ตอนที่ 94 หลี่ซื่อเจอกับอ๋องอานชิน

ต๭นที่ 94 หลี่ซื่อเจอกับอ๋องอานชิน เสี้ยเฉิงเสี้ยงคิดถึงนิสัยเดิมของนางที่ดูนิ่งเงียบ ไม่ค่อยพูดจา มีเพียงการพูดถึงของที่นางชอบทำ นางถึงจะมีสติขึ้นมา ดังนั้นเขาเลยพูดขึ้น：“ช่วงนี้ยังได้วาดภาพอยู่มั้ย？มีอะไรที่ให้ข้าได้ชมบ้างหรือไม่？“ หลี่ซื่อง้างปากขึ้นนิดหน่อยแล้วพูดขึ้น：“นานแล้วที่ข้าไม่ได้วาดรูป เลยไม่มีของอะไรให้ท่านอ๋องได้ดูหรอก“ “ช่างน่าเสียดายจริงๆ“เสี้ยเฉิงเสี้ยงมองนางราวกับว่าจิตใจไม่อยู่กับเนี้อกับตัวแล้วพูดขึ้น หลี่ซื่อไม่ได้พูดอะไรต่อ ในมือก็ถือแก้วชาเอาไว้ นิ้วที่สัมผัสกับขอบแก้วก็เริ่มสั่น เสี้ยเฉิงเสี้ยงเห็นนางมือสั่น ก็คิดว่าเป็นเพราะตัวเองที่อยู่ดีๆก็มาเยี่ยม จิตใจนางเลยไม่ค่อยปลื้มจนมือเริ่มสั่น ไม่คาดคิดว่า ที่จริงแล้วหลี่ซื่อพยายามควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่ให้โมโหออกมา เพราะแค้นจากการเข่นฆ่า เสี้ยเฉิงเสี้ยงรู้สึกว่าหลี่ซื่อยังมีความรู้สึกกับเขาอยู่ เลยพูดขึ้น：“เออใช่ เจ้ากับอ๋องอานชินตอนนั้นก็เคยรู้จักกัน ตอนนี้ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เจ้าคิดถึงเขาบ้างมั้ย？“ หลี่ซื่อเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองจ้องหน้าเขา“ห้ะ？“ เสี้ยเฉิงเสี้ยงยกมือขึ้นมาโบกไปมาพลันยิ้ม：“เจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้สงสัยอะไรเจ้า อ๋องอานชินกับข้าก็เคยเป็นเพื่อนสนิทกัน เพียงแต่ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ทำเรื่องบางอย่างกับเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ข้าเองก็ไม่กล้าที่จะเอาหน้าไปขอโทษเขา คิดไปคิดมา หากว่าเจ้ายอม ไม่สู้ไปตำหนักอ๋องอานชินสักครั้ง แล้วก็ขอโทษเขาแทนข้า“ หลี่ซื่อพยักหน้ารับ：“ได้เพคะ！“ เสี้ยเฉิงเสี้ยงแสดงอาการไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน แล้วหันไปจ้องหลี่ซื่อ“เจ้าได้ยินยังไม่เข้าใจใช่หรือไม่？“ “ท่านอ๋องให้ข้าไปขอโทษอ๋องอานชิน กับการกระทำที่บุ่มบ่ามของท่าน“หลี่ซื่อพูดซ้ำอีกที ด้วยน้ำเสียงนิ่งมาก “เจ้ายอมไปงั้นหรือ？“ “เพคะ“ เสี้ยเฉิงเสี้ยงเตรียมคำพูดเยอะมากเพื่อจะมาขอให้นางไปแทนเขา เพราะจากที่เขารู้จักนิสัยนาง นางเป็นคนที่มีทิฐิมาก น้อยมากที่นางจะขอโทษคนอื่น ที่เขาขอให้นางไปพบกับอ๋องอานชินนั้น ก็เพราะว่าเขาต้องการดึงอ๋องอานชินมาเป็นพวก ตอนนี้ฮองไทเฮาก็เอาแต่หลบ ทางฝั่งเหลียงไถ้ฝู้ก็ส่งคนมาบอกข่าว ว่าต้องการแย่งชิงเพื่อให้ทุกคนสนับสนุนองค์รัชทายาท ดังนั้น เขาก็เลยเอาหลี่ซื่อมาเป็นตัวล่อ แล้วดึงอ๋องอานชินมาเป็นพวก ในราชวงศ์นั้นนอกจากอ๋องอานชินแล้ว ก็ยังมีอ๋องอีกหลายคนที่เคารพหลี่ซื่ออย่างมาก เพียงแค่นางยอมออกหน้าในตอนแรก เรื่องอื่นก็จะง่ายขึ้นมาทันที แต่ว่า เขากลับคิดไม่ถึงว่าหลี่ซื่อจะรับปากเร็วขนาดนี้ ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ถึงเขาจะหวังให้นางรับปาก