ตอนที่ 91 การเคลื่อนไหวในวัง

ต๭นที่ 91 การเคลื่อนไหวในวัง ฮองไทเฮายิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น พ่อลูกสองคนนี้ทำเหมือนว่านางหูหนวกตาบอด มองไม่เห็นอะไร ช่วงไม่กี่ปีมานี้เหลียงไถ้ฝู้ได้เอาแต่ประโยชน์ส่วนตัว ยักยอกที่ของราชวัง เบียดเบียนคนอื่นที่ไม่เห็นด้วยกับตัวเอง แล้วกดขี่ข่มเหงคนในราชวัง คบค้าสมาคมกับจนที่เจียงหู สั่งสมกองกำลัง แล้วคิดว่าสามารถปกปิดนางได้อย่างนั้นหรือ？ คนที่อยู่ข้างนอกถ้าไม่ใช่ว่าเป็นเขาเองที่เรียกมา จะมีใครอีกที่กล้ามาบีบนางถึงหน้าตำหนักแบบนี้？ และยิ่งวันนี้ทั้งพ่อทั้งลูกต่างร่วมมือกัน ดูแล้ววันนี้ถ้าไม่สามารถบีบให้นางตัดสินใจอะไรบางอย่าง คงไม่มีวันยอมอย่างแน่นอน พอนึกดูแล้วฮองไทเฮาก็พลันยกมือขึ้นมาทาบอก แล้วแสดงสีหน้าที่เจ็บปวดทรมานอย่างมาก ซุนกงกงก็พลันรีบเข้ามาพยุงนางทันที“ไทเฮา ท่านเป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ？ทหาร รีบไปเรียกหมอหลวงมา！“ ฮองเฮามองแวบนึง พลันเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น：“เสด็จแม่ วันนี้ท่านกินเยอะเกินไปใช่มั้ยเพคะ？ท่านต้องการดื่มน้ำสมุนไพรต้มมั้ยเพคะ？“ ฮองไทเฮาขมวดคิ้วพลัน มุมปากก็เริ่มงอขึ้น และยิ่งดูเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ซุนกงกงพลันพูขึ้น：“เกี่ยวกับการกินเยอะที่ไหนกันพ่ะย่ะค่ะ？ท่านคงจะปวดท้องแน่เลยใช่มั้ย？โธ่ ท่านหมอก๋บอกแล้วว่า ห้ามท่านโศกเศร้าเสียใจมากเกินไป ตอนนี้ท่านอ๋องก็จากไปแล้ว ท่านเองก็ต้องดูแลร่างกายท่านให้ดีนะพ่ะย่ะค่ะ ห้ามอด\อาหารแบบนี้อีกได้มั้ย？“ ซุนกงกงพูดประโยคนี้เพื่อประชดประชันฮองเฮา อ๋องซื่อเจิ้งจากไปแบบนี้ จนฮองไทเฮากินอะไรไม่ลง นางจะกินเยอะได้อย่างไร？ ฮองเฮาก็พลันหน้าถอดสีแวบนึง แล้วพูดขึ้นมาอย่างระมัดระวัง：“เสด็จแม่ เดี๋ยวหม่อมฉันพาท่านกลับไปพักผ่อน“ ฮองไทเฮาจับมือซุนกงกงเอาไว้ทันที “พยุงข้าเข้าไป นอกจากหมอหลวงแล้ว ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามเข้าพบ“ ซุนกงกงรับคำสั่ง แล้วก็พลันเข้ามาพยุงนางกลับเข้าไปในห้อง เหลียงไถ้ฝู้กับฮองเฮาจึงหันมามองหน้ากันโดยไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี ใต้เท้าเหลียงไถ้ฝู้จึงลุกขึ้นแล้วหันไปพูดกับฮองเฮา：“ฮองเฮา หม่อมฉันขอหารือด้วยหน่อย“ เขาและฮองเฮาเดินออกมาด้านนอกตำหนัก แล้วไปหลบอยู่ใต้ร่มไม้ “ท่านพ่อเราควรทำยังไงดี？ฮองไทเฮาไม่ยินยอมรับสั่ง เฉียวเอ๋อจะได้ขึ้นครองราชย์ได้อย่างไร？เราจะยึดครองอำนาจได้อย่างไรกัน？ไม่มีรับสั่งจากฮองไทเฮาเราจะยืนยันอย่างไรได้“ฮองเฮาพูดขึ้นมาอย่างเป็นกังวล เหลียงไถ้ฝู้พูดขึ้น：“นางหลบได้หลบไป วันนี้ไม่ได้ก็เป็นพรุ่งนี้ ยังไงนางก็ต้องรับสั่งออกมาอยู่ดี นอกจากว่านางคิดที่จะปกครองเอง เพียงแต่นางก็รู้ตัวเองดีว่า ถ้าเปรียบกับหรงไทเฮาแล้ว นางไม่สามารถทำได้อย่างแน่นอน ยังไงนางก็ไม่มีทางเลือกอื่นอยู่ดี นางก็ทำได้แค่ยื้อเวลาออกไปสองสามวันเท่านั้น“ ฮองเฮาถามขึ้นอย่างข้องใจ“ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงไม่ยอมสนับสนุนเฉียวเอ๋อให้ขึ้นครองราชย์？