ตอนที่ 92 คำสั่งของหานชาน

ต๭นที่ 92 คำสั่งของหานชาน ฮองไทเฮาตาลุกวาว“องค์ชายสามหรือ？“ ซุนกงกงพูดขึ้น：“ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ ลูกของหมุยเฟยเหนียงเหนียง พวกเขามีความสัมพันธ์ทางเครือญาติกันมานานแล้ว“ ฮองไทเฮาคิดไปคิดมาพลันพูดขึ้นอย่างร้อนใจ：“รีบไปเอากระดาษกับหมึกมา“ “ไทเฮาต้องการ...“ “เตรียมจดหมาย ข้าต้องการส่งสารไปที่เขาหาน “ฮองไทเฮาร้อนใจอย่างมาก จนแทบจะไม่มีสติ เรื่องนี้ไม่ใช่แค่นางที่จะสามารถตัดสินใจคนเดียวได้ ตอนที่คนนฃๆนั้นจะไป เขาได้ทิ้งนกพิราบส่งสารเอาไว้ให้ บอกว่าถ้าหลังจากนี้ในวังเกิดเรื่องใหญ่อะไรก็ให้ส่งนกพิราบไปบอกเขา ซุนกงกงน้อมรับสั่ง：“พ่ะย่ะค่ะ“ ส่งนกพิราบออกไปไม่นาน เรื่องที่ซุนกงกงพูดขึ้นก็เกิดขึ้นทันที “กุ้ยไท้เฟยขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะ“ ฮองไทเฮาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พลันนึกถึงเรื่องวันนั้นที่เกิดความขัดแย้งกัน วันนี้นางมาพบก็ไม่สามารถที่จะหลบได้ ยังไงนางก็เป็นน้องสาวแท้ๆ เป็นพี่ก็ต้องใจเย็นเอาไว้ก่อน ซุนกงกงกระซิบเบาๆ“ถ้าข้าน้อยเดาไม่ผิดละก็ คงจะมาขอให้ท่านรับสั่งเรียกตัวอ๋องหนานหวยกลับเมืองหลวงอย่างแน่นอน“ ฮองไทเฮาส่ายหน้า“ไม่ได้ องค์ชายแปดกลับเมืองหลวงตอนนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน“ ผ่านไปครู่นึง ฮองไทเฮาก็พูดขึ้นมาอีกรอบ：”ข้าเกรงว่าเจ้าจะคิดเยอะเกินไปแล้วล่ะ ในใจของนางเองก็รู้ดีที่บ้านเมืองสงบสุขได้ตอนนี้ก็เพราะองค์ชายเจ็ดที่ลำบากในการทำงานบ้านเมืองถึงเป็นแบบนี้ นางเองก็รู้นิสัยขององค์ชายเจ็ดดี ยังไงก็ไม่มีทางให้องค์ชายแปดกลับมาทำลายความตั้งใจของอาเย้นอย่างแน่นอน“ ซุนกงกงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นางในกลับนำกุ้ยไทเฟยเข้ามาพอดี วันนี้กุ้ยไท่เฟยสวมชุดสีดำลายนกกระยางที่เป็นชุดไว้อาลัย หน้าตาหม่นหมอง ดวงตาปวมเป่ง ไม่ได้แต่งหน้าทาตา ดูโทรมลงไปอย่างมาก พอนางเข้ามาด้านในตำหนัก ยังไม่ทันจะพูดอะไร นางก็ร้องไห้ทันที ฮองไทเฮาเห็นน้องสาวเป็นอย่างนั้นก็เจ็บปวดอย่างมาก แล้วพลันเข้าไปจับมือนางเอาไว้ แล้วตัวเองก็พลันอดที่จะร้องไห้ตามไม่ได้ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงสั่น：“พอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว มีข้าอยู่ที่นี่“ กุ้ยไท้เฟยเงยหน้าขึ้นมา“ท่านพี่ไม่โกรธข้าในเรื่องวันนั้นใช่มั้ยเพคะ？