แต่ว่านางก็ไม่น่าที่จะรับปากเร็วขนาดนี้ และนางเองก็น่าจะแสดงการต่อต้าน และก็ไม่ยินยอมมากกว่านี้ เพราะว่าอ๋องอานชินก็เคยเป็นคนที่ชอบนางมาก่อน และตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ ถ้าสองคนได้เจอกัน คงจะมีเรื่องคุยกัน นางคงจะระมัดระวังในการพูดถึงเรื่องนี้อย่างแน่นอน แล้วจากนั้นก็พยายามบอกเขาว่านางจะมีแผนการอย่างอื่น “ไปพบอ๋องอานชินครั้งนี้ ข้าคงไม่อาจไปกับเจ้าได้ เจ้ายินยอมไปจริงๆอย่างนั้นหรือ？“เสี้ยเฉิงเสี้ยงไม่เชื่อจึงถามขึ้นมาอีกรอบ หลี่ซื่อมองหน้าเขา และรู้สึกว่าที่เขาถามแบบนี้ช่างดูแปลก แล้วก็พลันหันไปจ้องหน้า：“รับสั่งของท่านอ๋อง ข้าไม่ไปได้ด้วยหรือ？“ คำตอบนี้ทำให้เสี้ยเฉิงเสี้ยงหาส่วนที่ผิดไม่ได้เลย แล้วก็เอาแต่มองนางอย่างุนงง หน้าของนางดูนิ่งมาก แววตาก็ไม่มีอะไรแวววับ เหมือนกับสิ่งที่นางพูดเป็นเรื่องธรรมดา เสี้ยเฉิงเสี้ยงคิดอยู่พักนึง แล้วก็ถามขึ้นเพื่อหยั่งเชิง：“เจ้าไม่ยินยอมที่จะไปใช่หรือไม่？ถ้าหากเจ้าไม่อยากไป ปฏิเสธก็ได้นะ“ หลี่ซื่อพูดขึ้นมาอย่างไม่ต้องคิด：“ได้ งั้นข้าไม่ไป ข้าไม่อยากออกไปข้างนอก“ นางไม่ได้ออกไปข้างนอกเป็นเวลานานแล้ว นางก็เลยรู้สึกไม่สนใจกับโลกภายนอก เสี้ยเฉิงเสี้ยงก็ชะงักไปอีกรอบ แล้วพลันยกมือขึ้นมาส่ายไปมา“ไม่ดีกว่า ข้าว่าเจ้าไปน่ะดีแล้ว เพราะข้าไม่สามารถแบกหน้าไปขอโทษเขาด้วยตัวเองได้ นิสัยของเขาก็ค่อนข้างจะหัวแข็ง ถ้าเจ้าไปพูดกับเขาละก็ เขาน่าจะไว้หน้าเจ้าอยู่บ้าง คงไม่คิดว่าเป็นแผนการของข้า“ หลี่ซื่อนั่งนิ่งมากโดยไม่กระดุกกระดิก ：เพคะ งั้นข้าจะไป“ เสี้ยเฉิงเสี้ยงลากเก้าอี้เข้ามาใกล้นางมากกว่าเดิม แล้วจ้องหน้านางพลางพูดขึ้น：“พอเจ้าได้เจอเขาแล้ว ก็บอกกับเขาว่าเจ้าชื่นชมองค์รัชทายาทมาก“ หลี่ซื่อส่ายหน้า“ข้าไม่ได้ชื่นชมอะไรในตัวองค์รัชทายาท“ เสี้ยเฉิงเสี้ยงก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้น“เจ้าชื่นชมหรือไม่นั้นไม่มีใครสนใจหรอก แต่ข้าต้องการให้เจ้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา“ หลี่ซื่อเงยหน้าขึ้นมา“ถ้าหากว่าเจ้ายืนยันแบบนั้น ข้าก็อาจจะพูด“ เสี้ยเฉิงเสี้ยงยิ้มออกมาทันที“ดี งั้นเจ้าลองดูว่าเจ้าสะดวกไปวันไหน ข้าจะเตรียมคนให้ไปส่งเจ้า และก็จะให้เสี้ยฉวนไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วย“ “ตอนนี้ก็ได้“หลี่ซื่อพูดขึ้นเสียงเบาๆ เสี้ยเฉิงเสี้ยงลุกขึ้นยืน และก็พอดีเหมือนกับที่เขาคิดเอาไว้ เพราะว่าตอนนี้เหตุการณ์กำลังอยู่ในช่วงคับขัน พวกเขาต้องรีบกุมอำนาจ เผื่อว่าอ๋องหนานหวยกลับมาแล้วจะยิ่งระเบิดโมโห “ข้าจะสั่งให้คนออกไปเตรียมรถม้า เจ้าก็ไปแต่งตัวสักหน่อยเถอะ” เสี้ยเฉิงเสี้งพูดจบก็พลันเดินออกไปทันที หลี่ซื่อมองตามแผ่นหลังของเขาออกไป แล้วก็พลันลุกขึ้น มามาหยางก็พลันเดินเข้ามา“ฮูหยินจะไปจริงหรือเพคะ？” “ใช่“หลี่ซื่อตอบ แล้วก็เดินเข้ามาในห้อง พลันนั่งลงบนหน้าโต๊ะ มองสีหน้าตัวเองที่อยู่ในกระจกที่ดูไม่มีความโกรธแค้นเลยสักนิด “ข้าคิดว่า ฮูหยินไม่ควรจะไปนะเพคะ“ มามาหยางพูดกับนางด้วยความผิดหวัง ความหมายของเสี้ยเฉิงเสี้ยง นางดูไม่ออกหรือ？ นอกเสียจากว่านางก็เป็นเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่ยังหลงใหลเขาอยู่ คิดว่าเขาจะกลับมาทำดีด้วยอย่างนั้นหรือ？ถ้าเป็นอย่างนั้น นางก็คงทำผิดพลาดครั้งใหญ่ จนทำร้ายถึงตัวนางเองได้ หลี่ซื่อเอาหวีขึ้นมา แล้วก็มองกระจกพลางหวีผมตัวเอง แล้วนางก็พูดขึ้น：“ของที่ท่านอ๋องเอามาให้เมื่อครู่ ให้เอาไปทิ้งทั้งหมด“ มามาหยางนิ่งไป แล้วก็หันไปมองหน้าที่ดูเย็นชาของนางทันที และนางก็พอจะเข้าใจสิ่งที่หลี่ซื่อทำ ที่นางต้องไปหาอ๋องอานชินนั้นไม่ใช่เพราะว่ารับสั่งของเสี้ยเฉิงเสี้ยง แต่เป็นเพราะนางอยากจะเจอเขา ดีมากเลย เพราะอ๋องอานชินนั้นเป็นคนที่สามารถพึ่งพิงได้ ตอนนี้อ๋องซื่อเจิ้งก็ได้จากไปแล้ว นางเองก็ควรจะมีที่พึ่งพิง คิดไปคิดมา นี่ก็เป็นแผนการที่นางทำเพราะลูกสาวตัวเอง มามาหยางเดินเข้ามาหยิบหวีจากนาง “ให้ข้าช่วยนะฮูหยิน“ “อืม“ “ฮูหยินอยากจะแต่งตัวอย่างไรหรือ？“มามาหยางถามขึ้น “ไม่ดูเกินไปก็พอแล้ว“หลี่ซื่อตอบ มามาหยางเป็นคนรับใช้ของฮองเฮา ความถนัดด้านความสวยความงามนั้นไม่ต้องสงสัย เพียงแค่ชั่วครู่ นางก็ทำให้หลี่ซื่อสวยขึ้นมาทันที แล้วก็ใช้ปิ่นปักผมให้นางที่ดูงดงามยิ่งนัก แล้วก็ใส่ต่างหูสีมรกตแวววาว และกำไลข้อมือที่สวมให้นางนั้นก็ยิ่งทำให้มือขาวขึ้นอย่างมาก นางสวมชุดสีคราม ตอนที่มามาหยางเปิดตู้เสื้อผ้าออกนั้น พบว่าเสื้อผ้าของนางมีแต่สีครามกับสีขาว แล้วก็พลันนึกถึงตอนที่นางเจออ๋องอานชินนั้น นอกจากชุดพิธีการแล้ว ทุกครั้งนางก็จะสวมชุดสีครามกับสีขาวเท่านั้น มีคนรู้จัก แต่กลับไม่สามารถพูดคุยได้ ได้แค่กุมมือเอาไว้ เสี้ยฉวนเป็นคนขับม้าไปส่งหลี่ซื่อที่ตำหนักอ๋องอานชินด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนที่อยู่บนถนนนั้น หลี่ซื่อบอกว่า：“ท่านไปที่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งเถอะ วันนี้เหมือนอ๋องอานชินจะอยู่ที่นั่น“ เสี้ยฉวนกลับคิดว่านางจะมีลูกไม้อื่น เลยพูดขึ้น：“ฮูหยิน ท่านเฉิงเสี้ยงเพียงแค่รับสั่งให้ไปส่งท่านที่ตำหนักอ๋องอานชินขอรับ“ หลี่ซื่อปล่อยผ้าม่านลง แล้วไม่พูดอะไรต่อ พอถึงตำหนักอ๋องอานชิน ก็ได้รับรายงานว่าวันนี้อ๋องอานชินอยู่ที่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง เสี้ยฉวนมองนางแวบนึง ก็เห็นเพียงนางทำหน้านิ่งๆซึ่งดูผิดปรกมาก แล้วก็พลันนึกถึงรับสั่งของเฉิงเสี้ยงตอนที่อยู่หน้าจวน ว่าให้จับตามองนางเอาไว้ให้ดี ตอนที่นางคุยกันกับอ๋องอานชิน ก็ต้องพยายามแอบฟัง เสี้ยฉวนคิดว่าเฉิงเสี้ยงน่าจะดูออกมานางอาจจะมีแผนการอะไรบางอย่าง ดังนั้นเขาถึงได้ทำกับนางไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “ดูแล้ว ฮูหยินดูจะรู้เรื่องอ๋องอานชินเป็นอย่างดีเลยนะ“