้ำออกจากผ้าแล้วเช็ดหน้าให้เขา เพื่อหลังจากที่ไข้ลดแล้วเขาจะได้สบายตัวขึ้นบ้าง ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่ตื่นก็ตามแต่ เช็ดหน้าเสร็จ นางก็ใช้เหล้าซาวตาวจื่อเช็ดให้เขาอีกรอบ รอยบาดแผลตามร่างกายของเขา เข้ามาแทนที่จนไม่สามารถจำได้เลยว่าแต่ก่อนเขาเป็นอย่างไร ตัวของนางเองตอนนี้ก็มีรอยแผลเยอะมากเหมือนกัน แต่ว่าเป็นรอยเชือกกับรอยบาดแผลเล็กๆ พอนานไปรอยแผลพวกนี้ก็ค่อยๆจางไป สิ่งที่เขากลัวก็คือทำไมได้ ตลอดทั้งชีวิตนี้จะไม่สามารถอยู่กับเข้าได้ นางก็ทนไม่ได้ที่จะเอานิ้ววาดไปตามรอยแผลของเขา แล้วก็ถอนหายใจเบาๆพลางพูดขึ้น“บางที เราก็แค่ต้องการใช้ชีวิตอยู่แบบมีความสุขไปวันๆ แค่เงื่อนไขแค่นี้ คนอื่นคงมองว่าเป็นเรื่องง่าย แต่สำหรับเรากลับต้องใฝ่หามาอย่างยากลำบาก” ในยุคปัจจุบันก็เหมือนกัน ในยุคนี้ก็ยังเหมือนกันอีก แต่อยู่ดีๆเสียงแหบพร่าที่เข้มแข็งก็พลันดังขึ้นมา“แต่ว่า เราก็ยังคงมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือ？จนทำให้หลายคนต้องผิดหวังแล้ว” หลีโม่ชะงักไป แล้วก็พลันดึงมือกลับมาอย่างรวดเร็ว พลางหันไปมองหน้าเขาอย่างเขินอาย“ฟื้นแล้วหรือ？” “ฟื้นตัวตั้งแต่เจ้าป้อนยาให้ข้าแล้ว แต่ว่าข้าไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ ”ซือถูเย้นมองหน้านาง แล้วมองตาอย่างลึกซึ้ง หลีโม่รู้สึกเขินเล็กน้อย“ตอนนั้นท่านไข้สูงมาก จนไม่ยอมอ้าปาก ข้าก็เลยทำได้แค่ใช้วิธีนี้ป้อนยาให้ท่าน” “ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก เจ้าก็เป็นหมอ”ซือถูเย้นมองออกไปรอบ“เซียวโธ่ล่ะ？” “ข้าบอกให้เขาไปพักแล้ว พวกเขาเองก็เหนื่อยมากแล้ว หลังจากนั้นพวกเขาก็จะมาเปลี่ยนข้า”หลีโม่วางผ้าลงที่อ่างน้ำ ในอ่างน้ำนั้นเป็นเหล้าซาวตาวจื่อ กลิ่นของเหล้าก็พลันโชยมา ซือถูเย้นได้กลิ่นของเหล้าแล้วพูดขึ้น“เอาให้ข้าดื่มสักคำ” หลีโม่ทำเสียงตกใจ แล้วก็หันไปตอบ：“ไม่ได้ ก่อนที่แผลจะหาย ห้ามดื่มเหล้าเด็ดขาด” “แค่คำเล็กๆ！”เขาพูดเสียงออดอ้อน “ไม่ได้！”หลีโม่เอาอ่างเหล้าออกไปห่างๆเขา “รอให้หายดีก่อน ข้าจะให้ท่านดื่ม” “ถ้าข้าหายดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องขอเจ้า” หลีโม่ชะงักไป ใช่ ถ้าเขาหายดีแล้ว ก็กลับไปเป็นอ๋องซื่อเจิ้งที่สูงส่ง นางก็กลับไปเป็นหญิงสาวในจวนเฉิงเสี้ยงที่ไม่มีใครรักแบบเดิม เราสองคนช่างต่างกันริบลับ