“ “งี่เง่า ข้าจะไปคิดเล็กคิดน้อยอะไรกับเจ้า？เราเป็นพี่น้องแท้ๆ ยังไงซะข้าก็ไม่ว่าเจ้าหรอก“ฮองไทเฮาเห็นนางดูเหมือนจะสำนึกผิดแล้ว ก็พลันพูดขึ้นมาอย่างปลอบใจ กุ้ยไท้เฟยคุกเข่าลง แล้วพูดลากเสียง“ชะตาชีวิตของน้องช่างน่าเวทนายิ่งนัก ให้กำเนิดลูกชายสองคน คนนึงเก่งกล้าสามารถแต่ต้องมาจากไปเร็วแบบนี้ อีกคนนึงกลับต้องห่างจากข้าเป็นพันพันกิโล หลังจากนี้ข้าก็ไม่เหลือใครแล้ว ช่างหดหู่ยิ่งนัก“ ฮองไทเฮาเห็นนางร้องไห้อย่างทรมาน นางก็ทนไม่ได้พลันร้องออกมา กุ้ยไท้เฟยพลันเอาหัวโขกพื้นเพื่อทำความเคารพ แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก“ข้าขอร้องท่านพี่เรื่องหนึ่ง ขอให้องค์ชายแปดกลับมาเพื่อร่วมงานศพพี่ชายด้วยเพคะ เมื่อปีก่อนเขาเองเคยส่งจดหมายมาว่าคิดถึงข้าอย่างมาก ที่นั่นแสนไกลไม่มีคนสนิทชิดใกล้ ในใจก็รู้สึกอยู่ไม่ได้ อยากจะกลับมาเจอข้า และอยากมาคารวะท่านด้วย ท่านพี่ทรงอนุญาตเรื่องนี้เถอะนะเพคะ เห็นแก่ความกตัญญูของเขาหน่อยนะเพคะ！“ ฮองไทเฮาชะงักไปทันที น้ำตาก็พลันหยุดไหลทันที แล้วมองนางอย่างแปลกประหลาดทันที เมื่อกี้ที่ซุนกงกงพูดนั้น นางเองยังไม่อยากเชื่อ พอได้ยินนางพูดขึ้นมาก็แทบจะไม่เชื่อ “ตอนนี้วังหลวงกำลังโกลาหล ยังไม่เหมาะที่จะเรียกเขากลับมา รออีกหน่อยเถอะนะ“ฮองไทเฮายื่นแขนออกไปจับนาง แต่นางกลับไม่ยอมลุกขึ้นมา แล้วก็เอาหัวโขกพื้นอยู่อย่างนั้น อยู่ดีๆกุ้ยไท่เฟยก็เงยหน้าขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นพลันพูดขึ้น“พี่ชายเขาก็จากไปแล้ว กลับมาเพื่อไว้อาลัยต่อพี่ชายนั้นเป็นเรื่องที่สมควรทำ เขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องผลักไสเขาไปไกลถึงขนาดนั้นแล้วไม่ยอมให้เขากลับมา？เขาเองก็เรียกท่านว่า เสด็จแม่เหมือนกัน“ ฮองไทเฮาส่ายหน้าพลันพูดขึ้น“รอจนถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าจะสั่งให้เขากลับมาเอง“ พอกุ้ยไท้เฟยได้ยินประโยคนี้ นางก็ค่อยๆลุกขึ้นมา แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วก็จ้องมองฮองไทเฮาเขม่ง“ท่านจะไม่ยินยอมจริงๆใช่มั้ย？“ ฮองไทเฮามองนางอย่างผิดหวัง“เจ้าก็น่าจะรู้ ว่าถ้าให้เขากลับมาแล้วจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาเป็นลูกชายที่เจ้าให้กำเนิดมา แต่ข้าเองก็เห็นเขามาตั้งแต่เด็กจนโต เขาเป็นคนยังไงนั้น ข้ากับเจ้าก็รู้กันดี“ “เป็นเพราะว่าท่านเห็นแก่ตัว กลัวว่าถ้าเขากลับมาแล้วจะมาแย่งตำแหน่งจากลูกชายของท่านใช่หรือไม่？