บทที่ 89 นอนหลับเถอะ

บ๗ที่ 89 นอนหลับเถอะ ซือถูเย้นหัวเราะออกมาทันที แล้วพลันยื่นแขนออกไปเรียกนางมาหา หลีโม่จึงนั่งลงข้างๆเขาแล้วมองหน้าเขา “เจ้าให้ข้าดื่มคำเล็กๆคำนึง ข้าจะบอกความลับบางอย่างกับเจ้า เป็นความลับที่เกี่ยวกับเจ้าด้วย”ซือถูเย้นพูดออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม หลีโม่ลังเลอยู่ครู่นึง ความลับของข้างั้นหรือ？มีความลับอะไรที่เขารู้แต่ว่านางไม่รู้อีกงั้นหรือ？ถึงแม้ความทรงจำเรื่องก่อนๆของเจ้าของร่างนี้นางก็พอจะจำได้บ้าง แต่ก็มีบางส่วนที่หายไป นางใจสั่น แต่กลับส่ายหัวปฏิเสธเขา“อยากดื่มก็ไปเอาเอง รอให้เจ้าหายดีแล้ว เจ้าก็สามารถไปเอาเองได้” แม้ว่านางจะสนใจอย่างมาก แต่ว่าจรรยาบรรณทางการแพทย์ของนางนั้นก็ยังมีอยู่ ซือถูเย้นพูดขึ้นเสียงแข็ง“หญิงสาวที่ดื้อรั้นมากๆจะทำให้คนอื่นไม่ชอบเอาได้” หลีโม่จับมือของเขาวางลงบนผ้า“คนป่วยที่ไม่เชื่อฟังก็ทำให้คนอื่นไม่ชอบเช่นกัน” ซือถูเย้นมองหน้าของนาง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยื่นแขนออกไป“หน้าของเจ้าช่างเหมือนกับหน้าแมวน้อยยิ่งนัก รีบไปหายามาทา” “ข้ามองไม่เห็น ที่นี่ไม่มีกระจกให้ส่องเลย แต่ว่าไม่ต้องกังวล บาดแผลภายนอกไม่นานก็หาย ”หลีโม่แค่ล้างแผลก็ยังไม่ได้ทำเลย “เอามานี่”ซือถูเย้นหันไปพูดสั่งนาง หลีโม่ส่ายหน้า“ไม่เป็นไร....” “ครั้งที่สองแล้ว！”ซือถูเย้นพูดเสียงแข็ง หลีโม่จึงทำได้แค่เอายาในแขนเสื้อออกมาขวดนึง ยาชนิดนี้เอาไว้รักษาบาดแผลเล็กๆภายนอกโดยเฉพาะ และมีคุณสมบัติในการแก้พิษได้ เป็นยาที่เซียวโธ่ซื้อกลับมาด้วย ซือถูเย้นเอายาขวดนั้นมาแล้วก็พยายามเปิดฝาออก หลังจากนั้นก็ดมดูทันที แล้วพยายามขยับตัวนิดหน่อย แต่กลับพบว่าตัวเองนั้นไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับได้เลย ทำได้เพียงแค่พูดเสียงแข็ง：“ขยับเข้ามาใกล้ๆ คนที่ใกล้จะตายอย่างข้าไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นแล้ว” หลีโม่จึงทำได้เพียงขยับเข้าไปใกล้ๆ เปรียบเทียบกับตอนที่นางนั่งห่างอยู่นั้นยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย อย่างน้อยก็ไม่มีความรู้สึกกดดันอะไร แต่ว่า ไม่มีความรู้สึกกดดัน แต่กลับมีความรู้สึกเขินอายเข้ามาแทน เพราะว่าลมหายใจของเขาก็หายใจลดต้นคอของนางอยู่ และใบหน้าที่งดงามของนางก็ยิ่งส่งผลถึงความร้อนเผ่าขึ้นมา ซือถูเย้นเอามือคว้านยาออกมานิดหน่อย แล้วก็ค่อยๆทาลงบนใบหน้าของนาง นิ้วมือของเขาค่อนข้างขรุขระ พอเอามาลูบที่หน้าของนางก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย ที่จริงเขาเองก็พยายามทำเบาที่สุดแล้ว พยายามสูบยาลงไปเบาๆ แต่ว่าเขาผ่านการรบราฆ่าฟันมา แล้วก็เป็นเชื้อพะวงศ์ที่สูงส่งอีก จะเคยปรนิบัติใครที่ไหนกันละ？ แต่ว่ายาชนิดนี้ค่อนข้างเย็น พอเอามาทาบนใบหน้าก็รู้สึกสบายอย่างมาก หลังจากที่เจ็บก็พลันรู้สึกเย็นสบาย คนที่เหนื่อยล้าอย่างนางจึงรู้สึกอยากนอนหลับทันที นางพยายามเปิดตา แล้วก็มองขนตายาวๆของเขาที่กระพริบไปมา และดูน่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายที่ดูโดดเด่นอย่างเขา เป็นสามีในอนาคตของนางเลย พอคิดแบบนี้ นางก็พลันหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วพลันแสดงสีหน้าที่พอใจอย่างมากออกมา “ยิ้มหน้าบานขนาดนั้นเจ้าคิดอะไรอยู่？”ซือถูเย้นยื่นมือไปบีบที่ปากนางเบาๆ นิ้วเขาที่มียาติดอยู่เล็กน้อยนั้นก็พลอยทำให้ปากนางรู้สึกเย็นไปด้วย หลีโม่รีบเงยหน้าขึ้น แล้วทำเสียงกระแอ่ม หน้าก็เริ่มแดงขึ้น“ไม่มีอะไร ข้ากำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ต่างหาก” ซือถูเย้นไม่ถามต่อแต่พูดขึ้น：“ยังทำไม่เสร็จเลย ทำต่อก่อน” หลีโม่พยายามอดทนสงบสติอารมณ์เอาไว้ ตอนนี้ต้องอดทนไว้ก่อนแต่หลังจากนี้ก็ไม่แน่เหมือนกัน เป็นแบบนี้ใครจะคิดเป็นอื่น？ ผู้ชายคนนี้จะเป็นของเขาได้อย่างไรกัน？สวรรค์คงไม่ใจร้ายกับนางแบบนี้ ถึงแม้ว่าแต่งงานไปแล้ว ก็เป็นเพียงแผนการบางอย่างเท่านั้น สิ่งที่นางไม่ต้องการก็คือการใช้เรื่องแต่งงานเป็นเครื่องมือแบบนี้ พอนางหันหน้าออกไป นางก็สงบใจลงได้เยอะเลยทีเดียว หลังจากที่ใส่ยาเสร็จแล้ว ซือถูเย้นก็ถอนหายใจพลางพูดขึ้น：“ข้าหิวน้ำ เอาเหล้าให้ข้าดื่มคำนึงนะ” หลีโม่จึงหลุดยิ้มออกมาทันทีพลันพูดเสียงแข็ง“พักผ่อน！” “หรือเจ้าจะเอาสำลีชุบเหล้ามาแปะที่ปากของข้าก็ยังดี” หลีโม่เห็นเขาพูดไม่ยอมหยุด นางก็พลันถอนหายใจออกมาตามเขา“งั้นก็แตะที่ปากนิดนึง！” นางจึงลุกขึ้นไปเอาเหล้าที่เอาไว้ฆ่าเชื่อชุบสำลีที่สะอาด แล้วจึงตักมาให้ช้อนนึง พลันใช้สำลีจุ่มลงไปหลังจากนั้นจึงเอามาแตะที่ริมฝีปากของเขา เพราะว่าเขามีไข้สูงและหมดสติมาสองสามวันแล้ว ริมฝีปากของเขาจึงแห้งมาก พอแตะเหล้าลงไปเขาก็พลันใช้ลิ้นเลียที่ปากสองสามที แล้วเขาก็หันมามองนางอย่างพอใจ“แตะอีกรอบนะ！” หลีโม่จึงแตะลงไปอีกรอบ ซือถูเย้นก็พลันขมวดคิ้วมอง：“เจ้าต้องเอาไปชุบเหล้าอีกรอบสิ” หลีโม่ทิ้งสำลีเลยทันที“ไม่ได้ บอกแล้วว่าคำนึง” “ก็ยังมีอีกคำนึง？”ซือถูเย้นพูดขึ้นแล้วเบิกตากว้าง แล้วมองนางอย่างไม่พอใจ“ตอนนี้ขนาดรสชาติของเหล้าข้ายังไม่รู้รสเลย” หลีโม่ลุกขึ้นแล้วพูดขึ้น“ดื่มเหล้าไม่ได้ก็กินยาแทน เจ้าตื่นแล้วก็ไม่จำเป็นต้องป้อนอีก” “หมอแบบเจ้า ไม่มีความอ่อนโยนต่อคนป่วยเอาซะเลย”ซือถูเย้นพูดอย่างประชด หลีโม่ไม่สนใจเขาแล้วเดินออกไปเอายา พอถือยาเข้ามามองเห็นเขานั่งนิ่งๆที่เตียง อยู่ดีๆก็รู้สึกยังไงไม่รู้ว่าตัวเองนั้นทรมานหรือว่าโมโหอยู่กันแน่ พอเห็นนางเดินเข้ามา เขาก็ระงับอารมณ์เอาไว้ แล้วเหลือบมองนาง อาการอย่างกะคนที่สบายใจอย่างมาก หลีโม่แกล้งทำเป็นไม่เห็นท่าทางที่เขาแสดงออกมา พลันนั่งลงแล้วตักยาขึ้นมาป้อน เขาเองก็ให้ความร่วมมืออย่างมาก กินยาจนหมด หลังจากนั้นก็นอนลงไป แล้วก็สูดลมหายใจเข้ายาวๆ สำหรับเรื่องที่เขาบาดเจ็บแล้วถูกย้ายมานี่ เขาไม่ถามอะไรเลยสักคำ ราวกับว่าไม่สังสัยใดๆเลย หลีโม่วางถ้วยยาลง แล้วก็พลันจามออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ซือถูเย้นมองนางพลันพูดขึ้น：“ขึ้นมานอนนี่” หลีโม่หันกลับไปมอง เหมือนกับว่าตัวเองฟังผิดไป：“อะไรนะ？” “เจ้าเข้าไปนอนด้านใน”ซือถูเย้นพูดออกมานิ่งๆ “ข้าฟุบนอนบนโต๊ะก็พอแล้ว”หลีโม่พูดขึ้นพลางนั่งลง หัวใจก็เต้นถี่ขึ้นมา “ถ้าเจ้าไม่ยอมมา พรุ่งนี้ข้าก็จะไม่ยอมกินยา”เขาไม่ได้แทนตัวเองด้วยคำแสดงฐานะ หลีโม่ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น：“ท่านไม่กินยามันก็จะรักษาไม่หาย และคนที่ได้รับโทษก็คือตัวท่านเอง” “งั้นก็หมายความว่าเจ้าไม่สนใจข้า”ซือถูเย้นพูดออกมานิ่งๆ หลีโม่พูดขึ้นมาแบบไม่มีเหตุแต่ใช้อารมณ์แทน“มันก็ร่างกายของท่าน ทำไมท่านถึงไม่ห่วงละ？ทุกคนต่างก็ห่วงร่างกายตัวเองทั้งนั้น” ซือถูเย้นหลับตาลง：“มานี่ ครั้งที่สอง！” และก็เป็นครั้งที่สองที่หลีโม่รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรกับอ๋องซื่อเจิ้งคนนี้ได้เลย นางก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้านางไม่ยอมทำตามครั้งที่สองจะเป็นอย่างไร และครั้งที่สามจะเป็นอย่างไร แต่ว่าไม่เสี่ยงดีกว่า ตอนนี้เขาก็เป็นแค่เสือที่ไม่มีเขี้ยวเล็บ แต่ว่าในที่สุดแล้วเขาก็จะกลับไปเป็นเสือที่มีเขี้ยวเล็บเหมือนเดิม นางจึงถอดรองเท้าออก แล้วก็ค่อยๆขึ้นไปบนเตียง พยายามไม่ให้เหยียบเท้าของเขา พอขึ้นไปบนเตียงแล้ว พื้นที่บนเตียงไม่ได้ใหญ่เท่าที่นางคิด แต่พอนอนลงไปแล้วก็พอนอนได้อยู่ เพียงแต่ว่าใกล้กับเขามากๆเท่านั้นเอง หลังจากนอนลงไปแล้ว นางก็เอามือวางที่เอวตามความเคยชิน แล้วไม่ขยับอะไรเลย “เจ้าจะระวังอะไรขนาดนั้น？เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า หลังจากนี้ยังไงเราก็ได้นอนเตียงเดียวกันอยู่ดี”ซือถูเย้นพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ พอหลีโม่ได้ยินประโยคนี้ก็พลันหันไปถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย：“เจ้าจะแต่งงานกับข้าจริงหรือ？” ซือถูเย้นพูดขึ้นมาด้วยนำเสียงข่มขู่“หรือเจ้ายังอยากจะกลับคำ？” “ข้าเพียงแค่คิดว่า ท่านไม่น่าที่จะทำตามคำสั่งของใครง่ายๆแบบนั้น ชื่อเสียงของข้า....ก็ไม่ค่อยดี”ที่จริงนางอยากพูดว่าชื่อเสียงของนางนั้นฉาวโฉ่แล้ว ถึงในใจนางจะคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบ ซือถูเย้นหลับตาลง แล้วพูดขึ้น：“หญิงสาวที่มีชื่อเสียงดีๆในเมืองถ้าอยากได้ก็ไม่อยาก” หลีโม่นิ่งไป แล้วหัวใจก็เต้นแรงมาก เขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง？ หญิงสาวที่มีชื่อเสียงดีๆถ้าอยากได้ก็มีอยู่มาก แต่ว่าตอนนี้เขาเองก็ยังมามีชายา หรือจะหมายถึงว่าเขาจะแต่งงานกับนาง มีส่วนที่เขาไม่ได้ถูกฮองเฮาและฮองไทเฮาบังคับด้วยหรือ？ และอีกส่วนก็หมายถึงเขายินยอมเองงั้นหรือ？