หรือว่านางยังมีใครบางคนในใจ？“ เหลียงไถ้ฝู้ส่ายหน้า“พูดยาก นางไม่ค่อยพอใจองค์รัชทายาทมาโดยตลอด อีกอย่างถ้าเดาไม่ผิดละก็ นางยังคงตั้งความหวังกับร่างกายของฮ่องเต้อยู่ นางยังคิดว่าฮ่องเต้จะสามารถฟื้นกลับมาอีกครั้ง และนางก็เชื่อในตัวของอ๋องซื่อเจิ้ง คิดว่าอ๋องซื่อเจิ้งไม่มีความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าซือถูเย้นคนนี้ลูกเล่นเยอะมาก ถนัดในเรื่องเสแสร้งมาก เขาถึงได้รับความไว้วางใจจากนาง ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฮองไทเฮาก็เหมือนพยายามโต้ตอบขุนนาง ที่จริงก็เพื่อที่จะรักษาตำแหน่งสำเร็จราชการแทนนี้เอาไว้ เพื่อรอให้ฮ่องเต้ฟื้นขึ้นมาก่อน “ “แต่ซือถูเย้นได้ตายไปแล้วนิ“ฮองเฮาพูดขึ้นอย่างเบาๆ”ท่านพ่อ ท่านมั่นใจว่าซือถูเย้นได้ตายไปแล้วจริงๆใช่มั้ย？“ เหลียงไถ้ฝู้ดูลังเลอยู่นิดนึง แววตาก็ดูไม่ค่อยมั่นใจ พลันพูดขึ้น：“วันนั้นพ่อได้รับการรายงานจากหน่วยสอดแนม ซือถูเย้นได้ปะทะเข้ากับคนของเราครั้งนึง ถึงเราจะเหนือกว่า แต่ว่าสุดท้ายแล้วมันก็หนีไปได้ แต่ว่าแปลกมากที่มีกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ล้วนแต่เป็นผู้ที่มีฝีมือทั้งนั้น คนของเรามองเห็นกับตาว่าซือถูเย้นโดนแทงหลายครั้งมาก ถ้าดูจากอาการแล้ว ไม่มีทางรอดไปได้อย่างแน่นอน“ ฮองเฮาพูดขึ้นอย่างแปลกใจ“คนที่มีฝีมืองั้นหรือ？เป็นคนของใครส่งมาหรือ？แล้วใครกันที่อยากให้ซือถูเย้นตาย？“ ที่ฮองเฮาถามขึ้นมาแบบนี้ ก็เพราะว่าซือถูเย้นเป็นคนที่มีความสามารถด้านการต่อสู้ แถมยังเป็นคนในเชื้อพระวงศ์ และก็น่าเกรงขาม หวาดกลัวอย่างมาก จนไม่มีใครกล้าลงมือ และในคืนวันนั้น ใต้เท้าเหลียงเองก็ได้ยินข่าวมาจากคนวงใน ถึงได้วางแผนดักโจมตีได้ แต่ว่าคนกลุ่มนั้นได้ข่าวมาจากไหนกัน ？ช่างไม่สนใจอะไรเลย เหลียงไถ้ฝู้ส่ายหน้าเบาๆ“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ในเมืองหลวงคนที่กล้าลงมือทำร้ายซือถูเย้นนั้น ข้าคิดไม่ออกเลยจริงๆ“ ฮองเฮารู้สึกกังวลใจตงิดๆ แต่ว่าตอนนี้ไม่สามารถจะสรุปอะไรได้ง่ายๆ“ไม่ว่าจะเป็นใครก็ยังดี เพราะว่าเขาได้ตายไปแล้ว เราต้องช่วยกันดันเฉียวเอ๋อให้ขึ้นครองราชย์ให้ได้ ยังไงฮองไทเฮาก็ไม่สามารถยื้อออกไปได้นานมาก ตามอย่างที่ท่านพูด วันนี้นางไม่ยอม ยังไงพรุ่งนี้นางก็ต้องยอม“ เหลียงไถ้ฝู้มีสีหน้าดุดัน“สองวันนี้ข้าจะสั่งให้ขุนนางคอยกดดันนางอยู่หน้าตำหนักเอาไว้ เพื่อบีบให้นางยินยอมเราให้จงได้“ ฮองเฮาหันตัวเล็กน้อย“แผนการต่อไปขององค์รัชทายาท ต้องมอบให้ท่านพ่อจัดการต่อแล้ว พอรัชทายาทได้ขึ้นครองราชย์ ตระกูลเหลียงของเราก็จะยิ่งใหญ่ตลอดไป“ เหลียงไถ้ฝู้แสดงแววตาเป็นประกายออกมา พลันยิ้มที่มุมปาก แล้วพูดขึ้น“ใช่แล้ว ตระกูลของเรา จะเป็นตระกูลที่มีอำนาจในการปกครองมากที่สุด“ ฮองเฮาได้ยินประโยคนี้ อยู่ดีๆก็รู้สึกหวาดกลัวจนใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก วินาทีนั้น นางนึกว่าพ่อนางยังมีแผนอะไรในใจอยู่อีก