“กุ้ยไท้เฟยหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น แล้วก็เริ่มบ้าคลั่งขึ้นเรื่อย เสียงหัวเราะราวกับคนที่ขาดสติ และความโมโห เคียดแค้น “เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ？“ฮองไทเฮาเห็นท่าทางที่เหมือนคนเสียสติของนางก็พลันพูดขึ้นอย่างตำหนิ “ใช่ ข้าเสียสติแล้ว ในเมื่อท่านไม่ยอมให้เขากลับมา งั้นข้าอยู่ที่นี่คนเดียวก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตายซะยังดีกว่า“ ประโยคสุดท้ายนั้นนางพูดออกมาอย่างเด็ดขาด หลังจากนั้นก็จับกระโปรงขึ้นหวังจะวิ่งเข้าชนที่เสาในตำหนัก ฮองไทเฮาตะลึงอย่างมาก“รีบไปจับตัวนาง！“ ซุนกงกงรู้ดีและยื่นมือออกไปจับนางอย่างรวดเร็ว แต่ว่าจับได้เพียงชุดของนาง ตัวของนางนั้นได้ชนเข้าไปที่เสาอย่างเต็มที่ ฮองไทเฮามองเห็นเลือดที่ไหลอาบหน้าผากของนางหยดลงใส่เสื้อผ้า แล้วร้องเสียงหลงออกมา：“รีบ รีบไปตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้！“ ในบ้านนอกเมือง ซูชิงพึ่งกลับมาจากในเมือง พร้อมทั้งซื้อยาและของกินมาด้วย และทหารที่คอยเฝ้าอยู่ละแวกนี้ก็พลันยิงกระต่ายได้ตัวหนึ่งจึงได้เอามาให้เขา นางจึงได้เอากลับมาด้วย หลังจากที่เขากลับมาถึงก็หันไปพูดกับเซียวโธ่：“ฮองไทเฮาทรงรับสั่งให้อ๋องหนานหวยกลับเมืองหลวงแล้ว“ เซียวโธ่ตกใจอย่างมากพลันพูดขึ้น：“จริงหรือ？“ “ทรงรับสั่งเรียบร้อยแล้ว ได้ยินว่ากุ้ยไท้เฟยพยายามเอาหัวชนเสาเพื่อบีบบังคับนาง ฮองไทเฮาจึงไม่มีทางเลือกแล้วทรงรับปากนาง ตอนที่กุ้ยไท้เฟยก่อเรื่องนั้น ข้างนอกตำหนักก็มีขุนนางมากมายที่ขุกเข่าอยู่ เพื่อขอให้ฮองไทเฮาออกมาปกครองแทน ที่จริงขุนนางพวกนี้เป็นคนขององค์รัชทายาท พวกเขาต้องการบีบให้ฮองไทเฮาแต่งตั้งองค์รัชทายาท“ซูชิงพูดไปก็พลันวางของลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบา：”เบาๆหน่อย เดี๋ยวท่านอ๋องได้ยินเข้า“ “หลับไปแล้วละ หลีโม่พึ่งช่วยท่านอ๋องทายาไป“ตอนที่เซียวโธ่เอาตัวของซือถูเย้นมานั้น เขาไม่ได้เจอหน้าอ๋องอานชินเลย แน่นอนว่าต้องไม่รู้เรื่องที่จื่นเฉิงพูดกับอ๋องอานชิน ซูชิงเองก็ไม่มีทางรู้อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าท่านอ๋องนั้นไม่ถูกกันกับอ๋องหนานหวยมาโดยตลอด หากรู้ว่าเขากลับมา ต้องไม่พอใจอย่างมากแน่นอน หลีโม่ที่กำลังทำความสะอาดแผลที่อักเสบ ในใจก็พลันถอนหายใจออกมา สองคนนี้ไม่ต้องการให้คนได้ยินอย่างน้อยก็น่าจะเบาเสียงลงกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือ？ อ๋องซื่อเจิ้งเองก็ยังไม่หลับซะหน่อย？เช็ดแผลนั้นเจ็บมาก ถ้าหากว่าเขาสามารถหลับได้ คงเก่งเกินคนแล้วล่ะ หลีโม่เองก็พอจะเดาได้ ว่าซือถูเย้นได้ยินเรื่องนี้แล้วต้องไม่สบายใจอย่างมาก เพราะเขาเองก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่พวกขุนนางกลับไปบีบบังคับฮองไทเฮาแบบนี้ คนยังทันจะไปไหน ชาก็เย็นแล้ว นางพยายามแอบมองซือถูเย้น โดยไม่รู้ว่าเขาลืมตาขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน แววตาของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น หลีโม่พลันชะงักไปทันที แล้วรีบก้มหน้าลง ทำเป็นว่าไม่เห็นอะไร ซือถูเย้นพูดขึ้นเบาๆ：“เจ้าเป็นหมอ ทำหน้าที่หมอของเจ้าก็พอ“ “เพคะ！“หลีโม่ตอบ ในใจก็อดที่จะเศร้าใจแทนเขาไม่ได้ แม้ว่าจะรักษาแผลหายแล้ว เขาก็สามารถที่จะกลับไปจัดการเรื่องในวังได้ แต่ว่าตอนนี้คนในวังต่างก็รู้ว่าเขาตายไปแล้ว แต่กลับไม่มีใครเศร้าใจเลย เพียงแต่ต้องการที่จะแย่งอำนาจออกไปจากเขา พอนึกถึงเรื่องนี้ก็ทำให้นางทำเบามือขึ้น เขาเองก็สัมผัสได้ แล้วก็แอบมองนางพลันหัวเราะออกมา“เจ้าสงสารข้าหรือ？“ หลีโม่หน้าแดงขึ้นมาทันที“เจ็บก็ไม่ตายหรอก ข้าทำมือเบามาก“ บนยอดเขาหาน “มีนกพิราบมาส่งข่าว ท่านลองอ่านดู“หญิงสาวสวมชุดสีขาวส่งจดหมายให้กับหญิงคนนึงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยก ใบหน้าของนางนั้นมีบางอย่างสีขาวปิดอยู่ มองเห็นเพียงแค่ดวงตาคู่หนึ่งที่ดูแหลมคมมาก นางรับจดหมายไปอ่าน แล้วก็ทิ้งไปทันที พลันพูดขึ้น：“ตอบจดหมายนางกลับไปก็พอแล้ว“ “ให้บอกว่าอะไรหรือ？“หญิงที่สวมชุดสีขาวหันมาถามด้วยความงุนงง นางจึพูดขึ้นเสียงต่ำ：“บอกให้นางหาวิธีหลีกเลี่ยงงานแต่งขององค์รัชทายาทกับเสี้ยโลว่เยว่ก็พอ ไม่ใช่ว่ายังมีอีกคนนึงที่ชื่อ เสี้ยหลีโม่หรือ？ใช้นาง เสี้ยห้วยจุนน่าจะนึกถึงนางอยู่อย่างแน่นอน“ นางเอาของบนหน้าออก แล้วลุกขึ้น พลันบิดไปมา“ทำตามคำพูดของข้า ก็สามารถจัดการได้แล้ว เพื่อไม่ให้จิตใจวุ่นวายอาเซ๋อไปเอาน้ำบ๊วยมาให้ข้าที ช่วงนี้อากาศก็ยิ่งร้อน อาจจะช่วยให้ประจำเดือนข้าหยุดได้บ้าง“ “ช่างกล้า ประจำเดือนท่านหยุดไปนานแล้ว“หญิงที่สวมชุดสีขาวพูดขึ้นพลันเดินออกไป