แต่ว่านางคิดว่าตัวเองคงจะคิดมากเกินไป ตลอดหลายปีที่ผ่านมาท่านพ่อนางก็พยายามรักษาตำแหน่งฮองเฮาของนางเอาไว้ และก็เป็นคนที่คอยวางแผนสนับสนุนอยู่ด้านหลัง ที่ให้ฮ่องเต้แต่งตั้งเฉียวเอ๋อเป็นรัชทายาทก็เป็นเพราะเขา ไม่อย่างนั้นถ้าหวังพึ่งความสามารถของเขาเกรงว่าคงไม่สามารถที่จะได้ตำแหน่งนี้มาอย่างแน่นอน องค์รัชทายาทก็นั่งคุกเข่าอยู่ด้านนอก จนฮองไทเฮาที่อยู่ข้างในร้อนใจเป็นอย่างมาก พอหมอหลวงออกไปแล้ว ฮองไทเฮาก็พลันลุกขึ้น แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุกข์ใจ：“เจ้าว่าข้าควรทำอย่างไรดี？เหตุการณ์ที่กำลังเผชิญตรงหน้านี้ ข้าไม่สามารถที่จะรับมือได้จริงๆ ดูแล้วข้าควรจะไปที่เขาหานชานสุกครั้งมั้ย？“ ซุนกงกงพูดขึ้นมาเพื่อปลอบใจ：“ข้าน้อยเองก็ไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ แต่ข้าน้อยคิดว่าอ๋องซื่อเจิ้งเป็นคนดวงแข็ง ไม่น่าจะมาจากไปแบบนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ บางทีเขาตั้งใจบีบให้คนบางกลุ่มโผล่หางออกมา ข้าน้อยคิดอย่างนั้นพ่ะย่ะค่ะ สองสามวันนี้น่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ“ “เหตุการณ์อะไร？“ฮองไทเฮายื่นมืออกไปกุมขมับตัวเอง”ข้าไม่ไหวแล้ว ใครก็ห้ามเข้าพบทั้งนั้น“ ซุนกงกงพยุงนางลุกขึ้น“พ่ะย่ะค่ะ งั้นก็ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นพ่ะย่ะค่ะ ท่านต้องรักษาตัวเองดีๆ“ ฮองไทเฮาเดินได้สองก้าว“เจ้าลองพูดดูซิ จะมีเหตุการณ์อะไร？“ ซุนกงกงพูดขึ้น：“ถ้าสมมุติว่าอ๋องซื่อเจิ้งได้จากไปแล้วจริงๆ อย่างงั้นการครองราชย์ขององค์รัชทายาทก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่าทางด้านกุ้ยไท้เฟย จะยอมให้องค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์ง่ายๆแบบนี้ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ？ไม่ใช่ว่ายังมีอ๋องหนานหวนอีกคนหรือพ่ะย่ะค่ะ？อีกอย่างทางฝั่งของวังหลังก็ยังมีท่าน ส่วนนี้ก็ต้องแบกอีกฝั่งไม่ใช่หรือ？ฮ่องเต้แต่ละองค์ต้องมีคนที่หนุนหลัง ล้วนแต่เป็นพวกขุนนางที่มีตำแหน่งสูงนะ ไทเฮา！“ พอฮองไทเฮาได้ฟังก็ชะงักไป ซุนกงกงเป็นคนที่มองทุกเรื่องได้ทะลุปรุโปร่งมาตลอด ที่เขาพูดมานั้นก็มีเหตุผลของเขาเหมือนกัน “พูดต่อ“ ซุนกงกงจึงพูดต่อ“เหลียงไถ้ฝู้คิดจะหนุนหลังองค์รัชทายาทจริงมั้ยก็ยังไม่แน่ แต่ว่าเฉิงเสี้ยงนั้นยังไงก็สนับสนุนองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน มีข่าวลือกันว่าองค์รัชทายาทชอบพอกันกับเสี้ยโล่วเยว่ เฉิงเสี้ยยังไงก็ต้องการให้นางเป็นชายาขององค์รัชทายาท พอองค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์ เขาก็จะมีอำนาจเหมือนกัน พอหลังจากนั้นนางเองก็จะได้กลายเป็นฮองเฮา เฉิงเสี้ยงที่เป็นลุงของนางก็จะกลายเป็นคนที่มียศสูงขึ้นมาทันที “ “ยังไงข้าก็ไม่ยอมให้รัชทายาทแต่งงานกับเสี้ยโลว่เยว่อย่างแน่นอน“ฮองไทเฮาพูดขึ้นเสียงแข็ง ซุนกงกงก็พูดขึ้น：“ถ้าหากว่าองค์รัชทายาทไม่แต่งงานกับนางแล้ว เสี้ยเฉิงเสี้ยงจะไปหนุนใครละพ่ะย่ะค่ะ？“